Over Lilian Eliëns

Lilian Eliëns weet met een paar trefzekere verftoetsen en kleurvlakken een model neer te zetten. De jonge vrouwen met hun blanke haast doorzichtige huid lopen hun karakteristieke tred in de schijnwerpers onder daverende beats of poseren quasi achteloos met een sigaret of onderuit hangend op een stoel.

Met de vlugge virtuoze toets van de schilder die zo mooi de vluchtige modewereld karakteriseert. Stukjes opengelaten of spaarzaam beschilderd wit linnen suggereren catsuits, jurken en bloesjes. Er sluipt iets gruizigs in het opgepoetste photoshop domein van perfectie en verleiding.

Atelierportret Lilian Eliens door André Smits

Eliëns portretteert de wereld van de haute couture en de modeglossy en haar tengere hoogbenige werkneemsters. De modewereld als fijnzinnige echoput van gebaren, poses en houdingen. We schreven op We Like Art al eerder over de schilderijen van Lilian Eliëns. De modellen zijn in de vloeiende acrylverf de glossy ver voorbij.

Waar werk je?
Mijn atelier ligt in Amsterdam-Noord. Ik werk er nu bijna zeven jaar. De omgeving is erg stil en dat bevalt me goed aangezien ik zelf midden in de oude Pijp Amsterdam met al z’n hectiek woon (ook prima). Het is een sobere maar erg lichte ruimte met veel ramen. We werken in het pand met zes kunstenaars en er hangt een goede werksfeer.

We zien een stapel oude glossy’s – bieden deze jou inspiratie?
Zeker, overigens zijn het oude en recente glossy’s – aangezien ik al een jaar of 20 veel glossy’s koop zitten er zeker oude exemplaren bij. Momenteel koop ik het liefs de Italiaanse Vogue, die is erotischer en dramatischer dan de wat bravere Nederlandse Vogue.

Girls & guns – nr.4 (2005), 35 x 25 cm, acryl op papier 2005

De modewereld fascineert me. Ik ga met name op zoek naar de non-verbale taal van de lichamen van de modellen. Met een beperkt aantal verfstreken probeer ik zoveel mogelijk gelaagdheid neer te zetten. De ontmaskering die daar op volgt maakt de modellen tot mensen van vlees en bloed. Ik probeer kwetsbare momenten te pakken.

Hoe ziet je gemiddelde werkdag er uit?
Fietsen naar CS, het pontje naar de overkant en nog een stuk fietsen, ik ben een dik half uur onderweg naar mijn atelier. Meestal eerst bij binnenkomst thee, omkleden, verf mengen en in de tussentijd vooral kijken naar wat ik de voorafgaande dag, dagen heb gedaan.

Op sommige dagen gaat het schilderen bijna vanzelf maar er zijn ook zeker dagen dat het stroever verloopt. Van tevoren is nooit duidelijk hoe mijn focus die dag zal zijn. Dat houdt het spannend. Laatst had ik een aantal dagen dat er niets uit mijn vingers kwam en toen ik op het punt stond te stoppen schoot er in een keer een prachtig werk uit mijn handen. Mooi is dat, na al het geploeter.

Kun je iets vertellen over de reeks werken, die we hier op WLA tonen?
In mijn eerdere werk was het me vooral te doen om te werken aan de lichaamshoudingen, ledematen van de modellen. Het gezicht was altijd een beetje afwezig. Hieraan voorafgaand heb ik een serie gemaakt met dikke lagen verf waar de modellen van je af kijken of juist omlaag en dat leverde erg ingetogen, intieme verstilde beelden op. Het deed sommige mensen aan voyeurisme denken.

Girls & guns – nr 3 (2005), 33 x 25 cm, acryl op papier

Vanuit die serie ontstond de behoefte om schilderijen te maken die veel opener en dynamischer zijn en waar het model je juist wel aankijkt. Indringend, met sterke expressie, soms bijna dierlijk zoals het werk ‘Kerchief’. Aan die serie werk ik nu nog steeds.

Ascension (2020), acrylverf op doek

Je werkt graag met transparante acrylverf die je met vlotte toetsen aanbrengt, nat als in een aquarel. Hoe komt een schilderij tot stand?
Ik werk eigenlijk op 2 manieren. Heel direct, zonder er al te veel bij na te denken. Daarvoor moet ik heel gefocust zijn en ik zet ook alles om me heen uit. Het werk moet dan in één keer goed zijn, alles moet kloppen. Soms mislukken er meerdere werken achter elkaar en dan in één keer is het goed, klaar.

Een andere werkmethode is laag op laag op laag, veel afstand nemen en kijken. Dan kan ik soms weken achtereen werken aan een schilderij en heeft het schilderij een dikkere huid gekregen dan de transparantie die de andere werkmethode met zich meebrengt. Beide werkwijzen zijn interessant voor mij.

foto: Marjolijn Heijnen

In je werk lijken de modellen en de parade op de catwalk zowel zelfverzekerd als kwetsbaar, hoe zie je dat?
Wanneer laat je jezelf werkelijk zien? Dat is een centrale vraag die ik mezelf steeds weer stel. We zijn allemaal onderdeel van een systeem vol verwachtingspatronen. Dat geldt al helemaal voor de modellen op de catwalk . Ik probeer juist de kwetsbare momenten te vangen en ook de krachtige, het liefst met zo weinig mogelijk middelen.

Summer Show Winnaars @ Francis Boeske Projects Amsterdam, foto: Francis Boeske

Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Nu nog even door met deze serie en dan heb ik het plan om voor de KunstRAI komend jaar grotere werken te maken. Van modellen weer helemaal van top tot teen op de transparante manier van schilderen. Lekker los en ruig.

Smoke – nr.4 (2016), 30 x 24 cm, acryl op doek

Deel deze pagina