Op Art Rotterdam en in de Westergasfabriek hadden we een mooie primeur: we toonden werk uit Dana Lixenbergs serie No Place Like Nome. Deze serie is nog ‘in progress’ en de foto’s zijn nog nergens anders vertoond. Toch wilde Lixenberg graag speciaal voor We Like Art deze twee edities ontwikkelen en laten zien.
Dana Lixenberg, Martha Butler, Nome, Alaska (2009-2013), analoge c-print, 42 x 33,5 cm, oplage 15
Voor een eerder project fotografeerde Lixenberg Inupiaq eskimo’s in het plaatsje Shishmaref (lees meer over The Last Days of Shismaref in deze post op WLA). Om daar te komen moest ze altijd overstappen in het goudzoekerstadje Nome. Toen ze het project in Shishmaref in 2009 afsloot door haar boeken persoonlijk langs te brengen bij de geportretteerde mensen, besloot ze hierna een week lang in Nome te verblijven. Nome trok haar aan doordat het een ruige vrijbuitersplek is.
Nome ligt supernoordelijk in Alaska, daar waar de VS bijna Rusland raken. Het stadje ontstond rond 1900 toen daar in de buurt goud werd gevonden. In die tijd was het de grootste stad van Alaska, inmiddels wonen er nog maar 3.500 mensen. Daarnaast zijn er veel seizoensarbeiders, waaronder nog steeds goudzoekers. Want goud wordt er nog steeds gevonden. De sporen van het goudgraven zijn nog overal zichtbaar. De gaten in de grond zijn nog altijd aanwezig en ook door Lixenberg vastgelegd. Aan de rand van de stad is een onafgebouwde treinrails met een oude locomotief erop. In de dagen van de goldrush is men begonnen met het aanleggen van de treinrails, maar het is nooit afgemaakt. De tijd lijkt hier stil te zijn gezet.
Dana Lixenberg, Untitled, Nome, Alaska (2009-2013), analoge c-print, 42 x 33,5 cm, oplage 15
Mensen komen om goud te zoeken – maar niet iedereen vindt het. Er zijn mensen die in zelfgemaakte houten huisjes op het strand wonen. De mensen op deze afgelegen plek zijn aangewezen op elkaar. Het viel Lixenberg direct op dat er veel bars en veel dronken mensen zijn. Op de foto is een ouderwetse houten saloon te zien met ramen waarin de zee wordt weerspiegeld. Doordat het lijkt alsof je de door de ramen heen ziet ontstaat er een haast surreëel beeld. De houten wand lijkt wel een decorstuk , een venster waar je doorheen kijkt.
De serie Nome (hier deels te zien op de site van Dana Lixenberg) verschilt van andere series, doordat Lixenberg niet met een bepaald doel in Nome begon te fotograferen, maar zich liet leiden door wat ze aantrof en wie ze tegenkwam. Ze volgde haar instinct en fotografeerde de dingen die haar intrigeerden. Dat is ook zichtbaar in de foto’s, die een bepaalde sfeer neerzetten, maar niet specifiek over iets gaan. Het geportretteerde meisje kwam Lixenberg tegen. Het jonge meisje staart in een verdorde tuin verlegen de camera in. Haar rode jurk met applicaties en paars fluwelen rok steken soeverein en dartel af bij de grauwe omgeving. Lixenberg portretteerde haar, maar laat bewust het verhaal van het meisje achterwege. Het is aan de kijker om zelf verbanden te leggen tussen de verschillende foto’s en een verhaal te vormen.
No place like nome is de slogan van het toeristenbureau in Nome. Eigenlijk is No Place Like Nome een werktitel, wellicht verandert het nog zodra Lixenberg een duidelijker plan heeft voor deze serie. Ze wil graag een keer terug om meer foto’s te maken. Misschien wordt het een boek, of een box met foto’s. Het is nog niet duidelijk hoe of wanneer Lixenberg verder gaat met de serie, maar het is zeker dat het stadje haar niet loslaat.
Bekijk en bestel deze werken van Dana Lixenberg in onze Shop.
In een mooie zomerreeks vragen we een aantal kunstenaars in aanloop naar de tentoonstelling, 4-7 september 2014, naar het werk dat ze tonen bij We Like Art! in het Machinegebouw. Vandaag je speciale aandacht voor Dana Lixenberg.
Lees verder: 5 Vragen aan Dana Lixenberg
Als eerste informatie ontvangen over nieuwe edities en aanbiedingen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief:
