Wenzel studeerde vorig jaar (!) af aan de Rietveld Academie met een volkomen eigen geluid. Terecht dat ze in het Virtueel Museum Zuidas al vlak na haar afstuderen soleerde met de tentoonstelling Building Images.
Zoiets gaat dan al snel rondzoemen. Het voorlopige resultaat is haar nominatie voor de Blend/Streetlab Absolut Talent Award 2011, een signalement op fotoblog Point of View, de selectie voor het Internationaal Fotografiefestival te Leipzig, de nominatie voor de prestigieuze European Exhibition Photo Award 2012 en … haar eerste presentatie binnenkort bij Aschenbach & Hofland Galleries in Amsterdam. Op 18 juni 2011 opent Color Cocktail met veel nieuw werk van Wenzel. Op de tentoonstelling zal deze foto in een kleine oplage in een formaat van 100 x 80 cm komen te hangen.
De Ruijter fotografeert landschappen vanaf een hoogte van 10 t/m 100 meter met een op afstand bestuurbare camera die aan een Japanse vechtvlieger hangt. Het ongewone vogelperspectief in zijn foto’s maakt dat je zijn werk meestal in eerste instantie leest als een spel van abstracte variaties tot het duizelingwekkende moment dat je de locaties van boven kunt thuisbrengen.
De Ruijter is een crack in zijn vak en zijn cv beslaat enige A4-tjes landelijke en internationale tentoonstellingen en aansprekende opdrachten. Hij vertelt in een boeiend gesprek voor De Avonden aan Hans den Hartog Jager over zijn eerste vliegerfoto’s met wegwerpcamera’s, over zijn tijd als schilder, over zijn gemiddelde werkdag, zijn locatieonderzoek en over boze boeren die de fotograaf af en toe van hun land jagen. Fascinerend hoe De Ruijter inmiddels textuur, windrichting en lichtspel op het landschap vanaf de grond kan inschatten, ook het bewust inzetten van toeval duiden op een ervaren schildersoog.
In 2005 ontving Gerco de Ruijter van het Belasting & Douane Museum in Rotterdam de opdracht om het landschap aan de Nederlandse grenzen vast te leggen. Het resultaat is een reeks foto’s van grenspalen. In de grensstreek met Duitsland en België ging De Ruijter op zoek naar de stippellijnen op de kaart. De locatie van de hier getoonde foto kun hier zien bij Google Maps. De wat verloren grenspalen (meestal amper te vinden op de foto’s) ontroeren bijna.
Deze speciale editie verscheen bij de catalogus Er zijn grenzen… Joyce Roodnat selecteerde uit haar wandelverhalen een aantal wandelingen op en om de grens, van Termunten tot Cadzand. Wat ons betreft: geen geld voor zo’n fraaie kloeke editie.
De schaduwen van de toeschouwer die over de projecties heen ‘lopen’, maken extra duidelijk dat de personages die geprojecteerd worden gevangen zitten in hun eigen projectiescherm. Met filmische aspecten zoals synchroniciteit en toeval creëert ze een spel tussen begrensde realiteit en de ruimtelijke ervaring. Schaap onderzoekt de spanning tussen zoals zij zelf zegt ‘de plaats van de individu in zijn sociale omgeving en de plaats van het lichaam’.
De lichtinstallatie WE EMIT was al eerder te zien op Art Amsterdam. Als een wandsculptuur hangt een simpel-ogend A4-papier aan de muur met daaraan een elektriciteitskabel en een adapter. Een subtiel licht schijnt door letters en woorden, die zijn uitgesneden uit een lichtgrijs vlak. Om de boodschap die verschijnt, zien we een aura van licht die op de wand straalt. Zo eenvoudig het ook oogt, als kijker wordt je aandacht meteen getrokken, om vervolgens stil te staan bij de vraag hoe wij de werkelijkheid beleven en of we er zelf invloed op kunnen uitoefenen.
Kom het zien bij onze tentoonstelling We like 6% (tot en met 9 januari) in Amsterdam Noord.
Geweldig, een film-installatie van Femke Schaap in je woonkamer! Tot diep in de nacht is de kunstenaar bezig om het precies zo te krijgen als het moet zijn. Lees hier het interview met de kopers.
Een goeie manier om de optie van kunstkopen bij jongeren onder de aandacht te brengen. En bij CJP klinkt het dan meteen ook lekker ronkend:
Uitgekeken op je posters van South Park en New York-posters van de Ikea? Dan biedt We Like Art een mooi alternatief! Koop de mooiste werken van vijf toonaangevende kunstenaars, vanaf € 50,-! Museumkwaliteit gegarandeerd. En daar krijg je nog 10% CJP-korting op ook.
We selecteerden Rosemin Hendriks, Han Schuil, Awoiska van der Molen, Erik van Lieshout en Diana Scherer. Een mooie start van een kunstkoop carrière lijkt ons. Dus als je nog een leuke CJP-ers kent in je omgeving – wrijf ze nog eens deze sympathieke actie in en stuur ze met hun pasje naar ’t Boijmans of Nieuw Dakota! Check hier de aanstekelijke tekst op de CJP-site.
Kijk dan meteen nog eens op ons gastblog op nrc-next. Zeker in deze turbulente tijden is het goed om aan een bredere basis te werken voor de kunst.
Amir Tirandaz | Anne Wenzel | Anne Jaap de Rapper | Annemiek Vera | Aquil Copier | Aukje Koks | Awoiska van der Molen | Birgit Verwer | Carla van de Puttelaar | Charlie Roberts | Charlotte Dumas | Corinne Bonsma| Christiane Baumgartner | David Lindberg | David Maroto | Diana Scherer | Erik Buys | Erik Klein Wolterink | Erik Wesselo | Esther Jiskoot | Evelien Lohbeck | Ewoud van Rijn | Floor Wesseling | Frank Ammerlaan | Germaine Kruip | Han Schuil | Hans Wilschut | Hellen van Meene | Henk Visch | Heringa / Van Kalsbeek | Hinke Schreuders | Jan Wattjes | Jasper de Beijer | Jasper Hagenaar | Jeroen Bosch | Jeroen Jongeleen | Joncquil | Joris Kuipers | Karin Arink | Karin van Dam | Koen Delaere | Koen Doodeman | Koen Vermeule | Kristina Schuldt | Lieven Hendriks | Linda Arts | Lizan Freijsen | Lucas Lenglet | Lucy Stein | Maarten Tromp | Maartje Folkeringa | Maartje Korstanje | Maartje Overmars | Marian Breedveld | Mariken Wessels | Marjolijn van den Assem | Marjolijn de Wit | Mark Kent | Martien van den Hoek | Matt Bryans | May Heek | Merijn Bolink | Mia Pearlman | Micha Patiniott | Michael Kirkham | Michiel Hogenboom | Michiel Schuurman | Navid Nuur | Niels Post | Peter Luining | Petra van Noort | Rafael Rozendaal | Raquel Maulwurf | Rob Voerman | Ronald Ophuis | Rosemin Hendriks | Roland Schimmel | Rozemarijn Westerink | Sander van Deurzen | Sanne Rous | Scarlett Hooft Graafland | Seet van Hout | Sofie van Dam | Stefan Kasper | Stephan van den Burg | Tessa Verder | Thomas Elshuis | Tim Ayres | Tomas Schats | Twan Jansen | V&B | Witte van Hulzen | Wouter van Riessen
titel:
We Like 6%!, 2010
techniek:
van foto op dibond tot kunsthars
afmetingen:
van miniatuur tot maatje monumentaal
prijs:
Van alle kunstenaars werk onder de € 1.500 (incl. 6% btw),
De groen-geel oplichtende ramen verraden menselijke activiteit op een heel vroeg tijdstip. Wilschut fotografeert industriële en stedelijke landschappen – bij voorkeur ’s avonds en ’s nachts. Bouwplaatsen, hijskranen, snelwegen, verlaten parkeerplaatsen van shoppingmalls, de choreografie van rolgordijnen van een kantoorkolos. Verhevigde grootstedelijke landschappen zo zou je het werk van Wilschut misschien kunnen omschrijven.
Met zijn technische camera reist deze frequent flyer de wereld over op zoek naar geschikte locaties als Johannesburg, Dubai, Shanghai, Las Vegas, etcetera, etcetera. Dat hij zich door heel wat onrust en ruis heen moet slaan is goed te zien in deze video van de kunstenaar aan het werk op wat tot voor kort doorging voor de gevaarlijkste plek van Lagos. Bewonderenswaardig, zeker als je na enig doorklikken het resultaat ziet.
Dat Wilschut begonnen is als schilder is goed te zien. Door gebruik te maken van lange sluitertijden onstaat er vaak een wonderlijk buitenaards licht op zijn foto’s. Deze plassen licht en de afwezigheid van mensen geven zijn foto’s een onthecht en romantische lading: de universele moderne stad; ietwat losgezongen van haar bewoners en gebruikers.
In een column op de kunstportal van de AVRO zegt hij er zelf het volgende over:
“Sommige fotografie kan zich meten met schilderkunst. De maker van een fotowerk neemt vaak onomkeerbare beslissingen, doet vooronderzoek, sjouwt zich soms rot door stad en land met de zwaarste apparatuur. Het licht dat wordt gevangen hoeft geen toeval te zijn, misschien is er dagen op gewacht. De scherpte per ongeluk goed of geraffineerd heel bijzonder. De afgebeelde plek in een stad kan iets vertellen over die omgeving, maar ook over hoe de maker die stad zag. En misschien koos hij die plek wel heel bewust als metafoor voor een gedachte.”
De hier getoonde editie is verschenen bij het boek ‘Still Motion, lyric reflections on urbanism‘. Het is een wat abstract bovenaanzicht van een glossy oprit van een wat sjieker hotel in Lagos inclusief mal vijvertje, Märklin gazon en een gefröbeld hekwerkje. Heerlijk!
Check ook even het interview op het symphatiek Arttube kanaal van het Boijmans. De ingreep van Wilschut is net verlengd tot 17 april 2011.
In een mooie film van Bas Roeterink kun je via Uitzending Gemist kijken naar de totstandkoming van Happy Street, het Nederlandse paviljoen voor de World Expo 2010 in Shanghai. Symphatiek en onverstoorbaar (oké af en toe een vloek) zie je Körmeling drie jaar lang in de weer bij dit megaproject. Het kan haast niet anders of er gaan hierna veel internationale deuren voor hem open. De Chinezen lopen in elk geval weg met hem weg, zo heerlijk ‘over the top’. Vaak was dat juist in Nederland in het verleden een reden waarom het nogal eens bij plannen bleef. En als het dan eens uitgevoerd werd zoals de rotonde met het rondraaiende huis in Tilburg – dan is het gemopper niet van de lucht. Kijk voor de aardigheid eens naar de buslading commentaren op Youtube bij een filmpje van dit heerlijk vreemde werk. Zoveel onnozelheid doet het goed bij de klanken van Mike Oldfield.
De Kloppende Kalender is een juweeltje. “Dat wat je telt is dat wat je buiten ziet”, is het credo van dit werk. Met behulp van drie schijven kun je de Gregoriaanse kalender afzetten tegen de zon- en de maankalender en de seizoenenkalender – met een extra werkdag als bonus! Aan de slag.
We kunnen het niet laten ook nog even te wijzen op de gratis replica’s van Sol Lewitt die momenteel uitgedeeld worden in het Van Abbemuseum. “Het museum wordt soms bestempeld als een gevangenis waarin het kunstwerk als een misdadiger is ‘opgesloten’. Met het project FREE SOL LEWITT vraagt SUPERFLEX het Van Abbemuseum op speelse wijze het werk Untitled (Wall Structure), 1972 van de Amerikaanse kunstenaar Sol LeWitt ‘in vrijheid’ te stellen,” aldus het museum op haar site. Totaal worden er door SUPERFLEX (een Deens kunstenaarscollectief) 21 replica’s gemaakt, er zijn nog 2 exemplaren beschikbaar. De parade van gelukkigen zeulend met hun forse wandobject is hilarisch. Soms gelukkig tegen wil en dank trouwens:
“Elk jaar gaan wij, mijn (schoon)zussen en moeder een weekend op stap. Winkelen, uit eten, bijpraten en een museumbezoek. Omdat we in Eindhoven zijn, gaan we naar het van Abbemuseum. We volgen een rondleiding met een gids die boeiend vertelt over het minimalisme en het project dat daar plaats vindt, FREE SOL LEWITT. In de trein word ik gebeld. Ik heb gewonnen. Mijn echtgenoot kijkt mee op de computer en zegt: “Wat is het voor werk? Ik vind het niet mooi. Het is te groot. Had je geen schilderijtje kunnen winnen? Nu hangt het bij mijn zus in de tuin.” Jammer dat daar geen foto van op de site van het van Abbe staat.
Art for All was het uitgangspunt van de sympathieke Free Art Fair in Londen. Als alternatief voor de enorme nadruk in de kunstwereld op prijzen en status, een markt gekaapt door ‘big money’. Kunst (vaak monumentaal) van een flinke batterij goede kunstenaars werd weggegeven aan bezoekers die op een commerciële kunstbeurs veelal af moeten haken. Loting bepaalde of je bijvoorbeeld met een Marlene Dumas of een Markus Vater naar huis mocht. Zou mooi zijn als zoiets een keer hier in Nederland georganiseerd zou kunnen worden – of geef je dan het verkeerde signaal?
Diana Scherer die opgroeide in München ging terug naar haar jeugd. Als ze haar jeugd over mocht doen, die door een moeizame relatie met haar moeder niet gemakkelijk was, dan zou ze een prinsesje, een echt meisje willen zijn. In de serie jeugdportretten die ze maakte, Transfer, gaat ze op zoek naar dit meisje en vraagt zich hierbij steeds af, hoe had het ook kunnen zijn, hoe had het wel gemoeten? De jury (met onder andere fotografen Viviane Sassen en Paul Kooiker) was onder de indruk van haar persoonlijke werk.
Nu is Scherer’s Flowerfield serie te koop, in een serie van 10 stuks, met een oplage van 10 stuks. In deze bloemen serie, zijn bloemen uit hun plastic pot gehaald en sec gefotografeerd. Gedocumenteerd eigenlijk. De vergelijking met een lichtelijk doorgeslagen verzamelaar die helemaal fanaat is van zijn verzamelonderwerp is snel gemaakt. De liefde en passie voor het onderwerp en de zakelijke manier van verwerven, ontleden, tentoonstellen, fotograferen, documenteren en archiveren vormen voor Scherer een inspirerende combinatie. Fascinerend hoe de mooie kleurige planten als het ware uitgekleed worden en in een klinische ruimte, medisch wetenschappelijk onder de loep genomen worden.
Diana Scherer is geen onbekende in de kunstwereld meer. In 2006 won ze de Gregers Nielsen Award van het Brandts Museum of Photography in Odense, Denemarken. Haar foto’s waren te zien in onder andere Parijs, Berlijn en Seoul. In juli opent haar tentoonstelling bij VHS photogalerie Stuttgart. Haar solo-tentoonstellingTheo in Buro Leeuwarden in 2004 lokte zeer veel reacties uit en kreeg bewoordingen als schokkend, onbetamelijk, verontrustend en naïef. Werk van Diana Scherer heeft meerdere lagen en is daardoor heel intrigerend.
Thomas Elhuis onderzoekt letterlijk en figuurlijk de grenzen. Het archief beslaat bijna de hele wereld, elk continent, oneindig veel landen worden aangedaan. Nieuwe werelden en nieuwe plaatsen worden gecreëerd en door de kunstenaar en de kijker steeds getoetst op werkelijkheidszin. Op de grens van de realiteit, zijn tijd en plaats onzekere factoren. Juist dit zorgt ervoor dat de beelden bij iedereen persoonlijke herinneringen aan reizen, steden of landschappen naar boven komen. Welke wegen, routes en levenspaden heb jij genomen?
Op Art Amsterdam is bij Gist Galerie een speciale oplage te zien van Twilight Horizon, een zeer recent werk van Elshuis. Om het werk voor een groter publiek toegankelijk te maken is de editie in een kleinere maat afgedrukt. Bespraken we net Enomoto’s Kagirohi (schemerlicht) in zwart-wit, dit is een sprankelend ‘twilight’! Het ontbreken van dag of nacht zorgt een voor paarsige gloed, het oplichtend oranje stuurt je blik. Verrek, zien we nou ook nog Enomoto’s Sakura (bloesem) voor het beeld dwarrelen?
Lees hier een interessant artikel over het werk van Elshuis door Xandra de Jongh in de Volkskrant.
Sinds 2000 schildert Hogenboom mannen die zich bekeken weten. In zijn eerste serie schilderijen getiteld Saltwaterbleeders liet hij vissers zien die in een mengeling van testosteron en klunzigheid hun vangst tonen. Later in de series Great Outdoors en A Pagan Ethos volgden er mannen die de kijker over hun schouder aankijken.
Daarna schilderde Hogenboom een tijdlang kunstenaarsportretten. “Ze zijn onweerstaanbaar en daardoor toch ook actueel. Het is de mengeling van eerzucht en iets onbestemds, ongrijpbaars dat je dwingt je tot hen te verhouden.” Het laatste jaar is hij weer terug bij zijn Saltwaterbleeders. Het schilderen van deze trofeeënjagers geeft hem naar eigen zeggen een enorme kick. “De opzet is om uitzinnige Piëta’s te schilderen, soms vervuld van testosteron met een seksuele ondertoon, dan weer verstild en meer naar binnen gericht. De vissers zijn archetypen, zoekende zielen, ze verbeelden onze passie, geluk, donkere dromen en existentiële angsten.”
Tweede voorbeeld op rij in onze besprekingen voor Art Amsterdam van werk dat in oplage lijkt te zijn, maar gewoon uniek is. Deze schilderijen op papier houden dezelfde kracht als de – soms levensgrote – schilderijen van Hogenboom. Donker en overtuigend. Interessante titel trouwens, waarin de portretten van starende roggen en de onaangepaste mannen-koppen mooi samenkomen. Volgens het woordenboek:
bottom-dwelling: (1) pertaining to aquatic organisms that dwell on or near the bed of the body of water; (2) acting or performing questionably or unethically
Bottom-Dwelling, 2009, olieverf op papier, unieke monotype (8 verschillende), incl. catalogus, 65 x 50 cm, € 500,-
En o ja, neem gerust een kijkje in het atelier van Hogenboom.
Hogenboom maakte in 2001 een reeks monumentale schilderijen voor het NKI AVL Ziekenhuis in Amsterdam
“In een mengeling van testosteron en tederheid laten de hengelaars en harpoenvissers elkaar hun glibberige vangst zien. Het schilderen van deze trofeeënjagers geeft me een enorme kick. De vissers zijn archetypen, zoekende zielen, hun bravado en strijdlust overstijgen de tijd.”
Michiel Hogenboom maakte in opdracht van de kunstcommissie van het NKI-AVL een nieuwe serie monumentale schilderijen. Vissers die hun vangst tonen in vlammende blauwen. De inspiratiebronnen voor de serie zijn amateurfoto’s van sportvissers en spearfishers; de trophy-shots van Ernest Hemingway en klassieke schilderijen van piëta’s (Maria met Christus na de kruisafname).
De schilderijen zijn in 2002 op hun permanente plek geplaatst in de grote hal van het Nederlands Kanker Instituut – Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis (NKI-AVL)
NIEUWSBRIEF
Als eerste informatie ontvangen over nieuwe edities en aanbiedingen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief:
Wenzel studeerde vorig jaar (!) af aan de Rietveld Academie met een volkomen eigen geluid. Terecht dat ze in het Virtueel Museum Zuidas al vlak na haar afstuderen soleerde met de tentoonstelling Building Images.
