Over Aline Thomassen

Aline Thomassen (1964, Maastricht) bouwt al jarenlang aan een oeuvre van expressieve aquarellen en tekeningen. Wat een power. In een heel eigen handschrift op vaak grote formaten verbeeldt ze vrouwfiguren. Sensueel – soms onheilspellend of ongemakkelijk. Haar werk was al op vele mooie plekken te zien. Nu in het Rembrandthuis en recent zeer prominent in het Bonnefantenmuseum in Maastricht, en eerder onder andere in het GEM Den Haag, Stedelijk Museum Schiedam, Museum Bommel van Dam, De Nederlandsche Bank en de RABO Kunstzone in Utrecht. Vorig jaar won zij de Jeanne Oosting Prijs voor schilderkunst met haar overrompelende monumentale aquarellen.

Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
In mijn werk zoek ik altijd naar de basis van het mens-zijn, het oorspronkelijke, de emotionele krachten die universeel zijn en schuilen achter alle politieke, relationele en sociale gebeurtenissen. Wat mij interesseert is hoe het individu de sociale en culturele realiteit beleeft vanuit de innerlijke werkelijkheid, die lichamelijk, psychologisch en emotioneel geladen is.

 

Editie Aline Thomassen, Rembrandthuis (Foto: Peter Cox)

In die 20 jaar dat ik al in Marokko werk, houd ik mij natuurlijk behoorlijk bezig met de situatie van de mensen daar. Maar wat ik er uiteindelijk mee doe is het verbeelden van het essentiële, de existentiële thema’s, liefde, identiteit, verlies, geweld, vrijheid, leven, dood, pijn, hoe leven we, innerlijke strijd. Omdat ik een vrouw ben ga ik uit van mezelf, de vrouwen waarmee ik mij identificeer en het vrouwenlichaam. Mijn thema’s zijn universeel voor de mens, en toch denk ik dat ik meer verstand van de belevingswereld van vrouwen heb. Boven alles inspireert mij de kracht, de rebelse overlevingsdrift van Arabische vrouwen. Hun levenshouding, hoe zij zich staande weten te houden in een in allerlei opzichten vaak vijandige en moeilijke maatschappij.

 

aline-thomassen-overzicht-bonnetanten1

Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
In Maastricht en in Annecy (Frankrijk) ben ik opgegroeid. Ik studeerde vrije teken en schilderkunst aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag.

Wat inspireert je?
Leven in Marokko, Arabische vrouwen, intense ervaringen.

De menselijke conditie, het ‘waarom leven wij en waar gaan we naartoe?’. Dat ligt hier in Marokko voor het oprapen. Het staat op scherp en iedereen is ermee bezig. De totaal andere manier hoe vrouwen hun identiteit beleven en uitdrukken fascineert me.

 

aline-thomassen-overzicht

Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk? Start je met een idee, een verhaal of een beeld?
Het idee berust altijd op een gevoel, een ervaring. Dit is mijn leidraad en ik snap vaak zelf niet hoe het gebeurt, maar het komt erin.

Hoe ziet je gemiddelde werkdag er uit?
In Marokko begint mijn werkdag al de avond voor het werkelijke tekenen, vlak voor zonsondergang. Dan zie ik de kleuren niet meer goed en ga rondhangen met vrouwen, op zoek naar een blik, gebaar, verhaal. Dat gist dan tot de volgende dag. Als ik opsta ga ik eerst de buitenwereld in, en begin steeds nerveuzer te worden tot ik terug ben in het atelier. Voor het lege papier concentreer ik mij op de essentie van wat ik wil tekenen. Dit is heel intens, vaak voelt het als een soort confrontatie. In mijn gedachten zoek ik een type vrouw dat bij mijn idee past, dat is meestal iemand die mij op dat moment bezighoudt. Ik werk nooit met foto’s of schetsen, er is geen andere filter dan de subjectieve ervaring en herinnering. Dan gaat het vrij snel, het is erop of eronder. Dat ligt ook aan de techniek. Vaak probeer ik een idee via meerdere ingangen, er mislukken er veel.

Aline Thomassen, Zonder titel, 2018

In Nederland maak ik meestal metersgrote werken. Dat gaat veel langzamer. Het werk krijgt langzamer vorm, er zijn vele bijsturingen, het is een soort touwtrekken met wat ik voor ogen heb en wat de vrouw op papier wil. Haar blik is altijd het eerste, en heel bepalend. Als ik ’s morgens mijn atelier binnenkom probeer ik eerst niet te kijken naar het werk, en met oogkleppen op koffie te maken. Dan de confrontatie met wat er gisteren gebeurd is. Een moment waarbij ik vaak letterlijk moet opletten te blijven ademen. Ik werk zonder telefoon of afleiding, totdat ik voel dat ik moet stoppen. In Nederland probeer ik het dan een paar uur helemaal te vergeten zodat ik er de volgende dag weer fris naar kan kijken.

 

aline-thomassen-atelier

 

Kun je voor ons je werkplek/atelier/studio omschrijven?
Mijn atelier in Nederland is een groot, hoog klaslokaal in een school van begin vorige eeuw.Het ziet er beslist niet steriel uit, maar mijn ateliers zijn ook absoluut niet mooi of speciaal ingericht. Ik zit er meestal op de grond, op een plank met een juten zak eromheen! Het is voor mij een plek om te concentreren, te denken, om af te dalen in mijn gedachten en gevoelens. Het moet er provisorisch, bijna oncomfortabel zijn, en los van alle objecten die je naar de dagelijkse werkelijkheid terug brengen.

In Marokko heb ik inmiddels een atelierhuis, midden in de medina, oude Arabische stad. Vanuit mijn atelierraam kan ik het hele scala aan menselijk geluk en drama zich op straat zien afspelen. Het is een klein vissersstadje, maar omdat het hier voor iedereen dagelijks weer een verrassing is hoe ze die dag gaan overleven, hangt er een enorme energie, lust for life, en creativiteit op straat. Als ik op de grond van mijn atelier lig kan ik door de ‘ halqa’, de opening in het dak, de lucht en de olijfboom op het dakterras zien.

Werk je met muziek of in stilte?
In stilte. In mijn Marokkaanse atelier hoor ik de drukke stemmen en straatgeluiden van voorbijgangers en spelende kinderen, helemaal geen motorische geluiden, wat een speciale, pure sfeer oproept.

Met welk materiaal werk je graag – is kleurgebruik voor jou belangrijk?
Nu werk ik nog uitsluitend met aquarelverf. Na jaren met olieverf gewerkt te hebben, herontdekte ik aquarel uit praktische overwegingen op reis. De lichtheid en directheid, de onverbiddelijkheid ervan paste veel beter bij mijn ideeën. Ik gebruik de felle kleurcontrasten en het licht dat ik ken uit Marokko, dat goed overeenkomt met de lading die ik wil bereiken. Kleur kies ik op de associaties die het opwekt, en op de balans of onbalans die in het werk nodig is.

Waar streef je naar in je werk? Wanneer is een werk voor jou af?
Ik vind het belangrijk dat het werk er puur en direct uitziet, alsof het een gedachte is. De schildershand moet je na kunnen voelen. En ook, dat is meer voor mijzelf, dat ik de vinger op iets weet te leggen dat ik nog niet eerder aangeraakt heb. Vaak vind ik het goed als er iets tegenstrijdigs in zit, iets rauws en onvanzelfsprekends, zoals dat met echte emoties ook is, wat je niet in woorden kunt vatten.

 

alinethomassenklein-werk-cirkels

 

Ik hoop menselijke thema’s invoelbaar te maken voor een ander, zodat die zich er vanuit het eigen leven in kan herkennen- onafhankelijk van wat de aanleiding is die zo’n thema aan de orde stelt. Stiekem hoop ik ook mijn bewondering voor Arabische vrouwen uit het werk te laten stralen, een rebelse, krachtige levenshouding.

Het is af als ik het gevoel dat ik voor ogen had geraakt heb. Tot niets in de weg daarvan zit, niets wat dus veranderd zou moeten worden. Dan stop ik, zelfs als er ‘fouten’ in zitten, want die fouten werken vaak mee aan de complexiteit van het evenwicht. Ik schrik zelf bijna altijd van mijn werk als het af is.

 

 

Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?
Mijn woonruimte wordt gedomineerd door een prachtig fotowerk van Annemarie Nibbering. Het is een (zelf)portret van een vrouw wiens huid volledig begroeid is met mos. Zij kijkt je recht in je ogen aan met een blik die stoïcijns, krachtig en tegelijk kwetsbaar is.

Deel deze pagina

  • Aline Thomassen

    Zonder titel (2021) – framed
     625,00 Lees verder: