Hygiene (2013), piezografie, oplage 25, collage, genaaide Q-tips op papier, 33 x 18,5 cm
De tekeningen van Kinke Kooi (Leeuwarden, 1961) zien er dromerig, lichamelijk, ongrijpbaar en vrouwelijk uit. Teksten of uitspraken over haar werk klinken vaak wat mysterieus en gaan over het vullen van ruimte tussen de dingen en het tekenen van het onzichtbare –zoals aura’s en dampen.
Het oneindig herhalen van lijntjes met potlood is een bijna meditatieve handeling voor Kinke Kooi. Slechts met 1 potlood iets kunnen creëren intrigeert haar, door veel slijpen en poetsen ontstaat heel langzaam een beeld. Kinke Kooi werkt veel met thema’s waarvoor ze zich schaamt of schaamde. Als ze zich ergens voor schaamt ontstaat er een soort innerlijke drang om het tekenen. Om er dicht op te zitten en het helemaal uit te diepen.
Installatiefoto Feature Inc. NY
We vroegen in 2015 Kinke Kooi naar haar werk en atelier en haar eerstvolgende solo in New York.
Hoi Kinke, je bent hard aan het werk voor een solo in New York in januari 2016, kun je hier iets over vertellen?
Ik heb 15 jaar met Feature Inc. gewerkt. Hudson, de eigenaar stond bekend als een van de meest bezielde galeriehouders in New York; het was een zegen voor mij om met hem te werken. Het was dan ook een hele schok dat hij vorig jaar onverwacht overleed. Ik mis hem nog steeds. Een half jaar geleden kreeg ik een solo aangeboden van Sandra Gering Gallery, zij kende Hudson goed, dat is heel fijn.
Het is weer spannend zo’n eerste keer. De tentoonstelling gaat over gastvrijheid; de verhouding tussen het zwaard en de schede. Meestal gaat alle aandacht uit naar het zwaard, maar de schede voorkomt dat het zwaard scherp is door het toe te laten; de schede gaat over gastvrijheid. Ik twijfel nog over de titel: ‘preventing the sharp from being sharp’ of ‘soft in the middle’…
Delaere hoort bij de generatie kunstenaars die opnieuw de mogelijkheden van abstractie en expressie onderzoeken. Om zichzelf op het doek maximale vrijheid te geven, hanteert hij bij elke serie een aantal vaste voorwaarden in de keuze van materiaal, gereedschap, drager en handeling. Hij gebruikt alleen standaardformaten doek, alleen kleuren rechtstreeks uit de tube en legt een vooraf bekend ritme in zijn bewegingen. Muziek speelt daarbij ook een grote rol.
Het schilderen an-sich, de fysieke bezigheid, is belangrijk voor de kunstenaar. Dikke lagen verf op verf, klodders, spuitverf, de handelingen van het schilderen zijn terug te lezen in het werk. Een werk ontstaat dan ook altijd in één sessie. Die kan een half uur duren, of soms tien uur in beslag nemen, maar Delaere werkt nooit de volgende dag nog door aan een schilderij.
Koen Delaere woont en werkt in Tilburg. Zijn werk is in veel musea en tentoonstellingsruimten zoals in New York, Brussel, Dusseldorf, Berlijn, Amsterdam, Utrecht, Tilburg, Japan en Brazilië te zien geweest. Eerlijk gezegd gaat het als een speer met zijn internationale carrière. Zijn werk is inmiddels opgenomen in de collecties van musea, bedrijfscollecties en privé-collecties over de hele wereld. Hij werkte afgelopen zomer in een gastatelier op Mallorca en maakte daar onder andere aan een nieuwe reeks werken op papier. We vroegen Koen naar deze reeks en naar zijn atelierleven.
Je hebt momenteel een mooie tentoonstelling in het CCA in Mallorca, kun je iets vertellen over deze presentatie?
Het is een duo-tentoonstelling met Bas van den Hurk getiteld Scenarios of Desire. Een gedeelte van de werken heb ik daar gemaakt in 1 van de residency ateliers van het CCA. Het is een fantastisch mooie plek in de bergen, waar ik een maand gewoond en gewerkt heb met mijn gezin en vrienden. Ik ben net terug, en het is altijd vroeg om zo vlak na de opening er iets over te zeggen, maar het voelt goed en ik ben er blij mee.
Tijdens je werkperiode in Mallorca heb je gewerkt aan een speciale serie voor We Like Art. Kun je iets vertellen de totstandkoming van deze reeks werken?
Allereerst heb ik in Middelburg bij Piet Dieleman in het atelier samen met hem een serie achtergrondkleuren gedrukt op de pers in monoptype. Ik ken Piet nog van de academie waar hij mijn docent was, nu zijn we collega’s. Ik hou ervan dat grafiek of het maken van edities de mogelijkheid van samenwerken in zich draagt, of het nu samen met een meesterdrukker is zoals de kopergravures die ik in NY gemaakt heb, of 2 vrienden samen in het atelier.
In Mallorca heb ik er in olieverf een monotype overheen gezet. Het was er 40 graden, maar ik hou er wel van dat het werken een fysieke component heeft. De werken zijn allemaal een variatie op een fysieke beweging vanuit de arm (pols, elleboog, schouder) binnen een strak stramien van lijnen.
Het is een reactie op het onderhevig zijn aan sensaties, de zon, de zee, de kleur van de bergen, hoe de zon zo fysiek aanwezig is in alles, de natuurlijke rijkdom van het eiland. Palmbomen, fruitbomen, notenbomen, naaldbomen, cactussen, vetplanten, olijfbomen, de smaak van fruit.
Zoon Luc houdt de monotypes vast
Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
Sensatie en systematiek.
Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
Ik ben opgegroeid in Brugge, Johannesburg, Zeeuws Vlaanderen, ik ben opgeleid in Tilburg.
Wat inspireert je?
Ik vind die vraag altijd grappig, inspiratie komt van goddelijke influistering, en suggereert een passieve houding, wachten tot god je in je oor fluistert. Voor sommige kunstenaars werkte het ook zo, Agnes Martin lag net zo lang in haar bed tot ze een visioen kreeg. Maar ik hecht erg aan het idee van Bruce Nauman: ‘bored in the studio’. Verveling wordt erg onderschat in onze tijd, alles moet opgevuld worden met afleiding en likes.
Door je te vervelen ontstaan vaak nieuwe ideeën, je hersenen accepteren geen sleur en gaan autonoom aan de slag. Oliver Sachs heeft het in ‘een schitterend ongeluk’ over ons bewustzijn als een autonoom ding, dat zonder oorzaak en gevolg zelf ideeën en gedachten genereert. Hij zegt dat we in onze slaap ons grootste bewustzijn hebben omdat we dan niet afgeleid worden door de werkelijkheid.
Hoe ziet je gemiddelde werkweek er uit?
Ik heb eigenlijk geen gemiddelde weken, ik heb periodes dat ik schilder en periodes dat ik niet schilder. Allebei zijn even belangrijk voor het werk. Als ik schilder dan schilder ik net zo lang tot het af is, in intensieve periodes. Verder is er uiteraard kantoorwerk, fotografie, transport, bekisting, en ik geef les. Als ik niet schilder dan loop ik veel, lees ik veel, kook ik samen met vrienden, etc.
Kun je voor ons je atelier in Tilburg omschrijven?
Een ruimte zonder ramen met een brede lichtstraat over de gehele lengte, aan 1 kant een rek als opslag. 2 Stoelen waar ik op sta als ik schilder, 1 stoel om te zitten. Een korte gang die ook dienst doet als houtwerkplaats. Een vuile vloer en een schone vloer.
Kun je 3 ongewone items opnoemen in je studio?
Nee, alles heeft zijn functie en is daardoor gewoon.
Werk je graag met muziek of in stilte?
Altijd met muziek, ik ben een echte muziekfreak, altijd al geweest. Sinds mijn 10e verzamel ik lp’s. Op mijn atelier gebruik ik Spotify, playlisten met van alles wat me op dat moment interesseert, Afrikaanse muziek, hardcore, experimentele disco, electronisch, wat me maar in de mood brengt. Arthur Russel, Pissed Jeans, Ciccone Youth, Rammelzee, Kyeremateng, Congos, Sun Araw, Gore.
Met welk materiaal werk je graag – is kleurgebruik voor jou belangrijk?
De materialen kies ik op hun kleur, in olieverf heb je heel andere kleurmogelijkheden dan in acryl, alkyd of autolak. De namen van olieverf zijn afkomstig van de samenstelling van het pigment; zinkwit verwijst naar zinkoxidatie, in autolakken zijn de namen pure fantasie; coca cola, dolfijnblauw en de pigmenten kunstmatig.
Kleur is een fenomeen, de materialen zelf hebben eigenlijk geen kleur maar reflecteren slechts een gedeelte van het kleurenprisma van zonlicht. Hoge kwaliteit olieverf bevat zoveel pigment dat de kleur die teruggekaatst wordt overweldigend is.
Waar streef je naar in je werk? Wanneer is een werk voor jou af?
Dat varieert per werk, of per groep werken.
Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?
Ik heb voornamelijk werk dat ik gekregen heb of geruild met bevriende kunstenaars zoals Vaast Colson, Sigrid Calon, Daniel Schubert, Matthias Dornfeld, Piet Dieleman, Wendy White.
De serie unieke werken op papier die we hier exclusief tonen zijn vrij groot: 75 x 50 cm (nummers 1 t/m 8) of 65 x 50 cm (alle andere werken). Aanmerkelijk groter dan de werken die we hier een poosje geleden toonden, die reeks uit Los Angeles was 50 x 32 cm. Wij zijn heel blij dat we 40 van deze unieke werken op papier aan je kunnen laten zien.
De werken kosten € 400,- per stuk. Maak je keuze hieronder of in de webshop en bestel direct. De werken kunnen vanaf begin oktober bij ons in Amsterdam worden opgehaald. Ze kunnen ook aan je verzonden worden voor 20 euro. Veel scrollplezier! 🙂
(Als je op de afbeelding klikt zie een groter beeld)
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #1
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #2 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #3 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #4 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #5 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #6 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #8 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #9 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #10- VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #11 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #13 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #14 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #15 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #16 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #17 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #18
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #19 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #21 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #22 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #23 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #24 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #25
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #26 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #28 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #29 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #31 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #32 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #33 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #35 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #36 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #38 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #39 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #40 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #41 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #42 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #43 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #46 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #47
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #48 – VERKOCHT
Koen Delaere, 40 works on paper (Mallorca 2017) #50 – VERKOCHT
Even resumeren – de werken kosten € 400,- per stuk. Maak je keuze en bestel je werk onderaan deze pagina of in onze webshop. De werken kunnen vanaf begin oktober bij ons in Amsterdam worden opgehaald. Ze kunnen ook aan je verzonden worden voor 20 euro. De werken kunnen helaas niet in het echt bekeken worden bij ons op kantoor, ze zijn nog op Mallorca.
Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
Ik woon en werk in Amsterdam en Berlijn. In Berlijn woon ik nu al weer een aantal jaren en dat bevalt goed. Ik heb aan de Academie voor Beeldende Kunsten St. Joost te Breda en aan de Rijksakademie in Amsterdam gestudeerd.
Wat inspireert je? Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
Ik ben altijd gefascineerd geweest door de illusie van ruimtelijkheid op het platte vlak. In mijn eerste werk onderzocht ik het mathematisch perspectief zoals dat in de vroege Renaissance was ontwikkeld. In een daarop volgende reeks werken maakte ik gebruik van andere ruimtelijke constructies, onder andere de isometrie en grids van diagonale en soms golvende rasters. Ze vormden de basis voor architectonische voorstellingen en een Escher-achtig spel met diepte, waarin ‘boven’ en ‘onder’ stuivertje met elkaar wisselen.
Ook onderzocht ik de schilderkunstige middelen zelf op hun ruimtelijkheid. Zo vroeg ik me af hoe je de achterkant van de kwaststreek zou kunnen schilderen.In mijn recentere werk heeft de ruimtelijkheid niet meer zo’n duidelijke perspectivische richting. De dimensies in mijn werk zijn moeilijk exact te benoemen. Ik leg me toe op ruimtelijke planningen die zijn geïnspireerd op bijvoorbeeld fenomenen uit de topologie, een tak van de wiskunde. In de uitvoering is het de ene keer strak en architectonisch, de andere keer expressief van aard.
De meest recente werken zijn voornamelijk expressionistisch, het materiaal speelt een grotere rol in de totstandkoming, toch is het vaak als architectuur geconstrueerd.Voor mij vertegenwoordigen deze ‘onmogelijke’ constructies bijzondere ruimtes, ‘denkruimtes’ ook. Ruimtes waarin je behalve met het oog ook in mentaal opzicht oneindig kunt dwalen. Het zijn ruimtes waarin je als kijker wordt opgenomen; ongedefinieerde, virtuele ruimtes waarin je gewichtloos rondzweeft en dobbert als in een bad vol schuim. Dat creëert een gevoel van gelukzaligheid.
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk?
Dat is niet bij elk werk hetzelfde. De ene keer is er een uitgewerkt idee en wordt het geheel ontworpen en getekend. De andere keer komt een idee voort uit herinneringen of foto’s en begin ik direct met verf op doek. Dat zijn de meer expressieve werken. Het doek is wel zorgvuldig geprepareerd.
Hoe ziet je gemiddelde werkweek er uit?
De gemiddelde werkweek is vijf dagen per week 8 uur per dag in het atelier werken.- Helaas bij mij geen gemiddelde.
Kun je voor ons je atelier/studio omschrijven?
De studio is momenteel een grote kamer in een appartement in Berlijn. Tot voor kort had ik ook een klassieke schilderstudio in hartje Amsterdam met daklichten. Op het moment wordt er gewerkt aan een nieuw atelier aan de Zeeuwse kust.
Werk je graag met muziek of in stilte?
Ik werk bijna altijd met muziek. Voornamelijk jazz (free-jazz) en geïmproviseerde en nieuwe muziek. Dat is voor mij heel belangrijk en inspirerend. Hoe, is moeilijk uit te leggen, daarvoor is het te abstract.
Met welk materiaal werk je graag – is kleurgebruik voor jou belangrijk?
Ik werk voornamelijk met acrylverf op canvas. De zware kwaliteit canvas.
Waar streef je naar in je werk? Wanneer is een werk voor jou af?
Het streven is ‘zweven’. Als er een ruimte op het doek is gecreëerd waarin je geestelijk kunt dwalen.
Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?
Ja, ik heb zeer uiteenlopende werken van collega’s. Een aantal werken onder andere omdat ze zeer eenvoudig en kernachtig zijn. Iets wat ik zelf zelden bereik.
Kun je iets vertellen over de speciale editie die je voor ons gemaakt hebt?
De editie is een werk uit een serie acrylschilderijen op papier.
Voor die serie goot ik eerst vloeibare verf op het papier en smeerde die uit met een wisser of spatel in een snelle dynamische beweging. Zoals een kalligrafist. Is het resultaat van die handeling ‘bruikbaar’, dan werk ik er verder aan. Er worden vergelijkbare vormen toegevoegd of ‘verbetert’. Dat is eigenlijk een constructie, maar die moet er zo natuurlijk mogelijk uitzien, alsof-ie ook uit de eerste handeling voortkomt. Er moet een soort van sculptuur ontstaan. Het is een piezografie opgeplakt op aluminium met ophangsysteem, een prachtige hoog kwaliteit print.
Naast deze speciale editie hebben we ook 2 originele werken op papier van Ab van Hanegem. Je bent van harte welkom om deze werken te komen bekijken op ons kantoor in Amsterdam.
Pakpak #2, acrylverf op papier, 45 x 60 cm, € 1.500,-
Guts #12, acrylverf op papier, 45 x 60 cm, € 1.500,-
Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
In mijn recente werk zijn thema’s als stilte, concentratie, focus, vorm, herhaling en ritme belangrijk. Er zit een kracht in herhaling (van patronen/het gebruiken van een grid) en in volhouden in het maakproces. Deze elementen gebruik ik mbt mijn huidige zoektocht naar verstilling. Verstilling of stilte voor mijzelf tijdens het maken, maar ook voor de toeschouwer; om een moment tussen hem/haar en het werk zelf te creëren – als een soort woordenloze conversatie.
Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
Ik ben half Nederlands, half Fins, al ben ik net geboren in Nederland. Tot mijn 5e heb ik in Finland gewoond. Op mijn 17e ben ik terug gegaan om een 1-jarige opleiding kunst en ambacht te doen. Daarna ben ik met wat omwegen terecht gekomen op de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag, afdeling fotografie (afgerond in 2004). Later heb ik nog een MA fotografie op het St Joost behaald (2009). Ik woon en werk in Den Haag.
Wat inspireert je?
Wandelen in de natuur en dan met name in landschappen die leeg of kaal zijn.
Muziek van bijvoorbeeld Arvo Pärt, kunst kijken en boeken lezen.
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk? Start je met een idee, een verhaal of een beeld?
Het wisselt per werk wat mijn uitgangspunt is. De serie Fields is voortgekomen uit mijn serie Yearning. Waar ik in Yearning letterlijk de ruimte (het bos) tekende als ‘ontsnappingsplek’ van alle prikkels uit de samenleving en als een plek waar je stilte kan ontmoeten, zijn de Fields-knipsels meer abstracties van dit verlangen naar stilte en verstilling. Niet zo zeer stilte als het ontbreken van menselijk geluid (wel gepraat, maar niet muziek bijvoorbeeld), maar stilte als een equivalent van (innerlijke) rust en vreugde.
Stilte als een vorm van leegte waardoor je letterlijk de ruimte hebt om de dingen om je heen waar te nemen en daadwerkelijk te zien/ervaren. Visuele soberheid is hierdoor ook steeds belangrijker geworden voor mij.
Toch wil ik niet dat mijn werken als pure abstracties gezien worden, maar meer als een gesprek of partituur. Als een compositie met een ‘continuo’ (de basis – het “grid”) erin. De menselijke hand zorgt er wel voor dat er een ‘trilling in de vorm’ ontstaat, omdat ik – hoe perfect ik het ook probeer te maken (of in dit geval te snijden), geen machine ben.
Hoe ziet je gemiddelde werkdag er uit?
Heel standaard van 9-5, momenteel 3 a 4 dagen in de week. Ik start tussen 8:30 en 9:00 met koffie en kijken naar waar ik de vorige keer ben gebleven. Beetje staren en nadenken of de conclusies die ik de dag ervoor heb getrokken nog even logisch lijken. Dan ga ik aan het werk. Ik probeer in de ochtend de computer te vermijden omdat mails, en administratie etc. te veel tijd in beslag neemt en afleidend werkt voor mij. Tussen 5 en half 6 gaat de deur dicht. Soms wil ik nog wel eens ‘s avonds een paar uurtjes doorwerken als ik op dreef ben of iets per se af wil hebben. Dat is dan weer het voordeel van aan huis werken, merk ik nu.
Kun je voor ons je werkplek/atelier/studio omschrijven?
Ik ben net na tien jaar 75m2 tot mijn beschikking te hebben gehad verhuisd naar een kamer van 30 m2 welke ook nog aan huis zit (wel tijdelijk). Dus ik moet nog wel even wennen aan de nieuwe werk-situatie en het minder plek hebben. De ruimte is verdeeld door een boekenkast met daarachter mijn (materiaal)opslag. Verder staat er een kast voor pigment/materiaal wat ik vaak gebruik, één kleine ladenkast, en 3 tafels: 1 grote verrijdbare sta-tafel (met grote ladenkast erin), 1 computerbureau met veel zooi en 1 lege tafel waar ik aan kan lezen en schrijven of (kleinere) dingen kan maken. Al werk ik eigenlijk grotendeels op de grond.
Kun je 3 ongewone items opnoemen in je studio?
bosje plastic bloemetjes, ca 80 kilo lood en een klein kitscherig (plastic) reis-icoontje.
Werk je graag met muziek of in stilte?
Meestal in stilte.
Met welk materiaal werk je graag – kleurgebruik is voor jou heel belangrijk?
Simpele, liefst natuurlijke materialen. Momenteel met papier en potlood (grafiet) en (druk)inkt. Je zou het niet zeggen in mijn huidige werk, maar kleurgebruik is zeker belangrijk. Ik ben dol op kleur en in mijn hoofd is alles kleur, alleen uiteindelijk blijft er meestal alleen (een tint van) wit of grijs over in het werk zelf.
Waar streef je naar in je werk? Wanneer is een werk voor jou af?
Naar verstilling en contemplatie. Structuur en herhalingen zijn voor mij hierin belangrijk. Wanneer een werk klaar is, hangt van de serie af. Bij Fields is het redelijk eenvoudig, omdat ik werk vanuit een een vooropgesteld idee en zelfopgelegde kaders die ik van te voren heb uitgeprobeerd in het klein. Als het papier vol is (en naar tevredenheid ‘gesneden’), is het werk af. Bij andere (huidige) werken ga ik door tot er niets meer valt weg te halen uit het beeld (wat er niet toe doet).
Uiteindelijk is de balans van wat je nog wel en net niet meer ziet icm eenheid en harmonie van het geheel, doorslaggevend.
Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars? Waarom?
Ja! Wel te weinig nog, maar daar wordt aan gewerkt. Waarom? Van kunst in mijn huis word ik blij!
Delaere hoort bij de generatie kunstenaars die opnieuw de mogelijkheden van abstractie en expressie onderzoeken. Om zichzelf op het doek maximale vrijheid te geven, hanteert hij bij elke serie een aantal vaste voorwaarden in de keuze van materiaal, gereedschap, drager en handeling. Hij gebruikt alleen standaardformaten doek, alleen kleuren rechtstreeks uit de tube en legt een vooraf bekend ritme in zijn bewegingen. Muziek speelt daarbij ook een grote rol.
Het schilderen an-sich, de fysieke bezigheid, is belangrijk voor de kunstenaar. Dikke lagen verf op verf, klodders, spuitverf, de handelingen van het schilderen zijn terug te lezen in het werk. Een werk ontstaat dan ook altijd in één sessie. Die kan een half uur duren, of soms tien uur in beslag nemen, maar Delaere werkt nooit de volgende dag nog door aan een schilderij.
Koen Delaere woont en werkt in Tilburg. Zijn werk is in veel musea en tentoonstellingsruimten zoals in New York, Brussel, Düsseldorf, Berlijn, Amsterdam, Utrecht, Tilburg, Japan en Brazilië te zien geweest. Zijn werk is opgenomen in de collecties van musea, bedrijfscollecties en privé-collecties over de hele wereld. En niet te vergeten ook in de privé-collectie van Jennifer Lopez ;-). In 2007 was hij winnaar van de prestigieuze Wolvecampprijs voor de Schilderkunst.
De Rabobank kunstcollectie vroeg Delaere 100 unieke werken te maken voor de medewerkers kunstaanbieding. Tijdens zijn residentie van twee maanden in Los Angeles op uitnodiging van het Mondriaan Fonds werkte hij aan de serie. Lange wandeltochten door de overweldigende natuur van Yoshua Tree en Yosemite Park waren de inspiratiebron voor tekeningen waar hij later in zijn tijdelijke atelier in West Hollywood verder aan werkte. Als drukpers voor de laatste verflaag gebruikte hij zijn Amerikaanse huurauto; geweldig toch, dat is zo’n handeling die precies is terug te lezen in het uiteindelijke werk.
Wij zijn heel blij dat we een aantal van deze unieke werken op papier aan je kunnen laten zien. Iets kleiner dan het werk dat bij ons in de Westergasfabriek-tentoonstelling hing, maar aan intensiteit en vette opbouw van lagen doet het niet onder. Kijk rustig naar de verschillende werken, het is nog lastig kiezen!
De maat van de werken op zwaar papier is 50 x 32 cm en ze kosten € 250,- per stuk. Maak snel je keuze door op de bijbehorende link met nummer te klikken. In deze mail aan ons kun je ook gelijk je adresgegevens opgeven, zodat het werk naar je verzonden kan worden. Klik hier om alle 19 beschikbare werken te zien. Veel plezier met kijken!
UPDATE: het is ongelooflijk snel gegaan, binnen 12 uur waren alle 19 werken verkocht. Maar goed nieuws, komende september gaan we een nieuwe serie werken op papier presenteren van Koen Delaere. Mail ons als je als eerste geïnformeerd wil worden.
Bermbloemen # 3 (2016), 50 x 35 cm, olieverf op papier
Bermbloemen # 1 (2016), 50 x 35 cm, olieverf op papier
Brasser stopt graag flarden van verhalen en anekdotes in haar werk. De vrijheid in het schilderen en een flink arsenaal aan schilderoplossingen stuwen de voorstelling vaak in het ongerijmde. Geen wonder dat ze wegloopt met schilder-schilders als David Hockney, Peter Doig en Francisco Goya.
Bermbloemen # 5 (2016), 50 x 35 cm, olieverf op papier
Alice Brasser: “Ik zoek voortdurend manieren om de platte werkelijkheid te omzeilen. Vaak combineer ik beelden, is een schilderij opgebouwd uit verschillende landschappen. De rol van kleur is erg belangrijk. Om tegemoet te komen aan een vooraf bepaalde sfeer worden de kleuren verhevigd of bedenk ik van te voren in welke kleurstelling iets gemaakt moet worden. De omkering – dat wat licht is wordt donker en omgekeerd – is ook een terugkerend fenomeen.”
De eerste 2.000 bezoekers van de vermaarde beurs krijgen een kleine door Sigrid Calon vormgegeven editie. Mooi visitekaartje!
Ook werd Calon gevraagd door Swatch om 2 horloges te ontwerpen. Check hier op de site van Swatch een interview met de kunstenaar. Ze legt uit hoe ze tot een nieuwe visuele taal gekomen is vanuit haar fascinatie voor borduurwerk. Het is doordrongen van humor en speelplezier. Behalve de wijzers bewegen de uurwerkjes ook. Heel goed.
Wij volgen haar werk op de voet sinds we haar risoprints brachten op Art Rotterdam in 2014. Vaak krijgen wij het verzoek of het mogelijk is om een wandje met 12 prints te kopen – en dat kan. Wat veel lezers een beetje lastig vinden is om een mooie combinatie uit te zoeken.
Sigrid heeft op ons verzoek een aantal geweldige combinaties van 12-tallen risoprints gemaakt. Let wel deze prints zijn nu nog beschikbaar, maar het gaat best snel met de prints dus kunnen we niet garanderen dat deze combinaties mogelijk blijven. Gewoon snel beslissen is het beste. 🙂
UPDATE: Deze reeks is uitverkocht!
Maar hoe zat het ook al weer met deze risoprints? We maakten in januari 2014 een interview met Sigrid, graag halen we een paar passages aan waarin ze vertelt over de beeldtaal en het maakproces van het boek en de prints.
Dana Lixenberg, Martha Butler, Nome Alaska, (2009), analoge c-print in een Profilex lijst, 42 x 33,5 cm, oplage 15
De mens in pure vorm te portretteren, zonder te oordelen, met inlevingsvermogen is kenmerkend in het werk van Lixenberg. Het resultaat: sobere portretten in zwart-wit die de generaties omspannen. De indrukwekkende tentoonstelling is tot en met 6 maart 2016 te zien. Een echte aanrader.
De tentoonstelling is een enorme hit bij bezoekers, het was in de kerstvakantie niet eerder zo druk in het museum. Er is al op talloze plekken enthousiast geschreven over Imperial Courts, hier onder andere een stuk op de site van het NRC. Check ook het geweldige fotoboek dat verscheen bij Roma Publications (video). De eerste druk is bijna uitverkocht.
Bij onze tentoonstellingen in de Westergasfabriek toonden we werk uit Nome Alaska een ander langlopend project van Dana Lixenberg. We willen je graag wijzen op de vier foto’s uit deze reeks die exclusief via ons zijn te bestellen. Heel bijzonder, de werken hebben een relatief kleine oplage, zijn voorzien van een op maat gemaakte Profilex lijst – en zijn gunstig geprijsd. We vroegen hier op het blog Dana in een interview naar de achtergrond van de beelden uit deze reeks.
Dana Lixenberg , Untitled (gold dredge boat), Nome Alaska, (2009), analoge c-print in lijst, 33,5 x 42 cm, oplage 15.
Ha Dana, kun je iets vertellen over hoe deze werken tot stand zijn gekomen?
Ik toonde in de tentoonstelling in 2014 bij We Like Art in het Machinegebouw ook een aatal werken uit de serie The Last Days of Shismaref. Deze serie is ontstaan doordat ik door de documentairefilmmaker Jan Louter mee gevraagd ben naar Shismaref, een eiland ten noordwesten van Alaska, dat langzaam wordt opgeslokt door de zee omdat de permafrost onder het eiland smelt. Er worden steeds nieuwe zeeweringen gebouwd, zodat het eilandje langer mee kan. Maar uiteindelijk op een dag is het gebeurd. De Inupiaq wonen daar al ruim 2.000 jaar, dus het is heel ingrijpend om het land van je voorouders te verlaten en te zien verdwijnen. Uit deze serie is in 2008 een boek en een tentoonstelling voortgekomen.
Untitled, Nome Alaska (2009 – 2013), analoge c-print in lijst, 33,5 x 42 cm, oplage 15
Toen ik een jaar later de fotoboeken ging brengen naar Shismaref ben ik op de terugreis een week in het stadje Nome gebleven om daar aan een nieuwe serie te werken. Nome is eigenlijk ook een soort eiland, je kan er alleen maar per vliegtuig komen. Het is ontstaan rond 1900 toen er goud was ontdekt. Het was even de grootste stad van Alaska, mensen trokken daar naar toe om goud te zoeken.
Het is een heel intrigerend plaatsje. In eerste instantie zie je alleen een hoofdstraat met allemaal saloons waar dronken bewoners en seizoenswerkers in hangen. In de grote ruimte hangen twee foto’s uit de Nome serie: een portret en een landschap.. Op het landschap zie je een boot waarmee ze goud zoeken vanaf de bodem van de zee. Ik heb die foto genomen vanaf een strand waarop allerlei vrijbuiters wonen, net buiten het stadje. Mensen hebben daar hutjes op het strand gebouwd.
De jongen met de hoed, Jesse James, heb ik op het strand ontmoet. Hij was naar Nome gekomen om zijn geluk te beproeven. Om goud te winnen. Hij maakt daar sieraden van. Ik weet niet of hij er nu nog is. Ik ben zeker van plan om terug te gaan en meer te fotograferen.
Jesse James, Nome, Alaska analoge c-print in lijst, 33,5 x 42 cm, oplage 15
Die jongen heeft een enorme open blik. Misschien bijna een beetje naïef. Het is een spirit die je niet meer zoveel ziet. Nome associeer ik met het verleden van Amerika, dat mensen ergens heen trekken om zich daar te settelen en een leven op te bouwen. De serie schommelt een beetje tussen een droomgevoel, iets ongrijpbaars, en een wat zwaarder gevoel. Naast het portret wilde ik ook graag bij jullie landschappen tonen, want beide zijn vertegenwoordigd in de serie.
De werken van Dana Lixenberg zijn groot te bekijken en te bestellenin onze Shop.
Jesse James van Dana Lixenberg op de tentoonstelling in de Westergasfabriek in 2014
De schilderijen van Tuymans vallen op door de lichte toets en vale kleuren. Het lijkt net alsof Tuymans het doek niet helemaal wil vullen met verf, zodat er altijd iets verborgen blijft. De vreemde uitsnedes laten duidelijk zien dat Tuymans geïnspireerd is door film en gebaseerd op foto’s.
De afgelopen jaren kwam Tuymans nogal eens in opspraak. Voor de opening van het Stedelijk Museum Amsterdam schilderde hij een portret van koningin Beatrix, waarvan mensen zeiden dat dit lelijk was geschilderd. Eigenlijk was het op een echte Tuymans manier geschilderd: een vreemde uitsnede van een bleke Beatrix met wallen. Beatrix stelde Tuymans gerust door niet alleen in dezelfde jurk het Stedelijk Museum te openen, maar ook door te zeggen dat controverse bij een goed kunstwerk hoort.
De zeefdruk The Nose is gebaseerd op het gelijknamige en even grote schilderij uit 2002. Het is een close up van een mannelijk gezicht. Het beeld is gevuld met neergeslagen ogen, een grote neus en een mond. Er is geen plek meer voor een achtergrond of context. Zijn blik dwaalt af. Hij lijkt in gedachten verzonken. Is dit een ontwijkende blik? Geeft hij het op of is hij juist hoopvol? We kunnen alleen maar gissen wat er in de geportretteerde om gaat.
Dat het werk wordt gezien als een zelfportret, terwijl Tuymans het eerder ziet als een christus-achtige figuur, doet er eigenlijk niet toe. Volgens Tuymans is een echt portret sowieso onmogelijk, vandaar dat hij geen volledig beeld van zijn geportretteerden schetst. Op die manier is het aan de kijker om het beeld zelf af te maken en zelf te associëren.
The Nose (2015), zeefdruk op BFK Rives 250 g lompenhoudend, handgeschept papier, 26,5 x 21,5 cm. Gedrukt in Antwerpen, onder leiding van Roger Vandaele. Oplage: 75 exemplaren. Gesigneerd en genummerd. UPDATE: deze editie is uitverkocht
Eerder ter gelegenheid van de grafiek tentoonstelling in het Haags Gemeenstemuseum maakten we een Wall met zeefdrukken van Tuymans, lees hier verder.
Spoelstra gebruikt voor haar landschapstekeningen vooral foto’s en filmstills van eigen hand. De tekeningen waar ze aanvankelijk naam mee maakte zijn gebaseerd op foto’s van bossen en recreatiegebieden. De afwezigheid van een gebeurtenis en de zekere inwisselbaarheid van de locaties leiden gek genoeg tot een sterk gevoel van broeierigheid en onderhuidse spanning. Later put ze vooral uit het Amerikaanse landschap.
“Ik ben in 2009 naar New England (VS) gegaan om te filmen en fotograferen vanwege het geschikte licht en een specifiek gevoel van suspense dat bekend is uit Amerikaanse films. Dit alles als subtiel vervolg op mijn Recreatiegebieden die Nederland als bron hebben.”
Hogenboom (Oegstgeest, 1967) heeft de afgelopen maanden gewerkt aan een nieuwe serie schilderijen met inkt op linnen – losjes gebaseerd op paparazzi- en voyeurfotografie.
Het afbeelden van vrouwen die zich onbespied wanen is een oud gegeven in de schilderkunst. Denk bijvoorbeeld aan de baadsters van Rembrandt (Bathsheba en de badende vrouw) of aan Bonnard en Degas die virtuoos de intimiteit van het baden, afdrogen en haren borstelen in hun werk een plek gaven. Niet met de blik van de partner of echtgenoot maar met de steelse blik van de kunstenaar.
In de serie Echo Beach gebruikt Hogenboom mediabeelden als vertrekpunt, beelden die met een paar muisklikken te bereiken zijn. De blik op de vrouw die zich onbekeken waant is inmiddels al lang niet meer het exclusieve domein van partners en kunstenaars. Voyeuristische beelden zijn heel gangbaar geworden.
Gabriel Lester, Melancholia in Arcadia (2015), barietprint in lijst met passe-partout, oplage 50, 39,5 x 41 cm (inclusief boek Forced Perspectives).
Hij besloot tijdens de opleiding dat hij geen videokunst wilde maken en creëerde een bijzondere kunstenaarspraktijk; die hij beschrijft als ‘film zonder camera’.
Forced Perspectives, design Irma Boom
Het werk van Lester lijkt op het eerste gezicht moeilijk te doorgronden, maar gaat eigenlijk over simpele principes en eenvoud. Kritiek dat zijn werk niet echt maatschappelijk betrokken zou zijn, legt hij naast zich neer. Zijn werk is eerder poëtisch en filosofisch te noemen. Lester zegt dat de eenvoud waarmee een illusie kan worden opgeroepen hem fascineert. De magie van oude filmgenres bijvoorbeeld, waarbij je totaal voor de gek wordt gehouden, maar het toch gelooft.
Inrichting van de tentoonstelling ‘Ghosts, Brides and other Companions’ in het Reina Sofia Museum in Madrid 2014
Haar schilderingen en tekeningen – vaak op vellen papier van monumentaal formaat – zijn indringend en raadselachtig. De milde vaak gedempte kleuren doen in de verte denken aan Morandi maar we vermoeden ook een fluisterverbond met Goya en Odilon Redon. In haar nieuwe werk deinst ze niet terug voor het gebruik van felle kleuren, waardoor ze haar intentie verhoogt.
De concentratie in haar werk is enorm, je voelt dat als kijker – de kunstwerken dwingen je langdurige aandacht af. De gemaskerde gezichten en figuren in haar werk kijken je aan – maar ook dwars door je heen. Elly Strik werkt met grafiet, kleurpotlood, pigment, olieverf en lakverf. De grote tekeningen, van ongeveer twee op drie meter, omsluiten je als kijker. Haar portretten zijn portretten in de breedste zin van het woord, ze sleuren je heel overtuigend mee in een gemoedstoestand.
Heel bijzonder dat we van Elly Strik 2 edities en een origineel werk kunnen tonen, Elly vertelt er alles over in het interview dat we met haar maakten. Ook vertelt ze over haar werk, haar atelier in Brussel, haar solo in het Reina Sofia Museum afgelopen jaar en haar prominente bijdrage aan de internationale tekeningententoonstelling in het SMAK in Gent: The Bottom Line.
Zaalzicht van de tentoonstelling ‘Ghosts, Brides and other Companions’ in het Reina Sofia Museum in Madrid 2014
Hoi Elly, je woont en werkt al weer een hele tijd in Brussel. Bevalt het je daar goed? Zijn Amsterdam en Brussel een wereld van verschil?
Two Gaps (Yellow), 2014, zeefdruk, drukspiegel 60 x 80 cm papier 70 x 100 cm, oplage 15, € 500
Wat hij maakt lijkt zo bedrieglijk echt, dat je echt drie keer moet kijken of dat plakbandje niet gewoon een echt plakbandje is. Het resultaat is bijna tegengesteld. Het zijn werken die haast volmaakte figuratieve nabootsingen zijn en tegelijk wonderlijke abstracte beelden die vol licht en raadsels zitten.
Kraag (2000), gedrukt op karton, vorm uitgesneden, zeefdruk, 80 x 100 cm, oplage 20, € 1.500
We citeren uit een mooie tekst van Inge Pollet: “Voor alle schilderijen maakt Kees Goudzwaard modellen van flinterdunne materialen zoals papier, transparante folie en tape. Weken, soms maanden werkt hij aan de ‘prototypes’ voor zijn schilderijen. Tijdens het schilderen brengt hij zorgvuldig dunne, egale verflagen over elkaar aan om een zo nauwkeurig mogelijke weergave te bereiken van het papieren model. In feite bouwt hij het papieren model in verf op het schilderdoek weer op.”
Installatiefoto Vleeshal, Middelburg
Dit lijkt een klinisch uitgangspunt maar de schilderijen van Goudzwaard zijn alles behalve koel en theoretisch. Ze ogen groots, voornaam en fragiel en speels tegelijk. Wat een licht en een power!
Deze kunstenaar uit de stal van de Antwerpse galerie Zeno X had in 2014 nog een galeriesolo (Collected Details) en soleerde museaal in de Vleeshal in Middelburg (Between Red and a Transparant Plane). Graag wijzen we je ook nog even op een fraaie publicatie van ROMA publishers die verscheen bij de tentoonstelling in de Vleeshal: (€ 16,-) een leporello met recent werk van Goudzwaard (hier te bestellen).
Cape (2000), gedrukt op karton, vorm uitgesneden, zeefdruk, 100 x 100 cm, oplage 21, € 1.500
Heel tof dat we hier op We Like Art vier bijzondere zeefdrukken kunnen tonen van Kees Goudzwaard. Het zijn 3 werken uit een serie kragen die op de zeef zelf gemaakt zijn door de kunstenaar. De Kraag heeft bijvoorbeeld maar liefst 22 drukgangen, alle details zijn handmatig aangebracht. Two Gaps heeft iets minder drukgangen maar is ook met folie op de zeefdrukplaat gemaakt.
Schouderstuk (2000), gedrukt op karton, vorm uitgesneden, zeefdruk, 80 x 100 cm, oplage 20, € 800
Schouderstuk in lijst
Als je meer informatie wil of de werken wil bestellen: check de werken in onze Shop.
Hallo Frans, we zagen een paar werken van je in de grote zomertentoonstelling O Muze in de Hallen in Haarlem. Was het leuk om mee te doen met deze tentoonstelling?
Het was zeer strelend. Mijn monumentale doek ‘Olubunmi’ uit 1992, dat was teruggeleend uit een particuliere collectie, had de ereplek. Niet alleen was het het eerste werk dat je zag als je de expositie binnen ging maar het schilderij werd geflankeerd door werk van grote namen als René Daniels, Carel Willink en Breitner. Nog zo’n joekel van een schilderij maar dan recent werk, ‘Adam and Eve IV’ , hing te ‘shinen’ in de relizaal. Erg fijn allemaal.
Fantastic Man (white uniform), (2014), 150 x 120 cm, inkt op papier, € 1.900
Hoe zou je je eigen handschrift omschrijven? Je maakt schilderijen, werk op papier en foto’s maar ze zijn allemaal duidelijk van jouw hand en tamelijk uniek in de Nederlandse kunstwereld.
In de eerste fase gaan de beelden al door strenge selectie-ronden van de kunstenaars in hun strak georganiseerde werkatelier aan de overkant van de straat. Hangend boven de werktafel aan een gestucte spierwitte muur. Uiteindelijk worden ze toegelaten tot het kijkatelier in huiselijke setting, waar de laatste vuurdoop doorstaan moet worden – pas als de beelden zich goed houden naast de grote houten tribal art beelden dan zijn ze af.
Zonder titel, 2010, 37 x 29.7 cm, papier, hars, verf
Op de werkplek komt alles samen bij Heringa/Van Kalsbeek. In willekeurige volgorde; de samenwerking met de corso-bouwers in Zundert waarbij het stalen frame gelast wordt, en zo het binnenste vormt voor de meer dan levensgrote Zundert-sculpturen. De 2D-rorschachs die ook opgebouwd zijn uit een kern, De tribal objecten uit hun privécollectie zoals de hoofdtooien met pomponnen uit China en een etnografisch beeld met gekleurde schijven.
Hoog tijd om eens aandacht te schenken aan zijn (grote) zeefdrukken die je via ons kunt bemachtigen. NB De drukken zijn lastig op je scherm te beoordelen vanwege de intense kleuren.
We schreven eerder: “Zijn werk is speels en streng tegelijk. De loeistrakke geometrische zeefdrukken, wandschilderingen en schilderijen willen maar 1 ding: bekeken worden en zich als klassiekers in je achterhoofd nestelen.”
Van der Ploeg heeft een indrukwekkend oeuvre opgebouwd van wandschilderingen. In talloze museale tentoonstellingen of permanent als een kloeke ingreep in een architectonische ruimte. Zijn werk herken je onmiddellijk en alleen al die herkenning stemt altijd tot een prettig soort vrolijkheid. De visuele dreun blijft je op een heldere manier bij. Het is alsof de virtuoze afgewogen grote gebaren van de schilder niet bedacht en uitgevoerd zijn, maar al bestonden en alleen maar onthuld. Of draven we nu door?
GRIP (2009), zeefdruk, oplage 35, 40 x 104 cm (nb: de grijze baan is zilver)
Zonder titel, 2011, inkt, gouache en potlood op papier, 40,5 x 31,5 cm
Er lijkt beweging in de tekeningen te zitten, en er gebeurt een hoop tegelijk. De uitdrukkingen zijn vaak verstild, afwezig, soms ook verontrustend. Het lijken menselijke types, maar ogenschijnlijk uit een totaal andere wereld.
Het recentere werk van Marijn Akkermans lijkt meer kleur te hebben. En in zijn schetsen en lijntekeningen valt nog eens extra op hoe zeer de hoek van waaruit de figuur je aankijkt een rol speelt in zijn werk. Daar willen we graag wat meer over weten ?.
De getoonde werken zijn allemaal beschikbaar in onze Shop.
Atelier 2014/2015
Hoi Marijn, super om jouw werk op onze site te laten zien. Juist nu het ook in Stedelijk Museum Schiedam te zien is tot en met 21 juni –kun je wat meer over de tentoonstelling vertellen en over welk werk van jou daar te zien is?
Het lijkt bijna alsof hij ontevreden is over de zwarte uitsneden die in het beeld zijn getekend of over de lijnen op zijn lijf die met stift extra dik zijn aangezet. Is deze foto al klaar om getoond te worden? Die lijnen zijn niet door Van Ark getekend, maar zijn lang geleden door een beeldbewerker van een Amerikaanse krant gezet. Van Ark kocht deze foto namelijk uit het archief van de Baltimore Sun en is geïnteresseerd in de geschiedenis van de persfoto.
Van Ark roept met dit werk allerlei vragen op over de echtheid van een kunstwerk en over het hergebruiken van bepaalde beelden. Het is typerend voor Van Ark’s recente werkwijze en gedachtegang. Hoewel ze opgeleid is als fotografe, gebruikt ze sinds haar residency aan de Rijksakademie (2012-2013) verschillende materialen om de betekenis van dingen te onderzoeken. Oude artikelen, kaarten, foto’s en andere materialen krijgen in haar werk een tweede leven. Soms is de betekenis bij het oorspronkelijke beeld al niet duidelijk en door het hergebruik van Van Ark lijken de vraagtekens zich vooral te vermenigvuldigen. Zo schreef ze de tekst van handboeken over ‘het kijken’ over op grote papiervellen, maakte ze een vloerkleed van zand met allerlei hedendaagse en kunsthistorische symbolen en reproduceert ze gevonden foto’s en andere beelden. Haar werk roept steeds vragen op over de betekenis van zichzelf.
De uil ‘Picasso’ maakte Van Ark in opdracht van de AMC kunstichting. Het academische ziekenhuis heeft een uitgebreide kunstcollectie en geeft jaarlijks een kunstenaar de opdracht een editie te maken voor de serie De Menselijke Gedaante. Deze edities worden vervolgens verkocht zodat er een werk van de kunstenaar kan worden aangekocht. Het lijkt misschien gek om een uil in de serie De Menselijke Gedaante te plaatsen, maar dit werk gaat natuurlijk veel verder dan het beeld van Picasso.
Het werk gaat over wat er met het beeld is gebeurd, door welke handen de foto is gegaan en welke sporen zij allemaal hierop hebben achter gelaten. De vegen, stiftstrepen en kreukels zijn eigenlijk ‘afdrukken’ van al die mensen. Zelfs de achterkant van de foto geeft zijn geschiedenis weer, er staan allerlei instructies op. Zo staat daar onder andere dat het na gebruik terug moet worden gegeven aan het MoMA, maar dat is blijkbaar nooit gebeurd. De 5 limited editions van de achterkant van de foto zijn uitverkocht, de voorkant van ‘Picasso’ is via ons te bestellen.
Hoe zat het ook al weer? Berend Strik vertelt het je:
“De basis voor dit werk is een toren in Westkapelle die vaak door Piet Mondriaan is geschilderd. Die toren is van grote invloed geweest op Mondriaans oeuvre. Hij schilderde de toren vaak en het werd steeds abstracter. Hier ontstond de overgang van waarneming naar abstractie in zijn werk. In een briefwisseling met Arthur Lehning wijdt Mondriaan uit over die abstrahering. Erg interessant!
Ik ben op zoek gegaan naar de plek waar Mondriaan de toren schilderde en maakte een foto vanuit hetzelfde perspectief. Door de foto te bewerken met stof zoek ik een nieuwe ruimte op. Er zit al veel in die foto, het historische van het gebouw en van Mondriaan, en door middel van de stof wil ik het hier en nu ervaren. Het zorgt voor een abstractie die je niet helemaal kunt begrijpen. Het beeld wordt veel dynamischer en er ontstaat een spanning die ervoor zorgt dat je ernaar blijft kijken.
Vervolgens heb ik het werk in 12 gelijke stukken gesneden. Er ontstaat zo een ander evenwicht en een abstractie die het niet heeft als geheel. Het is uitzonderlijk maar het werk wordt hier juist sterker door, dat kan alleen door de oprechte verbinding met de geschiedenissen. En tegelijkertijd kun je bij ieder afzonderlijk stuk het geheel herkennen in de details.
Door het in stukken snijden van een groter werk ontstaat er vanzelf een werk in oplage en het werk wordt er bovendien alleen maar sterker en abstracter op. Het is een inhoudelijke manier om een werk in oplage te maken.”
Berend Strik, 1470/1908/2015 (2014-2015), stitched C-print op doek en spieraam, 12 delen, elk 48 x 48 cm.
Click and Buy
De multiple van Strik was een regelrechte hit. Heb je het niet gezien in Rotterdam? Of krijg je het juist niet uit je hoofd? In onze Shop zie je welke delen nog beschikbaar zijn en voor welke prijs. Bekijk de Wall hier. De individuele werken zijn ook opklikbaar naar groot formaat gemaakt – dan zie je de fraaie en fijnzinnige details beter. Je kunt ons ook mailen, dan sturen we je op verzoek grote afbeeldingen toe.
Overzichtsfoto’s: Maarten Tromp
Videoportret van Berend Strik uit de reeks Hollands Meesters van Interakt door regisseur Boris Gerrets
Fiona Tan, Aftermath (2014), colour, pigment print on archival paper, 33 x 48,4 cm oplage 100
Deze scene lag letterlijk aan haar voeten en hoewel hij op het eerste gezicht wat gewoontjes lijkt, zit er toch alles in. Natuur versus cultuur. De natuur die ook na een nucleaire ramp weer overwint. Het beeldrijm van de bloemen op het schaaltje en het bloemetje in het gras. En de scherf porselein die een relatie heeft met Azië maar ook met Nederland. Precies zoals de kunstenaar zelf.
Fiona Tan stuitte op dit stilleven toen ze filmopnames maakte in het radioactieve gebied bij Fukushima, Japan. Het tekent het feilloze oog van de kunstenaar dat ze onmiddellijk de kracht van het beeld herkende.
Tan bezocht voor haar nieuwe werk, het drieluik ‘Ghost Dwellings’,drie plekken op aarde waar door verval, verwoesting of geldgebrek de bewoners zijn weggetrokken. Dat leverde prachtige beelden op van verlaten huizen, gebouwen en straten, maar tegelijkertijd zocht Tan op die puinhopen ook naar tekenen van hernieuwde energie en bloei. ‘Aftermath’ noemde Tan dit fenomeen; letterlijk begroeiing die na de oogst opnieuw opkomt.
Deze foto is een prachtige verbeelding van dat begrip; in het uitlopende gras ligt een potscherf van iets wat ongetwijfeld een porseleinen schaaltje of bord is geweest. Delfts porselein? Is het misschien een Hollandse scherf in Oosterse aarde? Hoewel het stukje aardewerk in het midden van het beeld staat, is de natuur het eigenlijke onderwerp van de foto. Die worstelt en komt weer boven. Het beeldrijm tussen het motief op het schaaltje en de bloemetjes van het graspolletje lijkt bijna te mooi om waar te zijn. En uit alles, van de dauwdruppels op het gras, tot het kleine plantje dat zich een weg naar boven werkt, spreekt een hoopvolle positiviteit.
Celine van den Boorn, Operation desert (2011), acryl op foto op aluminium, 29,5 x 41 cm
Hoi Celine, kun je iets vertellen over hoe deze werken tot stand zijn gekomen?
Ik kies foto’s uit onze hedendaagse beeldbank waar de mens prominent aanwezig is in de natuur, bijvoorbeeld als toerist op vakantie of als militair in oorlogsgebied. Vervolgens schilder ik de menselijke aanwezigheid weg, waardoor de focus in het beeld verschuift van mens naar landschap. Toch, als je goed kijkt, blijf je menselijke sporen in de schijnbaar ongerepte natuur zien.
Waarom kies je ervoor om deze werken te laten zien?
Doordat dit handbeschilderde werken zijn, worden beschilderde delen wel of niet zichtbaar als je langsloopt. De reflectie van het licht speelt op het werk. Tussen veel ander werk is dat een spannend element en daagt het bezoekers uit verder te kijken dan de eerste indruk.
Celine van den Boorn, Five soldiers on lookout point #2 (2014), acryl op foto op aluminium, 29,5 x 44,5 cm
Wat maakt deelname aan deze tentoonstelling van We Like Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
Mij lijkt de tentoonstelling aantrekkelijk voor bezoekers aan Art Rotterdam en zeker voor kunstkopers, omdat je in één helder overzicht veel werk van interessante kunstenaars bij elkaar ziet.
Waarop verheug je je bij deze nieuwe editie van Art Rotterdam?
Ik ben benieuwd naar Prospects & Concepts en naar het nieuwe onderdeel Intersections. Wat ik zeker niet wil missen is de presentatie van Dürst Britt & Mayhew, een gloednieuwe galerie die in de Mainsection te zien is. En de nieuwe films van Nathaniel Mellors en Yael Bartana bij Projections.
Celine van den Boorn, Overcrowded beach #5 (2012), acryl op foto op aluminium, 29,5 x 44,5 cm, € 1.500
Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?
Ik werk nu aan de eerste publicatie van mijn werk en aan een tentoonstelling van nieuwsfoto’s uit kranten die ik heb beschilderd.
Kom dit werk bekijken bij Start Buying Art @ Art Rotterdam. We tonen betaalbaar werk van aanstormende en toonaangevende kunstenaars.
We werken samen met het Mondriaan Fonds om de zegeningen van de KunstKoop te promoten. Lenen voor je kunstaankoop tegen 0% rente: een prachtige stimulans voor de afname van goede kunst. De rente wordt vergoed door de overheid. Bij de werken in de tentoonstelling staan de maandbedragen die je met de KunstKoop van het Mondriaanfonds kunt afbetalen.
Praktische informatie Start Buying Art @ Art Rotterdam
Locatie: Van Nellefabriek, Van Nelleweg 1, 3044 BC Rotterdam
Openingstijden: Donderdag 5, zaterdag 7 en zondag 8 februari 2015 geopend van 11.00 – 19.00 uur. Vrijdag 6 februari 2015 geopend van 12.00 – 21.00 uur
Gratis toegang
Haar werk was al op vele mooie plekken te zien. Nu op dit moment prominent in het Bonnefantenmuseum in Maastricht, en eerder onder andere in het GEM Den Haag, Stedelijk Museum Schiedam, Museum Bommel van Dam, De Nederlandsche Bank en de RABO Kunstzone in Utrecht.
Vorig jaar won zij de Jeanne Oosting Prijs voor schilderkunst met haar overrompelende monumentale aquarellen. We halen graag even het enthousiaste juryrapport aan:
Wij zien krachtige, fysieke poses van het lichaam waarmee zij de vrouw in het centrum van het universum plaatst. Op een obsessieve manier portretteert zij de vrouw die de grenzeloze leegte van het papier in vuur en vlam op lijkt te doen gaan. De wereld die zich hier ontvouwt, is er een in de gedaante van schoonheid en rauwheid. Vertrouwde vormen en verontrustende natuurverschijnselen sidderen als geesten, godheden en halfgoden.
Sinds een aantal jaren reist Thomassen regelmatig naar Marokko en bestudeert en observeert daar de cultuur waardoor haar beeldtaal wortelt in Mediterrane tradities. Als een persoonlijk dagboek zet Thomassen de Noord-Afrikaanse vrouwen, strijdlustig, onafhankelijk en ontsluierd neer. Zij schuwen geen taboes. Met betekenisvolle gelaatstrekken raken zij versmolten met een innerlijke wereld die verstrengeld is met tekens en symbolen van geweld, verleiding, vruchtbaarheid, dood, verlies, vrijheid en betovering.
Zonder titel, 38 x 28 cm, aquarelverf op papier
Wij vallen als een blok voor het werk van Aline Thomassen en we zijn blij dat de kunstenaar speciaal voor We Like Art een aantal werken heeft uitgekozen. De directe aanleiding vormt de vorige week geopende solopresentatie in het Bonnenfantenmuseum. Hoog tijd om haar wat vragen te stellen.
Ha Aline, ben je al een beetje bekomen van de opbouw en opening van je solopresentatie in het Bonnefantenmuseum?
Ja, het was echt een fantastische opening; zo verschrikkelijk druk, zoveel reacties en enthousiaste ontmoetingen! Wat een contrast met mijn normale leven, waar ik toch behoorlijk in afzondering met mijn onderwerp bezig ben.
Quarantaine, 38 x 28 cm, aquarelverf op papier
Wat laat je zien in Maastricht? Ook een grote installatie met pigment en portretten toch?
Die installatie met kleine portretten van jonge mannen staat centraal in de zaal , ze worden omgeven door die grote ‘heftige’ vrouwbeelden.
Het is bijzonder dat er nu portretten van mannen hangen, want je bent vooral bekend van je soms enorme werken over vrouwen.
Ja, inderdaad. En ze staan er ook alleen maar bij gratie van hun relatie tot die vrouwen!
Kun je wat over deze nieuwe serie vertellen?
Nou, het is zo dat ik me, in die 20 jaar dat ik in Marokko kom, natuurlijk behoorlijk bezighoud met de situatie van alle mensen daar. Maar wat ik er uiteindelijk mee doe is het verbeelden van het essentiële, de existentiële thema’s, liefde, verlies, leven, dood, pijn, hoe leven we, innerlijke strijd. In dat proces sneuvelen alle anekdotes, ook de mannen. Omdat ik een vrouw ben ga ik uit van mezelf en het vrouwenlichaam.
Deze keer wilde ik iets zeggen over de context, de Marokkaanse situatie waar deze beelden uit ontstaan. Vandaar die mannenportretten tegen de geladen, rood besmeurde achtergrond, overigens aardepigment dat ik uit Marokko heb meegenomen. De armen gebruiken het om hun huizen mee te beschilderen. Eerst zie je natuurlijk de heftigheid van al dat rode gesmeer – en dan kom je je eigen ideeën over Marokkaanse mannen tegen.
Zonder titel, 38 x 28 cm, aquarelverf op papier
Maar ik hoop dat als je beter in die portretten kijkt, je de heel menselijke drive van elk individu kunt zien. Elk portret ontstond na intense gesprekken in het Marokkaans over toekomstbeeld en idealen. Wat ik dus helemaal niet verwacht had; deze bleken steeds terug te voeren op het universele ‘chercher la femme’. De mannen, tussen de 18 en 40 jaar oud, allemaal met een nog niet vastgelegd leven, zocht ik op straat, in cafés, via via. En dat was lastig! Ik wilde ze ook niet betalen ervoor. Het was voor mij heel belangrijk dat ze het vrijwillig – uit nieuwsgierigheid – deden.
Je werkt deels in Nederland en in Marokko, kun je iets vertellen over je werkplek in Marokko?
In Marokko heb ik inmiddels een atelierhuis, midden in de medina, oude Arabische stad. Vanuit mijn atelierraam kan ik het hele scala aan menselijk geluk en drama zich op straat zien afspelen. Het is een klein vissersstadje, maar omdat het hier voor iedereen dagelijks weer een verrassing is hoe ze die dag gaan overleven, hangt er een enorme energie, ‘lust for life’, en creativiteit op straat. Ik heb er één Franse vriend maar verder ga ik om met, meest traditionele, Marokkanen. Omdat ik Marokkaans spreek word ik goed opgenomen in hun midden. Af en toe zoek ik de kunstwereld en mijn galerie op in Casablanca, dat is een enorm contrast.
Zonder titel, 38 x 28 cm, aquarelverf op papier
Waarom blijf je terugkeren naar Marokko en naar de beelden van vrouwen?
De menselijke conditie, het ‘waarom leven wij en waar gaan we naartoe?’. Dat ligt hier voor het oprapen. Het staat op scherp en iedereen is ermee bezig. Daarbij komt de warmte van de omgang met elkaar, je kunt daar met iedereen praten alsof je ze al lang kent, ik kan daar heel makkelijk in opgaan en voel mij er thuis. De totaal andere manier hoe vrouwen hun identiteit beleven en uitdrukken fascineert me. Toch heb ik er vaak ook een heel moeilijke tijd. Ik ben, zeg maar te geïntegreerd om alleen maar van het feest te genieten. Tegelijk inspireert die moeilijke, rauwe kant!
Foto’s Aline Thomassen: Peggy Schrijvers
Check de beschikbaarheid van de aquarellen van Aline Thomassen in onze Shop.
Aline Thomassen, Beating around the bush, Episode #4, Bonnefantenmuseum, Maastricht, t/m 8 februari 2015: link
R5, giclee print in lijst, oplage 15 + 2AP, 35 x 50 cm
De slaapkamer van Loozen fungeerde als oenig decor voor de meiden met totaal verschillende motivaties. De wereld is vol raadselen. Via de bijbehorende koptelefoon leest de kunstenaar onderkoeld de mailwisseling voor die voorafging aan de slaapkamersessies. Lees het interview dat we eerder met hem maakten over de serie.
Op dit moment heeft de kunstenaar een mooie solo bij galerie Vriend van Bavink. Nog t/m 15 november kun je terecht op de Gelderse Kade in Amsterdam om te gaan kijken naar de werken die – tamelijk ongewoon – in de hoeken van de ruimte zijn geplaatst. Makkelijk verwijderbare vlekken & Loozen hoeken heet de show – lees vooral het interview op Vice. En had je zijn bijdrage gezien aan de beurs voor jonge kunstenaars Unfair? Met een fijne reeks speels half-abstracte foto’s – Matisse in de klimhal – smullen.
Noël Loozen is ook filmmaker en onlangs debuteerde hij – vers van de Film Academie – op het Nederlands Film Festival met de korte film Hornhunter. Die kunnen we je hier niet laten zien maar gelukkig staat dit briljante pareltje Obstacle course 1.0 wel integraal online!
Speciaal voor We Like Art brengt Noël Loozen deze mooie editie met de grijze Renault. Check de link hieronder.
Wat een heerlijke kloeke zeefdruk van Erwin Thomasse deze vibrerende cirkel! Samen met Michiel Schuurman (de vormgever/zeefdrukker verantwoordelijk voor onze fraaie We Like Art poster) maakte Thomasse in het Grafisch Atelier in Amsterdam deze druk met maar 3 kleuren slash drukgangen. De spoortjes van enkel, dubbel of driedubbelgedrukte lijnen zijn in al hun schijnbaar chaotische verbanden voer voor wiskundigen.
Het vertrekpunt van deze editie was een bizar gecontroleerde tekening van Thomasse met liquitex inkt getiteld ‘Portal’. Met een duizelingwekkend patroon van kleine korte streepjes. And Tall and of a Port in Air volgens de dichter Wallace Stevens. Erwin Thomasse kwam al eerder voor bij op ons blog, namelijk als de maker van dit auraportret van Kim Jong-Il, ijzersterk.
We schreven toen: “Thomasse(1972, Eindhoven) is een speelse debunker – van spirituele kwakzalverij, dwingende (rijkdom belovende) kettingbrieven tot ego-branding. De kunstenaar prikt het allemaal door met zijn grafische en samengestelde beelden en gaat er heerlijk plagerig mee aan de haal. Wij smullen van zijn Wodka spuitende Boeddha fonteintje. Maar ook zijn monument voor de reizigers die gestrand waren gedurende de uitbarsting van de Eyjafjallajökull vulkaan mag er zijn; een wat oenig ogend 15 cm hoog roze-rood geurende kaars.”
We stonden stil bij het portret van de grote leider, een door Thomasse opgeblazen lage-resolutie foto gecombineerd met een vlammende pseudo-spiritualistische aura foto.
Een raadselachtig instant-icoon. Een loeigrote print met geweldig felle kleuren die door het print procédé minimaal 75 tot 200 jaar lichtecht zou moeten blijven. Een mooie beeldecho van de op hol geslagen Noord-Koreaanse propaganda-posters in zuurstokkleuren.
Heel tof om nu weer nieuw werk te laten zien van Thomasse – die overigens ook heel fraai werk maakt voor Vlisco, kijk even hier.
titel:
geen titel (2014)
techniek:
driekleurige zeefdruk (Yellow, Magenta en Cyaan) op duurzaam 300 grams Hello Gloss papier, oplage van 25
afmetingen:
70 x 70 cm (papiergrootte)
prijs:
Dit werk is inmiddels uitverkocht
verkoopinfo:
Informeer bij ons naar beschikbaar werk van Erwin Thomasse
Reinoud van Vught, Zonder Titel (2014), acryl en inkt op papier, 100 x 150 cm. Foto: Peter Cox.
Van Vught is een schildercrack die al jaren meedraait. Hij is vaste gast in de opstelling van De Pont in Tilburg, het mooiste museum van Nederland. Heel tof dat we van hem weer werk tonen. Een groot werk op papier in de kapel van het Machinegebouw, ons experiment met een selectie werken die onder de € 5.000 geprijsd zijn. En in de grote ruimte met werk op papier voor € 800,-.
Ha Reinoud, kun je iets vertellen over hoe deze werken tot stand zijn gekomen?
“Een paar jaar geleden was ik verflagen van mijn schilderijen aan het afschuren met fraaie resultaten als gevolg en dat was voor mij het teken dat alles anders moest. Ik gooide mijn doeken weg en begon te werken op papier. Op hetzelfde moment was ik mijn tuin overhoop aan het halen. Ergens moet ik toen een ‘ontdekking’ hebben gedaan.”
Reinoud van Vught, Zonder Titel (2014), acryl en inkt op papier, 65 x 50 cm.
Waarom laat je juist dit werk zien in de Westergasfabriek?
“Jarenlang heb ik gewerkt aan monumentale formaten, maar die zijn er dus niet meer. Nu heb ik vooral klein werk op papier dat past binnen het concept.”
Wat maakt deelname aan Start Buying Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
“De hele context is een test om te kijken of het werk overeind blijft.”
Zou je zelf een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling willen kopen?
“Ja, van Jan Roeland. Ik zit in de werkgroep van Park, een nieuwe tentoonstellingsruimte in Tilburg. voor de openingstentoonstelling Reciprocity heb ik een schilderij van hem uitgekozen, een klein schilderij van een eend dat de hele ruimte aan kon.. Ik heb altijd zoveel nodig voor een beeld en zou willen dat ik het alledaagse met zo ‘weinig’ zou kunnen zeggen.”
Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?
“Ik heb een idee voor portretten die ik wil tekenen/schilderen dus ik hoop dat daar iets van terecht kom. Verder komt er een tentoonstelling in het Chabot Museum. Dat wordt een presentatie met bijzonder werk van de bijna vergeten schilder George Rober (1893-1969). In december volgt een solo in Antwerpen bij Galerie Schoots + Van Duyse. Dan wil ik ook een boek met het nieuwe werk op papier af hebben.”
Kom dit werk bekijken in de Westergasfabriek tijdens de aftrap van het nieuwe galerieseizoen. We tonen betaalbaar werk van aanstormende en toonaangevende kunstenaars. We werken samen met het Mondriaan Fonds om de zegeningen van de KunstKoop te promoten. Lenen voor je kunstaankoop tegen 0% rente: een prachtige stimulans voor de afname van goede kunst. De rente wordt vergoed door de overheid. Bij de werken in de tentoonstelling staan de maandbedragen die je met de KunstKoop van het Mondriaanfonds kunt afbetalen.
Ronald de Bloeme, King III (Print) (2014), Hout- en Linoleum print op papier, 138 x 95 cm, (oplage 15). Foto: Hans-Georg Gaul, Berlijn
1. Ha Ronald, kun je iets vertellen over hoe dit werk tot stand is gekomen?
“Mijn werk dat hier op de Westergasfabriek getoond wordt is een onderdeel van een groot project van in totaal vijf verschillende kunstenaars die het afgelopen half jaar in de Drukkerij van Carpe Plumbum samen hebben gewerkt op de Spinnerei in Leipzig. Deze kunstenaars zijn Ronald de Bloeme, Wernher Bouwens, Chistoph Ruckhäberle, Thomas Siemon en Edouard Wolton. We gingen elk een individuele solo print maken (hoogdruk) van linoleum of hout. Het formaat hadden we gezamelijk bepaald op 95 x 138 cm. Dit is zeer afwijkend want het is zeer groot voor een linoneum- of houtdruk!
Tijdens het maakproces gingen we ook Print Jams maken. Dit betekende dat wanneer we klaar waren met het drukken van bijvoorbeeld de “blauwe” ster van mij, of de “gele” lijn van Thomas etc., dan begonnen we op lege vellen papier de “Jams” te maken. We drukten elkaars motieven, in dezelfde en/of andere kleurengangen, over en naast elkaar heen. Op deze manier ontstonden uit verschillende onderdelen van onze individuele beelden één collectief beeld. Deze Jamsessions werden continu bepaald door een gecontroleerd toeval dat wij stuurden. Samen besloten wij tijdens de Jamsessions wanneer een druk klaar zou zijn of niet.
Paul Klemann, A crown for deer with four horns (2010), kleurpotlood, potlood, met toets verf en /of inkt, 21 x 15 cm
Op één tekening liggen in een rietlandschap twee poppenkastpoppen, die met elkaar lijken versmolten. De ene kant is een persoon met een tijgerkop. De andere kant is een tijger met juist een mensenhoofd. In de lucht trekken vreemde vogels voorbij en het riet op de achtergrond lijkt allerlei gezichten aan te nemen.
Incense makes it invisible, kleurpotlood, potlood, met toets verf en /of inkt, 33 x 45 cm
Het zijn zeer gedetailleerde tekeningen, die er tegelijkertijd erg speels uit zien. Dat is ook hoe Bovasso werkt, zonder schetsen of plan gaat ze aan de slag.
Bovasso laat zich inspireren door de natuur, maar ook door populaire cultuur en strips. Die invloeden zijn zichtbaar in de verschillende motieven in haar werk. Zowel bloemen, abstracte vormen als stripfiguren laat ze veelvuldig kleurrijk terugkomen. In deze editie is het welbekende figuurtje Snoopy leidend voorwerp. Er is een grote groep Snoopy hoofden zichtbaar. Al vanaf het begin van Bovasso’s carriere duikt Snoopy steeds weer op in haar werk. Vaak in groepsverband, met vele Snoopy’s. Snoopy is voor Bovasso een demoratisch symbool, die iedereen op dat moment natekende. Hoewel deze editie een zeefdruk is, zijn ze tegelijkertijd allemaal met acryl-gouache ingetekend. De hand van Bovasso is nog altijd zichtbaar, iedere editie is door die unieke acryl-gouache tekening weer net even anders.
Ze werd eerder vergeleken met Hundertwasser en Gustav Klimt, twee kunstenaars die eigentijds en op hun eigen manier de grens tussen decoratie en kunst lijken op te zoeken. Bovasso krijgt weleens kritiek op haar ‘meisjesachtige decoratieve’ werk, maar zelf vindt ze juist dat in dit hyperdecoratieve element een onheilspellend tintje zit. ‘Mooie’ beelden zijn niet per definitie eenduidig. Het esthetisch gebruikt Bovasso om ervoor te zorgen dat je goed naar het werk gaat kijken. Al die gedetailleerde elementen zorgen ervoor dat je haar werk eigenlijk alleen in het echt goed kunt waarnemen.
Kijk even naar de indrukwekkende cv van Bovasso. Haar werk is opgenomen in de collecties van oa MOMA, Collectie KPN , Akzo-Nobel Art Foundation, The New Museum of Contemporary Art, The Whitney Museum of American Art, New York, JP Morgan/Chase Bank, Deutsche Bank. Best bijzonder.
De kunstenaar woonde een aantal jaren in Amsterdam (soleerde oa bij galerie Stigter/vanDoesburg) en woont en werkt nu weer in New York. Hier zie je een atelierportret uit de reeks Artist in the World van Andre Smits.
Nina Bovasso, Let the Children Boogie (2012), zeefdruk met unieke acryl-gouache tekening op papier, oplage 39, 25 x 30 cm.
Wij zijn sinds het aanschouwen van het kleine werkje Pornohoek in de trotse Burgerzaal fan van deze jonge schilder.
We schreven eerder in 2011:
Thijs Jansen (1986, Groningen) viel afgelopen jaar op bij de Koninklijke Prijs voor Schilderkunst in het paleis op de Dam. Niet alleen vanwege het afwijkende formaat – veel deelnemers kiezen voor kloeke schilderijen van gemiddeld 2 meter hoog – maar ook vanwege het naïef ogende schilderwerk en het banale onderwerp. Jansen lijkt wat dat betreft een slim uitgekozen artiestennaam.
Melvin (2014), handgekleurde aquatint ets op Hahnemuhle 300 gr. etspapier, oplage 25, € 238,-
Het fraaie piepkleine paneeltje De Pornohoek dwong de toeschouwer om op een paar centimeter van het werkje de liefdevolle details van het genre te bewonderen. Check die lullige gepenseelde plankjes versus de precieze covers. Moet best hilarisch geweest zijn voor de kunstenaar toen de juryvoorzitter en de koningin tijdens hun ronde bij hem een praatje kwamen maken.
Ernst (2014), handgekleurde aquatint ets op Hahnemuhle 300 gr. etspapier, oplage 25, € 238,-
Chuck D. (2013), olieverf op linnen, 30 x 40 cm, € 930
Vandaag aandacht voor de schilder Marcel van den Berg. Van den Berg is momenteel te zien als deelnemer aan de tentoonstelling met jonge schilders in de LUMC galerie in Leiden: Nieuw, Nieuwer, Nieuwst. Met werk van kunstenaars die op de Rijksakademie en de Ateliers werken of er net vanaf zijn. Een mooie vijver van talent. Deze periode in de loopbaan van dit gezelschap kunstenaars is voor de echte liefhebber met een beperkt budget een mooie kans om er nog op tijd bij te zijn.
Marcel van den Berg had bij de open dagen van de Rijksakademie een bijzonder vette presentatie. In zijn werk zie je duidelijk schilderplezier en een energiek handschrift. Verontwaardiging, bravoure en een lichte morsigheid gaan hand in hand. We waren nieuwsgierig naar zijn ervaringen op de Rijks en stelden hem flink wat vragen.
Ha Marcel, sinds wanneer ben je resident aan de Rijksakademie in Amsterdam?
Sinds januari 2013 ben ik hier resident.
Hoe zou je uitleggen aan een niet ingewijde liefhebber wat de Rijksakademie is?
De Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam is een post-academische instelling. Zij bieden hoogwaardige artistieke, technische en theoretische faciliteiten. Onderzoek, experiment en de ontwikkeling van vernieuwende kunst staan centraal. Een verblijfsperiode duurt twee jaar. Tijdens die twee jaar werk ik aan verdieping, verbreding en versnelling van mijn kunstpraktijk.
Kunstenaars die zich hiervoor aanmelden hebben over het algemeen al een aantal jaren veldervaring.
Groot onderdeel van een residency is het bezoek van advisors, dit zijn professionals uit de kunstwereld (kunstenaars, curatoren, kunstcritici, hoogleraren etc.) met veel internationale ervaring die in je atelier je werk bespreken. Door deze gesprekken heb je de mogelijkheid om je werk, je atelierpraktijk, inhoudelijke aspecten tegen het licht te houden, en zodoende je ontwikkeling te versnellen.
Je zit nu in je tweede jaar van je residency, hoe kijk je terug op je eerste jaar en de open dagen waarop je je werk toonde aan de duizenden bezoekers van RijksakademieOpen 2013?
Schuurman is wat ons betreft zonder meer één van de spannendste posterontwerpers in Nederland. In de internationale blogosfeer is dat al langer bekend, google zijn naam en je raakt verzeild op tientallen blogs die weglopen met hem. Ook het Stedelijk Museum is gecharmeerd van Schuurman en besloot een paar jaar geleden het hele oeuvre van Schuurman te verzamelen. Best een eer.
Wat maakt zijn werk nou zo bijzonder? Misschien is het de mengeling van z’n mathematische belangstelling, precisie, een geweldig kleurgevoel en een prettig soort creatieve gekte; de drive om los te gaan binnen steeds andere strenge randvoorwaarden.
Voor sommige ontwerpen gaan de computers bijna op tilt vanwege het omvangrijke rekenwerk. De 3D vormgeving en belettering vloeien ineen tot kantelende beelden. Ook heeft zijn werk soms prettig psychedelische effecten. Voor het Graphic Design Museum in Breda bijvoorbeeld ontwierp hij wandkleden en een wegwerp servies om van te duizelen zo fraai. Schuurman is ook ontwerper bij Vlisco, zijn soms uitzinnige stofontwerpen zijn een hit in Afrika (bekijk zijn ontwerpen hier).
Speciaal voor We Like Art @ Art Rotterdam maakte Schuurman een spectaculaire wand van 3 bij 10 meter met zeefdrukken losjes gebaseerd op de luxaflex van het Van Nelle pand. Op de grote wand hingen een reeks fraaie affiches in kleine oplages gedrukt die dienden als aankondigingsposters voor diverse tentoonstellingen. Het gros is opgehangen/geplakt en inmiddels verdwenen. Schuurman heeft er nog een paar exemplaren van – een buitenkans voor de fans van speelse hard-core vormgeving. De zeefdrukken (50 x 70 cm) kosten € 150,- per stuk. Mail ons als je belangstelling hebt.
Ook voor We Like Art maakte Schuurman een nieuwe poster. De zeefdrukken van de wand kregen een laatste drukgang in wit – alsof een virtuoze glazenwasser net langs geweest is, heerlijk! We hebben nog een aantal van deze handgedrukte posters beschikbaar.
We Like Art @ Art Rotterdam, 100 x 70 cm, zeefdruk, oplage 70, € 150,- inclusief verzendkosten binnen Nederland.
Heb je belangstelling? Mail ons en we maken het in orde met je.
Michiel Schuurman schreef een mooi kritisch stuk over dit project. The devil is in the details: lees het hier.
Change (2013), pen en inkt op papier, 65 x 50 cm, € 800,-
Vorige maand In de Westergasfabriek toonden we met enige trots een bloedmooie tekening van Rozemarijn Westerink, een mooi nerveus vrijwel dichtgetekend werkje in zwart-wit. Het is heel bijzonder hoe Westerink haar horror vacui bezweert op de vierkante centimeter en met hetzelfde gemak op monumentaal formaat. Haar wandschilderingen zijn net zo indrukwekkend en even vreemd en duister.
Eerder schreven we over haar werk: Lieve hertenkopjes, gemaskerde mannen. Kabouters met rode puntmutsjes, vervaarlijke doodshoofden. Paarden met mooie manen en grote ogen tegenover woest ogende mannen met grote zwarte geweren. Deze tegenstellingen kom je allemaal tegen in het werk van Rozemarijn Westerink (1982, Ede). In haar tekeningen, schilderijen, animatiefilmpjes en installaties met wandvullende beelden is een bijna schokkend contrast waar te nemen in haar stijl van tekenen; een soort droombeelden in natuurgetrouwe fijn gearceerde lijnen èn graffiti-achtige punk in zwarte druipende vegen.
Ze maakte onlangs een nieuw groot werk in een Werfkelder bij de manifestatie Utrecht Down Under. Hoog tijd om Rozemarijn een paar vragen te stellen over dit werk op locatie en de tekeningen die ze speciaal voor We Like Art selecteerde.
z.t.(groepsportret)(2013), pen en inkt op papier, 24 x 32 cm, € 400,-
Micha Patiniott | Stereo Covers, 2013 | 48 x 38 cm | oplage 14 | € 680 (incl. lijst € 760). Van 10 april tot 5 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf en in dezelfde periode in de webwinkel van de Bijenkorf.
Micha Patiniott is een boegbeeld van een nieuwe generatie schilders, al kort na de Rijksacademie werd het werk van Patiniott likkebaardend omarmd – weg van de nageschilderde foto’s terug naar de verbeelding. Zijn cartooneske doeken hebben een onderzoekende licht absurdistische toon die vreemd en erg raak is. Hij had al heel snel zijn eerste museale solo. In het Gemeentemuseum Schiedam waren zo’n 50 schilderijen en gouaches te zien.
Zijn werk doet soms een beetje denken aan bepaalde Mad-cartoons, lekker vet en raar. Van het type ijzersterke ‘stomme’ schilderijen. Eenmaal gezien krijg je ze niet meer uit je hoofd. Gek genoeg is het werk meestal verrassend mat en schraal geschilderd. Virtuoos en secuur, met kleine kwaststreekjes in typische pastelkleuren. Vergis je niet – hoewel het geen monumentale doeken en gouaches zijn – domineren ze met gemak de ruimte.
Speciaal voor We Like Art maakte Patiniott deze heerlijke speciale editie: Stereo Covers.
Vorig jaar kon je zijn alsmaar uitdijende serie Nirvana Drawings zien in De Hallen in Haarlem. Sinds 2006 werkt de kunstenaar aan deze reeks van potloodtekeningen steeds gebaseerd op dezelfde hoesfoto van Nirvana van Charles Peterson. Kurt Cobain ligt met gitaar in de hand verdwaasd en wijdbeens op het drumstel. Achterover gevallen na een enerverende jam-sessie – zo lijkt het. Dat Van Kreij steeds terugkomt bij hetzelfde vertrekpunt is mooi en idioot tegelijk. 18 Nirvana tekeningen op een rij werken gek genoeg heel betoverend. De teller staat nu al op meer dan 40.
Het werk van Van Kreij heeft iets plagerigs. Je wordt bij hem als kijker vaak op de proef gesteld of uitgedaagd. Zo werkte hij een periode aan reeksen van 2 haast identieke droodle bladen (zie hier). Ogenschijnlijk volstrekt willekeurig tekeningen, telefoonkrabbels die hij minutieus kopieerde/dupliceerde in hun onnadrukkelijkheid. Die focus op onbelangrijke en betekenisloze beelden komt ook terug in zijn reeks werken over de grafische patronen van de binnenkant van enveloppen. De verheven maker wordt uitvoerder, stoeien met schatplichtigheid de regel.
Een ander werk dat we je niet willen onthouden is zijn project over gereproduceerde ruis: Hey Hey, My My (Into The Black). In 2008 filmde hij met een camera voor de monitor een registratie van een live optreden van Neil Young. Dit proces herhaalde hij bij diverse tentoonstellingen sindsdien, zodat bij elke take het beeld steeds waziger en onscherper wordt. Een intrigerend werk dat je lang bijblijft. Hier zie je de beelden.
De tekeningen van Marijn van Kreij gaan het plafond van We Like Art te boven, gelukkig seinde hij ons in dat er een mooie editie is verschenen van zijn hand bij de show in Finsterwolde (Noord-Oost Groningen). Voor de heropeningstentoonstelling van Galerie Waalkens nodigden Merel Waalkens en Boudewijn Rosman Van Kreij uit om de tentoonstelling mee samen te stellen en vorm te geven. De rijke geschiedenis van Galerie Waalkens en het gedachtegoed van Albert Waalkens (1920 – 2007) vormde het uitgangspunt om een actuele tentoonstelling te maken.
We citeren de zaaltekst: De titel die Marijn van Kreij aan deze tentoonstelling heeft gegeven ‘The Only Rule is Work’ is zowel gericht aan hem zelf, de andere kunstenaars in de tentoonstelling en de galerie en niet in de laatste plaats haar bezoekers. Het ‘doen’ als dé manier om verder te komen en ontwikkeling mogelijk te maken. Hij is ook gericht aan u, de bezoeker, omdat deze tentoonstelling een bepaalde betrokkenheid wil opeisen. Het is geen tentoonstelling van passief ‘plaatjes’ kijken, maar een die vraagt om een actieve houding.
Hygiene (2013), piezografie, oplage 25, collage, genaaide Q-tips op papier, 33 x 18,5 cm
