We Like Art Multiples & Special Editions, Amsterdam 2023 (foto Peter Cox)
UPDATE: de presentatie is verlengd tot eind januari 2024
De decembermaand is natuurlijk bij uitstek een moment om jezelf te verwennen met een spannend kunstwerk. Of je geliefde, vriend of collega te verrassen met een blijvend cadeau. Wij maken het je graag makkelijk. Met een vlootschouw aan geweldige kunstenaars die speciaal voor We Like Art een genummerde en gesigneerde speciale editie hebben gemaakt. Vriendelijk geprijsd en op verzoek ingelijst. Kom je langs binnenkort? Scroll naar beneden en bekijk alle werken.
We Like Art Multiples & Special Editions, Amsterdam 2023 (foto Peter Cox)
De presentatie MULTIPLES & SPECIAL EDITIONS is op afspraak te bezoeken op dinsdagen en donderdagen. Hiernaast zijn we elke zondag in januari 2024 present.
zondag 14 januari van 13-17 uur
zondag 21 januari van 13-17 uur
zondag 28 januari van 13-17 uur
We Like Art
Leliëndaalstraat 4
1013 BP Amsterdam (route)
We Like Art Multiples & Special Editions, Amsterdam 2023 (foto Peter Cox)
MULTIPLES & SPECIAL EDITIONS
Ronald Zuurmond, Alix Marie, Harry Markusse, Hans Wilschut, Thirza Schaap, Maura Biava, Malin Person, Misha de Ridder, Jasper Hagenaar, Marjolein Rothman, Klaas Kloosterboer, Scarlett Hooft Graafland, Maria Roosen, Daphne van de Velde, Sarah Mei Herman, Eva Raeder, Berndnaut Smilde, Tim Ayres, Dagmar van Weeghel, Antoinette Nausikaa, Bas van der Hurk, Daphne van de Velde, Aline Thomassen, Katrin Korfmann, Hans Broek, Hellen van Meene, Marjan Teeuwen, Sema Bekirovic, Annegret Kellner, Willem van der Hoed, Thomas Trum, Peter Svenson/Arja Hop, Sebastiaan Bremer, Marieke Gelissen, Philip Akkerman, Lieven Hendriks, Jacco Olivier, Katinka Lampe, Juul Kraijer, Emo Verkerk, Helen Verhoeven, Marijn Akkermans, Piet Dieleman, Joyce Overheul, Juul Kraijer, Thirza Schaap, Willem Weismann, Amie Dicke, Hadassah Emmerich, Rob Bouwman, Wieteke Heldens, Theo Jansen, Hinke Schreuders, Zaida Oenema, Jan van der Ploeg, Martine Stig, Koen Vermeule, Jorn van Leeuwen, Michelle Piergoelam, Martijn Schuppers, Mariken Wessels, Arjan van Helmond, Willem de Haan, Jannemarein Renout, Niek Hendrix, Sigrid Calon, Marleen Sleeuwits, Kinke Kooi, Popel Coumou, Erik Mattijssen, Celine van den Boorn, Thomas Elshuis, Lynne Leegte, Rosemin Hendriks, Nik Christensen, Rutger de Vries, Heringa/VanKalsbeek, Guido Geelen, Niels Post/Petra van Noort en Gijs Assmann.
De technische opbouw van het schilderij staat dus vast, net zoals het onderwerp. Maar verder laat Akkerman zich leiden door zijn intuïtie. Hij doet ‘waar hij zin in heeft’. Akkerman gelooft niet in stijlen: “Stijlen zijn een bedenksel van de universiteit”.
Inmiddels heeft hij op deze manier al duizenden schilderijen gemaakt. Binnen de strikte beperkingen die hij zichzelf heeft opgelegd, toont hij zich een geweldenaar. De beheersing van de schildertechniek geeft een enorme vrijheid. Alles wat er in zijn hoofd opkomt kan hij nu schilderen.
“Ik ben de koning van de variatie. Ik doe stomweg alles wat me te binnen schiet. Je moet jezelf niet zoeken, je moet jezelf geven!”
Philip Akkerman @ We Like Art, 2023 (foto’s: Peter Cox)
Wij zijn heel trots dat Philip Akkerman speciaal voor We Like Art drie nieuwe muliples heeft gemaakt. Op ons kantoor tonen we een presentatie met de nieuwe multiples en een aantal heerlijke schilderijen, van 1993 tot nu.
De multiple van Philip Akkerman: Grisaille met overschildering I, II en III (2023)
Akkerman over de multiple:
“In 1981 schilderde ik mijn eerste zelfportret.Mijn instelling was conceptueel: zolang het een zelfportret was, vond ik alles prima. Tot ik een paar jaar later, bij toeval, een heel mooi schilderij maakte. Dat wilde ik nog wel een keer. Maar dat kon ik niet! Ik was een machteloze schilder.
Zijaanzicht: Grisaille met overschildering I (2023)
Om daar verandering in te brengen, besloot ik me te gaan verdiepen in de techniek van het schilderen. Na enig gezoek kwam ik uit bij de techniek van de oude meesters. De oude meesters waren heel praktisch. Zij verdeelden het werk in drieën. Eerst maakten ze een tekening op ware grootte, daarna schilderden ze de grisaille, waarbij het schilderij in één kleur geschilderd werd en als laatste voegden ze de kleur toe. Op deze manier pakten ze elk probleem apart aan en kregen ze maximale controle over het resultaat.
Voor We Like Art heb ik drie grisailles geschilderd. Die drie grisailles zijn in oplage gedrukt en daarna door mij met de hand beschilderd. Ze illustreren een belangrijk deel van mijn werkproces en het zijn stuk voor stuk unieke werkstukken.”
Multiple Grisaille met overschildering III (2023)
Editie informatie
Titel: Grisaille met overschildering I, II en III (2023)
Oplage: 3 x 20 multiples (+ 3 x 10 AP’s)
Afmeting: 33,5 x 39,5 cm
Medium: Piezoprint op Hahnemühle White Velvet op aluminium, met unieke toevoegingen in acrylverf
Gesigneerd en genummerd aan de voorzijde van elk werk in arabische en romeinse cijfers
Prijs per multiple: € 600
Als ingelijst drieluik: € 2.150 (NB er zijn nog 2 drieluiken beschikbaar)
De multiples en beschikbare schilderijen staan onderaan deze pagina
Philip Akkerman,Grisaille met overschildering II (2023)
Dagboekfragmenten Philip Akkerman:
Het is zo. Zelfportretten. O.K. Het is cliché, het is te bedacht, het is niet nieuw, het is academisch, het is nageaapt. Maar: Ik wil het doen!
Ouwehoer. Oude lul. Hou je kop toch eens g.v.d.
2 juli 1981
Wie weet klapt de wereld met een geweldige dreun uit elkaar, nu, terwijl ik deze zin schrijf, misschien vlak erna en misschien ook wel nooit. Wij weten niets en kunnen slechts doen wat onze instincten ons influisteren.
8 december 1984
Philip Akkerman 2005 no. 86
Voorlopig wil ik alleen maar zelfportretten maken in alle technieken en stijlen. Tot ik compleet verzadigd ben. En helemaal niets meer wil en weet.
8 december 1984
Ik schrijf veel, allemaal uitgesproken meningen, scherpe oordelen ook. Maar ha! Het is allemaal flauwekul. Wat een mens zegt, telt niet. Wat hij doet, daar gaat het om.
17 januari 1987
Philip Akkerman 2021 no. 110 2
Het geweldige van kunst, van een schilderij, van een symfonie, van een roman, is dat je daarmee alles zeggen kan, zonder één woord uit te spreken.
9 september 1989
Een zelfportret kan niet liegen.
Zelfs als het liegt, zegt het de waarheid.
12 januari 1990
Philip Akkerman 2022 no. 6.2
Stel dat iemand mij op mijn 20-ste mijn totale huidige oeuvre zou hebben laten zien, een stuk of wat grote sporthallen met ruim 4000 geschilderde zelfportretten: “Philip jongen, dit ga jij in de komende 40 jaar maken.”
Ik zou het absoluut niet geloven. Wat een krankzinnig oeuvre, maar ik zou er wel gierend van het lachen doorheen zijn gaan rennen:
“Moet je die zien en die en moet je die zien…”
Philip Akkerman heeft een enorme staat van dienst. Akkerman maakte vele tentoonstellingen in galeries en musea in binnen- (met name Torch Gallery in Amsterdam) en in het buitenland. Hij won onder meer de Jeanne Oosting Prijs voor de schilderkunst.
Philip Akkerman 1993 no. 33
Zijn werk is opgenomen in talloze museale en particuliere collecties: Museum Boijmans Van Beuningen Rotterdam, Centraal Museum Utrecht, Drents Museum Assen, Ferens Art Gallery Hull, Kunstmuseum Den Haag, Herzog Anton Ulrich Museum Braunschweig, Hirshhorn Museum Washington DC, Museum Arnhem, Museum More Gorssel, New Walk Museum & Art Gallery Leicester, Rijksmuseum Amsterdam, Schunck Museum Heerlen, Stedelijk Museum Amsterdam, Teylers Museum Haarlem, Today Art Museum Beijing. De grootste verzameling van zijn schilderijen bevindt zich in de collectie van Museum Voorlinden in Wassenaar.
Jameszoo en Philip Akkerman (Foto: Charlott Markus) – Nest, Den Haag 2022/2023
Opvallend is dat zijn werk begeerd wordt door veel collega kunstenaars, hij is een echte kunstenaars-kunstenaar. Zo zijn onder meer Kaws (Brian Donnelly) en Tony Matelli fan van zijn werk.
In de film ‘Old Master no secrets’ deelt schilder Philip Akkerman de technische kennis die hij de afgelopen veertig jaar heeft opgedaan. Het geheim van de oude meesters, zoals Akkerman in zijn atelier onthult, is dat ze het werk in drie stappen verdeelden: tekenen, grisaille en kleuren. Door elke stap afzonderlijk te benaderen, kregen de Oude Meesters maximale controle over het resultaat van het schilderij. Deze techniek stelt Akkerman in staat om zijn zelfportretten te schilderen op elke manier die in hem opkomt.
De vorige 4 edities van Willem de Haan waren in korte tijd uitverkocht: North American Mountains (2019), Catching Big Waves (2020), Sea Fruit Chocolates (2020) en Twisted Roads (2022). We zijn heel blij dat weer een nieuwe speciale editie van Willem bij We Like Art kunnen presenteren, wederom een geweldige digitale collage.
Detail van Support (2023)
Ditmaal spelen supporters van 5 verschillende voetbalclubs een dienende rol in een semi-abstracte compositie. Van een afstandje zie je een dartel spel van kleurvlakjes, van dichtbij zie je de uitbundig juichende liefhebbers en clubfans. Een eigentijds en alomtegenwoordig onderwerp – maar zelden waren supporters onderwerp van kunst.
Support (2023)
Editie informatie
Willem de Haan, Support (2023)
Hoogwaardige pigmentdruk, oplage 25 + 4 AP
59,5 x 42 cm
Losse print: € 350,-
Ingelijst (zonder glas): € 525,-
Het werk is op een label gesigneerd en genummerd door de kunstenaar.
Bestel het werk onder aan deze pagina
We vroegen Willem naar zijn nieuwe editie voor We Like Art.
“Support maakt deel uit van een lang lopende reeks digitale collages waarbij ik vijf beelden met elkaar combineer tot een schijnbaar doorlopende scene. De inmiddels klassieke Mountains–serie en Catching Big Waves zijn bekende voorlopers. In Support staan vijf verschillende supportersgroepen afgebeeld. Ze lijken gezamenlijk te staan juichen, op een eindeloos diepe tribune.”
Support (2023)
Hoe verhouden de digitale collages zich tot jouw andere werk?
Ik zie mijn sculpturale installaties ook als collages. Waarbij ik situaties uitknip, en ze zonder aanpassingen op een andere plek inplak. Zoals het uitknippen van bedrijfsruimtes, die met bedrijfscollectie en al in het CODA Museum in Apeldoorn geplaatst werden. Of bijvoorbeeld het metrostation dat ik eerder noemde, dat bij mij op de hoek van de straat stond in Rotterdam, en ik in een landschap in de buurt van het Overijsselse Haarle heb geplakt.
Willem de Haan, Metrostation Eekteweg
Omdat het daadwerkelijk uitknippen van een fysieke ruimte vaak onmogelijk is, bouw ik ze 1:1 na. Maar in essentie zie ik die werkmethode wel als collage. Combineren van hele dagelijkse beelden en situaties, die pas samen voor een soort vervreemding zorgen.
Willem de Haan, Overzicht De Groen 2023, All Together Solo
Voor mijn tentoonstelling bij Collectie De Groen plaatste ik alle 22 voorgaande tentoonstellingen over elkaar heen. Daarvoor dook de archieven van De Groen in, en verzamelde overzichtsfoto’s van alle voorgaande shows per tentoonstellingsmuur. Zestien muren in totaal.
Door de beelden van verschillende shows recht te trekken en over elkaar te plaatsen, ontstonden duidelijke overzichten van hoe kunstenaars de ruimte eerder hebben gebruikt. Op sommige muren hangt het werk bijna altijd centraal. Veel werken worden perfect in het zicht gehangen vanaf de entree van de ruimte, en op lange wanden wordt vaker de hoogte in gegaan.
Willem de Haan, Overzicht De Groen 2023, All Together Solo
Van de digitale overzichten die hieruit voortkwamen maakte ik een behang dat nu weer in de tentoonstellingsruimte hangt. Dit behang functioneert als een hittekaart, die nauwkeurig laat zien welke plekken van de muur in de afgelopen zes jaar het meest gebruikt zijn geweest. Hoe warmer de kleur, hoe vaker dat stuk muur bedekt is geweest door een kunstwerk. Het toont aan dat een gigantische witte wand misschien helemaal niet zo ‘leeg’ is als hij er uit ziet.
Willem de Haan, Overzicht De Groen 2023, All Together Solo
Welke werken laat je zoal zien daar?
Collectie eigenaar Peter Jordaan interviewde mij voor een publicatie over dit idee. Daarin haalde hij een aantal projecten aan ter vergelijking, zoals mijn ‘Metro Station Eekteweg’ en de ‘Future History‘–tours die ik afgelopen zomer met paard en wagen door het Oostenrijkse Seestadt organiseerde. Uiteindelijk heb ik deze projecten of hun documentatie meegenomen naar De Groen en in de presentatie toegevoegd op stukjes ‘overgebleven’ wand – witte stukken muur waar in de tentoonstellingsgeschiedenis nog nooit eerder een kunstwerk gehangen heeft.
Willem de Haan, Dutch Shopping Bag
In mijn werkmethode ga ik eigenlijk altijd in op iconische elementen uit de omgeving. Dit is ontstaan vanuit projecten die ik in de publieke ruimte organiseerde, waarbij de iconische elementen uit de omgeving vaak een groot en gevoelig deel uitmaken van de lokale identiteit. Het spelen met die elementen kan ongeschreven regels uitdagen en ondermijnen. Een witte ruimte kun je op eenzelfde manier benaderen blijkt.
Willem de Haan, Overzicht De Groen 2023, All together Solo
Je hebt een drukke agenda zien we op Instagram. Waar ben je de komende tijd mee bezig?
Ik sta nu, ècht nu, in een hoogwerk harnas in een weiland met uitzicht op de IJssel. Hier opent volgende week een nieuw sculptuur die ik aan het maken ben voor de IJsselbiënnale. Ik kan nog niet veel verklappen, maar de structuur die zo’n 11 meter boven de weilanden uitsteekt gaat een fantastisch beeld opleveren vanuit de verte.
Ook ben ik druk met de voorbereidingen voor Down The Rabbit Hole, waar vier (!) van mijn grote installaties zullen worden getoond door NEST. Het gebeurt niet vaak dat die kans zich voordoet zoveel werk van grote schaal bij elkaar te zien, zowel qua beschikbare ruimte als productionele support is het uniek!
Willem de Haan, Overzicht De Groen 2023, All Together Solo. Met Dutch Shopping Bag
Ook buiten Gelderland zullen deze zomer nog nieuwe werken te zien zijn, waaronder bij Tweetakt Festival in Utrecht en Morpho in Antwerpen. Stuk voor stuk prachtige locaties, kom vooral langs!
Satellites Are Spinning (2023), 75 x 55 cm, olieverf op doek
In de afgelopen maanden werkte Michiel Hogenboom aan een nieuwe reeks schilderijen. Op ons We Like Art kantoor tonen we een serie doeken en digitale collages; pigmentdrukken in een uitgesproken kleurenpalet.
De schilderijen van Michiel Hogenboom knallen je tegemoet, de afgebeelde surfers doen denken aan helden en heldinnen gebeeldhouwd door oude Grieken. Ze gaan hun eigen gang in een soort tussenwereld, een limbo-bestaan van transparante olieverf in vlammende blauwen, gelen en groenen.
Michiel Hogenboom tijdens de opbouw van zijn tentoonstelling in Castellum Acquae in Bloemendaal
“Ik ben al heel lang in de ban van de houdingen van surfers. Het is nog goed zoeken wat interessant is, dynamische sportbeelden en big wave surfers zijn niet echt aan me besteed. Ik verzamel vooral beelden van de silhouetten van longboard surfers, het ballet van de lichtvoetige dansers intrigeert me.
Michiel Hogenboom, Spiral Highway
Sommige foto’s hebben iets magisch, als ze raken aan beelden van krijgers, goden en atleten uit de klassieke tijd, dan lenen ze zich voor de aanzet van een schilderij, als vertrekpunt. Al schilderend raakt het schilderij meestal een eind verwijderd van het oorspronkelijke fotobeeld.”
Adoration of the Sun (2023), pigmentdruk op hahnemuhle papier, oplage 20
“De nieuwe werken gaan deels over de bravoure van de vissers die voor elkaar poseren, ze hopen opgemerkt te worden, heel anders dan bij de baadsters uit een mijn eerdere serie Echo Beach die zich juist onbekeken wanen. Net als bij de vissers gaan de werken met surfers ook over de zee en over euforie en de verhevigde ervaring. Over opgetild zijn in het moment.
Voor mijn gevoel zijn de surfers niet zozeer sporters maar losgezongen eenzame heroïsche figuren die balanceren aan de rand van de wereld een kortstondig moment van euforie beleven.”
Gargantuan modesty (E. Munch), framed, oil on linen, 55 x 55 cm
In de presentatie zitten ook een paar kunstenaarsportretten zoals de stokoude Pierre Bonnard in een enorme zwembroek. Er bestaat een kort filmpje van Bonnard waarin hij na een zwempartij uit de zee loopt. Zijn oude leptosome lijf heeft een zekere bekoring. Ook toon ik een portret van Edvard Munch, alhoewel, het is eigenlijk niet meer dan een kleurig silhouet. Maar het is een persoonlijke favoriet. Ik wou dat elk schilderij zo vlot ging. ;)”
Overzicht Spitting Lyrics @ We Like Art 2023
“Ik ben heel blij met de nieuwe digitale collages, werken op papier heb ik hiertoe op hoge kwaliteit laten scannen en voorzien van gerasterde fotografische elementen. De figuur in het werk Spitting Lyrics begeleid zijn zang onder een cadmium geel met Pruisischblauwe palmboom op zijn gitaar. Een droomachtig werk dat veel ruimte laat aan de losse verftoets en precieze partijen van de muzikant en de palmbladeren.”
Detail Spitting Lyrics (2023), pigmentdruk op hahnemuhle papier
De schilderijen van Michiel Hogenboom zijn vertegenwoordigd in tal van kunstcollecties, zoals het Drents Museum, Assen, AVL NKI Ziekenhuis, Amsterdam, de ABN AMRO kunststichting, Amsterdam, ACHMEA collectie, Zeist, AEGON kunstcollectie, Den Haag, AKZO Nobel Art Foundation, Amsterdam, De Nederlandsche Bank, Amsterdam, CitizenM/KRC Collection, Wassenaar, Rechtbank Amsterdam en het Universitair Medisch Centrum, Utrecht.
Rutger de Vries @ We Like Art 2023 (fotografie: Peter Cox)
Vanuit zijn atelier in Berlijn werkt hij aan diverse projecten in binnen- en buitenland. Van permanente installaties (zoals Het Nieuwe Instituut in Rotterdam, Capital C in Amsterdam) tot tijdelijke ingrepen in openbare- of tentoonstellingsruimtes. Onlangs nog maakte hij op uitnodiging van de kunstbeurs Lille Art Up de fraaie muurschildering: CIRCLE SPRAYERS, 2023, de video van zijn ingreep ging al snel viral.
CIRCLE SPRAYERS (2023) @ Lille Art Up
We zijn heel trots dat Rutger de Vries speciaal voor We Like Art weer een nieuwe reeks unieke werken presenteert. Met een nieuwe zelfgebouwde verfmachine heeft hij 30 multiples gemaakt, alle 30 werken zijn uniek.
Rutger de Vries, SPIRALS (2023)
De serie SPIRALS is een vervolg op de Fountain Series, een onderzoek naar spuit kopjes, verfmenging hier gecombineerd met een zelf gebouwde plotter. De “Spirals” komen voort uit een onlangs uitgevoerde test met zijn nieuwe machine, de Airless Printer. Onder aan deze pagina zie je alle beschikbare multiples.
Rutger de Vries houdt van tegenstellingen, rigide tegenover het ongecontroleerde. De geprogrammeerd aangestuurde beweging staat in contrast met de vrije hand waarmee een spuitbus normaal gesproken gehanteerd wordt. De machine spuit in een vast patroon op papier met handmatig toegevoegde kleuren. Er ontstaat een mooie wisselwerking tussen de strenge spiraalbeweging en ongecontroleerde druipers. Bekijk onderaan de pagina alle multiples.
Paint Booth Series (2023), LAGE EGAL [IN THE RACK ROOM], Berlijn, foto: Ole Schwarz
Paint Booth Series (2023) (VIDEO)
“De Paint Booth Series is nieuwe reeks schilderijen die in mijn laatste installatie Paint Booth zijn gemaakt. De lege canvassen hingen in de ruimte tijdens het spuiten van de installatie. De installatie heeft de compositie, samenkomst van kleuren en intensiteit bepaald. Door het schilderen uit te besteden aan de installatie wil ik de rol van de schilder onderzoeken in de huidige tijd, waarin wij steeds meer uitbesteden aan apparaten en computers.
Paint Booth series @ We Like Art
Zoals vaak is een nieuw werk bij mij een reactie op een vorig werk of een element daarvan, ook in dit geval. Een aantal jaar geleden dacht ik: wat gebeurt er als ik een tuin-sprinkler koppel aan een brandblusser gevuld met verf en die in de ruimte spuit? Daar heb ik toen een aantal ruimtevullende installaties mee gemaakt waaronder Colorscape #1 (2017) en Spectrum (2017).
Rutger de Vries, Y.2.B. (2023), 120 x 90 cm
Geïntrigeerd door met name zwenk sproeiers (een buis met gaatjes die door middel van druk water, of in mijn geval verf als een bewegende waaier verspreidt) ben ik zelf sprinklers gaan ontwerpen en toepassen in mijn installaties. De buis met gaatjes is hiermee een terugkomend element geworden in mijn werk.”
Circuit Series
Circuit Series (2020)
“Circuit Series bestaat uit drie werken, die elk bestaan uit een schildering met behulp van een spuitsysteem dat tegelijkertijd onderdeel uitmaakt van het werk. De schilderijen zijn een vertaling van elementen uit mijn ruimtelijke spuitinstallaties naar het tweedimensionale vlak. De composities zijn opgebouwd uit vier gesloten vormen, die als een soort maquette op het paneel bevestigd zijn. Door de installatie onderdeel te maken van het schilderij wil ik oorzaak en gevolg vatten in één beeld.”
Mystify #1 (2022), 70 x 50 cm
Mystify Series (2022)
“Als kind was ik erg gefascineerd door screensavers op de computer, met name door de screensaver Mystify van Windows 95. Deze screensaver bestaat uit twee rechthoeken die in elkaar verweven zijn en bij elke aanraking van de zijkant van het scherm van kleur veranderen. Geïnspireerd door deze screensaver heb ik de Mystify Series gemaakt, een lijn met spuit verf die in elke hoek van kleur veranderd.”
Tim Ayres, We Like Art (maart 2023), fotografie Peter Cox
Speciaal voor We Like Art maakt Tim Ayres een nieuwe multiple, een reeks van 14 unieke schilderijen getiteld: love, (2023). Het zijn prachtige werken geschilderd met ‘high pigment’ acrylverf op linnen. De kenmerkende typografie is hard-edge met een sjabloon aangebracht, de verf ligt er als een glossy, matte of parelmoeren laag bovenop. Echt schitterend en vrij lastig om fotografisch vast te leggen.
Tim Ayres, Love-series (2023)
Tim vertelde ons over deze tekstwerken en over de ‘e’ van Love dat een sprongetje maakt:
“Ik gaf in deze serie de ‘e’ aan het einde van het woord, een veerkrachtig huppeltje – ‘a small spring in it’s step’. En een komma, want de zin waar het woord ‘liefde’ bij betrokken is, is nog niet af.
Love-series (2023)
Als je bedenkt hoeveel verschillende soorten liefde er zijn – hoe mensen elkaar kunnen liefhebben, welke vorm neemt liefde dan aan in andermans hoofd? Je zou bijna elk bijvoeglijk naamwoord kunnen bedenken, en dat aan ‘liefde’ toevoegen. En dat zou misschien waar kunnen zijn voor iemand, ergens.
Portret Tim Ayres studio 2023
Kleur is een trilling van golflengten verklaard door de wetenschap maar ervaren door emotie. Ik gebruik kleur intuïtief en associatief. Ik ben benieuwd hoe kleur trilt, gonst en onze verbeelding beïnvloedt.”
Tim Ayres, Love Series (2023)
Kleur als bijvoeglijk naamwoord. Neem twee kleuren en je krijgt twee trillingen naast, in en om elkaar heen. Twee bijvoeglijke naamwoorden die hetzelfde proberen uit te leggen. Dat is voor mij de kern van poëzie.”
Love-series (2023)
Tim Ayres, Love-series (2023)
Acryl op linnen, 14 unieke schilderijen
60 x 40 cm
Gesigneerd aan de achterzijde
€ 975
(de reguliere prijs voor een schilderij van Ayres in deze maat is € 3.500)
Presentatie Tim Ayres 2023 @ We Like Art
We tonen op ons kantoor in Amsterdam de multiple en een aantal nieuwe unieke schilderijen van Tim Ayres. Je bent van harte welkom om te komen kijken.
Tim Ayres, Poem (2022)
Tim Ayres (1965) komt oorspronkelijk uit Engeland en volgde daar de kunstacademie, waarna hij de prestigieuze Rijksakademie in Amsterdam doorliep. Ayres woont en werkt in Amsterdam. Hij is vertegenwoordigd in talloze internationale particuliere en museale collecties zoals het Stedelijk Museum Amsterdam.
Erik Mattijssen werkt al jarenlang aan een oeuvre van bijzondere krijttekeningen en gouaches, veelal stillevens en interieurs in vlammende kleuren in een geheel eigen handschrift. Een echte colorist.
Erik Mattijssen – Guardian Angels – 2022 – 40 x 50 cm – gouache op papier
“In de vroege jaren zeventig gingen we met het hele gezin op vakantie in Ierland. Daar zag ik ze voor het eerst, op de schouw boven het turfvuur, aan weerszijden van de klok: de parmantige porseleinen hondjes met prominente wenkbrauwen.”
In het atelier van Erik Mattijssen
Mattijssen voelt zich thuis in die vreemde tussenwereld van droom en nostalgie. Waarin alles tegelijkertijd om je aandacht vraagt. De opgevoerde kleuren en de grafische details maken dat je zijn collages en werk op papier ondergaat als een bijzonder universum. Mooi zijn de verwijzingen en associaties met kunst en kunstenaars die overal opduiken.
Erik Mattijssen, Klokkenspel, We Like Art, januari 2023 (fotografie: Peter Cox)
Voor We Like Art maakte Erik Mattijssen een reeks nieuwe gouaches op papier en een bijzondere nieuwe editie. Op ons kantoor is tot en met 23 februari een presentatie te zien rond het monumentale werk Tijdsbepaling uit 2012, acht nieuwe werken op papier en de speciale editie Glockenspiel.
Speciale editie: Glockenspiel (2023), 55 x 40 cm, oplage 30
We zijn heel blij dat we op We Like Art nu deze nieuwe editie kunnen brengen. De kleuren in de print zijn waanzinnig, moeilijk om het computerscherm te evenaren. En extra bijzonder: Erik Mattijssen schildert de wijzers van de klok met de hand op een door jou gewenst tijdstip, of je kunt het aan de kunstenaar overlaten.
Atelier 2023
Werk je graag met muziek of in stilte?
Mijn atelier ligt aan een stille binnentuin midden op de Wallen. Er zingen merels en er bloeien bloemen; het is een paradijselijke plek. Niettemin moet er muziek zijn, afgewisseld met radio 1; de buitenwereld. Ik ben een omnivoor waar het muziek betreft en wissel Bach’s cello sonata’s af met Beyoncé en dan keihard. Gek genoeg gaat dat samen met een hoge vorm van concentratie.
Atelier 2023
Hoe ziet je gemiddelde werkweek er uit?
Een week kan bij mij flink versnipperd zijn. Ik doe veel dingen door elkaar en daar ben ik ook wel goed in; multi-taskend door het leven. Natuurlijk moet je om vooruit te komen in je werk geconcentreerd zijn en al het andere even vergeten. Dat lukt mij vaak pas ’s avonds laat, bij kunstlicht – gek genoeg. Mijn atelier heeft een groot glazen dak waardoor het juist overdag ideaal is om te werken, maar dan ben ik vaak onrustig. Toch lukt het me doorgaans veel tot stand te brengen, op allerlei fronten.
Erik Mattijssen, Jagdstück (2023)
Op vrijwel alle werken in de presentatie ontbreken de wijzers. We vroegen aan Erik hoe dat zit.
“Het leek een logische, maar ook wat wanhopige, poging om het voortdurend besef van het voortschrijden van de tijd een halt toe te roepen.
Erik Mattijssen – Tijdsbepaling (Window of Time) (2012) We Like Art 2023 (fotografie: Peter Cox)
Ik maakte Tijdsbepaling in 2012, een klokkenwinkel waarin een man met zijn armen voor zich uitgestrekt iets bezwerends heeft. Hij zweeft ook een beetje. Maar het laat vooral het plezier zien waarmee ik al die verschijningsvormen van een klok bij elkaar bracht.
Er is een mooie uitspraak: “Tijd is datgene dat voorkómt dat alles tegelijk gebeurt” en “je hebt alleen wat al geweest is”.
Is het maken van een tekening voor jou een reis of meer een parcours van A naar B?
Een reis klinkt aantrekkelijker dan een parcours, maar het is beide. De opzet van een tekening is bepalend als kader, en vervolgens groeit het gestaag met beelden die ik tegenkom, tot het allemaal klopt. Maar het gaat bedachtzaam met lange staar-pauzes. Ik moet ook in een vroeg stadium bedenken wat vóór in het werk zit, en wat achter.
Ik werk dan ook niet als een schilder, maar als een tekenaar; van voren naar achteren. Omdat je niet met pastelkrijt over potlood heen kunt bijvoorbeeld, moet ik weten welk deel ik heel verfijnd weergeven wil, in potlood, om dan achterwaarts te gaan voor grovere delen.
Erik Mattijssen, Woodwork (2022)
Over de koekoeksklokken
“In een dorpje in het Duitse Schwarzwald, de geboortestreek van de koekoeksklok, staat de grootste ter wereld. Zo groot als een huis, met een perfect functionerend uurwerk van hout en enorme blaasbalgen om het kenmerkende geluid op gezette tijden weer te geven.
In de winkels hangen ze met z’n honderden aan de wanden. Gutbürgerlicher kun je het niet krijgen. Net als het weerhuisje dat ik heb, waarin het mannetje de regen en het vrouwtje de zonneschijn voorspelt. Heel geruststellend, dat vind ik het.”
Atelier 2023
Je kleurgebruik is heel bijzonder, hoe ervaar je dit zelf?
“Kleur is er altijd geweest, behoudens een korte periode begin jaren ’90 toen ik uitsluitend met potlood en conté krijt werkte. Het is zo’n opwindende, vreugdevolle aangelegenheid, kleuren kiezen, kleuren koppelen, dat ik niet zonder zou kunnen. Na mijn verblijf in Calcutta, in India, is mijn kleurgebruik nog meer uitgesproken geworden. Daar geloof je je ogen niet; wat kleur teweeg kan brengen.”
Erik Mattijssen, ‘Levenslied’, collectie NKI-AVL, Amsterdam
Wanneer is een werk voor jou af?
“Dat blijft voor niet-kunstenaars altijd een raadsel. Maar na eindeloos staren en scannen met je ogen, speurend naar een deel dat nog niet in orde is, weet je het ineens heel zeker: het is af.”
Erik Mattijssen, Tijdsbesef (2022)
“De houten klok waarop ik leerde klokkijken had wijzers die niet goed vast zaten, die zakten keer op keer naar beneden, naar half zes.”
Erik Mattijssen, Pendule (2022)
“Al het verfijnd vakmanschap dat in zo’n zacht tikkende pendule gaat zitten, die je heel voorzichtig op moest winden. Een kleine, elegante scene in glanzend goud.”
Erik Mattijssen, foto: Henni van Beek
Mattijssen heeft een lange staat van dienst met veel galerie- en museale tentoonstellingen. Hij maakte afgelopen jaren een aantal grote werken, onder andere voor het NKI AVL ziekenhuis in Amsterdam en het LAM museum in Lisse. In 2021 won hij de prestigieuze NN Group Award. Onlangs werd een prachtige tekeningen installatie onthult in het nieuwe Verwey Museum in Haarlem (link).
Zijn werk wordt actief verzameld door talloze collecties in binnen- en buitenland.
Speciale editie Glockenspiel
Informatie over de speciale editie
Erik Mattijssen
Glockenspiel (2023)
Techniek: Hoogwaardige pigmentdruk met toevoeging in gouache
Oplage: 30 (+ 4 AP)
Afmetingen: 55 x 40 cm
Prijs: € 550
Het werk kan ingelijst worden in een ranke gewhitewashte lijst met museumglas
Goed om te weten: Erik Mattijssen schildert op verzoek een gewenst tijdstip op de klok, laat bij je bestelling even weten of je een specifieke tijd wil of dat je het aan de kunstenaar overlaat.
Het dia-archief van een wereldreiziger die in de jaren zestig tot en met de jaren tachtig enthousiast gebruikt werden om in huiselijke kring verslag te doen aan de thuisblijvers, zijn het vertrekpunt van de series Floating Island’s en Het Vrije Volk. Beide series zijn nu bij We Like Art te zien.
Thomas Elshuis’ serie Het Vrije Volk bij We Like Art, december 2022 (fotografie: Peter Cox)
Op reis gaan zonder een stap buiten de deur te zetten – dat is de core-business van Elshuis. Imaginaire reizen in samengestelde landschappen. Thomas Elshuis onderzoekt letterlijk en figuurlijk de grenzen. Het archief beslaat bijna de hele wereld.
Elk continent, oneindig veel landen worden aangedaan. Nieuwe werelden en nieuwe plaatsen worden gecreëerd, als kijker probeer je je steeds te verhouden tot de beelden. Het lijken herkenbare plaatsen te zijn, bij iedereen komen persoonlijke herinneringen aan reizen, steden of landschappen naar boven.
Thomas Elshuis, Floating Island #008, digitale print in perspex box, oplage 20
De serie ‘Het Vrije Volk’ is de meest recente bestemming in dit reisverhaal. De verleidelijke natuurlandschappen in deze serie roepen het verlangen op om die plekken te bezoeken. Naar de watervallen, de imposante gebergtes of langs de bossen loopt vaak een kronkelend pad of een riviertje dat je oog naar de horizon leidt. Het zijn fictieve landschappen, ontstaan uit intuïtief gekozen beeld uit het dia-archief.
Thomas Elshuis, HVV-#017 , (Druk)inkt en Tipp-Ex op historische krant, 71,5 x 53,5 x 4 cm
De gekozen dia wordt geprojecteerd op het vlak van een pagina uit ‘Het Vrije Volk’: de krant die de maker van de dia’s vroeger las. Vervolgens worden de coördinaten gemarkeerd en met inkt en Tipp-Ex wordt de tekening op het krantenpapier gezet.
De vormgeving van de krantenpagina met kaders, koppen, krantenfoto’s en advertenties blijft zichtbaar en bepaalt de vlakverdeling. Door de interactie tussen de inhoud van de krant en de bewerkingen ontstaan nieuwe en onbedoelde betekenissen.
Studio Thomas Elshuis, Amsterdam
De hieruit voortkomende associaties zullen voor iedere toeschouwer anders zijn, afhankelijk van individuele herinneringen en ervaringen. Momenten en plaatsen versmelten tot een nieuw geheel, het oog wandelt door het verbeelde landschap, onze hersenen maken vrije keuzes in de route zonder begin of eind.
Door dit aandachtige, bijna meditatieve reizen in een imaginair landschap vertraagt de tijd. Het is de kunst van het moedwillig verdwalen.
Thomas Elshuis’ series Het Vrije Volk en Floating Islands bij We Like Art, december 2022
“Mijn werk komt voort uit een dia-archief dat in de 60’er, 70’er en 80’er jaren bij elkaar is gefotografeerd, niet door mijzelf maar door iemand die ik wel goed gekend heb. Het dia-archief behoort tot de voltooid verleden tijd; de maker is niet meer, de bijbehorende verhalen worden niet meer verteld.
Thomas Elshuis’ serie Het Vrije Volk bij We Like Art december 2022
Thomas Elshuis: “Met mijn werk ontwikkel ik strategieën om me het oude dia-materiaal eigen te maken en het daarmee een nieuw leven in te blazen. Omdat de dia’s in feite afval zijn geworden is mijn werk een vorm van recyclen.”
Thomas Elshuis in zijn studio in Amsterdam
Informatie over de werken:
Thomas Elshuis Het Vrije Volk – HVV-#003 t/m #021
(Druk)inkt en Tipp-Ex op historische krant, in lijst met museumglas
Afmetingen: circa 71,5 x 53,5 x 4 cm Prijs: €1.450 (inclusief lijst)
Thomas Elshuis Floating Islands – FI-#001 t/m #018
digitale prints in perspex box, elk oplage 20
Afmetingen: 36 x 27 x 8 cm Prijs: €495 (inclusief perspex box)
Thomas Elshuis We Like Art 2022 (fotografie: Peter Cox)
Het werk van Thomas Elshuis is vertegenwoordigd in talloze collecties, waaronder de ABN AMRO Kunststichting, de AKZO Nobel Art-foundation, AMC Kunstzaken, Antoni van Leeuwenhoek (NKI-AVL), BuZa, LUMC Kunststichting, UMC Utrecht en diverse privécollecties.
NB Onderaan deze pagina zie je alle nieuwe fossielen die te koop zijn. Scroll down to see all the Fossils.
Portret Theo Jansen door Aron Suveg
De Strandbeesten van Theo Jansen zijn werkelijk overal te zien. Zijn beesten zijn op tournee langs musea in Japan, Australië, Argentinië, China, Frankrijk, de VS en op dit moment in Bordeaux in Frankrijk. Artikelen verschenen onder meer in The Guardian en The New York Times. Bij Taschen en Hannibal Books verschenen prachtige boeken over de kunstenaar.
We Like Art is in nauwe samenwerking met Theo Jansen ‘hofleverancier’ van zijn Strandbeestfossielen. Wij maakten in Amsterdam een presentatie met 30 nieuwe fossielen.
Theo Jansen, Sabulosa Adolescens (1994), 29,5 x 43 cm, speciale editie
Theo Jansen werkt aan een oeuvre dat zich het beste op het strand laat zien. Met eenvoudige PVC elektriciteitsbuizen als voornaamste ingrediënt maakt hij grote kinetische machines. Voorwereldlijk ogende wezens die door de wind bezield raken en elegant over het strand bewegen.
Theo streeft zelfredzaamheid van de Strandbeesten na, volgens hem zouden ze zelfstandig in kuddes op het strand moeten kunnen voortleven. Een droom, een utopie? Theo is er dagelijks mee bezig.
Strandbeestfossielen, We Like Art, november 2022, foto: Sonia Mangiapane.
“Mijn zoektocht bestaat uit de aanwijzingen van de buisjes die ik volg en die aanwijzingen blijken vaak veel beter te zijn dan mijn idee. Het pad is grillig en onvoorspelbaar. Als het resultaat klaar is, is er een creatie ontstaan waarvan ik regelmatig verstelt sta hoe mooi het is.”
Theo Jansen, Strandbeestfossiel, 2022.008
Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
De thema’s in mijn werk zijn evolutie, leven en verbazing. Het feit dat wij bestaan is iets wat mij dagelijks intrigeert. Als ik met mijn werk bezig ben dan komt die verbazing telkens weer naar boven, zij inspireert en motiveert mij om verder te gaan met mijn onderzoek naar leven. Ik realiseer mij dan weer even wat de essentie van het leven en de schepping is. Een neveneffect van mijn verbazing is dat deze overslaat op mensen die mijn werk zien.
Mijn inspiratie wordt gevoed door de evolutietheorie, het strand, de natuur en het leven op zich. Het feit dat wij uit niets ontstaan zijn verwondert mij nog steeds in alle opzichten.
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk?
Mijn werk is een optelsom van diverse processen; het plan dat talrijke ideeën vereist om te worden uitgevoerd. Meestal word ik ’s morgens wakker met een idee, ik bestudeer het idee, maak er soms een tekening van of ga meteen aan het werk. Helaas blijkt dat vaak het idee niet strookt met de werkelijkheid en zet het idee mij aan om een andere uitweg te zoeken.
Animaris Longus
Het materiaal waar ik mee werk protesteert dan tegen mijn idee, het wil wat anders. Mijn zoektocht bestaat uit de aanwijzingen van de buisjes die ik volg en die aanwijzingen blijken vaak veel beter te zijn dan mijn idee. Het pad is grillig en onvoorspelbaar. Als het resultaat klaar is, is er een creatie ontstaan waarvan ik regelmatig verstelt sta hoe mooi het is.
Ik heb niet geprobeerd de schoonheid er in aan te brengen, deze is er als het ware door de buisjes zelf ingebracht en dat verwondert mij en maakt mij een gelukkig mens. Mensen prijzen mij vaak om mijn werk maar eigenlijk is het het werk van de buisjes zelf.
Hoe ziet je gemiddelde werkdag er uit?
Om fit te zijn en mijn werk zo lang mogelijk vol te houden start ik mijn dagelijkse werkzaamheden met oefeningen en ga buiten op mijn balkon staan om de atmosfeer en frisse lucht op mij in te laten werken. Na het ontbijt werk ik mijn zakelijke dingen af, dat doe ik eerst om daar van af te zijn. Dan fiets ik naar het strand of een van mijn werkplaatsen en ga verder met mijn werk en experimenten.
Zelfs de dag is onvoorspelbaar voor mij, omdat mijn werk ook afhankelijk is van de weersomstandigheden. Het kan zo maar zijn dat ik halverwege de dag besluit om naar het strand te gaan, omdat het ineens een prachtige dag is geworden.
Theo Jansen, Suspendisse (2014)
Kun je voor ons je werkplek omschrijven?
Ik heb drie ateliers; één in Delft, in een oud schoolgebouw (winter), één in Ypenburg (vroege lente en herfst) en een zomeratelier, het grootste atelier ter wereld, het strand. Mijn atelier in Delft heb ik al sinds ik besloot kunstenaar te worden. Toen ik met mijn strandbeesten begon, heb ik specifieke machines ontworpen hiervoor; de cellenmachine, de tiewrapgordel en diverse mallen.
Mijn atelier in Delft is vooral heel functioneel. Mijn werkplaats in Ypenburg dank ik aan een project dat ik van 2003-2007 voor de openbare ruimte in Ypenburg heb uitgevoerd. Deze werkplaats bevindt zich op een ongewone plek, langs het lawaai van de A13. Ik werk graag alleen in stilte, tussendoor pak ik vaak mijn gitaar om iets te spelen en mijn gedachten te verzetten.
Portret Theo Jansen door Lena Herzog
Met welk materiaal werk je graag – is kleurgebruik voor jou belangrijk?
Elektriciteitspijp is het materiaal waar ik mee werk, ik heb af en toe wel eens een uitstapje gemaakt naar een ander soort materiaal maar ik keerde toch telkens weer terug naar het mij vertrouwde elektriciteitsbuis. De kleur van het materiaal vind ik prachtig, het is wat het is, ik voeg geen extra kleur toe.
Waar streef je naar in je werk? Wanneer is een werk voor jou af?
Een werk is voor mij af als ik geen zin meer heb om met iets door te gaan, als ik de geboden mogelijkheden heb onderzocht en zich geen nieuwe ideeën meer voordoen. Dan verklaar ik het beest tot uitgestorven. Ik streef er naar om wijzer te worden van de leefwijze en het functioneren van mijn strandbeesten.
Recente tentoonstellingen van Theo Jansen: Universum Theo Jansen, Museum Prinsenhof, Delft, Bewogen beweging – Theo Jansen en Zoro Feigl, Verbeke Foundation, België, Strandbeest exhibition, Georgetown Festival, Maleisië, Strandbeest, the dreammachines of Theo Jansen, Exploratorium San Francisco, VS, Strandbeest, the dreammachines of Theo Jansen, Chicago Cultural Center, Chicago, VS, Strandbeest, The Next Generation, Kunstmuseum Den Haag.
Strandbeestfossielen, november 2022, We Like Art, Amsterdam
Goed om te weten: de fossielen komen uit diverse generaties Strandbeesten. De zogenaamde flip flop bijvoorbeeld regelt het drukmechanisme in het beest.
Veel van de losse botjes zijn afkomstig van de Geneticus. De krukassen, drukmeters en flip flop’s komen in diverse Strandbeesten voor. Bij elk fossiel in de webshop staat aangegeven welke functie het had. Alle fossielen zijn enigszins verweerd omdat ze dienst gedaan hebben als onderdeel van een Strandbeest.
Exhibition The New Generation in Kunstmuseum Den Haag. Foto: Aron Süveg
Fotografie Theo Jansen: Loek van der Klis, Guus Dubbelman e.a.
Presentatie Maartje Folkeringa, Niels Post en Petra van Noort, We Like Art oktober 2022 (foto Peter Cox)
Kunstenaar Niels Post maakt al heel lang werk over een eigentijds fenomeen dat door velen als ergerniswekkend wordt gezien: spam. Spamberichten worden in grote hoeveelheden verstuurd, naar duizenden mensen tegelijkertijd zonder toestemming of medeweten van de website, of de ontvanger.
De economische bestaansreden van spam is terug te vinden in de zeer lage kosten voor het versturen van e-mail of het plaatsen van een ongewenste reactie op een website. Een spammer kan rendabel miljoenen spamberichten versturen om slechts één product te verkopen. Wereldwijd is er een levendige handel in bestanden met vele miljoenen e-mailadressen.
On Spam #Sunset (2022), Niels Post en Petra van Noort
De kosten worden verplaatst naar de ontvangers: tegenover een kleine groep geïnteresseerden staan zeer veel mensen die tijd verliezen met het verwijderen van berichten uit hun mailbox. Heel mooi hoe Niels Post juist zijn spamfilter als een goudmijn benut. Hij vertelde ons hier eerder het volgende over:
“Met de spam werken ben ik eigenlijk begonnen omdat ik zocht naar tekst die niet poëtisch, narratief, filosofisch, politiek of humoristisch was. Ready-made tekst zonder dergelijke ballast maar die wel als echte tekst herkenbaar is voor de toeschouwer. Zodoende kwam ik op spam uit.
Voor mij is de precieze inhoud van een tekst niet zo heel belangrijk maar nu de spamwerken hun weg naar het publiek beginnen te vinden merk ik dat verzamelaars en tentoonstellingsmakers daar heel anders over denken en heel specifiek voor een bepaalde tekst kiezen. En dat is natuurlijk ook precies hoe spam werkt.”
Niels Post en Petra van Noort, I am sorry to have invaded your privacy like this (2022)
Petra van Noort houdt zich in haar monumentale muurschilderingen en collage-achtige tekeningen al jaren bezig met het online keurslijf waaraan meisjes en vrouwen op platforms als Instagram worden verwacht te voldoen. Waarin ze hun leven als een continu hoogtepunt proberen te presenteren.
Voor deze On Spam #Sunset serie serie haalde Niels Post uit zijn spam archief een selectie van interessante teksten als vertrekpunt voor nieuw werk. De samenwerking met Petra van Noort pakt heel goed uit want in de combinatie van de teksten met geschilderde ideale Instagram landschappen is verleidelijk, vervreemdend en ontregelend tegelijk.
We vroegen de kunstenaars naar deze nieuwe serie.
Presentatie On Spam #Sunset, Niels Post en Petra van Noort, We Like Art oktober 2022
De ideale Instagram landschappen en dwingende en vaak absurde spamteksten versterken elkaar op een vreemde manier. Hoe kwamen jullie op het idee voor deze reeks Spam #Sunset werken?
De allereerste aanleiding was de bruiloft van vrienden. We wilden ze een eigen werk cadeau geven en zaten te bedenken wie het zou gaan maken. Petra is al een tijd bezig met werken over Instagirls, vrouwen op Instagram die influencer willen worden maar waarbij het ze niet echt lijkt te lukken.
Al pratende, of we een Instagram werk van Petra of een spamwerk van Niels zouden geven, kwamen we op de zonsondergangen waar Instagram vol mee staat. We vroegen ons toen af hoe het zou zijn een tekst uit een landschap te zagen. De combinatie leek ons goed bij elkaar passen omdat we beiden als kunstenaar elementen uit het digitale domein halen en in de echte wereld plaatsen.
On Spam, Sunset (2022), Niels Post en Petra van Noort
Toen we het jaar erop een duo-tentoonstelling bij NL=US in Rotterdam gingen maken zijn we er dieper ingedoken en hebben we, naast onze eigen werken, er een eerste serie over gemaakt. Deze spam/sunset werken bleken volkomen vanzelfsprekend alle werken binnen de tentoonstelling met elkaar te verbinden.
Presentatie bij We Like Art, oktober 2022 (foto Peter Cox)
Welke teksten lenen zich voor de serie? Hoe kiezen jullie?
Vaak kiezen we voor teksten die enigszins vervreemdend zijn en ook teksten die je niet meteen met computerspam associeert. Daarnaast zoeken we teksten die ook als beeld goed werken. Maar daar komen we tijdens het schetsen pas achter.
Procesfoto van de On Spam serie – de werken worden zorgvuldig met de hand uitgezaagd.
Hoe gaat jullie samenwerking praktisch in zijn werk?
Niels grasduint elke dag door de spamfilters van de website Trendbeheer die hij beheert en door zijn emailadressen. Teksten die om wat voor reden dan ook zijn aandacht trekken bewaart hij voor later gebruik. Voor deze serie haalt Niels uit zijn spam archief een selectie van mogelijk interessante teksten waarmee hij een aantal schetsen maakt. Uit die schetsen maken we samen een keuze. Van de geselecteerde schetsen maakt Niels een papieren sjabloon dat Petra aftekent op een geprepareerd paneel populierenmultiplex.
Niels Post en Petra van Noort
Aan de hand van het getekende sjabloon gaat Petra vervolgens op Instagram op zoek naar een zonsondergang (#Sunset) waarvan ze denkt dat het goed zou kunnen werken met het tekstbeeld. Wanneer ze eenmaal een geschikte foto gevonden heeft schildert ze deze ‘sunset’ op het paneel met airbrusinkt en vervolgens zaagt Niels de tekst daar weer uit.
Een behoorlijk arbeidsintensief proces waarbij je eigenlijk pas op het allerlaatst ziet hoe de uitgezaagde schildering als beeld werkt. Dat is elke keer een verrassing.
Has your personal info been leaked? Don’t let it, (2022)
Jullie werken ook aan monumentale versies van deze serie, zoals onlangs bij Brutus, hoe pakt dat uit?
Door de jaren heen merkte Niels al dat zijn tekstwerken eigenlijk op elke ondergrond of landschap overeind blijven maar de grove industriële muur bij Brutus was wel een heel mooi en onverwacht cadeau. In het atelier hadden we al door dat het grote formaat echt iets toevoegt. De combinatie van het geschilderde oppervlak met het strakke zaagwerk maakt, zeker wanneer je wat dichterbij komt, dat je ogen moeite hebben met focussen. Het werk lijkt over je heen te vallen, een overweldigende ervaring.
Presentatie Maartje Folkeringa, Niels Post en Petra van Noort, We Like Art oktober 2022
Wat zijn jullie plannen voor de (nabije) toekomst?
Het leuke aan deze serie is dat het werken zijn die we als individuele kunstenaar nooit zo zouden kunnen maken en waar nog een hoop in te ontdekken valt. De komende tijd willen we zeker de meer monumentale kant verder ontwikkelen. Zo zijn we ook erg benieuwd naar wat er zou gebeuren wanneer je er ruimtevullende installaties mee gaat maken.
Volgende maand gaan we een presentatie maken bij miniatuurmuseum Pitcairn in Groningen. Voor ons een mooie gelegenheid om te experimenteren met een combinatie van muurschilderingen met levensgrote spamteksten (schaal 1 op 10). Als het allemaal lukt kunnen we dit in de toekomst op ware grootte verder uitwerken en zo hele ruimtes transformeren.
Petra van Noort schildert de zonsondergang voorI am sorry to have invaded your privacy like this (2022)
Informatie
Niels Post en Petra van Noort
On Spam, Comment Spam #Sunset (2022)
Circa 48 x 48 x 1,8 cm
Handgezaagde populierenmultiplex, schildering in inkt
€ 1.500
I am sorry to have invaded your privacy like this (2022)
Bij We Like Art tonen we tot eind oktober 2022 10 unieke werken en een monumentaal werk. Werken uit deze On Spam #Sunset serie waren onlangs te zien bij BRUTUS in Rotterdam en tijdens de solotentoonstelling van Petra van Noort bij Concordia in Enschede. Werk van Niels Post was onlangs nog prominent te zien bij ALL EYES, We Are The Collection – AkzoNobel Art Foundation en permanent bij Museum LAM in Lisse. In 2020 deed hij mee aan de tentoonstelling Not in so many words in het Kröller-Müller Museum.
Likes No. 2 (2022), Maartje Folkeringa (foto Peter Cox)
Het is bekend, social media zetten ons aan tot de neiging om voortdurend ervaringen te delen en te reageren op wat anderen delen aan berichten en beelden. Het uitdelen van ‘Likes’ kan heel vrijblijvend en terloops zijn. Het ontvangen van ‘Likes’ zorgt vaak voor een dosis geluksstofjes. De werking van deze pufjes dopamine is een fascinerend gegeven waar Maartje Folkeringa zich al een poos mee bezig houdt.
Deels vanuit eigen ervaring maar ook als abstract fenomeen. Juist de omzetting van de vluchtige ‘Like’ naar een zorgvuldige en precieze handmatige keramieken ‘Like’ als object maakt deze nieuwe serie werken zo raak en eigentijds. De shiny objects in aantrekkelijke kleuren hebben iets triomfantelijks en troostends tegelijkertijd. “Kijk naar me, je hebt me verdiend!”
Hoe kwam je op het idee voor deze reeks ‘Likes’?
Mijn werk is vaak een reactie op de gecompliceerde ongeschreven regels van onze hedendaagse samenleving en mijn persoonlijke ervaringen hiermee. Communicatie tussen mensen blijft me fascineren. Met deze serie wilde ik de like-cultuur bevragen en relativeren. Tegelijkertijd was het voor mij een aanleiding om met materialiteit, compositie en kleurcombinaties te werken. Het werk bestaat uit 12 unieke handgemaakte werken van geglazuurd keramiek en metaal die samen één geheel vormen.
Like No. 2 (2022)
Hoe kwam je op deze vorm uit?
Ik wilde handmatigheid tegenover de digitale, vaak onpersoonlijke en oppervlakkige sociale ‘like’ zetten. Ook wilde ik aandacht en vertraging tegenover snelheid zetten, en onhandigheid tegenover perfectie. De Likes bestaan uit 1 lange sliert klei die ik op de grond in de juiste vorm heb neergelegd en heb laten drogen, om hierna te bakken, waardoor de dynamische beweging is vastgelegd. Ze zijn gemonteerd op zwarte metalen frames, en deze staan weer op een wandplankje van metaal.
De Likes in de oven (foto Koos de Wilt voor Collect)
Hoe ging het maakproces in zijn werk op je studio?
Het proces was tegelijkertijd een leerproces van de omgang met mijn nieuwe oven (die ik mede heb kunnen aanschaffen door het Fonds Angela E., Prins Bernhard Cultuurfonds), met nieuwe glazuren, met het spuitproces, met verschillende kleien.
Bij het Europees Keramisch Werkcentrum in Oisterwijk heb ik leren werken met keramiek en glazuur, maar het is toch weer anders wanneer je in je eigen atelier aan de slag gaat. Het handschrift is mijn eigen handschrift, maar dan in één sliert klei nagemaakt. Ik heb meerdere kleurcombinaties uitgeprobeerd, totdat ik de juiste combinaties vond.
Maartje Folkeringa, Like No. 2 (2022)
Wat is de mooiste manier om dit werk in een huiselijke omgeving te tonen denk je?
Het werk komt het best tot zijn recht wanneer je de Like met het zwarte frame op het metalen wandplankje zet dat met 2 schroeven gemonteerd is op de muur. Op deze manier heb je een deel van het geheel, zoals het getoond wordt bij We Like Art. Het is namelijk één werk, dat uit verschillende Likes bestaat.
Het is mijn bedoeling dat je het wandplankje schildert in de kleur van de muur waar hij op wordt bevestigd. Maar het is aan de nieuwe eigenaar om zijn/haar/diens eigen beslissing te maken. Het is het mooiste als je de schroeven ook schildert.
Maartje Folkeringa in het atelier met Like (2020) (foto: Koos de Wilt voor Collect)
Je maakte ook een monumentale versie van dit werk, hoe pakte dat uit?
Ik wilde een groot werk maken, onafhankelijk van hulp van anderen, in mijn eigen atelier. Ik heb onderzocht welke materialen ik hiervoor kon gebruiken. Vanwege de vele tussenruimtes heb ik het uiteindelijk toch bij een bedrijf dat in de offshore werkt laten verstevigen, door het te laten opspuiten met PU. Hierna kon ik het gaan bewerken en schilderen.
Like (2020)
Een tijdje later heb ik een monumentaal werk kunnen maken, waarbij ik meer zeggenschap had over de uiteindelijke tactiliteit. Het werk peaceful use of in between space is gemaakt in gegoten aluminium, dat uit twee delen bestaat. De vormen en de oppervlakte en positieve en negatieve ruimtes konden zoveel mogelijk in mijn eigen atelier gemaakt worden van was.
Peaceful use of in between space, Agentschap Telecom (Rijksgebouwendienst), 2021 (foto Noortje Knulst). L 230 x H 90 x B 130 cm en L 110 x H 90 x B 80 cm
Omdat het een opdracht was (van Rijksgebouwendienst) had ik het budget om er mallen van te laten maken. De verschillende delen zijn gegoten in aluminium en weer aan elkaar gelast en afgewerkt. Hierdoor kon ik met dezelfde materialiteit die ik in was had gemodelleerd aan de slag gaan in mijn atelier. Ik heb delen beschilderd en delen aluminium gelaten.
Maartje Folkeringa, Fomo No.2 in wording
Waar werk je nu aan in je studio?
Ik ben textiele technieken aan het leren. Dit doe ik niet door eerst te leren, en dan toe te passen, maar door er direct werk mee te maken. Twee textiele fear of missing out werken ben ik aan het bewerken. De twee Fomo (afkorting van fear of missing out) teksten die leesbaar waren ben ik aan het doorkrassen, net zoals je dit met een stift zou doen, alleen doe ik het op een arbeidsintensievere manier, onder meer via borduren op geweven werk. Omdat ik juist wil vertragen in mijn werk, als tegenhanger van de steeds versnellende maatschappij.
Maartje Folkeringa, Fomo No 2 (2022)
Bij de één is de tekst helemaal doorgekrast, bij de ander ga ik alleen de f en de m doorkrassen. De muur achter de werken beschilder ik, dit is onderdeel van het geheel. Ook ben ik een nieuw textielwerk aan het maken dat nog meer de ruimte in komt. Omdat ik sinds een tijdje zelf kan lassen in mijn atelier heb ik meer speelruimte. Ik kan nu experimenteren, en direct beslissen om het helemaal anders te doen. Deze directe manier van het werken met metaal combineer ik met vertraagde textiele handelingen en het schilderen op de muur. Het frame gaat denk ik een steeds groter onderdeel van het geheel worden.
Surfaces 2017-2022, B 140 x H 54 x D 17, geglazuurd keramiek op zwart staal
Daarnaast ben ik verschillende vormen die ik instinctief heb laten ontstaan aan het samenvoegen. Ik kijk hierbij naar kleurcombinaties, textuur, materiaal, vorm, compositie, glanzende en matte oppervlaktes, tegenstellingen, en positieve en negatieve ruimte. In deze werken wil ik meer ruimte maken voor intuïtieve beslissingen en gevoelsmatige keuzes. Ik wil loslaten, en voorbij de ratio komen. Het eerste werk dat ik heb ‘goedgekeurd’ heet Surfaces, en heeft keramische onderdelen uit verschillende jaren.
Atelierportret door Koos de Wilt voor Collect
Wat zijn je plannen voor de toekomst?
Korte tijd geleden heb ik een tentoonstelling gehad met vakgenoot Danielle van Ark, genaamd ‘it is not easy being an individual’. Dat is een zin die Danielle in het dagelijkse leven vaak gebruikt. Deze zin beschrijft de overeenkomst die we in onze artistieke praktijken hebben, maar we doen dit vanuit een andere invalshoek. De werkbesprekingen die we in aanloop van de tentoonstelling hadden waren ontzettend waardevol.
Presentatie Maartje Folkeringa, Niels Post en Petra van Noort, We Like Art oktober 2022
Ik wil vaker samenwerken met mensen waar ik een overeenkomst mee voel, terwijl we tegelijkertijd een andere invalshoek hebben. Zo willen collega Isolde Venrooy en ik beiden in ons werk vertragen door middel van handmatige werkprocessen, om een tegengeluid te bieden aan de steeds sneller wordende maatschappij, waar we overigens zelf ook keihard in mee rennen, maar wat we willen uitdagen. Aandacht voor materiaal en ruimte voor associatieve keuzes is voor ons beiden belangrijk. Wij werken beiden vanuit een andere invalshoek. De gesprekken die we tot nu toe hebben gehad zijn wederom erg waardevol, dus samenwerken smaakt naar meer.
Editie informatie
Maartje Folkeringa Like No. 2 (2022), een serie van 12 unieke werken
geglazuurd keramiek en metaal
Afmetingen: circa 27 x 41 x 6 cm, stalen wandplankje: 42,5 x 11 cm
Portret Maartje Folkeringa door Nanne op ‘t Ende
Werken van Maartje Folkeringa zijn tentoongesteld in binnen- en buitenland en maken deel uit van collecties als Museum Jan Cunen, AkzoNobel Art Foundation; Curaçao Centre for Contemporary Art, Museum Boijmans van Beuningen, SKY-cultuur, Foshan, China en diverse particuliere collecties.
Afgelopen jaar werkte ze aan een opdracht van het Rijksvastgoed bedrijf, het monumentale werk Peaceful use of in between space is inmiddels geinstalleerd bij het Radiocommunications Agency Netherlands (Agentschap Telecom).
We zijn heel blij dat we eindelijk weer een nieuwe Nimbus van Berndnaut Smilde kunnen brengen. Veel van onze volgers hebben lang uitgekeken naar dit moment. Precies 5 jaar geleden verscheen de laatste We Like Art editie van Berndnaut. Die speciale editie in een oplage van 50 exemplaren was in 6 uur uitverkocht(!).
‘Nimbus Museum De Lakenhal’ is voor iedereen beschikbaar gedurende 24 uur. Nu zijn werk internationaal gebracht wordt voor internationale prijzen wil Berndnaut Smilde graag een breed publiek de mogelijkheid bieden om zijn werk te verzamelen. Update: de editie is niet meer beschikbaar
EDITIE INFORMATIE
Berndnaut Smilde, Nimbus Museum De Lakenhal (2022)
Voor de duur van 24 uur, vanaf donderdag 8 september om 12.00 uur, kon de editie van Berndnaut Smilde in onze webshop besteld worden. De editie is nu niet meer beschikbaar.
Afmeting print: 30 cm x 43,1 cm, afmeting notenhouten baklijst: 32 x 45 cm
Medium: Durst Lambda C-print, halfmat
Certificaat: Voorzien van een gesigneerd en genummerd stickerlabel
Berndnaut Smilde, Museum De Lakenhal, Leiden
We waren getuige van het proces tijdens de sessie in Museum De Lakenhal. Het heeft iets raadselachtigs zo’n wolk binnen, een ongrijpbare kortdurende ‘sculptuur’ vastgelegd als monumentale gebeurtenis. Berndnaut manipuleert eerst de vochtigheidsgraad van de ruimte en de temperatuur, zodanig dat de wolk voor een kort ogenblik blijft hangen. Gedurende een dag verschijnt er een reeks wolken, elke wolk is weer anders door de lichtval en door de luchtvochtigheid. Na bestudering van alle gemaakte wolken kiest de kunstenaar voor de meest aansprekende Nimbus.
Making of Nimbus Museum De Lakenhal, juli 2022
Het bouwen van de set en het testen van de rookmachine met het vocht, het experimenteren met het aanlichten van de tijdelijke wolk, het neemt allemaal behoorlijk wat tijd in beslag. Dat het resultaat dan één foto is, als een gedocumenteerde gebeurtenis van een verschijning, als een zinnebeeld dat daar op die specifieke locatie voor een kort moment was, dat is en blijft een mooi en sterk idee.
Berndnaut Smilde, Nimbus Museum De Lakenhal in progress
Een romantisch en ongerijmd beeld dat gaat over ongrijpbaarheid en over wolken in oude schilderkunst als van Ruisdael, maar dat misschien ook haakt aan het surrealisme van René Magritte.
Op 4 juli 2022 maakte de kunstenaar met zijn team een nieuwe Nimbus op het binnenplein van Museum de Lakenhal. Een bijzondere locatie waar de oudbouw en de vrij recente nieuwbouw van het museum elkaar raken. Berndnaut was bij een eerder bezoek aan het museum meteen heel enthousiast over deze plek, en over het volle licht dat door de dakramen valt op de historische binnenplaats.
Berdnaut Smilde, making of Nimbus Museum De Lakenhal
De voormalige ‘Achterplaets’ van het museum is door de architecten (HappelCornelisseVerhoeven) voorzien van een glazen overkapping en vormt de centrale oriëntatieruimte van het museum. Hiervandaan zijn de verschillende gebouwdelen zichtbaar en toegankelijk. Sporen van bijna 375 jaar bouwgeschiedenis zijn goed te zien op Nimbus Museum de Lakenhal.
Berndnaut Smilde, Nimbus Museum De Lakenhal (2022), ingelijst
Werken van Berndnaut Smilde (1978, Groningen) zijn onder meer opgenomen in de collecties van: Smithsonian Institution, Washington, Saatchi Gallery Londen, DSM Art Collection Heerlen, UMC Utrecht, Kunstmuseum Den Haag, Frans Hals Museum Haarlem, Bonnefantenmuseum Maastricht. Smilde stelde in binnen- en buitenland tentoon, in 2021 nam hij deel aan World Expo 2020, in het Nederlands Paviljoen in Dubai.
De speciale editie van Berndnaut Smilde: Nimbus Museum De Lakenhal (2022)
Alle Museum De Lakenhal in situ foto’s: Annegret Kellner
Dagmar van Weeghel @ We Like Art, Diaspora en The African Princess (juli 2022), foto: Sonia Mangiapane
In haar werk onderzoekt Dagmar van Weeghel de uitdagingen van het zijn van ‘de ander’, als immigrant vanuit Afrika in het Westen. Ze werkte tien jaar in een aantal Afrikaanse landen met lokale gemeenschappen aan foto- en filmprojecten in het kader van natuurbehoud. Terug in Nederland ervaarde ze de worsteling van Afrikaanse immigranten in Europa.
(Scroll naar beneden voor alle beschikbare werken)
Dagmar van Weeghel, Diaspora, Penda (2017), 120 x 80 cm
Vanaf 2015 is ze die problematiek in beeld gaan brengen met een serie fotoportretten. Voornamelijk van vrouwen die vanuit Afrika in Europa aan een nieuwe toekomst bouwen. Ze vraagt hen om voor haar te poseren en zij delen met haar hun bijzondere persoonlijke achtergrondverhalen. De veerkracht en power van deze vrouwen zijn het eigenlijke onderwerp van de krachtige portretten.
Dagmar van Weeghel @ We Like Art, Women in Antiquity en The African Princess (juli 2022), foto: Sonia Mangiapane
Dagmar van Weeghel (1974) studeerde aan de filmacademie in Amsterdam en werkte jarenlang in Afrika. Sinds een aantal jaren heeft ze zich helemaal toegelegd op fotografie. Ze werd genomineerd voor verschillende fotografie prijzen, waaronder de Lens Culture Award. Haar werk was onder andere te zien op het Fotofestival Naarden, Lagos Photo Festival, op Scope Basel, het Bogota Photo Festival en onlangs in het Haags Historisch Museum.
We vroegen Dagmar naar haar werk, haar achtergrond en de Diaspora-serie, en naar de Into The Ochre editie die ze voor We Like Art maakte. Onder de Afrikaanse diaspora wordt de verspreiding verstaan van mensen uit Afrika over de hele wereld, die het gevolg was van de slavenhandel en, in post-koloniale tijden, door emigratie om economische en/of politieke redenen.
Dagmar van Weeghel, Diaspora – Muna (2017), 120 x 80 cm
Kun je ons iets meer vertellen over de achtergronden van je werk?
Ik ben een verhalenverteller. Mijn verhalen gaan veelal over Afrika; de mensen, de historie van het continent en de relatie met het Westen. Jarenlang woonde en werkte ik in diverse Afrikaanse landen als natuurbehoud filmmaker. Mijn man komt uit Zimbabwe en mijn kinderen hebben een dubbele identiteit.
Die dubbele identiteit en met name de positie en veerkracht van vrouwen in de geschiedenis en in het heden – dat is wat ik het liefst laat zien in mijn fotografie. Het leven in Afrika heeft mij gevormd en de mensen en ervaringen hebben mij veranderd.
Dagmar van Weeghel, Diaspora
Mijn foto’s hebben weliswaar een esthetische waarde maar daaronder zit een diepere laag. Ten eerste omdat ik echte mensen fotografeer en geen ‘modellen’. Ik vertel hun verhaal maar het werk gaat ook over mijn leven. Met iedereen bouw ik een zeer persoonlijk band op. En ik denk dat je dat voelt als kijker – de ziel, de verstilling, het wederzijdse begrip – een echte verbintenis tussen de geportretteerde en mij.
Ik vind authenticiteit heel belangrijk. Ik zoek en vind daarom overal in de wereld antieke kleding en stukken die het verhaal en vaak een geschiedenis meevertellen. Die authenticiteit die voel je denk ik ook in mijn werk.
Kun je wat meer vertellen over de Diaspora serie?
Ik verhuisde met mijn gezin naar Nederland en ik zag hoe lastig de overgang naar Nederland was voor mijn man. Het opbouwen van een nieuw leven zonder familie in een ander land is voor iedereen lastig, maar daarbij ook nog om moeten gaan met vooroordelen die bestaan over Afrika en Afrikaanse mensen – dat maakte het extra uitdagend.
De soms onbewust vertekende, racistische blik van westerlingen verraste mij destijds compleet. Ik ging op onderzoek uit, dook de geschiedenis in en las onder andere ‘Oriëntalisme’ van Edgar Said.
Daarnaast ontdekte ik dat Afrikaanse immigranten ook het gevoel hadden hier vaak niet voor vol te worden aangezien. Dat ze als ‘die ander’ worden weggezet in deze maatschappij. We hebben hier nog niet met z’n allen het westers denken en schrijven over andere culturen volledig kunnen dekoloniseren helaas.
Dagmar van Weeghel @ We Like Art, Diaspora (juli 2022), foto: Sonia Mangiapane
Met Diaspora wil ik een ander – positiever – beeld neerzetten samen met Afrikaanse immigranten. Met deze serie willen we de kijker ‘verleiden’ en aansporen om stil te staan bij de stereotypen die bestaan over het continent Afrika en de mensen, om zo in elkaar – elkaars gelijke te vinden. Elk krachtig bijna koninklijk portret vertelt waar de persoon vandaan komt en hoe haar of zijn leven in Europa eruitziet.
Dagmar van Weeghel, DIASPORA, Shams (2021), 120 x 80 cm
De portretten hebben een klassieke, bijna historische uitstraling, kun je daar iets meer over vertellen?
Met de kleding en het licht in deze serie verwijs ik naar de oriëntaalse kunsten en specifiek naar de ‘realistische’ portretten van de Spaanse schilder Jose Tapiro y Baro (1836 – 1913). Hij woonde zijn halve leven in Tanger, Marokko en schilderde de mensen daar en het dagelijkse leven realistischer, naar waarheid.
Zijn werken werden destijds niet erg gewaardeerd in het Westen, en zelfs niet gezien als oriëntaalse ‘kunst’. Te weinig aansprekend en te weinig fantasie vond men in Europa. In de 19e eeuwse oriëntaalse schilder werden vooral cliché fantasie onderwerpen als harems, slaven, odalisken, slangentovenaars, etcetera afgebeeld. Veel oriëntaalse schilders waren vaak zelfs nog nooit in het Oosten geweest.
Dagmar van Weeghel, Diaspora, Adam (2017), 120 x 80 cm
De complexe relatie van Europa en Afrika en haar geschiedenis intrigeert me. Oriëntaalse kunst intrigeert me. Door de verstilling, schoonheid en esthetiek hoop ik dat ik de kijker kan aansporen om ook meer stil te staan bij het gedeelde verleden en het heden in relatie tot die ander.
De serie is doorlopend, zodra ik iemand ontmoet met een mooi verhaal en krachtige blik op de toekomst, dan gaat het weer borrelen. Het is nooit gepland. Het eerste portret in deze serie was een portret van mijn man Adam in 2016. De meest recente portretten heb ik in 2021 toegevoegd aan de reeks.
Speciale We Like Art editie: Unity en Sisterhood
SPECIALE EDITIE
Je maakte een prachtige editie voor We Like Art, ‘Into The Ochre’, kun je daar iets over vertellen?
Deze twee beelden komen uit de serie Women in Antiquity, hierin onderzoek ik het culturele en spirituele verleden van vrouwen in het oude Afrika. Ik heb gezocht naar de Afrikaanse verbeelding van de vrouwelijke aspecten van natuur en goddelijkheid, naar spirituele en menselijke krachten – belichaamd door vrouwen.
Mijn inzet was om heilige iconografische afbeeldingen van de vrouw te maken. In oude inspirerende tijden waar vrouwen goddelijke makers waren – en hun spirituele kracht ons verbond met kunst, cultuur, schoonheid en beschaving.
Dagmar van Weeghel Into the Ochre, Unity in situ
De serie is gemaakt in een natuurlijke okergroeve in Zuid-Frankrijk, een buitengewone plek. Het gebruik van oker gaat meer dan 300.000 jaar terug. Dit pigment dat wordt aangetroffen in ijzerrijke rotsen werd gebruikt bij de vroegste vorm van kunst en symboliek en speelt een centrale rol in debatten over de opkomst van modern menselijk gedrag. Deze reeks Into The Ochre verwijst voor mij naar het oude Egypte.
Je kunt de speciale editie zien als tweeluik: Unity en Sisterhood. Maar de werken kunnen ook uitstekend op zichzelf staan.
Speciale editie Into The Ochre, Unity en Sisterhood
Elk oplage 25 + 3 AP
Archival pigment print
40 x 30 cm
Gesigneerd en genummerd op een label voor achterop het werk
Losse print: € 650 | In notenhouten baklijst: € 775
Dagmar van Weeghel, Women in Antiquity, Into The Ochre, Sisterhood (2020)
FOR SARAH
We tonen op ons kantoor ook twee werken uit de reeks For Sarah, The African Princess. Dat is een heel bijzonder verhaal toch?
Sara Forbes Bonetta (geboren als Aina of Ina in 1843) was de peetdochter van koningin Victoria. Op jonge leeftijd heeft ze al veel tragedies overleefd. Geboren in een Yoruba koninklijke familie (het huidige Nigeria – West-Afrika), verloor ze haar ouders en werd ze twee jaar lang gevangen gehouden in het naburige koninkrijk Dahomey (het huidige Benin – West-Afrika), na hun aanval op haar dorp.
Dagmar van Weeghel, For Sarah – The African Princess (2015/2022)
In een opmerkelijke plottwist werd ze “bevrijdt” van de slavernij door als een “geschenk” te worden gegeven aan kapitein Frederick E. Forbes van de Britse Royal Navy en werd ze nota bene een peetdochter van koningin Victoria. Ze is later getrouwd met kapitein James Pinson Labulo Davies, een rijke filantroop uit Lagos.
Veel details over Sarah’s levensgeschiedenis zijn nog steeds onbekend. Er is weinig bekend over hoe ze als jong meisje door de wereld navigeerde en hoe ze zich voelde over haar leven. Ondanks de vrijgevigheid van koningin Victoria was ze niet “vrij” om haar eigen keuzes te maken. Ik zie in de historische beelden van Sarah een gevoel van “macht en trots”, “veerkracht” en “eenzaamheid”. Dit scala aan gemengde gevoelens heb ik in de reeks foto’s For Sarah in beeld willen brengen.
Dagmar van Weeghel @ We Like Art, The African Princess (juli 2022), foto: Sonia Mangiapane
Voor deze serie foto’s werkte ik samen met Keila Barbara, die zelf een jonge wees was in Oeganda, ze streefde ernaar om naam te maken (ze werd eerste bij Miss Uganda verkiezing in 2011) voordat ze naar Europa emigreerde voor een betere toekomst. Keila werd het hedendaagse gezicht van Sarah, de vrouwen delen een grote zelfredzaamheid en veerkracht op momenten van grote tegenspoed.
Dagmar van Weeghel, The Crown II (2019)
Mocht je interesse hebben in andere grotere werken van Dagmar – laat het ons gerust weten, we sturen je graag een PDF met beschikbaar werk. Deze werken kunnen aangekocht worden met de KunstKoop van het Mondriaan Fonds. Mail naar: info@welikeart.nl
De Diaspora serie is ook in een groter formaat leverbaar: Giclee Print op Hahnemuhle Photorag op dibond in Profilex houten lijst met Art Glass: 150 x 100 cm, oplage 9 – € 6.650,-
Ook Into The Ochre is op groot formaat in een kleine oplage beschikbaar.
Opvallend zijn de perfecte uitvoering en komische details van zijn ingrepen. De Haan maakt objecten, dat kunnen sculpturen zijn, maar ook foto’s of video’s die voortvloeien uit een onderzoek. Zijn werken zijn vervreemdend, de absurdistische kant van zijn nog jonge oeuvre zorgt vaak voor een grote glimlach.
De digitale collages van De Haan zijn erg geliefd. Zijn vorige edities waren in korte tijd uitverkocht. Heel leuk dat we nu de speciale editie Twisted Roads kunnen presenteren.
Willem de Haan, Twisted Roads (2022), in een notenhouten baklijst
Het werk is op een label gesigneerd en genummerd door de kunstenaar.
Hallo Willem, kun je iets vertellen over deze bijzondere editie?
Voor de pandemie bezocht ik Marokko voor de tweede keer. Tussen het bijna uit de bocht vliegen door, maakte we een aantal stops in het Atlasgebergte. Zo ook bij de Dadèskloof. De manier waarop die kronkelwegen je perspectief beïnvloeden, als je van boven op de berg de vallei in kijkt, fascineerde me enorm.
Uiteindelijk is een gevonden beeld van de wegen naar die Dadèsvallei de basis geworden voor deze digitale collage, waaraan ik een selectie andere kronkelende afdalingen van over de wereld heb toegevoegd om het duizelingwekkende perspectief van boven op die bergtop te verbeelden.
Willem de Haan, Beach Day
Eigenlijk zijn je digitale collages een buitenbeentje in je beroepspraktijk toch? We kennen je vooral van je ruimtelijke ingrepen in binnen- en buitenland.
Het maken van digitale collages is ontstaan vanuit een beeld dat per ongeluk ontstond tijdens het maken van een schetsontwerp voor een ander werk in photoshop. Toch zie ik een hele sterke link tussen mijn collages en mijn werken op locatie. Ik maak namelijk ook in mijn sculpturale werk voornamelijk gebruik van bestaand beeld. Veel van mijn installaties zijn exacte replica’s van objecten die ik ergens ben tegengekomen, geplaatst in een nieuwe context.
Willem de Haan, Metrostation Eekteweg
Zo heb ik een exacte kopie gemaakt van Metrostation Delfshaven in Rotterdam, en deze meer dan honderd kilometer verderop in een weiland in de buurt van Okkenbroek geplaatst om de suggestie van een ondergrondse hogesnelheidsverbinding tussen de Nederlandse periferie en het stedelijk centrum te creëren. Dat is in feite ook knip- en plakwerk, alleen kan ik een fysiek metrostation niet uitknippen en op pakken, dus moet ik het zelf nabouwen.
Willem de Haan, Set Piece (Fire Place, 2022), spruce wood, multiplex, plexiglass, carpet, shoes, headphones, postcard and books, 190 x 150 x 175 cm
Met welke projecten ben je momenteel bezig?
Op het moment ben ik een groot project in Wenen aan het voorbereiden. Er is daar zeven kilometer buiten het oude centrum een nieuwe satellietstad, Seestadt, in aanbouw. De helft van de wijk is al af en wordt sinds een jaar bewoond, de andere helft lijkt nu nog op een woestijn, waar al wel wegen doorheen lopen met zelfs een compleet functionerend maar ongebruikt treinstation.
De komende tijd ga ik in gesprek met de pioniers die als eerste inwoners de nieuwe identiteit vormen van deze plek, om vervolgens deze zomer te werken aan een reeks objecten in de publieke ruimte van Seestadt die een fictieve geschiedenis van deze nog relatief geschiedenisloze plek suggereren.
Willem de Haan, Traffic Mirror
Waar kunnen we je werk zien binnenkort?
Buiten de straten van Seestadt is mijn werk binnenkort ook te zien bij groepstentoonstellingen in Museum De Warande in Turnhout, Convent Sant Agustí in Barcelona en A.topos in Venetië. Ik werk op het moment aan de sculpturale scenografie van de VBCN OPEN tentoonstelling die in September in het CODA in Apeldoorn opent. Genoeg kansen om elkaar binnenkort dus eens in het echt te zien. Tot dan!
Curtain (Yellow) 2022
Onlangs presenteerde Willem de Haan een aantal nieuwe werken, waaronder dit rolmaatgordijn, in de tentoonstellingsruimte van TTHQ. De werkruimte van de grafisch ontwerpers van Team Thursday werd zo gescheiden van de presentatie.
We Like Art @ ART Rotterdam 2022, foto: Almichael Fraaij
Je vindt ons net als andere jaren vlakbij de entree in onze grote roze stand. We hebben deze keer gekozen voor een groepspresentatie met de titel Marvelous Objects. Op een wand van 12 bij 3,5 meter tonen we grote edities en een aantal unieke werken van kunstenaars waar we sinds jaar en dag mee werken. De presentatie is een groot succes. Ook het albasten nachthemd sculptuur van Lynne Leegte en het Strandbeest van Theo Jansen trekken veel bekijks. Had je de video al gezien waarin Theo vertelt over de rupsachtige Chalips die we tonen? LINK
We Like Art @ ART Rotterdam 2022, foto: Almichael Fraaij
Als vanouds zie je ook een grote sortering speciale edities en multiples met vriendelijke prijzen. Zo zijn de Pannenkoeken van Maria Roosen een grote hit.
We Like Art @ ART Rotterdam 2022, foto: Almichael Fraaij
Art Rotterdam is dit weekend te bezoeken van 11 tot 19 uur. We zien je graag!
We Like Art @ Art Rotterdam 2022, fotografie Almichael Fraaij
‘Marvelous Objects’ – Art Rotterdam 2022
Juul Kraijer
Berndnaut Smilde
Michelle Piergoelam
Amie Dicke
Popel Coumou
Scarlett Hooft Graafland
Jan van der Ploeg
Theo Jansen
Arjan van Helmond
Maura Biava
Hans Wilschut
Dagmar van Weeghel
Hans Broek
Heringa/VanKalsbeek
Willem de Haan
Maen Florin
Arja Hop en Peter Svenson
Maria Roosen
Lynne Leegte
Hinke Schreuders
We Like Art @ ART Rotterdam 2022, foto: Almichael Fraaij
Nieuwe edities en multiples:
Jorn van Leeuwen
Sigrid Calon
Niels Post en Petra van Noort
Hellen van Meene
Marleen Sleeuwits
Koen Vermeule
Marjan Teeuwen
Jacco Olivier
Katrin Korfmann
Marieke Gelissen
Erik Mattijssen
Zaida Oenema
Folkert de Jong
Hieronder zie je een groot deel van de werken. Als je vragen hebt over een werk dat je bij ons gezien hebt, we horen het graag.
Alle beschikbare Pannenkoeken staan onderaan deze pagina.
Een Pannekoek in wording in het glasatelier
We bezochten onlangs het atelier van Roosen, een prachtige plek in een voormalige kazerne in Arnhem. Hier toonde ze haar eerste aanzetten voor de Pannenkoek als beeld, al in 1998 maakte ze schetsen van pannenkoeken in aquarel en de prachtige litho ‘Crêpe sur Mer’. Een geel bruine pannenkoekmaan met bruine spikkels, opgeworpen boven een nachtelijke zee. Het werk is mede geïnspireerd op maaltijden in Normandië vertelde ze.
Maria Roosen, Pannenkoek #13 (2022)
“In de jaren 90 maakte ik na het eten van een crêpe aan de zee in Normandië de aquarel ‘Crêpe sur Mer’. Jaren later vertaalde deze vorm zich in glas. Tijdens het glasblazen in Tsjechië ontstond door het opendraaien van de bolvorm een rondvormige schijf, een pannenkoek. Dit was echt zo’n moment waarin het wonderlijke van het glas maken zich openbaart.”
Maria Roosen in haar studio met de eerste reeks Pannenkoeken (2022)
“De crêpes /pannenkoeken maakte ik samen met glasmeester Jiri Pacinek in Tsjechië, hij heeft een heel goed gevoel voor vorm. Door een aantal ‘schijven’ te maken leek het erg op het bakken van pannenkoeken en kregen we steeds meer grip op de vorm, de dikte van het glas, de maatvoering en de juiste kleurencombinatie. Hoe dichter we bij de ‘pannenkoek’ kwamen hoe abstracter de vorm werd, universeler.”
Maria Roosen, Crêpe Sur Mer (1998), litho
Hoe ben je ooit bij het glasblazen terecht gekomen?
De passie voor het glasblazen is ontstaan tijdens het volgen van een workshop in glasblazerij de Oude Horn in 1988 bij glasblazer-kunstenaar Bernard Heesen en zijn vader. Ik raakte betoverd door het glasblaasproces; draaiend, vloeibaar, glinsterend roodgloeiend glas, de brullende ovens, het glas als gestolde energie.
Glasblazers zijn een soort van tovenaars die wereldwijd contact hebben met elkaar, zodoende kwam ik via via in contact met glasblazers in Tsjechië. Voor een project had ik 1000 verschillende wortels van glas nodig en de glasstudio’s in Tsjechië zijn beter ingesteld op een grote productie dan elders in Europa.
Ik ben altijd aanwezig bij het glasblazen om te zien hoe het proces werkt en mee te denken met de glasblazers. Het is een spannend avontuur in ontmoeting en samenwerking en zodoende krijgt het maakproces ook vaak een rol in mijn werk. Mijn werk bestaat vooral uit handgemaakt geblazen glas, dus niet in mallen geblazen, daardoor ziet het werk er telkens anders uit en noem ik het vaak gestolde energie. Dat is in de pannenkoekenserie duidelijk af te lezen.”
Het atelier van Maria Roosen met Pannenkoeken
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
“Naast het verder ontwikkelen van mijn aquarellen, dat is een doorgaand proces, ben ik op dit moment ook bezig met het maken van beelden van hout in combinatie met glas. Verder ga ik voor een werkperiode naar Tsjechië om nieuwe glaselementen te maken voor een nieuw beeld op Begraafplaats Crooswijk in Rotterdam. Ook doe ik komende zomer mee aan het Aardenburg festival in België, waar ik een heel huis ga bekleden met glazen voorwerpen, een soort van ‘pannenkoekenhuis’.”
Maria Roosen, Pannenkoek # (2022)
Over de multiple
Bestel de nieuwe multiple van Maria Roosen in onze webshop hieronder.
Titel: Pannenkoek (2022)
Oplage: circa 30, NB de rest van de reeks verschijnt in april 2022
Maria Roosen is opgeleid aan het Moller Instituut (Tehatex) in Tilburg en studeerde aan de Kunstacademie Arnhem. In 1995 werd zij uitgenodigd voor deelname aan de Biënnale van Venetië. Zij exposeerde onder meer bij de Kunstvereniging Diepenheim in Diepenheim, in het Groninger Museum in Groningen, in het Stedelijk Museum Schiedam en in KAdE in Amersfoort. Haar werk is opgenomen in talloze museale collecties. Ze toont met grote regelmaat werk bij galerie Fons Welters in Amsterdam.
Maria Roosen kreeg de oeuvreprijs voor Nederlandse beeldhouwkunst, de Wilhelminaring 2006. In 2009 won zij de Singer Oeuvreprijs en toonde zij haar werk het Singer Museum in Laren. In 2020 won ze de Jeanne Oosting Prijs voor haar aquarellen.
De thema’s die terugkeren in het werk van Maria Roosen zijn vruchtbaarheid, groei, liefde en dood en telkens in een ambachtelijke uitvoering. Diverse technieken worden door haar ingezet: glasblazen, haken, breien, borduren, keramiek en tekenen. Grote glazen borsten in een fauteuil, een oneindig lange glazen rozenkrans om de nek van een heiligenbeeld, bomen met pastelkleurige lullen erin. Haar kunstwerken zijn indrukwekkend; zowel van onderwerp, materiaal, formaat en kleur.
We zijn heel blij dat we weer een speciale serie werken van Folkert de Jong kunnen aanbieden. Folkert de Jong maakte een multiple voor We Like Art met de titel MAYHEM. Elk werk uit de reeks is uniek. Voor deze speciale editie werkte Folkert met epoxy, pigment en acrylglas. Het resultaat, een toxisch keukenstuk, is om te smullen en roept tegelijkertijd weerzin op. Welke grimmige boodschap verschijnt hier aan de kijker?
NB Onderaan deze pagina staan alle multiples.
Folkert de Jong, MAYHEM (2021), fotografie Peter Cox
Hoi Folkert, je maakte voor We Like Art een nieuwe serie ‘MAYHEM’. Kun je iets vertellen over jouw gedachten achter deze fantastische multiple en het maakproces?
Ik wilde al een tijd lang een werk maken over massaconsumptie en bijgeloof. Dat is deze multiple geworden. Het is een afgietsel in epoxy van een diepvries pizza, waarin de tekst ‘Mayhem’ is uitgesneden. Mayhem is het Engelse woord voor verminking, wanorde en chaos.
Ik stelde mij voor dat er, terwijl ik een goedkope pizza aan het opwarmen ben, een goddelijke waarschuwing in mijn pizza zou verschijnen voor naderend wereld onheil. Het werk is eigenlijk een gedachtenspinsel over mijn plek als individu in deze chaotische tijdsgeest, waarbij geen ontsnapping mogelijk is.
Folkert de Jong, MAYHEM # 10 (2021)
De kleuren van de werken zijn waanzinnig. Aantrekkelijk en giftig tegelijk. Het lijkt erop dat je bij het maken van de serie werken flink geëxperimenteerd hebt met pigmenten?
Ja, ik voel mij heel erg aangetrokken tot felle kleuren, dat geeft het kunstwerk een enorme visuele kracht, die tegelijkertijd een contrast vormt met de oorsprong van het voorwerp. Het wordt daarmee grotesk en belachelijk. Ik wil daarmee een soort van marketing mechanisme blootleggen waarmee bewerkt voedsel wordt aangeprezen.
Detail Folkert de Jong, MAYHEM (2021)
Een soort van schitterend en tegelijkertijd rampzalig feest voor de consument. Een buitenaardse pizza met boodschap bezorgd van buiten ons zonnestelsel.
Folkert de Jong, MAYHEM # 16 (2021)
Je was meteen al enthousiast toen we je benaderden voor een werk in oplage, wat vind je sympathiek aan een multiple?
De multiple maakt het kopen van kunst democratisch. De prijs maakt het mogelijk voor bijna iedere kunstliefhebber om kunst te kunnen kopen. Dat vind ik belangrijk. Èn het past goed bij het thema van mijn multiple: iedereen aan de epoxy pizza met extra dystopische topping!
The Shooting…(at Watou) (2006), polyurethaanschuim, Styrofoam, hout. Courtesy Studio Folkert de Jong & Galerie Fons Welters
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Het komend jaar staan er vijf grote projecten op stapel. Eerst Art Basel, waar ik een monumentaal werk uit 2006 zal tonen bij Unlimited met Galerie Sofie van de Velde Antwerpen. Dan doe ik deze zomer mee met nieuw werk bij twee buitententoonstellingen; Façade2022 in Middelburg, Kunstenfestival Aardenburg 2022 in België.
In het atelier van Folkert de Jong (still: Maaike Engels)
Daarna in oktober twee solotentoonstellingen: in Parijs bij Galerie Chez Valentin en bij PRJCT LA in Los Angeles. In januari 2023 staat er een eenmanstentoonstelling bij Kunsthal Kade in Amersfoort op het programma. Daarna de Oosterhout Biennale. Genoeg te doen dus.
Folkert de Jong (foto: Steven van Teeseling)
Editie informatie
MAYHEM (2021)
Oplage 30 + 5 AP, alle uniek
Prijs: € 650,00
Techniek: Epoxy, pigment, acrylglas met ophangframe, in pizzadoos.
Afmetingen: 30 x 30 x 2,5 cm
Signatuur: De multiples zijn aan de achterzijde genummerd en gesigneerd.
Verzendopties: De multiple kan worden opgehaald bij ons in Amsterdam. Verzekerde verzending met track and trace in een stevige verpakking met PostNL: 20 euro.
Folkert de Jong, Seht der Mensch; The Shooting Lesson, Rabobank Kunstcollectie, presentatie in Depot Boijmans van Beuningen (foto: Peter Cox)
Folkert de Jong (1972) werd geboren in Egmond aan Zee en volgde vanaf 1994 een opleiding aan de Hogeschool voor de Kunst in Amsterdam. Van 1998 tot 2000 was hij verbonden aan de Rijksakademie. Zijn werk opgenomen in talloze internationale collecties en is tentoongesteld van Los Angeles tot Zuid-Korea, onder meer bij Saatchi (Londen), Picasso Museum (Barcelona), Mackintosh Museum (Glasgow), het Groninger Museum, James Cohan Gallery (New York), Kunsthalle Winterthur en Art Basel Miami.
Speciaal voor We Like Art maakte Hinke Schreuders twee speciale edities met geborduurde toevoegingen, en heel bijzonder, wij tonen op ons kantoor een reeks recente nieuwe unieke werken van Hinke. De werken zijn allen met de hand geborduurd, een proces van wikken en wegen vertelt Hinke in onderstaand interview. Het resultaat zijn werken die, hoewel klein van afmeting, al je aandacht vragen. Bomvol details en vondsten, verfijnd en ruw tegelijk.
Scroll naar beneden als je de beschikbare werken wil zien en bestellen. Hier zie je ook extra detailfoto’s.
Hinke Schreuders bij We Like Art, april 2022, foto: Sonia Mangiapane
Het werk van Hinke Schreuders wordt verzameld door onder andere het Textielmuseum Tilburg, de AkzoNobel Art Foundation, de Erasmus Universiteit en diverse particuliere collecties in binnen- en buitenland. We zijn heel trots dat we eindelijk een presentatie met werk van Hinke kunnen maken. We vroegen Hinke naar de nieuwe werken.
Hoi Hinke, je maakte voor de presentatie bij We Like Art een nieuwe serie Works on Paper. Kun je iets vertellen over je manier van werken?
De Works on paper – een naam die is ontstaan omdat ik aanvankelijk alleen werken op stof maakte – is een serie werken op bladzijdes uit het tijdschrift Libelle en andere damesbladen uit de jaren ’50. De eerste Works on paper, uit 2008, waren bedoeld als snelle ‘schetsen’ met naald en draad naast mijn andere tijdrovende werken op stof, maar zijn intussen uitgegroeid tot een serie van vaak juist heel bewerkelijke stukken.
Studio Hinke Schreuders 2022
De Works on paper komen intuïtief tot stand: al bladerend door de tijdschriften scheur ik bladzijden uit met beelden die me aanspreken. Vervolgens plak ik die op een stuk linnen en hang ze aan de muur van mijn atelier waar zich al kijkend voor mijn geestesoog een nieuw beeld vormt.
Vaak begin ik met weghalen of corrigeren van delen van de foto die me storen. Dat kan het bedekken van een tekst zijn, het ‘rechtzetten’ van een horizon of het weghalen van, noem eens iets, een lantaarnpaal. Naald en draad gebruik ik zo als als een soort gum of typex. Daarna ga ik elementen toevoegen aan het beeld, net zolang tot er een ander verhaal ontstaat dan de oorspronkelijke foto vertelde.
Hinke Schreuders, a perfect storm (2022)
Wanneer is een gevonden beeld interessant voor je als vertrekpunt voor een nieuw werk?
Dat is in de loop van de tijd, na ruim 70 Works on paper in 15 jaar, veranderd. In het begin koos ik vooral beelden van fotomodellen in de nieuwste kleding, althans die van de jaren ’50, maar dat kan niet zomaar elke foto zijn. Er moet een soort beweging in zitten en de vrouwen kijken meestal weg of naar iets buiten het beeld, waardoor ik er mijn eigen verhaal op kan plakken door te suggereren dat er iets gebeurt dat wij als toeschouwer niet kunnen zien.
Daarnaast laat ik me vaak inspireren door een motiefje in een jurk of iets in het decor dat kan dienen als element waarop ik kan doorwerken. Zo kan een bloesje met stipjes uitgroeien tot een zwerm van borduursteken waarin een vrouw lijkt te verdwijnen of is een bloesemtak in het beeld aanleiding om haar daardoor te laten verzwelgen. Ik wil dat er dingen gaan gebeuren die niet in de oorspronkelijk beeld zaten.
Hinke Schreuders
Waar ik lange tijd bijna uitsluitend werkte met beelden waarin vrouwen figureren, is dat onderwerp wat meer naar de achtergrond verdwenen. De laatste jaren ben ik steeds vaker foto’s of prenten van bijvoorbeeld landschappen of stadsbeelden gaan gebruiken, waarbij ik op dezelfde manier te werk ga.
Het is mijn ervaring dat ‘het publiek’ vaak meer van hetzelfde wil en als je ergens succes mee hebt is dat soms moeilijk te weerstaan, maar ik denk dat het voor een kunstenaar vanzelfsprekend en vooral ook nodig is om zich te ontwikkelen. Alleen daarmee houdt hij het voor zichzelf en uiteindelijk ook voor dat publiek interessant. Om die reden maak ik naast mijn Works on paper ook graag andersoortige series werk, waarbij die verschillende richtingen elkaar kunnen beïnvloeden en verrijken.
Hinke Schreuders – foto uit Ariadne at Home
Wanneer is een werk ‘af’ voor je?
Een bevriend kunstenaar die een tijdlang soort mentor voor me was leerde me ooit: “net zo lang doorgaan tot het goed is!” en dat is een principe dat ik nog altijd toepas. Weggooien en opnieuw beginnen is geen optie: ik ga net zo lang door tot een beeld is wat ik wil en er niets meer is dat me stoort. Mijn toevoegingen aan een bestaande foto moeten meer dan toevoegingen zijn, het is pas goed als er naar mijn idee een ander verhaal verteld lijkt te worden.
Hinke Schreuders, elle a vu le loup (2022)
Dat kan soms heel lang duren, en ik stuit daarbij eigenlijk altijd bij op problemen die moeten worden opgelost, hobbels in de weg die genomen moeten worden. Juist dat vinden van oplossingen voor problemen maakt dat er dingen gebeuren die ik anders niet zelf had kunnen bedenken en daarmee kadootjes of verrassingen voor mezelf zijn. Toch laat het zich tegelijkertijd niet dwingen – een werk moet vaak een hele tijd aan de ateliermuur hangen, waarbij ik er talloze keren in het voorbijgaan langs loop en dan ineens vanuit mijn ooghoek zie wat er moet gebeuren.
Studio Hinke Schreuders met bronmateriaal, foto: Juul Verheijen
Kun je in het kort iets vertellen over de individuele werken die we tonen?
Waar ik meestal ‘voortborduur’ op elementen die al in de foto bestaan, heb ik aan twee Works on paper in deze presentatie een meer extern element toegevoegd: een lijntekening van een wolf die al voorkomt in een vroegere serie werken op stof rond het sprookje Roodkapje, dat een tijdlang een thema in mijn werk was. Het bloemenplukkende meisje in de foto die de basis vormt voor het werk ‘she loves him, she loves him not‘ deed me aan Roodkapje denken, . Zo kwam het idee om die wolf ook aan dit werk toe te voegen. Het geeft het beeld net een andere draai en vormde voor mij de ingang tot een nieuw verhaal.
Hinke Schreuders, she loves him, she loves him not (2022)
Dezelfde wolf begruikte ik in het werk ‘elle a vu le loup’, dat gemaakt is op een bladzijde die al lang in mijn atelier lag omdat ik niet zo goed wist wat er mee te doen maar nu ineens goed bij het andere werk leek te passen. Roodkapje is een volwassen vrouw geworden en lijkt de wolf te temmen. De zin ‘elle a vu le loup’, ze heeft de wolf gezien, die ik als titel gebruikte is een Franse uitdrukking die eveneens ontleend aan dit sprookje. Dit klassieke verhaal was van oorsprong geen kinderverhaal maar werd geschreven door Charles Perrault als waarschuwing aan de jongedames aan het hof van Lodewijk de Veertiende om niet met vreemde mannen mee te gaan. Het betekent ‘ze heeft haar maagdelijkheid verloren’.
Hinke Schreuders bij We Like Art, april 2022, foto: Sonia Mangiapane
De foto waarop ‘a perfect storm’ is gemaakt trok me aan vanwege de beweging die er in leek te zitten. Een vrouw rent met een sliert kinderen door een duinlandschap, tegen het wuivende helmgras in. Al lijken de figuranten in dit beeld plezier te hebben is het voor mij niet per se een vrolijke foto, ik kreeg er eerder het gevoel van een storm bij, alsof ze tegenwind hebben en van iets wegrennen of -vluchten.
Detail a perfect storm (2022)
Alle steken zijn in dezelfde diagonale richting van die denkbeeldige wind geborduurd, de lucht ‘stormachtig’ met grijsgroene wolken en loshangende draden, het met goudgaren geborduurde gras dat niet zacht maar eerder stug oogt versterkt dit gevoel. De uitdrukking ‘a perfect storm’ verwoordt eigenlijk hetzelfde, zoals het woordenboek zegt: een “unusual combination of events or things that produce an unusually bad or powerful result.”
Hinke Schreuders, Speciale editie, the swan lake (2022)
Je maakte voor We Like Art twee nieuwe speciale edities, hoogwaardige prints met unieke geborduurde toevoegingen en kraaltjes, wil je daar iets over vertellen?
Beide edities zijn gebaseerd op bestaande unieke werken. Zoals ik al vertelde worden mijn unieke werken gemaakt op originele bladzijdes die ik uit tijdschriften haal. Het werk ‘the swan lake’ is ontstaan doordat ik de bewuste bladzijde – een prent achter op een Libelle uit 1952 – in een ander exemplaar van dezelfde Libelle nog eens tegenkwam.
Hinke Schreuders, the swan lake (2022), detail
Net als bij het originele werk bedekte ik de weerspiegeling van de zwaan in het water met borduursteken in dezelfde tint als het water om hem weg te ‘gummen’. Tegelijkertijd wordt hij door de structuur van het garen ook weer zichtbaarder. In de editie is dit borduursel met de foto mee gescand en afgedrukt, terwijl ik op de afzonderlijke afdrukken van de editie net als in het origineel her en der glanzende kraaltjes heb genaaid op plaatsen waar luchtbelletjes in het water te zien zijn.
De editie ‘ariadne’s thread’ heeft een andere ontstaansgeschiedenis. Dit werk is gebaseerd op een van de eerste ‘Works on paper’, uit 2008. Samen met We Like Art koos ik het uit om een editie van te maken, maar dat was nog niet zo eenvoudig: ik kon de herkomst van originele bladzijde na al die tijd niet zomaar meer achterhalen.
Na een hoop speurwerk kwam ik terecht in de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag waar ik in het archief tientallen jaargangen van het handwerktijdschrift Ariadne uit de jaren ’50 en ’60 doorbladerde. Daar bleek de foto uiteindelijk in een nummer uit 1965 te staan, waarvan ik ergens op Marktplaats nog een exemplaar vond. Zo kon ik de maagdelijke bladzijde gebruiken om een ‘reprise’ van het werk te maken.
Hinke Scheuders, ariadne’s thread (2022), detail
De strakke lijnen van zwart wollen draad die het bovenlijf van de dame bedekken, zijn in één stuk genaaid, van linksboven naar rechtsonder, alsof ze door iets of iemand buiten beeld meegetrokken wordt.
Hinke Schreuders, twee speciale edities bij We Like Art, april 2022, foto Sonia Mangiapane
Je toont ook 2 werken die inspelen op de actualiteit, de oorlog in Oekraïne. Hoe kwam je hiertoe?
Dat is een nieuw element in m’n werk waarmee ik mezelf verraste. Ik had al een tijdje het plan om in het verlengde van de Works on paper ook eens op krantenfoto’s te gaan werken. Dat plan werd onverwacht praktijk toen eind februari de oorlog in Oekraïne uitbrak en ik acuut het gevoel had dat ik daar iets mee moest, op dat moment niet mijn gewone werk kon maken omdat de gebeurtenissen in Oekraïne ‘er voor zaten’.
Hinke Schreuders, (12 maart 2022), detail
Dat gevoel van urgentie kon ik kwijt in de foto’s over de oorlog die in de krant tegenkwam. Ik merkte daarbij dat de heftige beelden me dwongen tot een grovere, directere en minder ‘mooie’ manier van werken, met grote steken en loshangende draden.
Hinke Schreuders, (25 februari 2022), detail
Hoewel ik nog moet wennen aan de actualiteit van het onderwerp en zoekende ben naar hoe daar mee om te gaan, vind ik het een spannende ontwikkeling in mijn werk. Ik kan me voorstellen dat hiermee de eerste stappen in een nieuwe richting gezet zijn.
Hinke Schreuders, (12 maart 2022), 2022
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Op het moment ben ik bezig met een plan dat er een al hele tijd ligt: het uitbrengen van een mooi boek met een overzicht van mijn werk van de laatste twintig jaar. Bij tentoonstellingen zijn altijd maar momentopnames van het werk van een kunstenaar te zien waar een boek de ontwikkeling en rode draad, noem het een ‘oeuvre’, kan weergeven. Het is de bedoeling dat deze monografie eind dit jaar verschijnt.
Al met al een flink project waarvoor eerste stappen nu zijn gezet: ik heb een fantastische vormgever gevonden en er ontstaat nu een idee over hoe dat boek er uit moet gaan zien. Het is ook een kostbaar project, ik ben bezig met het aanvragen van subsidies en binnenkort start ik een crowdfundactie via Voordekunst. Geïnteresseerden kunnen het boek dan voorfinancieren door alvast een exemplaar te bestellen en mij te helpen door bijvoorbeeld een speciale editie te kopen. Ook de opbrengsten van editie ‘the swan lake’ steek ik waarschijnlijk in het boek.
Hinke Schreuders bij We Like Art, april 2022, foto: Sonia Mangiapane
Reacties uitgeschakeld voor JUUL KRAIJER – een nieuwe speciale editie
Juul Kraijer, ZWEIHEIT Museum Sinclair-Haus, Bad Homburg, Duitsland (2020), foto: Michael Habes
Ook in haar fotografie maakt Juul Kraijer beelden die zich aan de tijd onttrekken. Haar surreële, indringende beelden zijn onafhankelijk van trend of modes. Ze bieden een rechtstreeks inkijkje in haar verbeelding. Het onderwerp blijft de jonge vrouw als gracieus en krachtig wezen. Ondoorgrondelijk ook.
Juul Kraijer, Zonder titel (2014), 34,6 x 29,3 cm, oplage 8 (+ 2 AP)
Voor haar nieuwste reeks werkte Juul samen met een nieuw Brits model. Na een langdurige zoektocht vond ze haar ideale roodharige model. Uit de nieuwe serie kozen we samen een speciale editie voor We Like Art: een raadselachtig en soeverein portret met zaadpluizen. We vroegen Juul naar haar werk, de speciale editie en naar de bijzondere video die in première gaat.
Untitled photograph, 40,4 x 37,5 cm (2021), oplage 8 (+ 2 AP).
Hoi Juul, je maakte onlangs een nieuwe reeks fotowerken met een nieuw model. Kun je iets vertellen over je zoektocht naar dit model? Waar zocht je naar?
Voor een nieuw videowerk was ik op zoek naar een bijzonder gezicht. Het zou mijn eerste videowerk worden waarop een groot deel van de tijd uitsluitend een gezicht te zien zou zijn, dus het moest een gezicht zijn wat het werk kon dragen: ingetogen, enigszins vergeestelijkt en met een serene kracht. En op een bepaalde manier neutraal, een gezicht dat het individu en het nu kon overstijgen.
Een lange zoektocht langs castingbureau’s en werkelijk alle hoeken en gaten van het internet bracht me uiteindelijk bij Esme, een jeugdig model en actrice uit Londen. Een schoonheid met een huid wit als albast en rode krullen tot haar middel. De krullen bleek ze helaas te hebben afgeknipt.
Juul Kraijer, videostill: Wenn du der Träumer bist, bin ich dein Traum (2022)
Maar ze kon geweldig goed poseren zoals ik het nodig heb: met engelengeduld en met haar aandacht helemaal naar binnen gekeerd. En niet alleen voor het videowerk maar ook voor foto’s met slangen over haar gezicht heen kronkelend. Dat was overigens op haar eigen verzoek, ze wilde heel graag ook een sessie met slangen. Lucky me!
Net als mijn andere modellen die met dieren poseren is ze heel kalm, respectvol en open naar de dieren toe. Ze benadert ze niet vanuit een superioriteitsgevoel maar gelijkwaardig, als ander wezen, één op één.
Juul Kraijer, Untitled (speciale editie voor We Like Art) (2022), 33 x 26 cm, oplage 30 (+ 2 AP).
Je maakte voor We Like Art een speciale editie, wil je daar iets over vertellen? Hoe het beeld tot stand kwam, hoe je op het idee kwam?
Ik werk al een tijd aan een serie foto’s met als titel ‘hemi’. Ik experimenteer met objecten die gehalveerd zijn of maar half zichtbaar. Het werk van deze editie komt uit dat onderzoek voort. Ik had een heleboel zaadpluis verzameld, het gezicht van het model gaat half verscholen onder deze donzige vederlichte wolk. Het was de afsluiter van onze driedaagse sessie en erna zat werkelijk mijn hele studio en ook heel Esme onder het pluis!
Juul Kraijer, speciale editie
Je hebt de afgelopen tijd ook hard gewerkt aan een nieuw videowerk, we zijn heel benieuwd, kun je er wat over vertellen?
Het Makersloket, een fantastisch coronasteunproject van de Rotterdamse Stichting Droom en Daad, heeft me de kans gegeven een idee te realiseren waar ik al lang mee rondliep: een videowerk met een hommel.
Mijn foto’s en video’s beeldden tot nu toe geënsceneerde situaties af. Zie je een schorpioen op een gezicht dan heeft die schorpioen ook daadwerkelijk in mijn studio op dat gezicht gezeten. Maar hommels laten zich niet dresseren en kunnen daarnaast steken, dus dit idee viel eenvoudigweg niet te ensceneren.
Juul Kraijer, videostill: Wenn du der Träumer bist, bin ich dein Traum (2022)
De enige manier om dit werk te maken was om de voorwaarde dat het ook daadwerkelijk zo moet hebben bestaan los te laten. Het laatste wat je moet zijn als kunstenaar is dogmatisch. Het werd dus een experiment met Visual Effects. Superspannend! Via via kwam ik in contact met een Canadese specialist die net een honingbij had gebouwd voor een Oostenrijkse documentaire over een dag uit het leven van een bij. Hij heeft een levensechte digitale hommel voor me gemaakt, en die volgens mijn choreografische aanwijzingen in de opnamen van Esme gemonteerd.
We hebben maandenlang versies uitgewisseld, via internet van Calgary naar Rotterdam en vice versa. Zo’n samenwerking was ook nieuw voor me. En dan ook nog zonder elkaar ooit ontmoet te hebben, alles ‘remote’.
Het resulterende videowerk heet ‘Wenn du der Träumer bist, bin ich dein Traum’, een regel uit een gedicht van Rainer Maria Rilke, één van mijn favoriete auteurs.
Juul Kraijer, ZWEIHEIT Museum Sinclair-Haus, Bad Homburg, Duitsland (2020), foto: Michael Habes
Je werkt in verschillende media: video, fotografie, beeldhouwkunst, collage en tekenkunst. Hoe verhoudt zich dat voor je? Werk je in alle technieken tegelijkertijd of werk je meer in periodes?
Ik zou mezelf het liefste vermenigvuldigen en in al deze technieken tegelijk werken! Ik loop altijd over van de ideeën en vind het zowel heerlijk om lekker ruig met klei te werken als om me te verliezen in de minutieuze details van een collage. Het probleem is tijd.
Als alleenstaande moeder is tijd al helemaal een ding. Noodgedwongen werk ik dus in periodes: in het eerste coronajaar bijvoorbeeld maakte ik in de afzondering van mijn atelier collages en tekeningen. De afgelopen tijd, nu werken met modellen weer kan, ben ik vooral met video en fotografie bezig geweest.
Juul Kraijer, Untitled (2018-2019), charcoal on paper, 125,3 x 162,6 cm
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Ik heb net weer een shoot gedaan met de geweldige Franse contorsioniste met wie ik vaak werk. Ze was voor een optreden in Amsterdam en kwam daarna een paar dagen naar Rotterdam. De komende tijd zal ik bezig zijn met de oogst van die sessie. Er zitten veelbelovende beelden bij!
Portret Juul Kraijer door Uma Valliathu Narayanan Achari
Juul Kraijer (Assen, 1970) studeerde van 1989 tot 1994 aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Ze had onder meer solotentoonstellingen in het Stedelijk Museum Schiedam (1998), het Stedelijk Museum Amsterdam (2001), het Gemeentemuseum Den Haag (2006), Kunsthalle Giessen (DE) (2014) en het Drents Museum (2015), Huis Marseille Amsterdam (2017), Museum Sinclair-Haus, Bad Homburg, Duitsland (2020) en De Ketelfactory, Schiedam (2021).
Haar werk bevindt zich o.a. in de collectie van het Museum of Modern Art, New York, het Museum of Contemporary Art Kiasma, Helsinki, het MONA Tasmanië, het Museum Kunst Palast Düsseldorf, het Kupferstichkabinett, Berlijn, Huis Marseille Amsterdam en het Museum Moderner Kunst, Wenen. Tevens won ze diverse prijzen, waaronder de Charlotte Köhlerprijs (1998), de Pendrecht Cultuurprijs (2000) en de Philip Morris Kunstprijs (2004).
Studio Thomas Trum met de serie Two Curved Lines ‘in progress’.
Enorme viltstiften, wegmarkeringsmachines en kwasten gemonteerd aan boormachines worden stuk voor stuk ingezet om tot nieuwe ontdekkingen te komen. Trum pioniert door te vertrouwen op trial-and-error: juist door de uitkomst van zijn experimenten niet te kennen, ontstaan er composities vol energie en snelheid.
Presentatie Thomas Trum in de Artspace van de AkzoNobel Art Foundation (2021)
De toonaangevende AkzoNobel Art Foundation bestaat 25 jaar, dat moet gevierd worden. Om de feestvreugde te vergroten ontwikkelde de Art Foundation samen met We Like Art een aantal scherp geprijsde jubileum-edities van geliefde kunstenaars uit de collectie. Deze werken in oplage worden aangeboden aan de medewerkers van AkzoNobel. Om zo thuis te kunnen genieten van een stukje van de collectie.
Een beperkt aantal exemplaren is beschikbaar voor de volgers van We Like Art. Hieronder een overzicht van de beschikbare edities van Thomas Trum. De 8 jubileumedities van de andere kunstenaars vind je hier: LINK.
Thomas Trum in zijn studio
Hoe begin je aan een nieuw werk of een nieuwe reeks werken?
Een nieuw werk vertrekt vaak vanuit inspiratie uit nieuwe technieken of materialen. Zo heb ik twee jaar geleden een dag met de wegbelijningsmannen van Heijmans meegedraaid, dat was een vertrekpunt om met wegbelijning machines te gaan werken.
Die machine heb ik nu gebruikt voor de editie van AkzoNobel. Die processen zijn vaak best langdurig, opgedane kennis of inspiratie kan weer later een toepassing vinden in een werk.
Colorchangingline in de studio (2019)
Bestaat er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag qua indeling en bezigheden?
Ik probeer een strak ritme te vinden in mijn werk. Als ik studio tijd heb begin ik vaak om 07:30 uur op de studio met een espresso en dan de mail door te nemen. Vervolgens duik ik snel de rest van de dag de werkplaats in. Vaak tot 18:00 uur.
Kun je voor ons je atelier omschrijven?
Mijn atelier is eigenlijk een grote ruimte waar alle plekken met elkaar in verbinding staan. Het is een oude loods van 180m2 met een grote raampartij op het westen, waar aan het einde van de middag de zon lekker binnen komt.
Thomas Trum werkend aan Two Curved Lines
Achter in mijn werkplaats heb ik een opslag gebouwd met stellingkasten en daarboven op een kantoor waar ik computerwerk kan doen. 50m2 Van mijn studio is werkruimte. Het liefste werk ik altijd aan een project te gelijk, dus dat betekent wel dat ik vaak goed moet opruimen. Ik kan beter werken in een lege ruimte.
Je maakt veel werk waarbij de handeling van het schilderen, verf spuiten dan wel inkt opbrengen centraal staat. Hoe is dit zo gekomen?
Ik denk dat het met mijn achtergrond van graffiti en huisschilder te maken heeft. Ook ben ik al heel mijn leven enorm geïnteresseerd in sporen maken, vooral sporen van grote voertuigen fascineren me.
Show @ Galerie Vivid, Rotterdam
Schildersgereedschappen hebben uiteraard bepaalde eigenschapen die weer zorgen voor een specifiek spoor. De gereedschappen waar ik mee werk kies en ontwikkel ik zorgvuldig bij het beeld dat ik wil gaan maken. Uiteindelijk zijn mijn werken vaak snelle simpele handelingen die uit enkele lijnen bestaan.
Colorchangingline (2019)
Wanneer is een werk voor jou af?
Als het een bepaalde perfectie heeft bereikt, een werk moet er altijd zo simpel en minimaal mogelijk uit zien. Ik maak ook echt heel veel werken die nooit iemand ziet.
Studio met Two Curved Lines van Thomas Trum in progress
Kun je iets vertellen over Two Curved Lines (2020), de serie van 75 werken voor AkzoNobel?
Dit is een serie werken die bestaat uit een continue doorgaande kleur veranderende lijn, waar bij een lijn twee keer over het oppervlak gaat.
Ik maak veel werken met kronkelende lijnen waar cirkels in ontstaan, die maak ik met viltstiften. Bij deze werken is gebruik gemaakt van een moderne airless verfspuit die op een statief is gemonteerd. Vervolgens draait het oppervlak rond en blijft de verfspuit op dezelfde plek. Er ontstaan zo een perfecte curves in het werk.
De lijnen in de werken sluiten dus eigenlijk allemaal op elkaar aan, waardoor ik denk dat het een interessante serie is. De kleuren zijn gemaakt met de mengpasta pigmenten die in de Sikkens mengmachines zitten, met Acomix om precies te zijn.
5 werken uit de reeks bij We Like Art op kantoor
Is het bijzonder om voor een bedrijf als AkzoNobel een nieuwe serie werken te maken?
Uiteraard, ik ben nogal een verf-nerd, hoe vet is het dat het grootste verfbedrijf ter wereld geïnteresseerd is in mijn werk; één en al compliment.
Wil je nog iets kwijt over de Akzo Nobel als bedrijfscollectie?
Het is één van de meest interessante bedrijfscollecties die ik zo ken met veel grote voorbeelden. Uiteraard omdat ik met name erg geïnteresseerd ben in schilderkunst, en de collectie bevat waanzinnige werken, denk aan Robert Zandvliet of Bernard Frize.
Poolcafe, foto: Rubén-Dario
Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?
Ik zit te denken om een cursus sneeuwschuiven te gaan oefenen. Wat mij een ultieme bij baan lijkt, is in de winter bij hevige sneeuwval in een formatie van meerdere sneeuwruimers over snelwegen rijden om deze weer vrij te maken. Eigenlijk ultieme lijnen trekken.
Daarnaast ben ik bezig om mijn werk vergroten, dus kijken of andere elementen zoals hoogwerkers of assistenten kunnen resulteren tot een grotere schaal. Denk aan minimum van 10m2, en daarin echt de grens opzoeken.
Speciale AkzoNobel Editie
Two Curved Lines (2020)
Materiaal: spray paint op papier
Oplage: 75 unieke werken
Maat: 71 x 52 cm
Prijs € 475
Collect The Collection edities in de AkzoNobel Artspace
Thomas Trum studeerde aan de Design Academy Eindhoven in 2014 and was een resident aan de Calcutta Art Research Foundation in 2016. Hij had tentoonstellingen in Het Noordbrabants Museum, Mini Galerie, Galerie Vivid, Het Nieuwe Instituut, Gerhard Hofland Gallery, De Kunsthal, The Hole Gallery (NY), Designmuseum Gent en bij Galerie Conrads in Berlijn. Zijn werk is vertegenwoordigd in talloze collecties.
Klik op onderstaande afbeelding om de online catalogus te bekijken.
Met haar kunstenaarsboek To the extend of / \ | & – en de gelijknamige riso-prints brak Sigrid Calon internationaal door op art book fairs in Milaan, Basel, Los Angeles en New York. Haar werk werd aangekocht door instituten als het MoMa, Victoria & Albert Museum, Stedelijk Museum Amsterdam, Museum Boijmans van Beuningen en Museum De Pont. Ze werkte samen met onder andere Swatch, Uniqlo en Forbo.
NB Alle 40 werken uit de reeks WOVEN GRIDS staan onderaan het interview.
Sigrid Calon, Woven Grids @ We Like Art 2022 (foto Hans Wilschut)
In het TextielLab, de specialistische werkplaats van het TextielMuseum in Tilburg, maakte Sigrid een nieuwe reeks werken voor We Like Art. Een sterk staaltje grafische wallpower. De details en de heldere kleuren van de textielwerken zijn fantastisch!
Deze serie van 40 unieke werken is een nieuwe stap in de ontwikkeling van Calon’s volledig eigen beeldtaal. De referentie met haar laatste risoboek, Squares and Circles is voelbaar aanwezig. Door de materialisering van Jacquard geweven wol ontstaat er een extra structuur, beweging en nieuwe beleving ten opzichte van de risoprints die we zo goed van haar kennen.
Sigrid Calon in haar studio
Hoi Sigrid, jij staat bekend als een echte wizard op het gebied van de risografie. Kun je aan ons als leek uitleggen wat een risoprint ook alweer is? Hoe werkt het proces?
Je kunt het werken met een risoprinter zien als een geautomatiseerde combinatie van stencilen en zeefdrukken. Met de volle kleuren of met een rastering en verschillende drukgangen kun je “spelen” met kleurgradaties en kleurovergangen.
Je voert hetzelfde papier dan meerdere keren door de machine, waar je dan een andere kleur hebt ingestopt en aanstuurt met een andere vorm of ontwerp. Je moet wel accepteren dat er kleine “imperfecties” ontstaan, maar daar hou ik juist van en het maakt de uitkomst ook steeds weer uniek.
Sigrid Calon, Woven Grids, riso publicatie (2022)
Waarom sluit de risotechniek zo goed aan op jouw oeuvre?
Ik werk graag vanuit het materiaal – of vanuit een bepaalde situatie, dat kan een locatie zijn of een handeling of techniek. Ik probeer dan bijvoorbeeld een heldere, eenvoudig ogende ingreep te doen – of ik beperk me juist tot wat de kaders aangeven.
Toen ik begon met de riso, had het bedrijf maar 8 kleuren om mee te werken. Dan kun je dat zien als een beperking of juist als een uitdaging om te kijken wat je met 8 kleuren kunt doen.
Sigrid Calon, Woven Grids
Het fijne van de riso is ook de DIY-mentaliteit. Je kunt dus op een redelijk eenvoudige en toegankelijke manier experimenteren en je hebt meteen resultaat om te beoordelen. Door zelf te werken met de machine, kom je erachter waar de grenzen liggen en zo kun je proberen het maximale eruit te halen.
Zo is mijn eerste boek ontstaan en de eerste serie risoprints (2012/2013). Vanuit de beeldentaal die toen ontstond is weer veel ander nieuw werk ontstaan. Soms heb ik de riso ook gebruikt om details te benadrukken door fragmenten enorm op te blazen.
Studio Sigrid Calon met WOVEN GRIDS
Je hebt een speciale riso publicatie gemaakt voor bij de serie Woven Grids, maak je dit soort drukwerk in eigen beheer?
Ja, ik heb mijn eigen risomachine en het is gewoon heerlijk om te doen! Ik wilde deze publicatie ook graag maken omdat de editie bestaat uit 40 unieke werken die ontstaan zijn in een serie. Als de werken hun weg vinden naar afzonderlijke plekken lijkt het mij voor de kopers een toegevoegde waarde als ze kunnen zien wat het geheel is geweest.
Interieur met Woven Grids
Kun je iets vertellen over het voortraject van de serie textielwerken die je speciaal voor We Like Art gemaakt hebt?
Naar aanleiding van mijn tweede grote risoboek (2020) heb ik besloten om een systeem te ontwikkelen waardoor ik eigenlijk van elk werk uit het boek een vertaling kan maken naar een geweven wandkleed/object. De werken uit het boek zijn in veel gevallen opgebouwd uit verschillende rasters en kleuren over elkaar heen.
Testen voor de serie Woven Grids @ TextielLab Tilburg
Ik heb heel veel tijd gestoken om dit in het Textielmuseum te ontwikkelen. Het is een enorm leuk en uitdagend spel om te zoeken naar het beste resultaat. Ik had er zoveel lol in dat ik het niet alleen wilde gebruiken voor de werken uit het boek, maar ook voor nieuw en ander werk.
Met Michiel en Carolien van We Like Art had ik al heel lang een soort afspraak om iets bijzonders voor ze te maken, waarbij zij wellicht dachten aan een unieke risoprint, leek mij juist dit nieuwe weefwerk interessant, dus dat stelde ik voor en ze waren meteen enthousiast. Ik heb vervolgens nieuwe eenvoudige grafische composties gemaakt met een deel van de vormentaal uit het boek en met de geweven rasters in mijn achterhoofd.
Work in progress – TextielLab, Tilburg
Werkte je al eerder met het TextielLab in Tilburg? Kun je iets over het maakproces vertellen?
Jazeker, ik kom er al heel erg lang. Het gaat met vlagen, soms een hele tijd niet (als ik met andere materialen en technieken werk), dan weer periodes heel erg intensief zoals de laatste tijd en dat is altijd heerlijk!
Het is een unieke en bijzondere plek en ik bof natuurlijk dat het bij mij ‘om de hoek’ is. Het maakproces is een samenwerking. Door mijn achtergrond weet ik al veel van bindingen en weet ik redelijk goed wat ik wil, maar het blijft een onderzoek naar het gebruik van de juiste garens en de juiste spanning op de machine. Naast het creatieve is het ook een machinaal proces, dus de machine moet wel enigszins lekker lopen en niet om de 5 minuten vast gaan zitten.
Woven Grids (2022)
De wevers zijn dus belangrijk en ook de productontwikkelaars die precies weten hóe alles digitaal om te zetten. Zij hebben enorm veel ervaring, bovendien is er een constante ontwikkeling; er komen telkens nieuwe garens op de markt waarmee je weer andere effecten kan creëren. In het lab denken en helpen ze mee om te bereiken wat jij in je hoofd hebt.
Sigrid Calon, Woven Grids @ We Like Art (2022), foto: Hans Wilschut
Met deze WOVEN GRIDS speel je een heerlijk spel met kleur, lijnen, vlakverdeling en rasters. De werken hebben een grafische abstracte kwaliteit en een tactiele uitstraling. Ben je blij met het resultaat?
Heel erg blij! Het zijn werken die van een afstandje het grafische aspect benadrukken, het zijn relatief eenvoudige composities – maar krachtig genoeg om je over te blijven verwonderen. Als je dichterbij komt openbaart zich een nieuwe wereld vol details en tactiliteit. Ik vind dat een mooie combi.
Detail – zij aanzicht van een Woven Grids werk
Ik laat in deze serie ook de schoonheid van de kwetsbaarheid zien. De werken zijn ook letterlijk kwetsbaarder doordat ik de randen niet heb afgewerkt. Maar hoe prachtig is een rafel, een pluisje of een loshangende draad! Het zet je aan het denken over wanneer iets perfect is. Eigenlijk is dat dezelfde eigenschap waarom ik zo van riso hou – de imperfectie is juist wat het perfect maakt.
Woven Grids fotoshoot
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Op dit moment ben ik resident bij het Europees Keramisch Werk Centrum (EKWC) in Oisterwijk. Ik mag hier 3 maanden onderzoek aan het doen met kleisoorten en glazuren. Het is super intens, maar ik geniet elke minuut.
In mei ga ik een week naar Mazamet in Zuid Frankrijk, daar ga ik samenwerken met NAP LABS, zij hebben veel expertise in code & programming, ze willen interactieve werken van kunstenaars op de markt gaan brengen. Het is dezelfde partij waarmee ik heb samengewerkt aan de bewegende lichtinstallatie voor de Kalverpassage in Amsterdam.
Sigrid Calon, foto: Jan Willem Kaldenbach
En als Corona het toelaat dan heb ik in de zomer nog een keramiek-residency van 3 maanden in Arita in Japan! Voorlopig ben ik dus even onder de pannen. 😉
Twee werken uit de reeks WOVEN GRIDS
Over de editie
Sigrid Calon
WOVEN GRIDS serie SC_1
40 unieke werken, elk oplage 1 + 1 AP
techniek: Jacquard weefsel van wol & trevira, spieraam
afmeting: 65 x 65 cm
Alle werken worden vergezeld door een bijzondere genummerde en gesigneerde riso publicatie met de ontwerpen van de hele reeks
“Haar portretten van haar Nederlandse, mediterrane en Afrikaanse reisgenoten getuigen van een opmerkelijk egalitaire kijk op de wereld.”
Alexine Tinne (1835 – 1869) was in de negentiende eeuw wereldberoemd als Afrika reiziger. Ze was bovendien een van de belangrijkste pioniers uit de begintijd van de fotografie in Nederland. Nieuw onderzoek naar haar leven en werk is aanleiding voor een herwaardering van de fotografe. Het Haags Historisch Museum presenteert een compleet overzicht van het fotografisch oeuvre van Alexine Tinne. Initiatiefnemer en fotograaf Dagmar van Weeghel vertelt over haar fascinatie met Tinne.
Dagmar van Weeghel met Alexine Tinne
“Ik vond echt dat haar verhaal verteld moest worden. Tot 2017 had ik nog nooit van Alexine Tinne gehoord. Niet als reiziger en niet als fotograaf. En dat terwijl ze toch wel tot een van de meest markante vrouwen van de Nederlandse geschiedenis gerekend kan worden. Ze was op diverse vlakken een echte pionier en haar tijd ver vooruit. Dat ik haar naam niet kende vond ik raar.
Ik heb een film en fotografie opleiding gevolgd en ik kan me niet herinneren dat ooit iemand haar naam heeft laten vallen. Daarnaast deel ik veel overeenkomsten met haar als vrouw, fotograaf en als reiziger in Afrika. Eigenlijk trad ik zelf 150 jaar later, zonder het te weten, enigszins in haar voetsporen. Hoe kon het dat ik haar niet kende?
Toen ik op zoek ging naar meer informatie over haar kwam ik erachter dat er wel over haar is geschreven, maar dan met name over haar onverschrokken reizen, haar vrouw-zijn, en haar onstuimige karakter, alles op basis van archieven, dagboeken en brieven. Er was weinig aandacht voor haar fotografie en beeldtaal. En juist die fotografie is zo bijzonder!
Van vrouwen met een sociale achtergrond als Tinne werd in Europa 160 jaar geleden verwacht dat ze bordurend met de kinderen achter het fornuis staan. Ik vind het heel bijzonder hoe Alexine brak met al die verwachtingen en tradities. En daarin lijk ik misschien wel op haar. Ik vertrok op mijn 20e ook alleen naar Afrika met een camera om Afrikaanse wilde honden te filmen.
Wie ze echt was zullen we nooit helemaal weten, dat geeft ook niet. Maar haar nalatenschap als fotograaf vertelt een bijzonder verhaal, we vertellen dit samen met het museum en de Universiteit Leiden in deze tentoonstelling.
Ik vond een fantastische partner voor mijn zoektocht in het team van het Haags Historisch Museum in 2017, zij hadden al zoveel kennis in huis over Alexine na een tentoonstelling in 2012. Vorig jaar kwam gastconservator Maartje van den Heuvel van de Leidsche universiteit ons team met haar fotohistorische expertise versterken en zo kwam deze mooie tentoonstelling tot stand. Heel bijzonder allemaal.
Ik ontdekte aan de hand van haar fotografie, dat in de laatste jaren voorafgaand aan haar dood, haar levensvisie anders lijkt te zijn geworden: heel vrijdenkend. Ze lijkt inclusiever te denken en te voelen vanuit een meer egalitair wereldbeeld. Het bijzondere van de foto’s die ze toen van haar reisgezellen (haar nieuwe familie noemde ze hen) van verschillende huidskleur en komaf in Noord-Afrika maakte of liet maken, is dat zij hen als gelijkwaardig portretteert.
Een portret van personen uit het reisgezelschap van Alexine Tinne
De portretten die ze maakte zijn mede daardoor heel bijzonder voor die tijd. Heel anders dan de oriëntalistische of antropologische fotografie die we kennen uit die periode. In deze benadering zit ook een verwantschap met mijn eigen werk. De ervaringen in Afrika hebben mij ook gevormd en veranderd. Ik kan me daarom goed voorstellen dat dat ook het geval moet zijn geweest voor Alexine.
Ik heb jarenlang in de archieven samen met Diana Timmer van het Haags Historisch Museum bewijzen gezocht. Dat was belangrijk voor mij. Ik wilde zeker weten dat ze in haar werk vrijdenkend en norm doorbrekend was. Zeker met haar achtergrond, haar familie verdiende een fortuin in de plantages. Ik ben er heel trots op dat we deze nieuwe bevindingen en haar complete fotografische oeuvre (voor zover bekend) presenteren. Het zet haar in een heel nieuw daglicht.”
Dagmar van Weeghel, Lareine (2020)
Hoe zou je jouw relatie met Alexine omschrijven na al die jaren onderzoek?
“Ik wilde het liefst onder haar huid kruipen. Ik was echt gefixeerd op haar fotografische nalatenschap en de persoon die daaruit naar voren kwam. Ik heb veel geïnvesteerd in dit project en onderzoek, alles uit eigen middelen. Dat doe je denk ik alleen als je de urgentie zo sterk voelt om het verhaal te vertellen.
Natuurlijk fantaseer ik over de vraag hoe Alexine dit allemaal zou vinden. Soms stel ik me voor dat ze een stukje met me oploopt op het Lange Voorhout als ik naar het museum loop. Beiden in een hoepeljurk of juist beiden in een spijkerbroek. Er zit 160 jaar tussen maar we zijn twee eigengereide vrouwen onder elkaar, pratend over fotografie, reizen in Afrika en onze ervaringen. Ik hoop dat ze het heel mooi zou vinden wat we hebben neergezet over haar. En ergens denk ik ook dat ze zou zeggen: ‘En terecht eindelijk die erkenning!”
Dagmar van Weeghel, speciale Tableau aanbieding: In her Spirit (2021)
Over de speciale Tableau lezersaanbieding
“Het model op de foto’s is Neeltje de Vries. Ik ken haar al meer dan tien jaar en zij is iemand die mij erg aan Alexine deed denken. Samen werkten we meer dan 3 jaar aan deze serie.
We zien een schim van een rennende Alexine in haar huis aan de Lange Voorhout in den Haag. Geïnspireerd door de Spirit Photography uit de 19e eeuw waar men de ‘geest’ van een overleden persoon zou vastleggen met het idee dat spirituele energieën door fotografie gevangen konden worden.
In de boeken die over Alexine geschreven zijn, las ik steeds hoe ze als jonge meid graag door de gangen van haar huis rende, ze verkleedde zich veel en deed aan rollenspellen. Toen we deze opname maakten waren Neeltje en ik even helemaal alleen in dat grote pand. We hadden net een portret in de voorkamer beneden geschoten en waren eigenlijk klaar. Ik liep nog even naar de eerste verdieping en besloot even extra stil te staan waar ik mij bevond. Ik stond in dat prachtige trappenhuis en ineens zag ik heel helder dat beeld van Alexine die in dat trappenhuis door de gangen rende. Een geestverschijning als tijdmachine.”
Dagmar van Weeghel, In Her Spirit (2021)
INFORMATIE OVER DE EDITIE
In samenwerking met Tableau bieden we exclusief de mogelijkheid het werk In her Spirit te kopen in een gesigneerde oplage van 40 exemplaren. Bestel het werk hieronder in de webshop.
Dagmar van Weeghel In her Spirit (2021)
Hoogwaardige pigmentdruk, oplage 40
40,5 x 27 cm
€ 500,-
Ingelijst (met artglass): € 685,-
Het werk is op een label gesigneerd en genummerd door de kunstenaar
Dit werk is in een kleine oplage ook op groot formaat beschikbaar, mail ons voor meer info: info@welikeart.nl
Haags Historisch Museum, Alexine Tinne, Fotograaf – haar wereldbeeld, foto’s uit de Diaspora serie van Dagmar van Weeghel, foto: Billie-Jo Krul
Over Dagmar van Weeghel
Dagmar van Weeghel is verhalenverteller pur sang. Verhalen van vrouwen die een verleden hebben in Afrika, het continent dat de fotograaf goed kent. In haar werk onderzoekt ze de uitdagingen van Afrikaanse immigranten in Europa. In de fotoportretten figureren vaak vrouwen die in Europa aan een nieuwe toekomst bouwen. Ze vraagt hen om voor haar te poseren en zij delen met haar hun bijzondere persoonlijke achtergrondverhalen. De veerkracht en power van deze vrouwen zijn het eigenlijke onderwerp van de krachtige portretten.
Alexine Tinne, Fotograaf – haar wereldbeeld, Haags Historisch Museum, t/m 12 juni 2022 (www.haagshistorischmuseum.nl)
Lees Tableau met 50% korting!
Exclusieve aanbieding voor de volgers van We Like Art: een abonnement op Tableau Magazine, het toonaangevende magazine over fine arts, de kunstmarkt en kunstbeurzen, boordevol kunsthistorische verhalen, actuele highlights en interviews. We Like Art lezers krijgen 50% korting. Je betaalt € 27,50 in plaats van € 55 voor een jaarabonnement. Hier lees je meer over deze mooie actie: LINK.
Het menselijk lichaam verbeelden zoals het is – dat is niet zo vanzelfsprekend. We idealiseren al eeuwen ons eigen en andermans voorkomen. Nu doen we dat met Photoshop, plastische chirurgie en filters op sociale media. In de zeventiende eeuw deden ze dat in kunstwerken. Maar Rembrandt niet. Hij keek met een open en nieuwsgierige blik naar anderen ー en naar zichzelf ー en gaf mensen vaak heel realistisch weer.
In de groepstentoonstelling RAUW vormen Rembrandts etsen de inleiding voor het werk van dertien hedendaagse kunstenaars. Centraal staan kunstwerken van Melanie Bonajo, Marlene Dumas, Alix Marie, Buhlebezwe Siwani, Alex Farrar, Rineke Dijkstra, Paul Kooiker, Shannon Finnegan, Milan Gies, Jeroen Schokkin, Verena Blok, Aline Thomassen en Natasja Kensmil.
Aline Thomassen, Zonder titel (2021), 20 hoogwaardige prints met handmatige toevoegingen in aquarel
Twee speciale edities voor RAUW
Aline Thomassen
Aline Thomassen (1964) bouwt al jaren aan een oeuvre van expressieve aquarellen en tekeningen. In een heel eigen handschrift op vaak grote formaten verbeeldt ze vrouwfiguren. Sensueel – soms onheilspellend of ongemakkelijk. Ze won een aantal jaren geleden de Jeanne Oosting Prijs voor schilderkunst met haar overrompelende monumentale aquarellen. Hier lees je een interview met Aline (link).
Bij de tentoonstelling verschijnen 2 bijzondere speciale edities. Aline Thomassen maakte een indringend vrouwenportret in oplage met toevoegingen in aquarel. Elk werk is daardoor uniek.
Alix Marie
Alix Marie (1989) is een Franse kunstenaar die fotografie vaak combineert met beeldhouwkunst. In de reeks waar Bruise onderdeel van is onderzoekt ze de overeenkomsten tussen huid en foto’s, beide worden gekenmerkt door een kwetsbaar oppervlak en beide zijn vatbaar voor misinterpretatie.
Uit de zaaltekst bij Bruise in Museum het Rembrandthuis: Op dit werk van Alix Marie is de menselijke huid extreem uitvergroot. De structuur en verkleuring zijn goed zichtbaar. Volgens de kunstenaar hoeven we deze “imperfecties” namelijk niet te verhullen. Zij laat het lichaam zien zoals het is, inclusief de grote blauwe plek. Haar werk is daarmee een protest tegen de heersende definities van schoonheid. Marie zei hierover: ‘De druk om er op een bepaalde manier uit te zien, beschadigt mensen.’
Van Alix Marie brengen we de foto-editie van het werk Bruise. Een blauwe plek, mooi abstract en pijnlijk tegelijk. Bekijk vooral meer werk van deze Franse kunstenaar: link
Beide edities kun je onderaan deze pagina bestellen
Still. Melanie Bonajo, Pee on Presidents, 2012. Courtesy de kunstenaar en AKINCI gallery
OVER DE TENTOONSTELLING
Alle kunstenaars in deze tentoonstelling geven een realistische kijk op het menselijk lichaam, zijn natuurlijke functies en de manieren waarop we onszelf presenteren aan de buitenwereld. Een welkom en ontnuchterend alternatief voor het heersende ideaalbeeld. De kunstwerken zijn soms kwetsbaar, soms krachtig, soms confronterend, maar altijd rauw. RAUW is van 22 januari t/m 22 mei 2022 te zien in Museum Het Rembrandthuis. Ook maakt het museum een online talkshow en een podcast over beeldvorming en zelfbeeld in tijden van sociale media.
Rembrandt, etsen van een waterende vrouw en man
Het natuurlijke lichaam
In het eerste deel van RAUW gaat het over het menselijk lichaam en al zijn natuurlijke functies. Marlene Dumas en Melanie Bonajo richten zich in hun kunstwerken op een alledaagse handeling: plassen. De vrouw op de lithografie van Dumas is ontdaan van al haar persoonlijke kenmerken, haar vulva is bijna abstract; zonder context of sensuele onthulling doet dat lichaamsdeel niet langer erotisch aan.
Marlene Dumas, Urinating Woman, 1996
Bonajo’s videowerk Pee on Presidents toont ruim 500 foto’s van vrouwen die plassen in de openbare ruimte. Dit is nog niet zo makkelijk; de vrouwen zoeken een geschikte schuilplaats en wringen zich in allerlei bochten. In de fotowerken van zowel Alix Marie als Paul Kooiker ligt de nadruk op de menselijke huid. Door (soms extreem) in te zoomen, worden “imperfecties” als hielkloven of een grote blauwe plek goed zichtbaar – deze mogen er volgens beide kunstenaars gewoon zijn.
RAUW in Museum Het Rembrandthuis. Foto: Mark Bolk
Buhlebezwe Siwani toont in haar videowerk Ziseright iBabiez een reinigingsritueel dat ook een symbolische en spirituele waarde heeft, waarin het Zwarte lichaam centraal staat. De kunstwerken van Alex Farrar en Rineke Dijkstra bieden een zachte blik op het lichaam; Farrar pleit met zijn
“zweetschilderijen” voor een herwaardering van zweten, terwijl Dijkstra in haar fotoserie het krachtige en tegelijk meegaande lichaam van vrouwen vlak na een bevalling heeft vastgelegd.
De schakel tussen de beide tentoonstellingszalen zijn twee kunstwerken van Shannon Finnegan: meubilair waarmee hen verwijst naar problemen die mensen met een fysieke beperking hebben. Finnegan biedt bezoekers een moment van rust, maar houdt publieke instellingen ook een spiegel voor door de teksten op de meubelstukken.
Melanie Bonajo, Thank You For Hurting Me, I Really Needed That, 2005-2015. Courtesy de kunstenaar en AKINCI Gallery
Beeldvorming en zelfbeeld
In het tweede deel van de tentoonstelling gaat het over de manieren waarop we onszelf presenteren aan de buitenwereld, en hoe we naar anderen kijken. In de kunstwerken van Melanie Bonajo en Natasja Kensmil wordt zelfpromotie in twijfel getrokken. Bonajo fotografeerde zichzelf voor haar ‘anti-selfies’ elke keer dat ze huilde, terwijl Kensmil de schaduwzijde van regentessenportretten toont.
Aline Thomassen, Zonder titel (2018)
Milan Gies en Verena Blok richten zich in hun beider werk op beeldvorming van mannelijkheid. Gies fotografeert thuisloze mannen die grotendeels onzichtbaar zijn in onze samenleving. Blok zoekt met haar intieme Polaroids naar “een zachtere man” binnen de machocultuur in Polen.
RAUW in Museum Het Rembrandthuis. Foto: Mark Bolk
De kunstwerken van Aline Thomassen en Jeroen Schokkin gaan over universele menselijke ervaringen. Thomassen duikt onder de huid van de vrouwen op haar grote aquarellen: ze kijkt voorbij het uiterlijk en toont de sporen van verlies, liefde, pijn en dood. De ruimtelijke installatie van Schokkin, opgebouwd uit mallen van zijn eigen lichaamsdelen, vertegenwoordigt de confrontatie van de kunstenaar met zijn vergankelijkheid.
RAUW is t/m 22 mei 2022 te zien in Museum Het Rembrandthuis, Amsterdam.
Onderaan deze pagina staan de 30 werken van The Fountain Series.
CMYK Extinguishers (2016), Foto: Gert-Jan van Rooij
Het werk van De Vries wordt beïnvloed door de tradities van de schilderkunst en van de conceptuele kunst. Het schilders gebaar wordt bij elk project uitbesteed aan zelfontwikkelde gereedschappen en computergestuurde machines. De Vries zorgt voor de randvoorwaarden van een werk. De apparatuur bepaalt de compositie, vorm en intensiteit van de geautomatiseerde schilderijen en wandschilderingen.
Portret Rutger de Vries, Photo by Andrea Karch
Vanuit zijn atelier in Berlijn werkt hij aan diverse projecten in binnen- en buitenland. Van permanente installaties (Het Nieuwe Instituut, Rotterdam, Capital C, Amsterdam) tot tijdelijke ingrepen in openbare- of tentoonstellingsruimtes.
Rutger de Vries, Color Disperser, 2019, Photo by Jan Tengbergen
We zijn heel trots dat Rutger de Vries speciaal voor We Like Art weer een reeks unieke werken maakte. Met een nieuwe zelfgebouwde verfmachine heeft hij multiples gemaakt, alle 30 werken zijn uniek (en vriendelijk geprijsd). Zijn vorige We Like Art editie was een groot succes. We vroegen hem naar de nieuwe reeks unieke werken: The Fountain Series.
Rutger de Vries, Colorscape #1 (2017), foto: José-Biscaya
Hoe kwam je tot deze nieuwe reeks multiples?
Zoals vaak is een nieuwe werk bij mij een reactie op een vorig werk of een element daarvan, ook in dit geval. Een aantal jaar geleden dacht ik: wat gebeurt er als ik een tuin-sprinkler koppel aan een brandblusser gevuld met verf en die in de ruimte spuit? Daar heb ik toen een aantal ruimtevullende installaties mee gemaakt waaronder Colorscape #1 (2017) en Spectrum (2017).
Rutger de Vries, Spectrum (2017), foto: Gert-Jan van Rooij
Geïntrigeerd door met name zwenk sproeiers (een buis met gaatjes die door middel van druk water, of in mijn geval verf als een bewegende waaier verspreidt) ben ik zelf sprinklers gaan ontwerpen en toepassen in mijn installaties. De buis met gaatjes is hiermee een terugkomend element geworden in mijn werk.
Rutger de Vries, Fountain Series #11 (2022)
De laatste tijd ben ik veel aan het onderzoeken of en hoe ik de principes van deze sprinkler installaties kan toepassen op een andere schaal. Zo ben ik spuitkopjes voor spuitbussen gaan ontwerpen om te kijken wat ik daarmee kan. Één van die spuitkopjes bestaat uit een klein buisje met gaatjes en na veel experimenteren met verschillende lengtes, diktes, aantal gaatjes, grote en afstand van gaatjes ben ik tot het perfecte buisje gekomen die de basis vormt voor de Fountain Series.
Rutger de Vries, de Fountain Series in de maak in het atelier in Berlijn
Omdat ik hou van tegenstellingen, rigide tegenover het ongecontroleerde, besloot ik de spuitkop te bevestigen aan een verticale rails, waarmee je perfect rechte lijnen kan trekken. Iets wat in contrast staat met de vrije beweging waar een spuitbus normaal gesproken voor gebruikt wordt. Hiermee ben ik gaan spuiten op papier met verschillende kleuren zodat er gradients ontstaan in een wisselwerking tussen strakke lijnen en ongecontroleerde spetters en druipers.
Waar komt de titel FOUNTAIN SERIES vandaan?
De titel is afgeleid van Split-fountain of Split-fount een term die gebruikt wordt in de grafische wereld voor een techniek, vaak toegepast in zeefdruk en offset. Bij deze techniek worden er twee of meerdere kleuren inkt op de zeef of inktrol gebruikt waardoor er in de print een kleurverloop ontstaat.
Rutger de Vries, de Fountain Series in het atelier (2021)
In december 2020 vroegen we je: Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst? Je antwoordde toen:
Het is natuurlijk nu een rare tijd door de corona crisis. Hierdoor zijn er een aantal tentoonstellingen en projecten van mij uitgesteld tot volgend jaar. Ik sta te popelen om daarmee aan de slag te gaan. Ik ben momenteel veel aan het experimenteren in mijn atelier, waarbij ik mijn mechanische installaties en software gedreven machines meer samen probeer te brengen.
Rutger de Vries, Remix (2021), op BIG ART ism Mini Galerie, foto Pierre Zylstra
Hoe is dat nu? En zijn er nog steeds projecten uitgesteld door de corona perikelen?
Ja, helaas wel. Ook zijn er een aantal projecten helemaal niet doorgegaan, wat erg jammer is. Gelukkig heb ik een paar maanden geleden nog wel flink kunnen uitpakken tijdens Big Art op het Hembrugterrein, wat wel echt heel fijn was. Dus hopelijk wordt alles snel weer een beetje normaal en kan alles wat is blijven liggen weer opgestart worden.
Rutger de Vries, Fountain Series (2021) ingelijst
FOUNTAIN SERIES (2021)
Techniek: Acryl spuitverf op papier
Maat: 65 x 50 cm
Oplage: 30 unieke multiples
Prijs per werk: € 495
Wij kunnen het inlijsten voor je verzorgen. Laat ons ajb weten (bv via opmerkingen bij je bestelling) welke lijst je voorkeur heeft:
De uitgesproken publieksfavoriet in onze stand op Art Rotterdam was de tafel met het bosje asperges van Lynne Leegte. Veel beursbezoekers doken meteen af op dit frêle beeldhouwwerk van albast. We zijn heel blij dat we met Lynne nu een speciale editie kunnen presenteren van de ‘Asparagus after Coorte’. Hier zie je het mooie werk in noten lijst.
We vroegen haar naar het werk en de inspiratie.
De start van het werk aan ‘Asparagus after Coorte’
Hoi Lynne, kun je vertellen hoe je op het idee kwam voor dit bijzondere project?
Bij elk bezoek naar het Rijksmuseum ga ik even langs mijn favorieten: de zeeslagen van Willem van de Velde, het Arrangement in Yellow and Gray van Whistler, de Hazewindhond van Quellinus, alles van Frans Hals en altijd naar zaal 2.24. Daar hangen de schilderijen van Adriaen Coorte (1665-1707). Kleine, adembenemende stillevens die me iedere keer weer verrassen.
‘Asparagus after Coorte’ in progress
Vooral het ‘Stilleven met Asperges’ heeft me altijd geïntrigeerd: de bleke transparantie van de asperges die samen een blok van licht vormen, gebundeld door een stukje touw. Zag ik er al die jaren lang al een sculptuur in? Zonder dat het tot me doordrong waarom juist dit stilleven me zo intrigeerde?
Zeven jaar geleden zette ik de eerste stap en maakte een gipsen afgietsel van een verse bos asperges. Om allerlei redenen bleven ze nog lang onaangeroerd. Ik was eigenlijk bang om platte 3D-kopie van het origineel te maken.
Reproductie van het schilderij van Adriaen Coorte in het atelier
Uiteindelijk overwon ik mijn gipsmodel en mijn twijfel en begon aan de zoektocht in een perfect stuk albast. In januari 2020 begon dit beeld te ontstaan.
Mijn band met het schilderij werd intensiever tijdens het maken van het beeld. Coorte’s perfectie en zijn gebruik van lichtval stimuleerden mij. Langzaam verschenen de asperges uit de steen. Eerst in grove lijnen, daarna steeds meer gedetailleerd. Toen de voltooiing naderde werd het effect van het licht op het albast steeds sterker.
Asparagus after Coorte (2021), hoogwaardige pigmentdruk in baklijst, oplage 35, 38×34 cm
Dit was het dus. Daarom moest ik dit maken, vanwege het magische licht op en vanuit de albasten asperges.
Hoe verhoudt zich in jouw ogen de sculptuur tot de foto van het beeld?
Mijn werk speelt zich vaak af in meerdere disciplines. Deze disciplines overlappen elkaar en vullen elkaar aan. In mijn foto’s ensceneer ik situaties met maquettes, poppenhuizen, beelden van vergankelijk materiaal of sculpturen. Bedside is daar een goed een voorbeeld van, net zoals Asparagus after Coorte.
Bedside (2015), hoogwaardige pigmentdruk, 57 x 85,5 cm
Ik wilde de stilte en de magie van dit beeld op de foto vastleggen. De versteende asperges heb ik in een sobere setting geënsceneerd. Dat moment, zoals ik het ervaren heb, is hiermee voor altijd bevroren. De combinatie van de twee disciplines maakt deze foto misschien wel extra stil.
Napkin, atelier 2021
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Er lopen diverse projecten door elkaar. Die afwisseling bevalt me goed. Er is tijd om keuzes te laten bezinken.
Ik ben bezig met een installatie van gebruikte albasten servetten op tafels. De servetten zijn verfrommeld en gebruikt, hier en daar zie je nog de hardnekkige gesteven vouwen. Het is een beeld van een voorbije sociale situatie. Je kijkt ernaar vanuit een andere schaal beleving, hierdoor kun je het ook zien als een driedimensionaal model van een berg- of poollandschap. Je zou de strakke vouwen ook kunnen associëren met de coördinaten van een landkaart.
Atelier Lynne Leegte, 2021
Schaalmodellen van landschappen waren vroeger erg populair. Je ziet ze tegenwoordig nog wel in grote vitrines in musea. Het Teylers Museum in Haarlem heeft een hele mooie in de collectie. Je ziet daar hoe de wereld er uitzag voor de menselijke interventie: met rijke bebossing, meanderende rivieren en ijskappen.
Lynne Leegte in haar atelier
Mijn installatie balanceert tussen een verstild beeld van een voorbije sociale gelegenheid en een drie dimensionale registratie van een berglandschap.
Ik noemde al een aantal van mijn favorieten in het Rijksmuseum. Frans Hals is er een van. In mijn achterhoofd is zijn schilderwijze aanwezig terwijl ik beeldhouw aan een reeks nieuwe kragen van albast. Ik wil zijn toets overbrengen in steen.
Collar, 2021
De laatste tijd breng ik veel door in zaal 2.15 vanwege de zeeslagen van Willem van de Velde. Hoe schilderde hij de golven? Kun je golven beeldhouwen, hoe leg je ze vast? Deze uitdaging ben ik aangegaan.
Speciale editie, Asparagus after Coorte
Lynne Leegte (1965, Luton) maakt installaties, sculpturen en foto’s. In haar werk heerst een tijdloze rust, reflectie en een gevoel van melancholie. Haar werk is op tal van tentoonstellingen getoond en is vertegenwoordigd in diverse particuliere en bedrijfscollecties. Ook op de komende editie van Art Rotterdam tonen we weer een bijzondere sculptuur van Leegte.
Luistertip: In deze aflevering van Springvossen bezoekt Robert van Altena Lynne Leegte in haar studio net buiten Amsterdam voor een gesprek over haar werk. Als uitgangspunt van het gesprek dient het beeld van de Asperges dat dan bijna voltooid is. In het nieuwste magazine KM staat een artikel van Anke Roder.
Asparagus after Coorte (2021), hoogwaardige pigmentdruk in notenhouten lijst (met museumglas), 38 x 34 cm, oplage 35 + 3AP, NB DE EDITIE IS BIJNA UITVERKOCHT
Deze meer dan 100-jarige havenpier, schuin tegenover de voormalige graansilo, heeft inmiddels een heel ander aanzien; de loodsen zijn gesloopt en van de kop in het IJ resten alleen de heipalen. Weinig mensen weten van de voormalige functie van dit havenhoofd, dat decennialang dienst deed als aanlegsteiger voor bezoekende toeristenschepen en oorlogsbodems. Het Stenen Hoofd was oorspronkelijk bedoeld om de Rotterdamse Holland-Amerika Lijn aan Amsterdam te binden.
Hans Wilschuts presentatie Het Stenen Hoofd is t/m 12 december te zien bij We Like Art, Leliëndaalstraat 4. Open op dinsdag en donderdag van 11.00 tot 17.00 uur en op zondag van 13.00 tot 17.00 uur. Altijd fijn als je van tevoren laat weten dat je langs komt.
Bij de presentatie van de monumentale foto’s van het Stenen Hoofd verschijnt een speciale aanbieding voor de lezers van Parool, voor meer informatie zie de PS van zaterdag 13 november (PDF).
Hans Wilschut (1966, Ridderkerk) fotografeert industriële en stedelijke landschappen – bij voorkeur ’s avonds en ’s nachts. Door gebruik te maken van lange sluitertijden ontstaat er vaak een wonderlijk buitenaards licht op zijn foto’s. Deze plassen licht, de afwezigheid van mensen, de ontregelende camerastandpunten geven zijn foto’s een onthechte en romantische lading. De universele moderne stad, van Lagos tot Amsterdam; losgezongen van haar bewoners en gebruikers.
Hans Wilschut bekijkt zijn presentatie Het Stenen Hoofd bij We Like Art
We vroegen Hans Wilschut naar zijn werk en de serie het Stenen Hoofd.
Jij maakt veel werk op locatie waarvoor je vaak naar het buitenland reist, hoe heb je de afgelopen 2 jaar ervaren?
Al heb ik de laatste vier jaar een aantal projecten gedaan binnen het Nederlandse landschap werk ik al ruim 20 jaar aan een oeuvre over megalopolissen. Het is mijn ijkpunt om steeds weer naar de metropool terug te keren en daarnaast ook het meest urgente thema voor mij. De afgelopen twee jaar werd het allemaal lastiger door de corona pandemie. Waardoor ik vaak op ‘reis’ ging in mijn archief op zoek naar pareltjes die ik over het hoofd kon hebben gezien.
Mijn atelier is sowieso de plek waar ik de helft van de tijd doorbreng. De afgelopen twee jaar heb ik de rust gebruikt voor een onderwerp dat dichterbij lag. De tentoonstelling over het uit de hand gelopen toerisme in het Oostenrijkse Hallstatt in Kunsthal Rotterdam was daar een resultaat van.
Hans Wilschut, Camouflage, Rotterdam (2006)
Kun je omschrijven hoe je aan een nieuw fotoproject begint?
Het kan beginnen met een nieuwsbericht over een urbane situatie, meestal over een gebeurtenis die mij raakt en waar ik het gevoel bij heb er iets aan toe te kunnen voegen. Laten we het ‘na het nieuws’ noemen, een interessant en ongrijpbare gebied. Mijn fotografie en research voeden een behoefte in mij, die de media niet meer nodig acht te verslaan, het is niet langer nieuws.
Hans Wilschut aan het werk op locatie
Kennelijk kan ik mij niet zo goed neerleggen bij deze vluchtigheid en voel ik de noodzaak langer bij iets stil te staan. Zo begint het vaak. Een fotoproject helpt mij dan een eigen tijd te vinden voor onderwerpen die mij en mijn medemens raken. Het is daarbij mijn grootste uitdaging te streven naar projecten die fungeren als sleutelmomenten van de tijd waarin we leven.
Wist je toen je de eerste foto van Het Stenen Hoofd gemaakt had dat het een serie zou worden?Wat boeide je aan die plek?
De interesse voor Het Stenen Hoofd ontstond al jaren geleden. De omgeving van het Westerdok kende ik uit de tijd dat er nog loodsen stonden en het rangeerterrein er nog lag. Jarenlang was dit onontgonnen gebied en voor mij de leukste route om Amsterdam binnen te rijden. Je kwam langs het IJ en voelde je meteen vrij. Inmiddels is vrijwel de hele omgeving gegentrificeerd, behalve het Stenen Hoofd.
Detail van het Stenen Hoofd III, Hans Wilschut
Dankzij wijlen burgemeester van der Laan is het een plek van vrijheid geworden. Zelfs unieke nestelende zwaluwen bepalen er soms de gang van zaken. Na het maken van de eerste foto raakte ik betoverd door de schoonheid van dit landschap. Het water als natuur en aan weerszijden ervan de stad in transitie in een perfecte balans. Ik vroeg mij af of ik tijd monumentaal kon maken door dit landschap over een langere periode te fotograferen. Het is een serie of scene geworden uitgesmeerd over anderhalf jaar tijd.
Hans Wilschut, Het Stenen Hoofd V, Amsterdam, 45 x 60 cm
Kun je omschrijven hoe je praktisch te werk ging met de Stenen Hoofd reeks?
Het begon met briefjes in brievenbussen, het standpunt moest worden geregeld. Ik had vrij snel geluk, bij een erg aardig stel was ik welkom. Ze hadden een drukbezette agenda, waardoor ik een afspraak ver van te voren moest maken. De luxe om voor bepaalde weersomstandigheden te kiezen had ik dus niet, ik nam het landschap zoals het kwam.
Hans Wilschut, speciale Parool editie met lijst, 35 x 46,6 cm (info)
Het werd een ritueel om aan het einde van een werkdag de trein naar Amsterdam te nemen naar het dak. Het gebouw waar ik op stond heeft een punt en op dat uiterste puntje stond ik steeds, vaak in volle wind. Ik maakte de foto intuïtief, zonder voorbeeld. Het is mooi om nu die kleine verschillen tussen de foto’s te ontdekken. Het ritueel hield op toen mijn gastheren verhuisden en de nieuwe bewoners geen zin hadden in een fotograaf op hun dak.
Hans Wilschut, Context, Brasil, Sao Paulo, 2016
Je bent vaak met meerdere langlopende projecten tegelijk bezig, kun je daar wat over vertellen?
De afgelopen jaren heb ik naast tentoonstellingen een aantal boeken gemaakt over architectuur in verandering. Daarnaast was er de film La Nave over failed architecture in een buitenwijk van Napels. Deze projecten hadden een lange tijdsspanne waardoor ze goed te combineren waren.
Hans Wilschut, Epicentre Beirut 2021
Momenteel werk ik aan een archief over de stad Beiroet. Een jaar na de explosie ben ik er heen gereisd. Ik trof een stad aan in diepe crisis. Er was een groot brandstof- en watertekort. De tankwagens reden af en aan, maar verder was er weinig verkeer. Er waren nauwelijks mensen op straat. Het merendeel van de middenstand had de luiken gesloten. Het leger had zich verschanst tussen de duurste maar gesloten winkels en er stonden betonnen muren omheen. Dichterbij het epicentrum stond ik in het puin. De chaos was daar enorm, maar ook verder af was de architectuur de stille getuige van het trauma.
Portret Hans Wilschut door Johan Nieuwenhuize
Om mijzelf mentaal gezond te houden werk ik parallel aan een project in Denemarken. De gelijkenis tussen Nederland en dit bijna buurland is groot en ik voel mij er thuis. Ik ben begonnen met het fotograferen van boten in zeemanskerken. De nadruk ligt op de architectuur van de kerk en het samenspel met de modelboten. Het is bijna een metafoor voor hoop, die ik nodig heb om het andere project over Beiroet aan te kunnen.
In de studio
Je bent ooit opgeleid tot schilder, heeft dat je werk beïnvloedt?
Opgeleid tot schilder zou ik het niet willen noemen, in mijn academietijd die maar kort duurde had ik wel die ambitie, maar de verf gedroeg zich niet naar wat ik voor mij zag. De stedelijke werkelijkheid werd mijn materiaal.
Hans Wilschut, De Elf Steden, Fries Museum, Leeuwarden
In principe is zoals voor veel kunstenaars mijn doel een kunstwerk te willen maken. Of dat kunstwerk succesvol wordt doet er niet zo toe. In fotografie voel ik mij het beste thuis. Er zijn foto’s die niemand ooit zal zien, ze hebben het niet gehaald tot een tentoonstelling of publicatie. Toch bestaan ze voor mij en dat is genoeg.
Een overeenkomst die ik misschien met een schilder heb is dat een beeld moet kloppen. Ik zou niet kunnen omschrijven wat precies die criteria zijn, maar de foto moet beklijven en voor lange tijd interessant blijven. Al heeft fotografie van alle media traditioneel gezien wel de meest directe relatie tot de werkelijkheid, is het voor mij een medium geworden om die juist te bezingen.
Hans Wilschut, Happy Valley, Hong Kong (2013)
Met de vraag of het zo was als op de foto kan ik dus niet zo veel. Net als een schilder neem ik mijn poëtische vrijheid om de foto naar mijn hand te zetten. Hoe directer de foto is gemaakt hoe beter is wel mijn streven, maar meestal is post productie nodig. In veel van mijn foto’s is perspectief belangrijk, ik maak vaak gebruik van hoogwerkers om tot volledige vrijheid te komen. Het Stenen Hoofd was logischer om vanaf een gebouw te fotograferen, het stond precies op de grens van land en water.
Hans Wilschut, Winery Ahrtal (2021)
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Ik wil graag nog een hoofdstuk toevoegen aan het project over Hallstatt. Dat is nabij Guanzhou nagebouwd door een Chinees bedrijf. Het lijkt me hilarisch om het nagebouwde sentiment omringd door een Chinese megastad te fotograferen.
Daarnaast zou ik komend jaar terug willen gaan naar Johannesburg. Ik heb er sinds 2008 een aantal keer langere perioden kunnen werken en zou nu graag een film maken over het Central Business District. Het fotoproject ‘The World In One Place’ gaat hieraan vooraf.
Een uitnodiging om een residency te doen bij Nirox in The Cradle of Mankind lijkt mij een fantastische gelegenheid om een periode aan de film te schrijven. Het is dichtbij Johannesburg en desolaat genoeg om te kunnen reflecteren op het onderwerp. Maar ik realiseer mij goed dat de huidige tijd misschien andere plannen met mij heeft.
Hans Wilschut, Het Stenen Hoofd @ We Like Art
Hans Wilschut (Ridderkerk, 1966) legt zich al ruim vijfentwintig jaar toe op fotografie. Zijn oeuvre wordt gedomineerd door op zichzelf staande groot formaat fotowerken: extreem weidse en gedetailleerde landschaps- en stadsgezichten. Met grote aandacht voor het perspectief en zowel bij dag als ’s nachts neemt hij al jaren de mega-city als onderwerp. Hij doet veel vooronderzoek en maakt gebruik van hoogwerkers om totale vrijheid in zijn composities te bereiken.
Zijn werk was te zien in onder meer New York, Parijs, Johannesburg, Shanghai, Bogota, Lagos en Pretoria en in verschillende Nederlandse musea. Hij publiceerde diverse boeken over aan architectuur gerelateerde onderwerpen. Recent won zijn debuut film ‘La Nave’ de Best Art Documentary Award op het Masterdoc festival in Los Angeles. Zijn werk is opgenomen in collecties van Museum Gouda, Nederlands Fotomuseum Rotterdam, Musée d’Elysee Lausanne, Centraal Museum Utrecht, Museum Boijmans Van Beuningen Rotterdam, Fries Museum Leeuwarden en recentelijk het Rijksmuseum Amsterdam.
Het echte schilderen is een combinatie van verf opbrengen en weghalen. Sporen maken in de natte verf met diverse gereedschappen. Van dichtbij zie je de haperingen in het wegduwen van de verf , dit geeft de schilderijen van Bouwman zo’n mooie zindering.
Rob Bouwman maakte voor We Like Art een reeks van unieke werken op dik metallic papier. Deze werken zijn ingelijst in perspex en heel vriendelijk van prijs. Je ziet onderaan het interview de diverse multiples en een aantal beschikbare grote werken op paneel.
Atelier Rob Bouwman 2021
Hoe ziet een gemiddelde dag op je atelier eruit?
Ik haal ‘s morgens altijd eerst ergens een kop koffie. Daarna ga ik meteen naar mijn studio. Ik zet wat muziek op, meestal hip hop of jazz en begin te werken.
Aangezien ik een heel duidelijk werkproces heb, weet ik waar ik mee moet beginnen en waar ik was gebleven. Vaak zijn het hele praktische werkzaamheden die ik uitvoer waaronder het bouwen van panelen of andere houtconstructies voor mijn objecten. Daarnaast het aanbrengen van een laklaag of het schuren en/of polijsten van een oppervlak.
Het schilderen zelf plan ik altijd zo dat ik in de weken erna niet hoef te schuren en er zo geen stof in de natte olieverf komt. De schilderijen moeten een aantal maanden drogen voordat ze kunnen worden afgewerkt met een vernis. Eigenlijk is alles erop gericht tot het moment van schilderen.
Atelier Rob Bouwman 2021
Kleine werken maak ik zelf en de grotere plan ik in omdat ik daarvoor assistentie nodig heb. Het denkwerk doe ik graag thuis. Dan maak ik aantekeningen die ik in de studio ophang of ik bewaar ze om later nog eens te beoordelen. Het duurt altijd een tijd voordat ik ze daadwerkelijk ook uitwerk.
Mijn werkproces doet me soms denken aan mijn grootvader die vakschilder was en met wie ik als kind veel tijd mee heb doorgebracht. Hij was een precieze en nette werker en dit vertaalt zich ook naar mijn eigen werk. Het schilderij blijft ondanks de illusie op het platte vlak voor mij ook een ding die je ophangt, neerzet of plaatst en die daarvoor aandacht verdient in al zijn facetten.
Ik begin mijn werkdag meestal aan het einde van de ochtend en ga door tot net na middernacht. In de avond lijkt de tijd stil te staan, een fijn moment om dan foto’s te maken van bepaalde werken die al klaar zijn. Zo kan ik ze later nog eens bekijken en beoordelen op het scherm op onjuistheden die ik eventueel nog aanpas.
Rob Bouwman in zijn studio
Kun je je atelier omschrijven?
Mijn atelier is in een oud handenarbeid lokaal in een schoolgebouw. Het is een fijne lichte ruimte met aan een kant veel ramen. Het beslaat twee open verdiepingen die boven wordt gescheiden door een grote plantenbak waaruit een aantal verschillende klimplanten naar beneden groeien.
Ik wilde eigenlijk een soort oerwoud die de twee ruimtes af zou scheiden. Het onderste gedeelte is in tweeën verdeeld door dikke lamellen van plastic zodat stof en zaagsel in de eerste ruimte blijft. Een ingreep van Jan Maarten Voskuil die mij destijds aan dit atelier heeft geholpen. Het eerste gedeelte is de houtwerkplaats en daarnaast is er de schone ruimte waarin ik schilder en de schilderijen afwerk. Het allerfijnste vind ik het mooie licht dat binnenkomt.
Rob Bouwman, detail van Untitled p0112021 (2021), 180 x 145 cm olieverf, alkyd op hout.
Voor het eigenlijke ‘schilderwerk’ doe je heel wat handelingen om je panelen te prepareren, kun je daar iets over vertellen?
Alle schilderijen en objecten worden tot in elk detail zelf gemaakt en afgewerkt. Ik besteed hier veel aandacht aan. De ondergrond vergt veel voorbereiding. Er worden vele lagen radiatorlak over elkaar heen aangebracht. Die worden vervolgens veelvoudig geschuurd en gepolijst tot een egaal glad oppervlak. Door dit gladde oppervlak blijft de olieverf er beter op liggen, laat de verfstreek zich duidelijker zien en zijn de kleuren vele malen helderder dan op een ondergrond van gesso.
Atelier 2021
De grote werken maak ik samen met mijn collega-kunstenaar Stefan Kasper die mij assisteert en met wie ik mijn zelf gemaakte grote schilder tools heel langzaam en precies door de dunne laag olieverf heen strijk. De kleuren gaan door het gladde oppervlak heel precies en nauwgezet in elkaar over en de streken laten elke schok en overgang duidelijk zien door middel van een klein verticaal lijntje. De olieverflaag zal niet dikker zijn dan een halve millimeter. Het lijkt bijna een soort röntgenfoto van de verf zelf.
Rob Bouwman, zaaloverzicht Sebastian Fath Contemporary Mannheim.
Wanneer vond je je eigen geluid als schilder?
Tijdens mijn academiestudie werd mij geadviseerd door te gaan met fotografie en te stoppen met schilderen. Ze vonden mijn foto’s goed en wilden graag dat ik daar op door ging. Door dit advies werd ik destijds alleen maar gemotiveerder om door te gaan met schilderen aangezien ik niet zat te wachten op de complimenten die ik kreeg op mijn foto’s maar een spannendere uitdaging nodig had.
Ik besloot toen om een eigen stempel te willen drukken op de schilderkunst. De gedachte dat verf slechts uit een vloeibare vormloze substantie bestond die ik moest gaan vormgeven in al zijn vrijheden en complexiteit was spannend en leek haast onmogelijk.
Zaaloverzicht C&H Gallery Amsterdam, 2018.
De schilderijen die ik toen maakte waren nog niet zoals ik het wilde, maar het was een startpunt naar een verftechnisch onderzoek waarin ik al vroeg begon met het willen laten uitkristalliseren van verf en de behandeling hiervan in een verfstreek. Verf die niet uitbeeldt of afbeeldt, maar alleen verbeeldt. De suggestie van beeld in een verfstreek zo abstract als het maar kon.
In 2008 ben ik naar New York gegaan om daar een tijd te studeren aan het Hunter college in Manhattan. Hier had ik les van Sanford Wurmfeld en gastcolleges van Mary Heilmann, Jo Bear en Robert Morris. Inspirerende kunstenaars van wie sommigen zeer ernstig en anderen heel open en ontspannen in hun kunstenaarschap stonden en hierover konden vertellen. Een aantal gesprekken met Sandford Wurmfeld waren destijds tekenend voor mijn ontwikkeling en ideeën rondom schilderkunst.
Rob Bouwman, Untitled p0102021 (2021) 180 x 145cm, olieverf, alkyd op hout
In deze tijd kwamen mijn ambities, vragen rondom schilderkunst en context meer naar boven. Mijn bezoekjes aan musea en vraagstukken over tentoonstellingsvormen waren het startpunt voor mijn objecten. Vraagstukken rondom de verhoudingen, het formaat, de context waarin een werk hangt en wat voor invloed dit heeft op onze waarneming en het beleven van onze menselijke maat.
Inmiddels is het 2021 en ben ik gestaag bezig mijn oeuvre verder uit te breiden. Ik probeer meer in Duitsland te doen en ben erg blij met mijn komende solotentoonstelling bij Sebastian Fath Contemporary in februari 2022. Ik heb hier zin in en ben benieuwd hoe de mensen daar op mijn werk zullen reageren.
Zijaanzicht van een werk van Rob Bouwman
Het daadwerkelijke proces van schilderen is dat iets wat intuïtief gebeurt of voer je nauwgezet een plan uit?
Ik houd het creatieve proces op gang door mijn dagelijkse routine in de studio aan te houden. Dit gaat allemaal volgens een bepaald plan en doorwerkt schema die ik in meer en mindere mate aanhoud. Intuïtie speelt natuurlijk altijd een rol en zie ik als iets wat sterker wordt door ervaring uit eerdere werken.
Ik ga te werk als een soort beleidsmaker die vanuit bepaalde regels bedenkt wat wel en niet mag in het schilderij, en de overtreder die toch wil kijken hoe de regels kunnen worden doorbroken en opgerekt zodat er ruimte blijft voor eventuele verrassingen.
Untitled p0212020 (2020), 80 x 60 cm, acrylic, water based primer en hout
Ik werk meestal in series die zich binnen een aantal jaren ontwikkelen. Momenteel werk ik aan een aantal series waarbij ik de zeefdruk techniek betrek en me meer interesseer voor nieuwe pigmenten als ingreep – waarbij de kleuren zich anders laten zien op een donkere ondergrond en een lichte ondergrond.
De diverse series onderscheiden zich in hun materiaal en hun vorm, maar ze gaan alle over hoe wij verf waarnemen, de illusie van het platte vlak en onze verhouding met beeld en het schilderij.
Atelier 2021
Beschouw je het schilderen als een spel dat ernstig gespeeld moet worden?
Natuurlijk moet er een spel gespeeld worden en hoe ernstig die is, bepaalt ieder voor zich. Persoonlijk denk ik dat de ernst niet compleet de overhand moet nemen omdat het werk dan rigide en saai kan worden. Maar daarentegen is een bepaalde concentratie en focus wel van belang om een oeuvre tot stand te brengen dat opvalt en het verschil maakt.
Wanneer er geen ernst is of een focus waar ik liever over spreek, kan je werk onverschillig en achteloos overkomen. Het blijft een spel tussen je focus, je eigen opgestelde regels, om die van tijd tot op te rekken en te doorbreken. Hoe ernstig die gespeeld wordt heeft te maken met je innerlijke drive, het spelplezier en je ambitie binnen de schilderkunst. Of dit laatste nu waar wordt gemaakt of niet, is het enige wat je niet helemaal in de hand hebt.
Multiple voor We Like Art (check de zijaanzichten in de webshop)
Wat kun je vertellen over de reeks multiples die je voor ons maakte?
Deze multiples zijn ontstaan met als uitgangspunt kleine studies voor grotere werken te gaan maken. In deze studies heb ik me gericht op twee ‘mengingen’ van boven naar benden en van links naar rechts, waarbij de kleuren eerst werden aangebracht in diagonale en horizontale vlakken. Hierdoor ontstaat er een grid dat zich in meer en mindere mate laat zien.
Het beeld zweeft als het ware in zijn eigen constructie van handelingen en kleurmengingen die het heeft ondergaan. In bepaald opzicht staan ze op zichzelf en blijven ze niet alleen een studie. Dit was ook de reden om ze aan te bieden en in te lijsten. Om het zwevende element te benadrukken heb ik ze laten plaatsen in een perspex box.
Multiple voor We Like Art
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Binnen vier weken word ik een trotse vader van een dochter. Ze is onze eerste dochter naast mijn beide stiefzoons. Met mijn verloofde ga ik me natuurlijk eerst concentreren op de zorg en het creëren van een fijn thuis voor het gezin.
Wat betreft het werk heb ik besloten om in verschillende series door te werken. Zo wil ik nieuwe zwart-wit schilderijen ontwikkelen in combinatie met de nieuwe interferentie pigmenten die hopelijk tegen het einde van 2022 klaar zullen zijn.
Multiple voor We Like Art
Daarnaast ben ik bezig met nieuwe unieke zeefdrukken in combinatie met schilderen en meer gekleurde werken met nieuwe mica pigmenten. Vincent Uilenbroek en ik schilderen en zeefdrukken om de beurten over elkaars werk heen, wat verrassende resultaten geeft. Wij hebben allebei de wens om hierop door te gaan.
Verder wil ik samen met mijn verloofde een balans vinden tussen werk en ontspanning. We hebben zo een gezin waar we voor gaan zorgen en die me een andere kant van het leven laten zien en het daarbij komende geluk.
Untitled p0112021 (2021), 180 x 145 cm, olieverf, alkyd op hout
Rob Bouwman woont en werkt in Haarlem. Hij studeerde aan het Frank Mohr Institute in Groningen en Hunter College NYC. Hij heeft deelgenomen aan verschillende tentoonstellingen in binnen en buitenland o.a. Prospects & Concepts – Art Rotterdam (Rotterdam), It’s a small world after all, Sebastian Fath Contemporary (Mannheim), Schau Fenster (Berlin), ‘Setting action / Defining moment’, C&H Gallery (Amsterdam).
Ook is hij meerdere malen genomineerd voor de koninklijke prijs voor vrije schilderkunst en werd hij ondersteund door het Mondriaan Fonds. Zijn werk is opgenomen in diverse collecties in binnen- en buitenland, waaronder de collecties van Stedelijk Museum Schiedam en Buitenlandse Zaken.
Haar mysterieuze foto’s vielen ons meteen op tijdens haar afstudeertentoonstelling aan de KABK in Den Haag. Na haar afstuderen kreeg Michelle Piergoelam (1997) al veel aandacht.
Ze won de tweede prijs story-telling van de Zilveren Camera met een tentoonstelling in Museum Hilversum, en ook bij de Selection Of Dutch Photography Award viel ze al in de prijzen. Haar indrukwekkende fotoboek The Untangled Tales, ontworpen door Sybren Kuiper is momenteel genomineerd voor de Kassel Dummy Award 2020.
Michelle Piergoelam, Angisa – Fight (2020), 60 x 40 cm
Piergoelam verbeeldt mythen en sprookjes die in Suriname van generatie op generatie werden overgedragen. Haar fascinatie en research zette haar onder meer op het spoor van de fabel Anansi de spin en op de geheimtaal van gevouwen hoofdoeken, de angisa. Haar foto’s blazen de functie en poëzie van gekleurde Afrikaanse stoffen nieuw leven in.
In de 19e eeuw namen de door Surinaamse vrouwen gedragen hoofddoeken bijzondere vormen aan. Vrouwen konden door de stijfgesteven hoofddoeken op een bepaalde manier te vouwen, boodschappen aan elkaar doorgeven.
In het werk Angisa – Fight (2020) zien we een bedrukte stof met figuren en tekst. De prints op de angisa stoffen verwijzen naar gebeurtenissen in de periode waarin de stof is gemaakt.
De stof van Angisa – Fight verwijst naar de afschaffing van de slavernij. De randen van de stof zijn omzoomd met een dieprode gebreide draad. In het midden van de hoofddoek is een parelspeld te zien, samen met nog een paar minder opvallende spelden blijft het als een hoed in deze vorm. Onder in het beeld is een boomstronk te zien, de twee driehoekige punten van de hoofddoek lijken op de vleugels van een vlinder, die elk moment weg kan vliegen.
Installatie afstudeerproject op KABK – 2020
We vroegen Michelle Piergoelam naar haar werk en haar serie The Untangled Tales.
Vlak na je afstuderen was je al te zien bij de Zilveren Camera tentoonstelling en bij de Selection Of Dutch Photography Award, hoe voelde die snelle erkenning van je werk?
Ik vond het een grote eer om met mijn afstudeerproject bij zowel de Zilveren Camera prijs voor storytelling als bij de Selection Of Dutch Photography Award in de prijzen te vallen. Ik ben daar ontzettend dankbaar voor. Het is inderdaad een erkenning voor je werk, daarnaast was het goed om te zien dat de oude verhalen op deze manier weer gehoord worden. Ik was al van plan om dit project een vervolg te geven, maar deze erkenning geeft me alleen maar extrra motivatie om verder te gaan.
Portret Michelle Piergoelam
Je vond al tijdens je studietijd aan de KABK je eigen geluid, hoe ging dat?
Tijdens mijn 4 jaar studie op KABK heb ik een duidelijk artistiek proces doorgemaakt dat achteraf goed te zien is. Voor ik naar de academie ging had ik de fotovakschool al afgerond, waardoor ik al de nodige technische kennis had. Ik wilde me op de academie focussen op de vraag welk soort fotografie ik interessant vind – welk verhaal ik ermee wil vertellen.
Ik ben altijd al een liefhebber geweest van verhalen, mythen en sprookjes. In mijn academietijd ging ik mij steeds meer verdiepen in culturele verhalen dicht bij huis. Deze interesse heb ik steeds meer ontwikkelt door mijn culturele achtergrond te betrekken. Tot dat moment had ik daar nog weinig kennis over. Omdat ik met verhalen werkte, zocht ik vanaf het begin naar een evenwicht is tussen tekst en beeld in mijn beeldtaal.
Michelle Piergoelam, Angisa – Fight (2020), 60 x 40 cm
Rituelen en verhalen komen vaak terug in jouw fotoseries, kun je daar iets over vertellen?
Van huis uit heb ik weinig kennis meegekregen over Suriname en mijn Surinaams Hindoestaanse afkomst. Een paar jaar geleden kwam de nieuwsgierigheid naar boven en wilde ik meer weten van het land waar mijn ouders zijn geboren.
Mijn fotografieprojecten zijn een zoektocht en verkenning naar verschillende culturen en geschiedenissen. Daar zijn rituelen en verhalen een belangrijk onderdeel van, ze vertellen veel over een cultuur en de daarbij horende denk en leefwijze.
In jouw prachtige boek The Untangled Tales komen verschillende series naar voren zoals de Angisa en het Anansi verhaal.
Tijdens mijn onderzoek was ik letterlijk bezig met deze verhalen te ontrafelen en dit heeft fotoboek ontwerper Sybren Kuiper geprobeerd zoveel mogelijk te vertalen in een publicatie. Het ontwerp maakt nieuwsgierig en betrekt het publiek bij het onderwerp. De titel The Untangled Tales is gebaseerd op de verborgen boodschappen in de Anansi verhalen en in de Angisa hoofddoeken.
Michelle Piergoelam, Angisa – Wait for me on the corner (2020)
Wat betekent Angisa en kun je wat meer hierover vertellen?
Een Angisa is een gevouwen hoofddoek die gedragen wordt door vrouwen. Ten tijden van de slavernij werden de hoofddoeken ook gebruikt om onderling boodschappen en gemoedstoestanden uit te wisselen. In mijn boek zie je een aantal voorbeelden voorbij komen zoals ‘Wait for me at the corner’ of ‘Let them talk’.
Michielle Piergoelam, Anansi the spider (2020) – 45 x 30 cm, oplage 8
Het verhaal van de spin Anansi is een bekend verhaal, maar de oorsprong is minder bekend, kun je hier iets over vertellen?
Het verhaal van Anansi de spin is ontstaan in Ghana, het is een spin met een menselijk karakter die van alles meemaakt. Anansi is representatief voor de inwoners van Ghana. De verhalen die werden gedeeld waren gebaseerd op wat de vertellers zelf hadden meegemaakt.
Op een gegeven moment gaat Anansi met de boot naar Suriname, waar zijn leven veranderde en daardoor ook de toon van de verhalen. De tot slaaf gemaakten in Suriname mochten niks van hun thuisland meenemen, het enige wat ze nog hadden was hun fantasie, de verhalen van Anansi.
Ze gebruikten de verhaalstructuur van een spin die een tijger het leven zuur maakt. Zo konden ze onderling communiceren, zonder dat de plantagehouders doorhadden waarover het ging.
Michelle Piergoelam, The Untangled Night (2020) – als speciale editie 50 x 36 cm, oplage 25, ook in de maat 119 x 84 cm, oplage 10
Kun je iets vertellen over het werk The Untangled Night en de speciale editie die je voor ons maakte?
Het werk The Untangled Night is voor mij een van de belangrijkste beelden van dit project. Het is moeilijk uit te leggen waarom, maar ik heb een heel sterk gevoel bij dit beeld.
Het omvat het gelaagde en het mysterieuze. Het is suggestief en poëtisch. Met dit beeld probeer ik de kijker te trekken in een andere wereld waarin de verhalen bestaan.
Voel je je verwant aan bepaalde kunstenaars of een bepaalde beeldtaal?
Ik weet niet of verwant voelen de juiste benaming is, maar de fotografen die mij op verschillende manieren inspireren zijn bijvoorbeeld Albarran Cabrera, Paul Cupido and Katrin Koenning. Hun poëtische en abstracte beeldtaal raakt mij.
Kun je voor ons je studio beschrijven?
Ik heb sinds deze zomer een atelier dat ik deel met twee collega’s. Het is bedoeld als werkruimte van Stichting Tailors & Wearers, waar ik samen met twee andere collega’s in het bestuur zit. Stichting Tailors & Wearers is voortgekomen vanuit een behoefte om bij te dragen aan het behouden en verlevendigen van de Afro-Surinaamse klederdracht als culturele vormgeving. Dit doe ik samen met koto- en angisa expert Jane Stjeward-Schubert en antropoloog Ella Broek.
Het is een ruimte waar we een hoekje hebben gecreëerd met bureaus en een lange tafel waaraan we gasten kunnen verwelkomen. Daarnaast staat mijn studio apparatuur daar en is de ruimte aangekleed met mooie stoffen en gevouwen Surinaamse hoofddoeken.
Michelle Piergoelam, The Woods (2020) – 119 x 84 cm
Hoe vind je je locaties, ben jij veel in de natuur te vinden?
Ik werk voornamelijk op locatie. Ook al lijkt het soms dat een beeld in de studio is gefotografeerd omdat alles eromheen donker is. Maar juist het buiten zijn in de natuur en de ervaring van het moment draagt bij aan hoe het beeld tot stand komt.
Ik vind het heerlijk om veel in de natuur te zijn, voor een beetje rust en tegelijkertijd nieuwe locaties spotten. Juist omdat het typisch Nederlandse landschap zo herkenbaar is, ga ik graag op zoek naar natuurgebieden die daar zo min mogelijk op lijken. Uiteraard speelt kadrering en licht daar een grote rol bij.
Michelle Piergoelam, Spider (2020) – 30 x 45 cm
Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?
Ik ben met veel mooie verschillende projecten bezig voor 2022, ik ben nog midden in het werkproces dus daar kan ik nog niet veel over delen. Momenteel ben ik bezig met het fotograferen van The Untangled Tales Chapter Two. Ik hoop in 2022 een passende manier voor te vinden om het in public te laten zien.
Michelle Piergoelam, Spider against Tiger (2020), 119 x 84 cm
Speciale editie
We presenteren met veel plezier een speciale editie van dit iconische beeld uit The Untangled Tales. De oplage is 25, het werk is op aluminium verlijmd en voorzien van een baklijst en ophangsysteem, het kan zo aan de wand.
Michelle Piergoelam, The Untangled Night (2020), speciale editie in baklijst
We zijn heel blij dat we tijdens Unseen en de komende weken het werk van Arja Hop en Peter Svenson kunnen tonen op ons kantoor. Je bent komende zondag van harte welkom om te komen kijken naar hun foto’s en residuewerken.
Speciaal voor We Like Art selecteerden het kunstenaarsduo een groep van 21 residuen uit hun Amsterdam Residue project. Goed om te weten, deze werken zijn als individuele print te koop of als groep.
Het werk van Hop en Svenson gaat over analoge fotografie in zijn meest elementaire vorm. Ze onderzoeken onze relatie tot de natuurelementen door gebruik te maken van fysische en chemische processen en filmmateriaal. Hoe het beeld ontstaat is van primair belang.
De Residu projecten gaan over de plantenwereld in al haar stoffelijkheid en schoonheid. Haar appel aan de menselijke zintuigen is hun onderzoeksgebied. Hoe verhouden mens en flora in een omschreven geografisch gebied zich tot elkaar? Hoe is de waardering van de mens voor de natuur op een (eigen) stuk grond? En hoe is deze relatie in andere delen van de wereld?
Spontaneously occurring plants in Amsterdam (2014 – 2021), Luzerne, Nieuwe Herengracht
Hop en Svenson houden zich bezig met een plantaardige kleurstoffen onderzoek door extracten te maken uit wilde planten die groeien in de rafelrandjes van Amsterdam: bouwterreinen, industrieterreinen, spoor- en wegbermen, slootkanten, braakliggende terreinen en plantsoenen.
We vroegen de kunstenaars over hun diverse projecten.
Kunnen jullie iets vertellen over jullie project Residue Amsterdam (2014-2019)?
In Amsterdam, stad aan de Amstel, met zijn karakteristieke stadsecologie waar mens en natuur dicht op elkaar leven en zich constant aan elkaar moeten aanpassen, verrichtten wij de afgelopen jaren veldwerk voor onze serie Residue Amsterdam. We concentreerden ons op wilde planten die uit zichzelf op bepaalde plekken opkomen en zich door de stad verspreiden zonder (opzettelijke) tussenkomst van mensen.
Residue Amsterdam selection (2014-2019)
We willen stilstaan bij deze spontane aanwezigheid van planten die overal om ons heen zijn maar waar we normaal gesproken niet naar omkijken. Het werk is een poging om ons als mens met de plantenwereld te identificeren of op zijn minst te doen laten beseffen dat de mens natuur is en daardoor gelijkwaardig is aan planten en andere natuurfenomenen, een pleidooi voor opmerkzaamheid en bescheidenheid ten aanzien van natuur.
Welke technische stappen ondernemen jullie per plantenextract om te komen tot het eindresultaat: de Chromogenic prints op Kodak Endura?
In het begin van onze samenwerking werden we geconfronteerd met het probleem: Hoe voorkomen we dat de plantaardige kleurstoffen oxideren? De oplossing bleek in plaats van ze als aquarel op papier te representeren, ze om te zetten op fotografische materiaal met het gebruik van een al bestaande technologie.
We gaan als volgt te werk. We nemen zwart wit vlak film en halen de foto emulsie eraf zodat we de filmdrager en gelatine laag overhouden waarna we ze in de plantaardige kleurstof leggen, te drogen hangen en daarna nog achtmaal terug in de vloeistof dopen en weer te drogen hangen zodat een verzadiging van kleurstof op de film ontstaat om uiteindelijk tot een kleuren dia te komen.
Vervolgens reproduceren we deze op een kleuren negatief film. Dit geeft ons de mogelijkheid een uitvergroting van de kleur te maken en op fotopapier af te drukken. Hiermee kunnen we niet alleen de kleur maar ook de structuur van de kleurstof zichtbaar maken. Aangezien er geen analoge technieken meer bestaan om een kleurendia om te zetten op fotopapier waren we genoodzaakt zelf een camera te bouwen uit onderdelen van een vergroter.
Amsterdam Residue, Common hollyhock, Alcea rosea, locatie: Archimedesweg, Oost
Hoe komen die bijzondere haast glas-in-lood-achtige kleuren tot stand?
Elke kleur van een plant is opgemaakt uit twee kleurstoffen, wat een soms enigmatisch en vaak zeer treffend en emotioneel resultaat geeft.
Rumix & Artemisia, Ridderzuring / Rumex obtusifolius (L.), Nijmegen-noord Waaloever, Buitendijks M (2021) en Bijvoet / Artemisia vulgaris (R.), Nijmegen-noord Waaloever, Buitendijks M (2021)
Jullie Rumex & Artemisia reeks is een project waar jullie nog volop aan werken. Zuring en Bijvoet komen veel voor als inheemse plantensoorten. Dat biedt mogelijkheden om de kleurextracten te vergelijken. Kunnen jullie wat meer vertellen over dit project?
De Rumex en Artemisia zijn twee planten die bijna overal voorkomen. Ze zijn interessant omdat ze de eigenschap hebben hyperaccumulator te zijn, dat wil zeggen dat ze potentieel toxische elementen uit de grond op kunnen nemen en dit onder andere opslaan in hun bladeren.
Rumix & Artemisia, Chromogenic print – Kodak Endura, verlijmd op aluminium, in een baklijst van Mertens, 75 x 60 cm
Wij verzamelen telkens deze twee soorten planten uit steeds dezelfde omgeving, dat doen we van verschillende locaties door het hele land. We documenteren nauwgezet omgevingsomstandigheden, bodemsoort, locatie en datum. De zuring geeft met name rode tinten, de bijvoet groenige. We willen de verschillen en overeenkomsten van al deze gegevens in kaart brengen om uiteindelijk tot een uitgebreide visuele vergelijking te komen. (Bekijk hier 8 tweeluiken uit de serie Rumix & Artemisia)
Spontaneously occurring plants in Amsterdam (2014 – 2021)
Jullie verzamelden spontaan groeiende planten in Amsterdam die in bermen langs wegen, langs grachten en in verlaten hoekjes in de stad groeien: Spontaneously occurring plants in Amsterdam?
In de Spontaneously occurring plants in Amsterdam worden de planten zoals we ze in de stad aantreffen ter plekke gefotografeerd met de Mamiya 330 twin-eye, deze camera biedt de mogelijkheid vanuit een zekere intimiteit te fotograferen. Het standpunt is vaak zo laag mogelijk, ‘plant-perspectief’ waarbij de wilde planten centraal staan en enkele elementen van de stad worden geciteerd.
Tijdens de eerste lockdown konden we voor een korte periode wilde planten aantreffen en fotograferen in het oude stadshart van Amsterdam, de Wallen zijn normaal gesproken niet begroeit met spontane planten gezien de intensieve schoonmaak en vele toeristen en ook fotograferen is er dan niet mogelijk.
Jullie botanische alchemie raakt aan zowel wetenschap als poëzie. Hoe beleven jullie dit zelf?
We werken intuïtief, maar volgen ook een nauwgezette technische en systematische aanpak. Dit gaat volgens een proces van observeren, determineren, in kaart brengen en vervolgens vertalen in analoog fotografische beelden.
Wall lettuce / Mycelis muralis, Maxwellstraat Amsterdam-oost (quadriptych), 320 x 100 cm, Huis Marseille 2020, foto: Eddo Hartmann
Kunnen jullie wat vertellen over de monumentale fotogram van de Muursla in de Maxwellstraat? Hier is geen camera bij aan te pas gekomen?
Muursla is een fotogram op Orthochromatische film van 8 – 10 inch. gemaakt in vier stappen dat wil zeggen op vier aparte filmsheets. In de doka met rood licht, wordt de plant onder de vergroter gepositioneerd op de onderliggende film.
Fragment Wall lettuce / Mycelis muralis, Maxwellstraat Amsterdam-Oost, 80 x 100 cm
Het is zaak snel te werk te gaan de Muursla heeft tengere bloempjes, knoppen, stengel en bladeren, de plant kan snel verleppen. Vervolgens is er een zilvergelatine afdruk op bariet van gemaakt.
Arja Hop en Peter Svenson
Op dit moment werken jullie aan een nieuw project in Mannheim, onderdeel van een grote museumshow in 2022?
We zijn gevraagd door Zephyr, Raum für Fotografie te Mannheim om de stad Mannheim op onze fotografische wijze te onderzoeken. De Rijn en de stroomdalflora staan in dit project centraal. Het industriële karakter van Mannheim en zijn geschiedenis zal bepalend zijn in dit werk. Na zeven weken veldwerk heeft het project al enige vorm aangenomen maar is nog volop in ontwikkeling.
Residue Amsterdam selection (2014-2019)
Afmeting van de hele reeks van 21 Residuen: circa 100 x 180 cm (2 cm tussenruimte)
Afmeting per residue: 31 x 24,6 cm
De Chromogenic prints on Kodak Endura zijn verlijmd op aluminium, met ophang frame.
De residuen zijn als set van 21 exemplaren beschikbaar in een oplage van 2.
De individuele residuen zijn hiernaast individueel beschikbaar in een oplage van 5 (+2AP).
Prijs van de hele set van 21 residuen: € 8.000
Prijs per residue: € 400
De presentatie met speciale edities in de AkzoNobel Artspace
De toonaangevende AkzoNobel Art Foundation bestaat 25 jaar, dat moet gevierd worden. Op 28 oktober aanstaande zal in de Art Space van het hoofdkantoor op de Amsterdamse Zuidas een speciale tentoonstelling te zien zijn met hoogtepunten van de jubilerende bedrijfscollectie. ALL EYES, We Are The Collection. Je bent hierbij alvast van harte uitgenodigd om te komen kijken!
Om het feestvreugde te vergroten ontwikkelde de Art Foundation samen met We Like Art een aantal scherp geprijsde jubileum-edities van geliefde kunstenaars uit de collectie. Deze werken in oplage worden aangeboden aan de medewerkers van AkzoNobel. Om zo thuis te kunnen genieten van een stukje van de collectie.
Een beperkt aantal exemplaren is beschikbaar voor de volgers van We Like Art. Hieronder een overzicht van de edities, een aantal exemplaren per editie is nu ook via onze eigen webshop te koop.
Per kunstenaar word je met een link doorgeleid naar de speciale website Collect The Collection. Je leest daar interviews met de kunstenaars: Koen Vermeule, Malin Persson, Jacco Olivier, Katrin Korfmann, Pere Llobera, Kim van Norren, Elspeth Diederix, Sebastiaan Bremer en Thomas Trum. Alle edities staan onderaan deze pagina in de webshop, even scrollen dus. 🙂
Koen Vermeule
Over Mirror: “I went on a walk in Neerijen, a floodplain landscape at the foot of the Martinus Nijhoff bridge. The weather was dramatic all the way there, but when we arrived at the dike the sun broke through theatrically.
The sky reflected beautifully in a rain puddle, which inspired me to make this work. The place is not important, rather it’s a free way of looking at reality, micro and macro view in one. It can be anywhere.”
Koen Vermeule, Mirror (2020), 51 x 78 cm, piezografie op Hahnemühle White Velvet papier, oplage 50
Malin Persson
Over Tidig Morgon: “Early Morning is a mirror image of a memory from the past. The work emphasizes the relationship between man and nature. Light from two different sources; the sunlight and artificial light. I don’t know what happens in the house, but I take you to a place where people just wake up and the animal nightlife falls asleep.”
Malin Persson, Tidig Morgon / Early Morning (2020), 32 x 23cm, piezografie op Hahnemühle White Velvet papier, met toevoegingen in inkt, oplage 50
Jacco Olivier
Over de editie: “With ‘Terra Incognita’ I wanted not to worry about brushstrokes or handwriting, with the sole aim of creating a bright color composition. When that is done, the canvas no longer has a top or bottom, which means it could also hang upside down.
By inserting a figure, in this case a dog, the painting is grounded and it becomes even more spatial. Now it looks like a landscape.”
Jacco Olivier, Terra Incognita (2019), 27 x 42 cm, piezografie op Hahnemühle White Velvet papier, oplage 50
Katrin Korfmann
“Chouara is a 11th-century tannery in Morocco. Family run cooperatives have been tanning leather in Chouara for the best part of 1000 years. Located in the old town of Fez and still fully functioning, this ancient industry has become a popular tourist destination.
The basins depicted are filled with the dyes used by the workers. Although the site and its surroundings are beautiful, the smells coming from it are repugnant. The strong odor is caused by pigeon droppings that are being used to unhair the hides. The basins in which the skins are dyed are quite large, with some pots 1.50 meters in diameter.
Once a week, all the dyes in the pots are renewed which results in color combinations that constantly changing. All the colors are made with natural materials such as poppy seeds and saffron.”
Katrin Korfmann, Chouara Little (2020), 65 x 50 cm, piezografie op Hahnemühle White Velvet papier, oplage 50
Pere Llobera
Over Ruined Party: “At the time that the AkzoNobel Art Foundation asked me for a special edition, I was participating in a group show of my Barcelona Gallery (Bombon). For that show, I created a real cake that had to be destroyed with an umbrella. The idea was to practice my performance art a little while paying tribute to the 70’s performers.
After the photo, it felt like the cake was looking at me. The funny thing is that I was acting as a performer but at the very end it was impossible to avoid being intrigued by the act of painting: the painter inside me took the upper hand.”
Pere Llobera, Ruined Party (2020), 51 x 64 cm, piezografie op Hahnemühle White Velvet papier, oplage 30
Kim van Norren
Over “May you stay forever young”: “The original work from 2013 that is in the AkzoNobel Art Collection came about when my father passed away. I listened to Bob Dylan’s song and thought that was exactly what I wanted for my father. Memories do have that special quality to fixate people in a certain phase. My painting captures the memory of him as a monument.
In the spring of 2020, I made a new version: a work on paper. I had immersed myself again in Bob Dylan’s music. “May you stay forever young” was created alongside “The times They are a-changin”, this combination did justice to the passage of time for me. Time that is precious, time in which you have experienced beautiful, lively moments.”
Kim van Norren, May You Stay Forever Young (2020), 65 x 45 cm, piezografie op Hahnemühle White Velvet papier, oplage 50
Elspeth Diederix met vrijwilligers in haar Miracle Garden in het Erasmuspark in West Amsterdam.
Elspeth Diederix
Over de editie: “Pink Echinops is related to my Miracle Series in which I photographed the wonder of the flower. In the first series mainly due to an “analog” intervention. With Pink Echinops, I turned on the backlight by painting one side of the flower in a fluorescent pink, which creates the effect of bright pink sunlight coming from behind the flowers.”
Elspeth Diederix, Pink Echinops (2020), 42 x 29 cm, oplage 50, piezografie, UITVERKOCHT
Sebastiaan Bremer
Over Narcissus: “Just before I moved to New York in 1992 I purchased a book, Bloemen (flowers). The book was made during the occupation of the Netherlands as an undercover patriotic gesture – and finished in the years immediately following the war. It was presented to Queen Wilhelmina in 1948, a showcase of some of the best the Netherlands had to offer: printing, flower cultivation and graphic design.
There is something still and melancholic about the images of these flowers, perhaps a result of the time in which they were created. I wanted to work on them and shake them loose, like you do to dormant seeds; you water them and slowly breathe life into them.”
Sebastiaan Bremer, Narcissus Incomparabilis Fortune (2021), 30cm x 25cm, piezografie op Hahnemühle White Velvet papier, met handmatige toevoegingen met acrylverf, vernis en mylar, oplage 40
Thomas Trum
Over Two Curved Lines (2020):
“This is a series of works consisting of a continuous line that changes color, where one line passes over the surface twice.
I make a lot of works with squiggly lines that create circles, which I make with felt-tip pens. This series of works uses a modern airless spray-paint mounted on a tripod. The surface then rotates while the spray-paint remains in the same place. This is how these perfect curves are created on paper.”
Thomas Trum, Two Curved Lines (2020), een serie van 75 unieke werken, 72 x 51 cm, hoog gepigmenteerde spraypaint op papier
Let op:
Een losse print wordt binnen 2 weken met PostNL aan je verzonden, hiervoor wordt € 10 gerekend bij het afrekenen.
Kies je voor een ingelijst exemplaar? Het duurt ongeveer 2-3 weken voordat je aankoop klaar staat. Ophalen van je ingelijste kunstwerk kan bij We Like Art in Amsterdam. Een transport per koerier kunnen we eenvoudig organiseren voor je. Ingelijste werken kunnen helaas niet verzonden worden met PostNL.
Ook dit jaar zijn we weer present op de meest avontuurlijke beurs van Nederland. Art Rotterdam is aan haar tweeëntwintigste editie toe. Vorig jaar bezochten maar liefst 27.500 bezoekers de Van Nellefabriek. Dat was pre-Corona, dus die cijfers zullen dit jaar wel niet gehaald worden. Op Art Rotterdam 2021 krijgen kunstliefhebbers de kans nieuw werk te beleven, te ontdekken en aan te schaffen.Hier zie je de beursplattegrond.
We Like Art @ Art Rotterdam 2020
We Like Art staat ook dit jaar weer meteen bij de entree van de beurs in een grote roze stand vol met kunstenaarsedities en uniek werk. We tonen in onze 12 meter brede stand werk van circa 35 kunstenaars. Zoals je van ons gewend bent staan overal de prijzen vermeld, met en zonder lijst indien van toepassing. De KunstKoop van het Mondriaanfonds kan ingezet worden bij je aankoop – als je in maandelijkse termijnen betalen wil.
Koen Vermeule, Le Depart, 60 x 130, olieverf op linnen
We besteden speciale aandacht aan recent werk van Koen Vermeule, komende week verschijnt zijn fraaie nieuwe boek Fensterbild. Je ziet bij ons nieuwe gouaches en schilderijen. Had je het interview met Koen al gelezen?
Zaaloverzicht Hans. Broek, De Pont museum, Tilburg, foto Peter Cox
Van Hans Broek tonen we schilderijen uit dezelfde indrukwekkende serie die nu in De Pont in Tilburg te zien is. Het zijn recente schilderijen die over een zwarte episode van de Nederlandse geschiedenis gaan. De schilderijen tonen forten en kerkers aan de Atlantische Oceaan, waar veel tot-slaaf-gemaakten werkten of gevangen werden gehouden alvorens te worden verscheept. Hans Broek brengt de architectuur in beeld als locaties van een plaats delict. Lees het bijzondere interview hier.
Lynne Leegte, Asperges (2021), albast
Van Lynne Leegte laten we een iconisch object zien, een echt meesterwerk. Het licht dat over de sculptuur strijkt maakt het tot een ontroerende tijdmachine. Het is ongelooflijk hoe de steen zich voordoet als haast transparante asperges. Beeldhouwer Leegte roept in haar werk een raadselachtige stilte op. De buitengewone sculptuur ‘Asperges’ (2021) is gebeiteld uit albast naar aanleiding van het schilderij van Adriaen Coorte in het Rijksmuseum.Hier lees je meer over Lynne Leegte.
Thomas Trum, Two Curved Lines, een overzicht van een recente reeks van 75 werken die Thomas maakte voor de jubilerende AkzoNobel Art Foundation.
Op Art Rotterdam zie je recente edities en multiples van:
Thomas Trum
Koen Delaere
Rutger de Vries
Katrin Korfmann
Malin Persson
Rob Bouwman
Michelle Piergoelam
Lynne Leegte
Popel Coumou
Jorn van Leeuwen
Michiel Hogenboom
Martijn Schuppers
Willem Weismann
Jacco Olivier
Sebastiaan Bremer
Katinka Lampe
Hadassah Emmerich
Tim Ayres
Ronald Zuurmond
Harry Markusse
Theo Jansen
Marleen Sleeuwits
Amie Dicke
Antoinette Nausikaa
Maura Biava
Scarlett Hooft Graafland
Berndnaut Smilde
Zaida Oenema
Klaas Kloosterboer
Jan van der Ploeg
Annegret Kellner
Presentatie We Like Art @ Art Rotterdam 2021, fotografie Almichael Fraay
Art Rotterdam volgt de laatste maatregelen van het RIVM en het protocol van de Museumvereniging. Het dragen van een mondkapje mag natuurlijk wel maar is niet meer verplicht – de anderhalve meter afstand-regel blijft wel gehandhaafd. Let op: tickets met een starttijd zijn alleen online verkrijgbaar. Per uur krijgt slechts een beperkt aantal mensen toegang, maar eenmaal binnen, kun je zo lang blijven als je wil.
Speciaal voor We Like Art maakte Koen Vermeule een nieuwe editie, en heel bijzonder, wij tonen op ons kantoor zijn recente gouaches en schilderijen. Scroll naar beneden als je de beschikbare werken wil zien en bestellen.
Koen Vermeule, recent werk 2021 We Like Art (foto: Peter Cox)
KOM KIJKEN
Komende zaterdag en zondag (19/20 juni) tussen 10 en 12 uur ben je bij ons van harte welkom om de presentatie te bekijken, in het verlengde van de Amsterdam Art Week. Komende week zijn we op dinsdag en donderdag (22/24 juni) open tussen 10 en 17u. Fijn als je ons van tevoren een seintje geeft dat je langs komt.
Cover Koen Vermeule, Fensterbilder, Lecturis.
Binnenkort verschijnt er het boek Fensterbilder met een overzicht van je werk van de afgelopen 9 jaar. Wat kunnen we verwachten van je boek?
Het nieuwe boek wordt een vervolg op ‘High above Ground’, mijn eerste monografie. Ik ben nog steeds heel content met dat boek en heb daarom de vormgever gevraagd of we met dezelfde opzet en vormgeving konden werken.
In het nieuwe boek is nadrukkelijk meer ruimte voor mijn werken op papier en er zijn ook meer foto’s van werk in situ in opgenomen. De essays van Merel Bem en Stefan Kuiper zijn heel associatief en speels en belichten de achtergrond van mijn werk.
Eind deze maand komt het van de drukker, het belooft een prachtig boek te worden.
Koen Vermeule, Seebüll, 43 x 64 cm, gouache op papier
Je werkte de afgelopen tijd toe naar en grote tentoonstelling in de Kunsthalle Bremerhaven, kun je ons vertellen wat daar straks zoal te zien is?
Ik heb in de pandemie tijd heel goed geconcentreerd kunnen werken, weinig afleiding. In deze tijd heb ik nu drie tentoonstellingen kunnen maken; We Like Art, Borzo Gallery, en Kunsthalle Bremerhaven. In de Kunsthalle Bremerhaven laat ik vooral de grote schilderijen zien en een serie gouaches op papier.
Aanvankelijk was het de bedoeling om daar ook schilderijen in bruikleen te vragen voor de tentoonstelling, maar ik was het afgelopen jaar zo productief dat het me lukt met louter nieuwe werken.
Koen Vermeule, Light Grid, 47 x 76 cm, gouache op papier
Bij We Like Art toon je de komende maand (t/m eind juli) een serie nieuwe werken op papier en op doek. Een aantal werken uit de reeks Light Grid hebben een raster dat Amsterdammers bekend voor kan komen. Wil je iets vertellen over de locatie en wat jou fascineerde in deze stedelijke scenes?
De LIGHT GRID werken zijn ontstaan nadat mijn oog viel op een scene die ik al honderden keren had kunnen zien. Mijn werk ontstaat wanneer zien en denken bij elkaar komt. Een bruikbare scene is niets als er niet een goede gedachte en idee bij komt.
Koen Vermeule, Light Grid, 66 x 48 cm, gouache op papier
Na een dag op het atelier zag ik een groep sporters die zich ophield voor de raster-wand (van Peter Struycken) bij de Nederlandsche Bank. De figuren stonden in het licht van het raster, haast als een Japanse tempel. Toch heeft het metalen hek ook referenties aan opsluiting, isolering.
Mensen zijn nadrukkelijk bezig om gezond te blijven en de pandemie door te komen en zijn ‘gevangen’ in deze situatie. LIGHT GRID is daarmee een beeld van nu, het verstrijken van tijd. Ook in letterlijke zin; Dit beeld van de Nederlandsche Bank is straks verleden tijd, de verbouwing is inmiddels in gang gezet.
Koen Vermeule, Zonder titel, 45 x 70 cm, gouache op papier
Je werkt graag met gouache als verf, waarom is dat?
Gouache is een prachtig materiaal, het is waterverf, maar met een enorme kleurkracht en een vol pigment. De gouache-verf van Lascaux heeft de eigenschap mooier te worden naarmate er meerdere laagjes over elkaar gaan. Het beste zou een gouache niet ingelijst zou worden, maar daar is het helaas te kwetsbaar voor. Ontspiegeld glas dus, om de matheid van het werk te behouden.
Koen Vermeule, ‘Fensterbilder’, 2019
Op de cover van je nieuwe boek staat een fragment van het werk Fensterbilder, waar kleine silhouetten opgaan in een overweldigend stedelijk landschap. Dat is een thema dat vaak bij jou terugkomt. Kun je daar iets over vertellen?
‘Fensterbild’ is een verwijzing naar Oskar Schlemmer, die zijn kunstenaarschap werd afgenomen, ontaard werd verklaard en in een verffabriek kwam te werken in Wuppertal, verstoken van zijn gezin.
Het is een wonder dat hij tot zijn diepste zelf kwam, op het moment dat hij kleine werkjes schilderde ter grootte van een ansichtkaart met als onderwerp de overkant van de straat, gezien door het venster. Eenvoudige onderwerpen als een strijkende vrouw, of het avondeten van de buren. Maar met een voelbare diepgang. Fensterbild is nu een gegeven wat we door maandenlange gedwongen lockdowns allemaal kennen, de wereld door het venster, op afstand.
Koen Vermeule in zijn atelier
Mensen lijken in jouw werk soms op kleine toeschouwers onder een onverschillig maar bloedmooi gewelf. Klopt dat?
Ik wil in mijn werken een aantal dingen samenbrengen; figuren die weinig of niets doen, slechts zijn. De vormgegeven wereld, harde lijnen, als abstracties. En een licht dat hoop geeft.
Koen Vermeule, Le Depart, 60 x 130, olieverf op linnen
Over Le Depart
Le Depart is een beeld van vertrek, van spiegelende hallen op vliegvelden. Van een wachtende man. De groene kleur van het werk ontstond nadat ik geprint beeldmateriaal lang om me heen op tafel had liggen.
Alle kleuren waren uit de kopie getrokken, behalve groen en zwart. Magisch. Voor alles moet je als kunstenaar oog hebben, overal liggen mogelijkheden.
Koen Vermeule, Ghost Parc, 38 x 67 cm, gouache op papier
Over Ghost Parc
Op weg naar mijn atelier zag ik een groep mannen door het park struinen. Onheilspellend? Vogelaars op zoek naar een Syrische braamsluiper? Dat laatste dus, maar het beeld vol suspense kon ik gebruiken voor het werk Ghost Parc. Het park met de spookachtige lichten van de sportvelden in de verte en de zoekende figuren.
Koen Vermeule, Mori, 60 x 50 cm, olieverf op linnen
Over Mori
Mori is een onderwerp geworden wat me zeer dierbaar is. In aanvang het hoogste punt waar ik ooit met mijn gezin was, de MORI tower in Tokyo en van waaruit je over heel de stad kunt uitkijken.
Er is een serie werken uit ontstaan die mensen in de grote leegte laat staren, een leven dat ingevuld moet worden. Het is ook een beeld van liefde, de twee mensen op het schilderij, alles is nog mogelijk.
Koen Vermeule, Zonder titel, 72 x 42 cm, gouache op papier
Over Entr’acte
De gouache Entr’acte laat een tussenmoment zien, een actie tussen de coulissen. Een moment voor en na, iets wat te gebeuren staat.
Koen Vermeule, Poetry Suite, 34 x 49 cm, oplage 40
Over de speciale editie Poetry Suite
POETRY SUITE is een beeld wat ik al lang met me meedraag, ik heb deze scène gezien in Venetië in 2007. In een tijdsbestek van 5 minuten zag ik twee inspirerende beelden; de schoonmaker die heeft geleid tot het werk THE CALL en de vrouw die de ruimte veegt in POETRY SUITE. In zekere zin zijn ze pendanten van elkaar.
Pas onlangs voelde ik de sterke behoefte om het ook te gaan maken. Het verbeeldt het verlangen van nu, naar een nieuwe tijd, waarbij de oude weggeveegd wordt. Een nieuw licht.
Koen Vermeule, The Call, 2008
Koen Vermeule doorliep in 1990-1992 de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam en schildert sindsdien aan een oeuvre dat zich kenmerkt door licht en helderheid. Vermeule is virtuoos in zijn verfgebruik en heeft een scherp oog voor iconische beelden. Zijn werk is verspreid in binnen- en buitenland in talloze collecties.
Koen Vermeule toont recent werk bij We Like Art (foto’s: Peter Cox)
Een illusie. Een beeld dat -als je de schilderijen niet kent- doet denken aan een geprint oppervlak, een fotografisch beeld zelfs misschien. Niets is minder waar, het werk van Schuppers gaat juist over verf. Een twee dimensionaal geschilderd werk krijgt ruimtelijke kwaliteiten, een gevoel van diepte, met gaten en ‘bulten’.
Martijn Schuppers #2101 / I – IX (False Color Imagery) multiple-reeks voor We Like Art
We zijn blij dat Martijn Schuppers speciaal voor We Like Art een serie schilderijen maakte, een multiple, negen unieke schilderijen in een reeks. Een mooi weetje: samen vormen de negen werken 1 geheel, het beeld loopt over van het ene naar het andere werk. We tonen de multiple en een aantal grotere indrukwekkende schilderijen momenteel in onze ruimte. Allemaal hebben ze een zilverachtige ondergrond, waardoor het licht niet op het schilderij maar vanuit het werk lijkt te komen. We vroegen de kunstenaar naar zijn manier van werken en deze speciale multiple.
Presentatie multiple en nieuwe schilderijen bij We Like Art, mei 2021
Kun je iets vertellen over de multiple #2101/I-IX (2021), de serie werken op doek die je voor We Like Art maakte?
Deze multiple komt voort uit een groep schilderijen die ik – terugkijkend – al in 2013 ben begonnen. Hierbij is de grond een zilverachtige metallic-laag. Daarover heb ik in willekeurige vlakken de primaire drukkerskleuren magenta, geel en cyaan aangebracht en hun directe mengvormen, groen, oranje en violet.
Deze worden middels het raster (horizontaal en verticaal) tot gradiënt vermengd. Daarna wordt deze laag ‘aangevallen’ met terpentine. Waarna het proces in rasterhandelingen wordt herhaald, zodat de opgeloste verf zich verplaatst van links naar rechts, van boven naar beneden. Wat voorheen nog ‘slechts’ een handeling was, wordt nu als illusoir beeld manifest. Ik schilder het schilderen als het ware. Een beeld van erosie en sedimentatie. Je zou het kunnen vergelijken met het ontstaan van een fossiel. Ik schilder niet naar, maar zoals de natuur.
Martijn Schuppers #2101 / III (False Color Imagery), (elk deel) 50 x 35 cm, acryl, alkyd en olie op polyester canvas
In de gaten en krassen die – tijdens dit proces dat telkens weer wordt herhaald – in de verzadigde bovenste kleurenlaag ontstaan, wordt de zilveren onderlaag, die het licht reflecteert, langzaam zichtbaar. Ze doen ook mij uiteindelijk denken aan wetenschappelijke satellietbeelden van onze aarde (False Color Imagery), ook al was dat nooit een uitgangspunt.
Eerder een eindpunt van waaruit ons kijken weer onder druk wordt gezet op het moment dat we ons realiseren niet naar een afbeelding te kijken.
Deze reeks is in één keer geschilderd en gaat van het ene deel in het andere over. Er is een narratief door alle negen delen. Als verschuivende momenten in een panoramafoto. Men kan ervoor kiezen één, twee of drie stuks te kopen… of meer. Wellicht worden deze werken ooit nog eens als geheel samengebracht, het is een plagerig spel met de editie/multiple.
Martijn Schuppers – #0918 (2009) – 200 x 180 cm
Waar ben je opgegroeid? En waar ben je opgeleid?
Ik ben geboren in 1967 in Almelo en reisde vanaf mijn 11e elke dag af naar de Vrije School in Zutphen. In 1987 ging ik naar Groningen om aan Academie Minerva te studeren. Na twee jaar was alle plezier wel verdwenen en stopte ik een jaar met de ‘studie’ om mij te wijden aan mijn andere liefde, de muziek. Dat werden uiteindelijk twee jaar. Ik keerde terug naar Minerva en studeerde in 1995 af. In datzelfde studiejaar (1994) was ik onderdeel van een exchange student program met Hunter College in New York.
Twee jaar later (enigszins cynisch, enkele illusies armer en inmiddels dertig) besloot ik naar de Vervolgopleiding Schilderkunst te gaan, een nieuwe Masteropleiding die we nu kennen als het Frank Mohr Instituut/Academie Minerva, waar ik in 2000 mijn MFA (Master of Fine Arts) behaalde.
Detail Multiple (2021) Martijn Schuppers
Bestaat er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag qua indeling en bezigheden?
Nee, niet echt. Ik moet zeggen dat ik nogal wat balletjes hooghoud en dat doe ik zoals het uitkomt. Ik werk sinds twee en een half jaar aan huis. Wij zijn verhuisd vanuit de Stad Groningen naar een huis met daaraan een ruime studio in Hoogezand, waar dat nog te betalen is.
Ik heb, zoals gezegd, geen strak ingedeelde werkdag. Mijn proces van schilderen bestaat bij de gratie van kijken hoe de verf droogt. Tussendoor kook ik voor het gezin, laat de hond uit, beantwoord mail en apps van studenten en tracht mij wat op mijn nieuwste aanwinst – een 6-snarige basgitaar – te bekwamen. Daarnaast geef ik nog anderhalve dag les op Academie Minerva en reis daarom op gezette tijden naar Groningen voor het fysieke onderwijs dat nu wordt afgewisseld met online lessen.
Martijn Schuppers Studio Hoogezand 2021
Wel is het zo dat ik voor bijna elke tentoonstelling nieuw werk maak. Ik houd van de druk die een deadline met zich meebrengt. Er is dus een gestage ontwikkeling die wordt verdiept als ik een tentoonstelling krijg en versnelt al naar gelang de datum voor het transport dichterbij komt. Periodes van experiment en verdieping worden afgewisseld met die van productie.
Cassini, Galerie Jahn (2019)
Met welk materiaal werk je graag – is kleurgebruik voor jou belangrijk?
Ik schilder sinds jaar en dag op een polyester canvas van de firma Claessens. Ik heb dit ooit gekozen om zijn industriële kwaliteit, waarin de criteria die ik van de verf eis het best tot hun recht komen. Het doek draagt bij aan het gepixelde voorkomen, als print of als beeld met een fotografische grondslag.
Verder gebruik ik als (dekkende) onderlaag acrylverf. De (transparante) toplaag is Liquin (een transparant medium op basis van alkyd) vermengd met olieverf al naar gelang de transparantie van de kleur.
Meetingroom at the Council for the Judiciary, The Hague (2005)
Terpentine is een belangrijk ingrediënt van mijn werkproces, ook al vind je dat uiteindelijk niet terug. Het is eigenlijk het materiaal waar ik echt mee schilder, in het negatief zogezegd.
Mijn kleurgebruik is er een van uitersten: contrastrijk en veelal complementair, zwart/wit, fluoriserend of iridiserend, of door onthouding van kleur door het gebruik van metallic-verven.
Ik meng zo weinig mogelijk, de vermenging vindt op het doek plaats. De twee lagen mengen onderling doordat de toplaag als een glacis werkt. (Glacis is een zeer dunne doorzichtige laag verf over een andere kleur, zodat er een nieuwe kleur ontstaat). Zoals een filter. Ik wil graag een hedendaags licht in mijn werk.
Ook maak ik gebruik van ultraviolet licht in sommige presentaties. Hierdoor wordt de materialiteit van de werken versterkt. De schilderijen worden als het ware als wetenschappelijk object doorgelicht. De grens tussen beeld en object wordt nog dunner… gecomprimeerd als het ware.
Martijn Schuppers – #1915 (2019) – 90 x 65 cm
In jouw werk staat het proces tussen verschillende lagen verf eigenlijk centraal, we noemden je eerder schilder en oppervlakte alchemist, kun je daar wat meer over vertellen?
De vergelijking met alchemie is vaker getrokken. En dat begrijp ik. Maar toch, ik verander geen lood in goud (metaforisch wellicht een beetje) en ook het mystieke staat ver van mij.
Wel heb ik lang gezocht naar een schilderkunst waar de transformatie van materie naar beeld optimaal zou zijn. Een minimum aan middelen met een maximum aan effect. Een onderzoek naar een schilderkunst waarin materie, het hoe en wat, inhoud, vorm en haar ontstaansgeschiedenis elkaar innig omarmen…
Martijn Schuppers – #1914 (2019) – 90 x 65 cm
Voor mij is elk schilderij een overschildering, een correctie van de vorige. Zo kijk ik ook naar de geschiedenis van de schilderkunst. Als één grote Übermahlung. Zo is mijn schilderproces ooit ontstaan. Vanuit een fout die ik wilde wegschilderen, wat dat opleverde wilde ik nogmaals uitwissen.
In mijn werk kijk je eigenlijk naar een omgekeerd schilderproces. Het oplossen van een schilderij, je ziet de ruimte die daarachter ontstaat. Een illusie die geen illusie is , maar een kopie zonder origineel (een simulacrum).
Je kijkt naar het resultaat en het proces tegelijkertijd, het is simultaan een beeld en abstract beeld, het proces van ontstaan en het resultaat ervan. Een processchilderkunst over-the-top, waar het proces de handelingen onleesbaar en onnavolgbaar maakt en tot beeld wordt.
Pentimenti – Museum Gegenstandsfreier Kunst in Ottendorf (2016)
Waar streef je naar in je werk?
De voorwaarden die ik stel aan mijn werk, liggen besloten in de vele keuzes die ik in het verleden heb gemaakt. Sommigen daarvan lagen al besloten in wie ik was voordat ik naar de kunstacademie ging. Deze voorwaarden liggen besloten in mijn vorming én mijn verzet daartegen.
Mijn werk gaat over schilderkunst. Er wordt niet geknoeid met het uiteindelijke beeld. Het is het altijd resultaat van een proces (methode) dat zich voltrekt (zonder moraal).
Het mag geen (zichtbare) moeite kosten en moet op een zo vanzelfsprekend mogelijke manier ontstaan. Dat wat moeilijk is, ligt ervoor of erna.
Tijdens het maken ben ik ‘slechts’ intermediair. Tijdens het maken beweeg ik mij ergens tussen opperste concentratie en totale achteloosheid.
Splitt, Van der Ploeg en Schuppers @ Galerie Leuchter (2012)
Mijn streven is altijd geweest om werk te maken dat zich zo natuurlijk mogelijk voordoet, nooit gekunsteld. Ook al ben ik mij er terdege van bewust dat een kunstwerk een ultiem construct is.
Studio, Hoogezand (2021)
Wanneer is een werk voor jou af?
Een werk is af zodra de verf bijna droog is, zich niet meer laat manipuleren. Aan het eind van een werkdag, alkydverf droogt in tegenstelling tot olieverf door verdamping. Lang of kort, afhankelijk van de luchtvochtigheid en temperatuur, seizoensgebonden zou je kunnen zeggen. Goed of slecht… Ik keer er zelden tot nooit op terug. Het Stanleymes is nooit ver weg.
De werken die blijven, zijn degene die ik nog niet zag, welke een aanvulling vormen op de schilderijen die eraan voorafgingen, of op zijn minst de competitie aankunnen met de familie waarvan zij onderdeel gaan uitmaken.
Martijn Schuppers, een detail van 1 van de multiples (2021)
Martijn Schuppers (1967) werd opgeleid aan het Hunter College in de VS en aan het Frank Mohr Instituut in Groningen. Zijn werk werd veelvuldig tentoongesteld in binnen- en buitenland, onder andere, Stedelijk Museum Schiedam en Kunstmuseum Bremerhaven (D), Galerie Jahn, Landshut (D) en galerie Roger Katwijk. Ook bij onze We Like Art Shows kwam Schuppers vaak voorbij.
Zijn werk is opgenomen in talloze collecties, zoals: Centraal Museum Utrecht, Stedelijk Museum Schiedam, Rijnstate Kunstcollectie, Stadsgalerij Heerlen/Schunk, ABN AMRO Art Foundation, AkzoNobel Art Foundation, LUMC kunstcollectie, AEGON, Kunststichting AMC, UMC collectie, collectie Gasunie en collectie Theodoor Gilissen.
Vanaf 1 juni kun je bij de Artspace van de AkzoNobel Art Foundation in de nieuwe presentatie een kabinet met prachtige werken van Martijn Schuppers zien.
Presentatie multiple en nieuwe schilderijen bij We Like Art, mei 2021
The Process and the Hanging. In 2005 filmde Klaas Koetje de totstandkoming van een groot werk van 4 bij 9 meter, een prestigieuze opdracht voor een vergaderzaal van de Raad voor de Rechtspraak in Den Haag. De film geeft een mooi inzicht in de manier van werken van Schuppers.
Hoe komen haar architectonische en poëtische beelden tot stand? Popel Coumou maakt veel schetsen en werkt daarna aan een tweedimensionale maquette. Deze collage van verschillende lagen papier vormt de basis van haar werk.
Tentoonstelling ‘Paper and Light’ in Fotomuseum Den Haag
De collage van verschillende lagen minutieus gesneden papier wordt belicht van achteren, en vervolgens fotografeert ze deze ‘kijkdoos’ met haar camera. Zo krijgen de collages een nieuwe dimensie en ontstaat er een nieuw venster, een nieuwe wereld. De beelden worden vervolgens afgedrukt, ook dat proces gebeurt heel precies, Popel Coumou is steeds in-control.
Portret Popel Coumou
Deze manier van collages maken ondersteunt haar in het sturen van de kijkrichting en zo kan ze de grafische vormen van de ruimtes naar haar eigen hand zetten. Echt handwerk, zegt Coumou zelf, de uitgeschoten snij-lijntjes in het papier benadrukken dit en zorgen voor extra gelaagdheid in het beeld.
“De voorstelling is bij haar eigenlijk arbitrair, een uitnodiging om voorbij het oppervlak te kijken naar wat nodig is om die voorstelling te creëren: kleur, compositie en bovenal licht.
Coumou is als een goochelaar die open en bloot uitlegt hoe een truc werkt en je er toch elke keer weer laat instinken. Wie goed kijkt, ziet imperfecties in de knipsels waarmee ze haar beelden opbouwt: een hoekje van een stoel, een rafelrandje aan een tafel. Nog makkelijker is te zien dat dit collages zijn. De maker strijkt de gestapelde laagjes niet eens goed glad en laat ze rustig omkrullen bij de hoekjes.
Maar zet twee stappen achteruit en ja hoor: je ziet, nee, je voelt de diepte en de ruimte.”
Tentoonstelling ‘Paper and Light’ in Fotomuseum Den Haag
Wij zijn heel blij dat we je een mooie keuze aan werken uit 2003 tot en met 2019 van Popel Coumou kunnen laten zien. We vroegen haar naar haar manier van werken, haar studio en naar haar solo in Fotomuseum Den Haag.
Kun je voor ons je studio beschrijven? In mijn studio staan drie werktafels zodat ik aan meerdere ideeën tegelijk kan werken. De muren en tafels liggen en hangen vol met werk, losse schetsen en proefjes waar ik mee bezig ben.
In de kasten staan doosjes die per project of jaar gevuld zijn zodat ik makkelijk het basismateriaal voor mijn foto’s terug kan vinden. Mijn studio is de plek waar ik vrij en ongestoord voor me uit kan staren en alles uit kan proberen wat in me opkomt.
Zo ontstaan de beste dingen. Het is enerzijds een overdaad aan visuele prikkels maar voor mij ook een zekere rust. Door mijn werk zo om me heen te hebben kom ik tot nieuwe inzichten.
Portret in studio Popel Coumou
Wat is je favoriete materiaal om mee te werken? Papier is het materiaal waar ik al jaren mee werk en wat ik nog altijd graag gebruik. Er zijn zo veel verschillende soorten papier met elk hun eigen karakter, en daarbij print ik ook foto’s die ik vervolgens weer gebruik binnen mijn palet van gekleurd papier.
Klei is een materiaal wat ik van 2003 tot 2006 veel gebruikt heb en sinds 2017 weer langzaam ter hand heb genomen om opnieuw mee te experimenteren.
Verder experimenteer ik graag met materialen die mijn pad kruisen terwijl ik werk. Liefst zijn het materialen die ik zelf binnen mijn studio kan bewerken. Zo kan ik alles zelf doen en spelenderwijs van alles uitproberen.
Tentoonstelling Cultural Museum Mechelen, Belgie
Hoe ziet je dag eruit? Ik begin mijn dag meestal rond 9 uur. En afhankelijk van afspraken of het thuisfront ben ik daar tot ± 17 uur. Als ik met iets bezig ben ga ik, met een kopje thee erbij, meteen van start. Als ik nog zoekende ben begin ik met struinen door mijn schetsen, werk en gemaakte foto’s. Ik teken het een en ander en meestal ben ik dan in de loop van de dag wel iets aan het maken en werk ik al neuriënd met mijn koptelefoon op door tot ik naar huis moet.
Atelier Popel Coumou
Wat doe je zoal in je atelier? Zoeken, spelen, experimenteren, schetsen, snijden, belichten, fotograferen en plezier hebben. En natuurlijk op z’n tijd wanhopig zijn 😉 als ik denk dat ik mijn beste werk gemaakt heb en het me nooit meer gaat lukken iets beters te maken. Door in een vrije flow te blijven en alles te maken en uit te proberen wat in me op komt, komt er altijd vanzelf iets op mijn pad om verder te onderzoeken en uit te werken.
Tentoonstelling ‘Paper and Light’, Fotomuseum Den Haag
Kun je vertellen hoe je aan een nieuw werk begint? Dat is niet iets wat volgens een vast patroon verloopt. Door bijna elke dag te werken of in elk geval met m’n werk bezig te zijn en niet bang te zijn stomme dingen te doen en zo het toeval toe te laten ontdek ik nieuwe interessante wegen om te onderzoeken. Alles wat ik gaandeweg aan interessante dingen tegenkom hang ik aan m’n muur om op een gegeven moment, als de tijd rijp is, verder uit te werken.
Opstelling in tentoonstelling ‘Paper and Light’, Fotomuseum Den Haag
Wat laat je zien in je tentoonstelling in Den Haag? In de projectzaal van het Fotomuseum laat ik nieuw werk zien wat ik speciaal voor deze tentoonstelling gemaakt heb. Ik wilde voor deze tentoonstelling mezelf uitdagen nieuwe stappen te zetten. Dat is gelukt.
Ik benader de ruimte van het museum zoals ik normaal de ruimtes benader in mijn 2D collages. Je loopt als het ware mijn wereld in. Er is voor de tentoonstelling ook een speciaal lichtplan gerealiseerd. Voor de toeschouwer die tijd neemt zal het licht langzaamaan veranderen in de ruimte en zo voor alle werken, met name voor de lichtbakken, elke keer een andere kijkervaring opleveren. Zo geeft het werk zich in stappen prijs.
Popel Coumou, 93_Untitled (2015)
Kun je iets vertellen over je twee recente edities? Deze edities heb ik gemaakt om mijn boek “Paper and Light” te kunnen bekostigen die inmiddels gepubliceerd is.
Het stilleven is een reprise van de miniatuur klei stillevens zoals ik ze maakte in 2003. De opmars naar de hernieuwde serie stillevens waarvan nu een selectie in het fotomuseum hangt. Ik vind het een feest hoe met de fotografie het gevoel voor schaal volledig verloren gaat en ik zo op de grens van realiteit en fictie kan balanceren met mijn werk.
Twee recente edities – Untitled (Stilleven) en Untitled (collage) (2019)
Ook de collage is een eerste werk dat een nieuwe serie heeft ingeluid. Het werk is opgebouwd uit foto’s van luchten waardoor ik geen licht meer hoef toe te voegen omdat het verloop van licht al in de foto’s van de luchten verscholen zit.
Het papier is een “levend” materiaal wat een nieuwe dimensie toevoegt aan mijn werk en bij veranderend omgevingslicht van uiterlijk veranderd. De collages dienen niet langer alleen maar als basis voor de foto maar zijn nu afwisselend met de foto’s soms ook een werk op zichzelf.
Popel Coumou – A PAPER PERSPECTIVE – Torch Gallery, 2021
Wat zijn je plannen voor de komende tijd? De tentoonstelling in het Fotomuseum is een eerste opstap geweest naar het maken van collages als werk op zich. Dit wil ik graag verder uitbouwen. Een belangrijk aspect daarbij is voor mij het balanceren tussen abstractie en herkenbare realiteit. Het is mooi als een werk zich niet in één oogopslag prijsgeeft en op meerdere manier te interpreteren is. Dus weer opnieuw spelen, experimenteren en plezier hebben op deze nieuwe ontdekkingstocht.
Popel Coumou, 04_Untitled Stilleven (2003)
Popel Coumou (1978, Velsen) had onder meer tentoonstellingen FOAM, Huis Marseille, TORCH Gallery, Amsterdam, Museum Valkhof, Collectie DE GROEN Arnhem en nu in Fotomuseum Den Haag. Haar werk is opgenomen in diverse collecties, onder meer: Museum Het Domein, Sittard, Kunst Museum Den Haag, Foam Amsterdam, Huis Marseille Amsterdam, AMC Amsterdam, Collectie Buitenlandse Zaken en Bouwfonds Nederlandse Gemeenten.
Portret Popel Coumou, film door Gerrit Schreurs in opdracht van Fotomuseum Den Haag. Popel vertelt in haar studio over haar manier van werken, en je ziet de opbouw van de tentoonstelling. Echt een aanrader.
Hieronder staan diverse werken van Popel Coumou. De werken zijn vaak beschikbaar in 2 formaten, elk in een oplage van 5. In onze webshop zie je of het bewuste werk ook in een maat groter beschikbaar is. We kunnen de werken ook met artglass voor je laten inlijsten. Alle werken kunnen gekocht worden met de KunstKoop van het Mondriaanfonds. Als je vragen hebt, we helpen je graag verder.
Studio Livingstone Projects Berlin (foto: Joppe Muller & Valentin Cheli)
We vroegen de kunstenaar naar zijn werk periode en naar de werken die hij daar maakte.
Ha Harry, je was onlangs voor een paar maanden aan het werk in een gastatelier in Berlijn, hoe is dat bevallen?
Dat klopt! Ik heb drie maanden in het residentie atelier van Livingstone Projects Berlin gewerkt. De eerste weken moest ik even wennen aan het alleen zijn: geen vrienden die onaangekondigd langskwamen, geen atelierbezoeken die de dag braken en geen afspraken buiten de deur. De stilte die dat met zich meebracht zorgde soms bij mij voor enige onrust, maar naarmate de tijd vorderde begon ik hieraan te wennen. Voor mijn gevoel begon toen mijn residentie pas echt.
Ik vergat de tijd en maakte effectieve uren. Ook werkte ik tot laat door in de avonden, wat ik in Nederland zelden doe. Gedurende mijn tijd daar ben ik in contact gekomen met gevestigde Nederlandse kunstenaars in Berlijn zoals Ab van Hanegem en Hester Oerlemans en heb ik een aantal Berlijnse kunstenaars zoals Pius Fox en Max Rödel ontmoet.
Portret Harry Markusse (foto: Joppe Muller & Valentin Cheli)
Ook deed ik mee aan de Berlin Art Tours en kwamen zij langs in het atelier. Daarnaast bezocht ik, als ik niet aan het werk was, ateliers, musea en tentoonstellingen. Het aanbod aan musea en galeries is echt vele malen groter dan in Nederland, dus er was altijd wel iets interessants te bezoeken.
Het was voor mij echt een eyeopener om te ervaren hoe het is om uit je comfort zone te stappen en (voor even) in een nieuwe stad te wonen en mensen te ontmoeten met nieuwe meningen en andere invalshoeken dan de mensen die normaal gesproken mijn werk zien. Ik denk mede hierom dat mijn werk zich op een heel nieuw vlak heeft ontwikkeld.
Harry Markusse, Berliner Luft (2020), 180 x 130 cm (foto Peter Cox)
Je werkte aan een nieuwe reeks die er qua vormentaal ook echt anders uitziet dan de vorige serie werken. Kun je hier iets over vertellen?
In ben geïnspireerd geraakt door de rijke geschiedenis van de stad. De vooroorlogse strakke sfeer die Oost-Berlijn uitademt, maar ook de goed vertegenwoordigde subculturen in deze ruimtelijke en rouwe stad hebben veel indruk op mij gemaakt, in de relatief korte tijd (3 maanden) dat ik er zat. Dat is (denk ik) terug te zien in mijn werken die daar zijn ontstaan.
Harry Markusse, Berliner Luft @ We Like Art 2021
Kun je iets vertellen over de twee grote schilderijen die wij op ons kantoor tonen?
Deze twee werken komen uit de serie Berliner Luft. Het grote gele werk is gemaakt tijdens mijn residentie in Berlijn, waarbij ik met deze reeks in Amsterdam verder ben gegaan. Daar heb ik het donker schilderij gemaakt. Door het gebruik van een ronde mal die ik tegenkwam in een schilderswinkel in Berlijn ben ik gaan schilderen met de nieuwe vormen.
Na een aantal weken (mislukte) werken met de nieuwe vorm kwam ik op de huidige compositie. Het lijkt alsof er een soort luchtstroming doorheen vloeit die in gedachten zich buiten het schilderij blijft door ontwikkelen. Belangrijk in deze serie voor mij is dat je over het hele doek wordt geleid zonder dat je naar één specifiek deel kijkt.
De Berliner Luft serie verwijst ook naar het gelijknamige drankje Berliner Luft, een veel gedronken likeurtje in het Berlijnse nachtleven. Dat heb ik helaas dit jaar moeten overslaan vanwege de pandemie, wat misschien wel weer heeft gezorgd voor het (sneller) ontstaan van de Berliner Luft serie. 😉
Tentoonstellingsfoto: Friso Boven
Je maakte 7 bijzondere collages – hoe ging dat in zijn werk?
Tijdens mijn schilder proces ontstaat altijd veel restmateriaal. Dit komt omdat ik zonder voorstudies of schetsen altijd direct op het doek begin. Aan het begin van de werkperiode in Berlijn keurde ik veel werk af, wat je normaal gesproken als toeschouwer niet ziet, maar waar wel veel interessante stukken in zaten.
Harry Markusse, Collage Berlijn (2020) #4
Door de collages maak ik dit deel van mijn proces ook zichtbaar. Door verschillende stukken doek uit te snijden, te spiegelen, te kantelen en opnieuw met elkaar te combineren ontstonden deze collages.
Harry Markusse, Berliner Luft @ We Like Art 2021 (foto Peter Cox)
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Naast de presentatie van nieuw werk bij jullie, loopt er ook nog een andere tentoonstelling bij Livingstone in Den Haag. Daarna is er een tentoonstelling bij galerie van den Berge in Zeeland. En in juni is er werk van mij te zien op Art Rotterdam met Livingstone (als dat mogelijk is qua COVID-19). Vanaf de zomer werk ik in Leipzig waar ik een residentie doe bij LIA Leipzig op het Spinnerei terrein. Daarna doe ik een duo tentoonstelling met Marleen Sleeuwits bij galerie Bart. Een mooie volle agenda!
Atelier 2024
Harry Markusse studeerde in 2013 af aan de Academie Minerva in Groningen. Hij ontving van het Mondriaan Fonds de bijdrage Bewezen Talent en was te zien als genomineerde bij de Koninklijke Prijs voor de Schilderkunst, ook had hij tentoonstellingen bij onder meer Museum Belvedere, AkzoNobel Artspace, Ron Mandos, Heather Gaudio Fine Arts (VS), Livingstone Gallery, Patrick Heide Contemporary Art (GB) en PS Projectspace. Ook bij ons is zijn werk met regelmaat te zien.
Zijn werk is opgenomen in diverse collecties, waaronder Museum Voorlinden, het ministerie van Buitenlandse Zaken, de BlueKnowledge Art Collection en de AkzoNobel Art Foundation.
Wie heeft die kerkers gebouwd? Wie heeft dit systeem bedacht en in stand gehouden? Het zijn vragen waar je oog in oog met de monumentale schilderijen niet aan ontkomt. Hans vertelde ons over de achtergronden van deze reeks werken.
Hans Broek, Fort Santo, Antonio, Axim
“In de zomer van 2019 ben ik naar Ghana gereisd om daar alle 20 voormalige Nederlandse slavenforten te bezoeken. Ik keek thuis op de kaart waar ze zich bevonden. De volgende dag ben ik op het vliegtuig gestapt en kwam een dag later aan in Ghana. Ik was van plan om van dorp naar dorp te reizen waar de forten zich bevonden en ter plaatse een hotel te vinden. De eerste dag in de hoofdstad ging dat goed. Maar aangekomen in dorpjes aan de kust stond ik met mijn nette grijze rolkoffer temidden van absolute armoede. Krottenwijken. Er was nergens een hotel te vinden.
Op straat ontmoette ik Ben, die een rol schilderijen bij zich had. Toen hij mij zag rolde hij gelijk de schilderijen uit en begon ze met veel flair aan te prijzen. Hij was een buitengewoon goede verkoper, intelligent en humoristisch. Ik vertelde hem mijn verhaal dat ik een reis wilde maken langs alle voormalige Nederlandse slavenforten en vroeg hem of hij mijn gids wilde zijn. We hebben dat toen ter plekke afgesproken.
Hij sprak met buschauffeurs, stamhoofden en andere mensen waar we van afhankelijk waren om deze forten te bereiken. We reden soms urenlang door rivierbeddingen in het oerwoud. Ben was een geweldige fixer. Dank zij hem heb ik alle forten kunnen vinden. En dat is niet niks. Zelfs expat archeologen en historici waren daarvan onder de indruk.”
Hans Broek, Fort Santo, Antonio, Axim, 125 x 200 cm, 2020
“Zo kwam ik aan bij het voormalige Nederlandse slavenfort Santo Antonio. Het fort is van 1642 tot 1872 in Nederlands bezit geweest. Nederland heeft het veroverd op de Portugezen, die het in de late middeleeuwen bouwden.
Het lijkt een mooie locatie. De schok komt pas als je je verdiept in hoe Nederland op deze plek de medemens behandelde. Ze werden na een (soms honderden kilometers) lange tocht vanuit de binnenlanden opgesloten in bedompte ruimtes. Tijdens deze tocht en in de cellen overleed een derde door uitputting en de onhygiënische omstandigheden. De mensen werden gemiddeld 6 weken opgesloten voordat schepen van de WIC ze verscheepten naar de ‘Amerika’s’.
Het was een openbaring om in deze forten te kunnen zijn, waar de duistere kant van onze Nederlandse geschiedenis nog zo tastbaar aanwezig is.”
Hans Broek, Vrouwenkerker, fort Santo Antonio, Axim, 125 x 200 cm, 2020
“Het fort is met zwarte lakverf en witte verf beschilderd, iets wat je ook wel ziet op Amsterdamse 17e eeuwse huizen. Door het zout wat er in de muren zit, bladdert de verf na enkele jaren af.
In het fort Santo Antonio is een kerker voor vrouwen. De vrouwen en mannen werden gescheiden opgesloten. De vrouwen werden met regelmaat door Nederlandse mannen gebruikt voor seks. Dit was één van de redenen waarom werken in de slavenhandel zo aantrekkelijk was voor Nederlanders. De gevangenen werden van alle waardigheid ontdaan en onmenselijk behandeld. Ze waren immers ‘koopwaar’, net als koffie en suiker.”
Plantage Sorghvliet, 60 x 100 cm, 2020
“In december van 2019 vertrok ik naar Suriname om daar voormalige Nederlandse plantage woningen te bezoeken. Veel van deze zijn alleen per boot te bereiken. Ik heb enkele dagen doorgebracht in smalle houten boten, varend op de Suriname en Commewijne rivieren. De rivieren zijn vertakkingen van de machtige Amazone. Het water is grijs, oker en soms roodbruin.
De voormalige plantages zijn vaak overwoekerd door oerwoud. Sommige plantagehuizen zakken langzaam weg in de blubber. Plantage Sorghvliet is een van de ruim 500 voormalige Nederlandse plantages in Suriname. Suriname had de reputatie de kolonie te zijn waar slaafgemaakten het slechtst werden behandeld. Maar slavernij is per definitie wreed.”
Hans Broek, We Like Art Office 2021
“De export producten van de plantages leverden tussen 1750 en 1863 omgerekend naar nu minstens 4 1/2 miljard euro op. Vanuit een puur zakelijk oogpunt waren de plantages een groot succes. Maar vanuit ethisch oogpunt een grote mislukking.
Tot 1828 werden slaafgemaakten niet gezien als personen, maar als roerende goederen. Slaafgemaakten hadden geen enkel burgerrecht; ze mochten geen bezit hebben en niet trouwen. Vanaf 1828 werden slaafgemaakten juridisch als mens gezien maar waren nog steeds ‘onmondig’ en deel van de inboedel. De behandeling van slaafgemaakten was gruwelijk. In de gehele periode van slavernij werden ongeveer 220.000 Afrikanen naar Suriname aangevoerd.”
Plantagehuis ‘Papaya’, 60 x 100 cm, 2020
“De eerste plek die ik voor mijn onderzoek naar het Nederlandse slavernijverleden bezocht was Curaçao. Er zijn nog veel plantage woningen te vinden, die vaak zijn omgebouwd tot hotel en restaurant. Ik zag dat als een teken van Nederlandse handelsgeest, en tegelijkertijd het wegmoffelen van de geschiedenis.
De gebouwen zijn vaak prachtig gerestaureerd. De architectonische schoonheid staat in sterk contrast met de ethische lelijkheid die eeuwenlang op deze plekken is uitgevoerd. Ik sprak met eilandbewoners over de geschiedenis van hun eiland. Omdat ik bezig ben met een documentaire, wilde ik ze graag met mijn videocamera interviewen. Dat wilden ze vaak niet, uit angst daar problemen mee te krijgen.
Ik hoorde wel heel interessante verhalen waar ik nog nooit van gehoord had. O.a. over de beroemde held Tula, die de grote slaven opstand tegen de Nederlanders leidde in 1795. Hij was een maand lang succesvol, maar is uiteindelijk door de Nederlanders op gruwelijke wijze geëxecuteerd.”
Hans Broek, Het slavenhuis (2020), tekening op papier, 66 x 101,5 cm
“Het slavenhuis was één van de vele slavenhuizen op het eiland Goree in Senegal. Deze huizen konden 150 tot 200 Afrikaanse mensen gevangen houden; mannen, vrouwen en kinderen in aparte kerkers. In het midden is de beroemde ‘Door Of No Return’. Wie hier doorheen ging kwam nooit meer terug in Afrika. Een smalle loopplank leidde naar het slavenschip.
Op de begane grond zijn de cellen voor de gevangenen. Daarboven is het appartement van de slavenhandelaar, waarin hij in veel luxe leefde. De twee verdiepingen zijn gescheiden door een dunne houten vloer.
Nelson Mandela bezocht het slaven huis en vroeg om opgesloten te worden in de hele kleine cel voor de opstandigen onder de trap. Het is een cel van een meter hoog, een soort doodskist. Na 10 minuten kwam hij de cel uit met zijn wangen nat van de tranen.”
Zaaloverzicht Hans Broek, De Pont museum, Tilburg, alle foto’s: Peter Cox
Presentatie van nieuwe schilderijen bij We Like Art in Amsterdam
Op het kantoor van We Like Art zijn deze nieuwe schilderijen te zien, uit dezelfde reeks werken die in De Pont te zien is. Maak een afspraak om ze te komen bekijken: info@welikeart.nl. Je bent van harte welkom.
Ter gelegenheid van de solotentoonstelling van Hans Broek in De Pont (t/m 12 september 2021) maakte de jonge filmmaker Koen Kievits in opdracht van We Like Art een bijzonder videoportret. In de film vertelt Broek in zijn atelier in Muiden en in het museum in Tilburg over zijn nieuwe schilderijen.
NIEUWSBRIEF
Als eerste informatie ontvangen over nieuwe edities en aanbiedingen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief:
Presentatie Tim Ayres 2023 @ We Like Art
Tim Ayres, Poem (2022)
Jacco Olivier, Terra Incognita (2019), 27 x 42 cm, 
Sebastiaan Bremer, Narcissus Incomparabilis Fortune (2021), 30cm x 25cm, 
Boek hier je ticket
