R5, giclee print in lijst, oplage 15 + 2AP, 35 x 50 cm
De slaapkamer van Loozen fungeerde als oenig decor voor de meiden met totaal verschillende motivaties. De wereld is vol raadselen. Via de bijbehorende koptelefoon leest de kunstenaar onderkoeld de mailwisseling voor die voorafging aan de slaapkamersessies. Lees het interview dat we eerder met hem maakten over de serie.
Op dit moment heeft de kunstenaar een mooie solo bij galerie Vriend van Bavink. Nog t/m 15 november kun je terecht op de Gelderse Kade in Amsterdam om te gaan kijken naar de werken die – tamelijk ongewoon – in de hoeken van de ruimte zijn geplaatst. Makkelijk verwijderbare vlekken & Loozen hoeken heet de show – lees vooral het interview op Vice. En had je zijn bijdrage gezien aan de beurs voor jonge kunstenaars Unfair? Met een fijne reeks speels half-abstracte foto’s – Matisse in de klimhal – smullen.
Noël Loozen is ook filmmaker en onlangs debuteerde hij – vers van de Film Academie – op het Nederlands Film Festival met de korte film Hornhunter. Die kunnen we je hier niet laten zien maar gelukkig staat dit briljante pareltje Obstacle course 1.0 wel integraal online!
Speciaal voor We Like Art brengt Noël Loozen deze mooie editie met de grijze Renault. Check de link hieronder.
Pieter bij het raam III (2013), houtskool op papier, 59,4 x 42 cm
Na zijn tijd aan de Ateliers werkt Hoekstra aan een ongewoon oeuvre dat verslag lijkt te doen van een verstild en soms wat verveeld huiskamergevoel in de provincie. Uitzichten op een dorpse omgeving, een ontroerende hommage aan de schilderende moeder. Het is een terrein dat in de Nederlandse schilderkunst zelden wordt verkend. We kunnen eigenlijk alleen Thijs Jansen bedenken, ook een favoriet van We Like Art. Hoog tijd om Hans Hoekstra wat vragen te stellen over zijn ongewone schilderijen en tekeningen waarin de tijd stil gezet lijkt.
Hallo Hans, ben je blij met je eerste museale solo in Assen? Ik ben heel blij met de tentoonstelling. De werken hangen mooi en ik had niets meer willen tonen. Ik had twaalf werken ingepakt voor transport en deze hangen allemaal.
Het geeft een beeld van waar ik het afgelopen jaar mee bezig ben geweest.
Verder is het Drents museum een fijne plek met hele goeie mensen.
Wil je ons iets over de titel – All of us – vertellen? All of us is de titel van een gedichtenbundel van de Amerikaanse schrijver Raymond Carver, welke ik in handen kreeg rond de tijd dat ik door het Drents museum benaderd werd voor deze tentoonstelling. Het is ook een fragment van zijn gedicht “In Switzerland” genaamd. Het laatste deel gaat als volgt:
All of us, all of us, all of us
trying to save
our immortal souls, some ways
seemingly more round-
about and mysterious
than others.
Dit trof mij.
Overzicht Offspring De Ateliers, Amsterdam in 2009 (foto: Gert Jan van Rooij)
Hangen de schilderijen waarmee je de Koninklijke Prijs won – met de grote lome wat indolent liggende mannen – ook in de tentoonstelling?
Wat een heerlijke kloeke zeefdruk van Erwin Thomasse deze vibrerende cirkel! Samen met Michiel Schuurman (de vormgever/zeefdrukker verantwoordelijk voor onze fraaie We Like Art poster) maakte Thomasse in het Grafisch Atelier in Amsterdam deze druk met maar 3 kleuren slash drukgangen. De spoortjes van enkel, dubbel of driedubbelgedrukte lijnen zijn in al hun schijnbaar chaotische verbanden voer voor wiskundigen.
Het vertrekpunt van deze editie was een bizar gecontroleerde tekening van Thomasse met liquitex inkt getiteld ‘Portal’. Met een duizelingwekkend patroon van kleine korte streepjes. And Tall and of a Port in Air volgens de dichter Wallace Stevens. Erwin Thomasse kwam al eerder voor bij op ons blog, namelijk als de maker van dit auraportret van Kim Jong-Il, ijzersterk.
We schreven toen: “Thomasse(1972, Eindhoven) is een speelse debunker – van spirituele kwakzalverij, dwingende (rijkdom belovende) kettingbrieven tot ego-branding. De kunstenaar prikt het allemaal door met zijn grafische en samengestelde beelden en gaat er heerlijk plagerig mee aan de haal. Wij smullen van zijn Wodka spuitende Boeddha fonteintje. Maar ook zijn monument voor de reizigers die gestrand waren gedurende de uitbarsting van de Eyjafjallajökull vulkaan mag er zijn; een wat oenig ogend 15 cm hoog roze-rood geurende kaars.”
We stonden stil bij het portret van de grote leider, een door Thomasse opgeblazen lage-resolutie foto gecombineerd met een vlammende pseudo-spiritualistische aura foto.
Een raadselachtig instant-icoon. Een loeigrote print met geweldig felle kleuren die door het print procédé minimaal 75 tot 200 jaar lichtecht zou moeten blijven. Een mooie beeldecho van de op hol geslagen Noord-Koreaanse propaganda-posters in zuurstokkleuren.
Heel tof om nu weer nieuw werk te laten zien van Thomasse – die overigens ook heel fraai werk maakt voor Vlisco, kijk even hier.
titel:
geen titel (2014)
techniek:
driekleurige zeefdruk (Yellow, Magenta en Cyaan) op duurzaam 300 grams Hello Gloss papier, oplage van 25
afmetingen:
70 x 70 cm (papiergrootte)
prijs:
Dit werk is inmiddels uitverkocht
verkoopinfo:
Informeer bij ons naar beschikbaar werk van Erwin Thomasse
Wij smullen van het grafische werk van Stijn Peeters (1957, Valkenswaard). Zijn etsen lijken met speels gemak gemaakt en kunnen zich meten met de grafiek van allerlei internationale toppers. Het werk is geworteld in een beeldenwereld van Goya tot de kluchtigheid van de oerstrip Max und Moritz van Wilhelm Busch. Allerlei oplossingen die mogelijk zijn binnen de op zich vrij lastige etstechniek worden mooi terloops ingezet door Peeters. Het resultaat is een reeks sterke beelden die over elkaar buitelen van maakplezier en maatschappijkritiek.
Stijn Peeters, GRIM @ de Pont, foto Peter Cox
Los Caprichos, de beroemde serie etsen van Goya lijkt het vertrekpunt van de reeks. Net als de oude Spaanse meester toont Peeters kritisch beeldcommentaar op menselijke dwalingen. Onwetendheid, ijdelheid, eigenbelang worden met satire als mild pamflet verbeeld. We herkennen een aantal politici in al hun potsierlijkheid voor de bühne, maar ook diverse klassieke sprookjesfiguren. De kunstenaars speelt zelf ook een rol in het geheel; als hofnar maar ook als hond en lastdier.
Er zit geen logica of concept achter deze serie volgens Peeters. Het werk is als reeks intuïtief ontstaan. De heerlijke titels die verwijzen naar popsongs en de kunstgeschiedenis “Fools’ Gold”, “Wars of Religion”, “Wonderland”, “I wanna be your dog” and “Acrobats ( Very Blue Period)” maken het geheel helemaal af.
Paul Klemann, A crown for deer with four horns (2010), kleurpotlood, potlood, met toets verf en /of inkt, 21 x 15 cm
Op één tekening liggen in een rietlandschap twee poppenkastpoppen, die met elkaar lijken versmolten. De ene kant is een persoon met een tijgerkop. De andere kant is een tijger met juist een mensenhoofd. In de lucht trekken vreemde vogels voorbij en het riet op de achtergrond lijkt allerlei gezichten aan te nemen.
Incense makes it invisible, kleurpotlood, potlood, met toets verf en /of inkt, 33 x 45 cm
Het zijn zeer gedetailleerde tekeningen, die er tegelijkertijd erg speels uit zien. Dat is ook hoe Bovasso werkt, zonder schetsen of plan gaat ze aan de slag.
Bovasso laat zich inspireren door de natuur, maar ook door populaire cultuur en strips. Die invloeden zijn zichtbaar in de verschillende motieven in haar werk. Zowel bloemen, abstracte vormen als stripfiguren laat ze veelvuldig kleurrijk terugkomen. In deze editie is het welbekende figuurtje Snoopy leidend voorwerp. Er is een grote groep Snoopy hoofden zichtbaar. Al vanaf het begin van Bovasso’s carriere duikt Snoopy steeds weer op in haar werk. Vaak in groepsverband, met vele Snoopy’s. Snoopy is voor Bovasso een demoratisch symbool, die iedereen op dat moment natekende. Hoewel deze editie een zeefdruk is, zijn ze tegelijkertijd allemaal met acryl-gouache ingetekend. De hand van Bovasso is nog altijd zichtbaar, iedere editie is door die unieke acryl-gouache tekening weer net even anders.
Ze werd eerder vergeleken met Hundertwasser en Gustav Klimt, twee kunstenaars die eigentijds en op hun eigen manier de grens tussen decoratie en kunst lijken op te zoeken. Bovasso krijgt weleens kritiek op haar ‘meisjesachtige decoratieve’ werk, maar zelf vindt ze juist dat in dit hyperdecoratieve element een onheilspellend tintje zit. ‘Mooie’ beelden zijn niet per definitie eenduidig. Het esthetisch gebruikt Bovasso om ervoor te zorgen dat je goed naar het werk gaat kijken. Al die gedetailleerde elementen zorgen ervoor dat je haar werk eigenlijk alleen in het echt goed kunt waarnemen.
Kijk even naar de indrukwekkende cv van Bovasso. Haar werk is opgenomen in de collecties van oa MOMA, Collectie KPN , Akzo-Nobel Art Foundation, The New Museum of Contemporary Art, The Whitney Museum of American Art, New York, JP Morgan/Chase Bank, Deutsche Bank. Best bijzonder.
De kunstenaar woonde een aantal jaren in Amsterdam (soleerde oa bij galerie Stigter/vanDoesburg) en woont en werkt nu weer in New York. Hier zie je een atelierportret uit de reeks Artist in the World van Andre Smits.
Nina Bovasso, Let the Children Boogie (2012), zeefdruk met unieke acryl-gouache tekening op papier, oplage 39, 25 x 30 cm.
Jarenlang fotografeerde hij de metamorfose van het stationsgebied. In oktober komt zijn fotoboek Centraal uit over dit project, waar 2 ijzersterke speciale edities bij verschijnen.
De reiziger op Rotterdam Centraal moest voortdurend opnieuw zijn weg vinden tussen bouwmaterialen en kranen. Wilschut wilde juist zichtbaar maken wat je als reiziger niet kon zien. Hij zocht naar een overzicht en besloot te fotograferen vanuit een hotelkamer tegenover het station:
“Vanuit deze ruimte op de 12e verdieping keek ik dagen en nachten uit op het Stationsplein. Geen moment zag er hetzelfde uit: de ene dag reden tientallen vrachtwagens met zand af en aan, waar de volgende dag het plein er stil en verlaten bij lag. Striemde soms de regen tegen de zonwerende ruiten van mijn kamer, een uur later baadde het plein zich in het schelle zonlicht.”
Wilschut legde het proces vast en zoomde soms in op details. Toen hij met dit project begon stond het oude stationsgebouw er nog. Terwijl dat werd afgebroken ontstonden er tijdelijke wonderlijke bouwwerkjes en op de achtergrond verrees het nieuwe station. Juist de tussenmomenten, de tussentijdse architectuur met overkappingen en tijdelijke gebouwen, spreken Wilschut aan. Toch gaan zijn foto’s niet alleen over een specifiek station. Er is meer zichtbaar dan alleen de vorderingen op de bouwplaats. Het veranderende weer, verschillende lichtinvallen, maar ook details op de foto’s zorgen voor gelaagde beelden. Iedere foto heeft een eigen kleur en atmosfeer. Wilschut gebruikt intense kleuren kleur en weersomstandigheden als een palet om het veranderende stadsgezicht te verbeelden.
Ook de hotelkamer begon op een gegeven moment mee te spelen. Gaandeweg vielen details en veranderingen in de kamer Wilschut op. De grote bouwlampen beïnvloedden de sfeer in de kamer. De lichtinval op bijvoorbeeld het plafond bleek opeens ook interessant. Zo maakte hij naast de foto’s van het stationsgebied ook abstracte foto’s van de hotelkamer, die een zijdelingse plek krijgen in het boek.
Bij het boek Centraal verschijnen twee speciale edities, elk in een oplage van 30 stuks. Voor € 350 krijg je het boek inclusief een print van 40 x 50 cm op dibond met ophangframe. Op de ene editie is een bouwterrein in diepe mist te zien. Op de voorgrond zijn de bouwhekken en bouwmachines nog te herkennen, maar in de achtergrond schijnen alleen de bouwlampen door de mist heen. De plek is haast onherkenbaar, ondefinieerbaar. Maar dan vallen opeens de neonletters Centraal Station van het oude stationsgebouw op. Je moet goed kijken om de foto te duiden.
Hans Wilschut, Speciale Editie Centraal 2 (2014), 40 x 50 cm, € 350
Bij de tweede editie is het nieuwe station zichtbaar. Dikke regenspetters op het raam weerspiegelen allerlei kleuren en vormen een tweede laag op het uitzicht. Brede zebrapaden veranderen in grafische patronen. Het nieuwe station is een grote lichtbron tussen de donkere gebouwen en straten, maar tegelijkertijd blijft het door de regen een ongrijpbaar gebouw.
Journalist en kunsthistoricus Edo Dijksterhuis en theater- en televisiemaker Wilfried de Jong schrijven teksten in Centraal. Bestel de speciale edities van Centraal, klik hier.
Wij zijn sinds het aanschouwen van het kleine werkje Pornohoek in de trotse Burgerzaal fan van deze jonge schilder.
We schreven eerder in 2011:
Thijs Jansen (1986, Groningen) viel afgelopen jaar op bij de Koninklijke Prijs voor Schilderkunst in het paleis op de Dam. Niet alleen vanwege het afwijkende formaat – veel deelnemers kiezen voor kloeke schilderijen van gemiddeld 2 meter hoog – maar ook vanwege het naïef ogende schilderwerk en het banale onderwerp. Jansen lijkt wat dat betreft een slim uitgekozen artiestennaam.
Melvin (2014), handgekleurde aquatint ets op Hahnemuhle 300 gr. etspapier, oplage 25, € 238,-
Het fraaie piepkleine paneeltje De Pornohoek dwong de toeschouwer om op een paar centimeter van het werkje de liefdevolle details van het genre te bewonderen. Check die lullige gepenseelde plankjes versus de precieze covers. Moet best hilarisch geweest zijn voor de kunstenaar toen de juryvoorzitter en de koningin tijdens hun ronde bij hem een praatje kwamen maken.
Ernst (2014), handgekleurde aquatint ets op Hahnemuhle 300 gr. etspapier, oplage 25, € 238,-
Voor een wel heel sympathieke prijs koop je dit speelse object van een kunstenaar die dartel en virtuoos met vormen, kleuren en materiaal experimenteert. Dit werk bestaat uit een cirkel en twee propellerachtige vormen. Vormen die lijken te kunnen bewegen, alsof het werk zo roterend door de kamer kan gaan spinnen.
Sassen maakt ook prachtige fotoboeken, zoals Roxane en Etan & Me, waarin elke keer 1 project centraal staat. De limited editions van deze boeken bieden de mogelijkheid om voor een betaalbare prijs een foto van Sassen in huis te halen. Sinds Viviane Sassen in het Moma tentoonstelde zijn haar prijzen namelijk flink gestegen. De edities die we eerder op We Like Art toonden zijn inmiddels uitverkocht.
De fotoboeken Roxane en Etan & Me (Oodee, Londen) hebben het typerende Sassen gebruik van vormen, kleuren en schaduwen, maar laten tegelijkertijd een persoonlijke relatie met de onderwerpen Roxane en Etan zien. Hier gaat het niet alleen om grafische elementen, maar ook om wie er wordt geportretteerd. Het opvallende bij deze twee projecten is namelijk dat de gezichten van deze twee personen veelvuldig in beeld komen. Dit in tegenstelling tot ander autonoom werk van Sassen waar gezichten vaak niet duidelijk te zien zijn. De persoonlijke fotoboeken geven een kijkje in het creatieve proces en de manier van kijken van Sassen.
Het net uitgegeven Etan & Me gaat over Etan, een jongeman die Sassen ontmoette in Pikin Slee, een dorp in de jungle van Suriname. Ze portretteerde Etan van alle kanten en soms met schmink op zijn gezicht. Ook op de print bij de limited edition heeft Etan groenige metallic schmink op zijn gezicht. Hij wendt zijn blik af.
Sassen fotografeerde Etan zo vaak, omdat ze zich afvraagt in hoeverre je naar jezelf kijkt wanneer je een geliefde bekijkt. In hoeverre heb je grip op diegene die je lief hebt? Sassen weet dit vraagstuk te visualiseren in het boek door portretten van Etan af te wisselen met vervormde en vervaagde zelfportretten. Sommige foto’s zijn zó sterk vervormd dat de oorspronkelijke foto ongrijpbaar wordt. De serie was te zien in Johannesburg bij Stevenson Gallery.
Speciale Editie Etan & Me (2013), 72 pagina’s, 43 afbeeldingen, 28,2 x 20,5 cm, oplage 50 + gesigneerd en genummerde fotoprint (24,5 x 18 cm). NB deze editie is inmiddels uitverkocht
Het boek Roxane is ook persoonlijk en ongrijpbaar tegelijk. Hetis een ode aan styliste Roxane Danset waar Sassen veel mee samenwerkt. ‘Ik raakte erdoor geïntrigeerd omdat ik haar nooit helemaal kan peilen. Ik krijg steeds maar een laagje van haar te pakken. Ze blijft een mysterie.’ Ook in het boek blijft Roxane een mysterie, op iedere foto lijkt ze wel een ander personage. Iedere keer staat het lichaam centraal, soms is enkel een uitsnede van een lichaamsdeel te zien, maar andere keren neemt Roxane vreemde houdingen met haar lichaam aan, waardoor vervolgens fascinerende schaduwen ontstaan. Doordat je hetzelfde onderwerp steeds op een andere manier en in een andere houding ziet, wordt je meegenomen in de manier van kijken van Sassen.
Al twee maanden na het verschijnen was Roxane uitverkocht. De limited edition is nog wel via ons beschikbaar! Dat is alleen maar fijner, dan krijg je niet alleen een mooi boek, maar ook een foto thuisgestuurd van Roxane. Ze is op de rug te zien, gehuld in een rode panterjas uitkijkend naar een blauwe lucht. Een foto om bij weg te dromen. Maria Barnas schreef een (schaduw)gedicht bij het boek.
Speciale Editie Roxane (2012), 76 pagina’s, 43 afbeeldingen, 28,2 cm x 20,5 , oplage 50 + gesigneerd fotoprint (25 x 17 cm). Je kunt de speciale editie in onze shop bestellen. NB er is nog maar 1 beschikbaar exemplaar.
Het Fotomuseum in Rotterdam toont van 8 maart t/m 1 juni 2014 de grote ruimtelijke installatie Umbra, waarin het spel met schaduw in de foto’s van Sassen centraal staat.
Schuurman is wat ons betreft zonder meer één van de spannendste posterontwerpers in Nederland. In de internationale blogosfeer is dat al langer bekend, google zijn naam en je raakt verzeild op tientallen blogs die weglopen met hem. Ook het Stedelijk Museum is gecharmeerd van Schuurman en besloot een paar jaar geleden het hele oeuvre van Schuurman te verzamelen. Best een eer.
Wat maakt zijn werk nou zo bijzonder? Misschien is het de mengeling van z’n mathematische belangstelling, precisie, een geweldig kleurgevoel en een prettig soort creatieve gekte; de drive om los te gaan binnen steeds andere strenge randvoorwaarden.
Voor sommige ontwerpen gaan de computers bijna op tilt vanwege het omvangrijke rekenwerk. De 3D vormgeving en belettering vloeien ineen tot kantelende beelden. Ook heeft zijn werk soms prettig psychedelische effecten. Voor het Graphic Design Museum in Breda bijvoorbeeld ontwierp hij wandkleden en een wegwerp servies om van te duizelen zo fraai. Schuurman is ook ontwerper bij Vlisco, zijn soms uitzinnige stofontwerpen zijn een hit in Afrika (bekijk zijn ontwerpen hier).
Speciaal voor We Like Art @ Art Rotterdam maakte Schuurman een spectaculaire wand van 3 bij 10 meter met zeefdrukken losjes gebaseerd op de luxaflex van het Van Nelle pand. Op de grote wand hingen een reeks fraaie affiches in kleine oplages gedrukt die dienden als aankondigingsposters voor diverse tentoonstellingen. Het gros is opgehangen/geplakt en inmiddels verdwenen. Schuurman heeft er nog een paar exemplaren van – een buitenkans voor de fans van speelse hard-core vormgeving. De zeefdrukken (50 x 70 cm) kosten € 150,- per stuk. Mail ons als je belangstelling hebt.
Ook voor We Like Art maakte Schuurman een nieuwe poster. De zeefdrukken van de wand kregen een laatste drukgang in wit – alsof een virtuoze glazenwasser net langs geweest is, heerlijk! We hebben nog een aantal van deze handgedrukte posters beschikbaar.
We Like Art @ Art Rotterdam, 100 x 70 cm, zeefdruk, oplage 70, € 150,- inclusief verzendkosten binnen Nederland.
Heb je belangstelling? Mail ons en we maken het in orde met je.
Michiel Schuurman schreef een mooi kritisch stuk over dit project. The devil is in the details: lees het hier.
Change (2013), pen en inkt op papier, 65 x 50 cm, € 800,-
Vorige maand In de Westergasfabriek toonden we met enige trots een bloedmooie tekening van Rozemarijn Westerink, een mooi nerveus vrijwel dichtgetekend werkje in zwart-wit. Het is heel bijzonder hoe Westerink haar horror vacui bezweert op de vierkante centimeter en met hetzelfde gemak op monumentaal formaat. Haar wandschilderingen zijn net zo indrukwekkend en even vreemd en duister.
Eerder schreven we over haar werk: Lieve hertenkopjes, gemaskerde mannen. Kabouters met rode puntmutsjes, vervaarlijke doodshoofden. Paarden met mooie manen en grote ogen tegenover woest ogende mannen met grote zwarte geweren. Deze tegenstellingen kom je allemaal tegen in het werk van Rozemarijn Westerink (1982, Ede). In haar tekeningen, schilderijen, animatiefilmpjes en installaties met wandvullende beelden is een bijna schokkend contrast waar te nemen in haar stijl van tekenen; een soort droombeelden in natuurgetrouwe fijn gearceerde lijnen èn graffiti-achtige punk in zwarte druipende vegen.
Ze maakte onlangs een nieuw groot werk in een Werfkelder bij de manifestatie Utrecht Down Under. Hoog tijd om Rozemarijn een paar vragen te stellen over dit werk op locatie en de tekeningen die ze speciaal voor We Like Art selecteerde.
z.t.(groepsportret)(2013), pen en inkt op papier, 24 x 32 cm, € 400,-
Gé-Karel van der Sterren, Tricky Rock, 2013, olieverf op paneel, diverse formaten
Ha Gé-Karel, kun je iets vertellen over hoe dit deze werken tot stand zijn gekomen?
In de Tricky Rock serie gaan de bergklimmer en de schilder beiden de confrontatie aan met de harde realiteit. Daarnaast is de bergwand te zien als een verticaal vlak waarop de bergklimmer annex schilder sporen achterlaat. Beiden hebben als doel het neerzetten van een ervaring groter dan zijzelf.
Waren er beperkingen door de oplage, de maat of door de prijs?
De enige beperking die ik ervaar bij het maken van een serie is de drang naar beeldontwikkeling. Daar tegenover staat dat bij het maken van een serie je jezelf de gelegenheid geeft te verdiepen.
Wat maakt deelname aan Start Buying Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
We Like Art biedt aan geïnteresseerden in kunst de mogelijkheid om zich te oriënteren en voor een zeer sympathieke prijs, hoge kwaliteit kunst te kopen. Daarmee wordt de stap kleiner voor de aanschaf van een ‘groter’ kunstwerk.
Zou je zelf een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling willen kopen?
Ik zou zeker een werk willen wat op de deelnemerslijst staat, maar zou dan eerder een werk met de kunstenaar willen ruilen. Door met elkaar te ruilen ontstaat er een sympathie verklaring ten opzichte van elkaars werk en het gevoel van waardering door vakgenoten vind ik aangenaam en stimulerend.
Praktische informatie Start Buying Art
Locatie: Machinegebouw, Westergasfabriek Amsterdam
Data: 5 t/m 8 september 2013
Open: alle dagen 11.00 – 19.00 uur
Toegang: € 5,-
Natascha Libbert, boy rock (2012), 40 x 40 cm, digitale c-print, oplage 30
Na een werkend bestaan als account manager bij een groot reclamebureau (FHV/BBDO), besloot ze part-time stewardess te worden om naar de kunstacademie te kunnen. En juist de mogelijkheid om te reizen bracht haar tot dit veel geroemde fotoproject (PhotoQ, NRC, GUP) over dat wonderlijke verlangen naar een universeel decor van luxe en ontspanning. Nominaties voor 2 Dutch Doc Awards, niet gek. Inmiddels heeft ze haar werk getoond in het GEM, het Nederlands Fotomuseum, bij galerie Kranendonk en vorig jaar bij Unseen.
Wat maakt haar werk zo bijzonder? Het is de blik van een obsessieve kijker, met altijd oog voor het vervreemdende in situaties – resulterend in een gekantelde werkelijkheid. Licht, kleur, actie, compositie, toevalligheden: Libberts zet alles speels en dwingend naar haar hand. Hoog tijd om Natascha eens wat vragen te stellen.
Hoe is het Natascha? Ben je nu in Nederland of in het buitenland op pad met je camera?
Ha, het is goed. In tegenstelling tot de afgelopen 10 jaar vliegen ben ik nu al een tijdje in Nederland. Afgelopen april was ik een periode in Ghana en ik kijk uit naar september, dan ga ik weer op reis.
Hoe zou je jouw foto’s omschrijven aan iemand die nog nooit een werk van je heeft gezien, ehm … behalve dan dat ze vaak vierkant zijn?
Nou tegenwoordig zijn ze niet vierkant. Ik heb de Hasselblad tijdelijk (?) geparkeerd omdat ik het gevoel had dat ik mezelf aan het herhalen was. Een nieuwe manier van werken leek me verfrissend. Wellicht dat ik over een periode weer terug ga naar analoog 6 x 6 maar misschien ook niet. In antwoord op je vraag denk ik dat mijn beelden vaak een film-still kwaliteit hebben, het zijn taferelen. Iemand zei ooit dat het foto’s van plekken zijn, die gaan over mensen. Ze lijken geënsceneerd maar dat zijn ze nooit.
stamp of light (2010), 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Welke wereld roep je op in je werk?
Ik probeer een universele zoektocht naar geluk te verbeelden in ongeënsceneerde momenten. Verlangens, dromen en idealen geven een dimensie aan de ruimte waarin we ons bevinden, en is van invloed op onze perceptie van de werkelijkheid: de ‘imaginaire beleving’.
Voorheen was dit vanuit het idee dat mensen doorslaan in het disney-ficeren van hun omgeving, dat die veel weg heeft gekregen van een decor, en dat mensen daarin bijna ontheemd raken omdat het zo onpersoonlijk is geworden. Daar ging mijn boek ‘Take me to the Hilton’ over: perfect vormgegeven werelden met wat dolende mensen. De afgelopen tijd ben ik het vervreemdende decor echter steeds meer gaan zien als een vanzelfsprekend theater waarin de mens zijn eigen werkelijkheid wel degelijk kan afdwingen, en niet langer een leidend voorwerp is.
Maar ik zoek mijn onderwerp dan ook minder op in esthetische ‘perfecte’ werelden, maar meer in zogenoemd natuurlijke. Daarin vind ik compassie en schoonheid waar ik schijnbaar zelf ook behoefte aan heb. Behalve dat ik fotografie gebruik om een persoonlijke behoefte daaraan te verbeelden, is het ook een manier om orde te scheppen in de complexiteit van alles. Het maakt de dingen soms behapbaar.
Puff (2010), 50 x 50 cm, oplage 10, digitale c-print in lijst en 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Het licht is vaak zo bijzonder. Is er een bepaald favoriet tijdstip van de dag voor je werk?
Met de Hasselblad werkte ik zoveel mogelijk met een soort diffuus licht, wat de indruk wekt van een in scène gezet moment. Terwijl niets natuurlijk in scène gezet is, de wereld is zelf al gek genoeg. Momenteel let ik daar wat minder op omdat ik anders fotografeer. Het soort licht bepaalt wel eens naar wat voor landen ik wel of niet ga. Of in welke seizoen. Hard licht vermijd ik, maar vorig jaar liep ik per ongeluk urenlang met 45 graden in Fes rond en dan wordt de hitte en verblindend licht vanzelf onderdeel van de beleving en concentratie die ik oproep om in te fotograferen.
airshow, 50 x 50 cm, oplage 10, digitale c-print in lijst | 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Hoe ga je praktisch te werk, hoe kom je tot nieuwe foto’s/nieuw werk?
Praktisch gezien moet ik mezelf op reis sturen. En ondanks mijn liefde voor reizen vind ik dat ongelofelijk moeilijk en laat ik me graag afleiden door het alledaagse leven.
Voorheen vloog ik 2-3 per maand naar een andere bestemming over de hele wereld omdat ik een deeltijd baan had als stewardess bij de KLM. Ik wist precies waar ik kon fotograferen en welke bestemmingen voor mij nuttig waren. Dan maak je vanzelfsprekend werk. Maar ik merkte dat die vorm niet meer werkte en toen ben ik gestopt.
In ieder geval is het zo dat wanneer ik ergens ben, dat ik het ervaar als een groot onderzoek. Vaak ook wel als een strijd, om te vinden wat ik zoek. Ik verlies me graag in een soort uitputtende beleving van een plek. Maar uiteindelijk hou ik daar wel van. Ik moet dus gewoon op reis, en dan levert die beleving werk op.
Hoe vind je die vreemde parken en die wonderlijke schermen?
Veel lopen en zoeken. En op een gegeven moment zijn je ogen bijna geprogrammeerd om bepaalde dingen te zien. Ik ben nu bezig om ze niet meer te zien. Want anders zou het alleen nog maar gaan over gekke plekken.
untitled#3 (2008), 80 x 80 cm, oplage 7, digitale c-printfoto in lijst
Wat inspireert je?
Veel. Maar vooral hoe mensen zich tot hun omgeving verhouden. Ik heb eigenlijk geen filter, alles komt binnen, dus ik ben daar voortdurend mee bezig. Niet gek dan, dat ik dat met fotografie enigszins probeer hanteerbaar te maken.
Is reizen belangrijk voor je?
Reizen is waanzinnig belangrijk. Als kind woonden we in verschillende landen, mijn ouders hebben altijd overal gewoond en voor mijn werk heb ik ook veel gereisd. Dat ik sinds een jaar niet meer vlieg voelt als een afkick periode. Ik stap heel moeilijk op het vliegtuig maar zodra ik het doe heb ik het idee dat ik doe waar het leven voor bedoeld was. Bovendien vind ik de gedragsvormen van verschillende culturen ongelofelijk interessant en ik heb het idee dat ik ze goed aanvoel. Daarom lijken veel plekken op een soort 2e thuis.
Misschien ook omdat ik vanaf jongs af aan in bepaalde landen woonde en dat ze daardoor onderdeel zijn geworden van mijn identiteit. Dan komt opeens een herinnering van vroeger naar boven drijven en dan wordt het heden nog rijker. Of ik probeer het verleden te rijmen met het heden en dan verlies je jezelf dus ook al snel in je imaginaire beleving van een plek. En dat is misschien wel de bedoeling.
Wat is het geheim van Afrika?
Geen idee. Ik heb er als kind gewoond maar ik heb niet dezelfde liefde voor bijvoorbeeld Saoedie Arabie. Het is een haat liefde verhouding maar ik denk dat wanneer je deze vraag aan een aantal andere fotografen stelt, dat je dezelfde aantrekkingskracht aantreft. In Afrika zijn dingen die wij hier vanzelfsprekend vinden, dat helemaal niet. En andersom ook. Er zit een bepaalde poëzie in de taal, en benadering van het dagelijks leven waar ik van houd. Tegelijkertijd irriteer ik me ook wel eens ongelofelijk. Die tegenstrijdigheid vind ik fijn maar verder is het ook een intuïtieve aantrekkingskracht.
Wanneer vond je je eigen geluid naar je eigen gevoel?
In het 3e jaar op de academie. Toen fotografeerde ik alles waar ik zoveel vragen over had. Ik merkte dat ik 3 jaar later een grote vraag had ‘weggewerkt’. Heerlijk. Maar ik zoek vaak weer naar een eigen geluid. Onlangs ook weer.
the gardener (2010), 80 x 80 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Naast je fotografie mag je graag schrijven, vertel eens?
Uiteindelijk gaat het mij erom dat ik ervaringen, observaties, gedachtes wil ervaren. Om ze vervolgens te benutten of vertalen, zet ik het om in beeld of ik schrijf er wat over.
Met dat eerste voel ik misschien meer druk omdat ik ervoor opgeleid ben en omdat ik me bewust ben van de ‘regels’. Als ik gedachtes opschrijf is dat heel anders. Voor zover dat enigszins lukt is het een groot plezier om te doen. Bovendien is het minder opdringerig dan fotografie. Laatst zei iemand dat tekst wel eens de lijm zou kunnen zijn van m’n fotografie. We zullen zien.
Waar ben je nu mee bezig, wat zijn je plannen?
Ik verheug me op mijn nieuwe website. Daarin hoop ik meer verhalen te laten zien. Dat wordt een uitprobeersel.
In september ga ik weer op reis en wil ik daarmee recent werk uit Ghana aanvullen. Zou leuk zijn wanneer er eind van het jaar behalve een nieuwe website, weer iets op de plank ligt.
Voor We Like Art zocht je een werk uit als speciale editie: Boy Rock, kun je hier iets over vertellen?
Boy Rock had ik nog niet eerder laten zien en ik had daar wel veel zin in. Dus dat leek me een goede keus. De foto maakte ik in 2012 langs de kust in Zuid Afrika.
Boy rock (2012), 40 x 40 cm, digitale c-print, oplage 30
Cuny Janssen | speciale editie Yoshino | 34,5 x 46 cm | analoge kleurhandvergroting | oplage 30
In Nederland soleerde ze in toonaangevende musea: FOAM, De Pont, Het Valkhof en de Kunsthal. Sinds 2000 reist fotografe Cuny Janssen de wereld over. Ze maakt portretten van kinderen in hun dagelijkse omgeving en combineert deze met rijk gedetailleerde foto’s van de natuur die hen omringt.
We halen voor een omschrijving van haar werk graag de tekst van Museum de Pont aan:
“Cuny Janssens benadering van de fotografie laat zich karakteriseren als documentair. In haar foto’s ontbreekt iedere vorm van beeldmanipulatie of nadrukkelijke enscenering. Zij maakt gebruik van het natuurlijke licht om haar onderwerpen centraal en frontaal in beeld te brengen. Dat haar foto’s boven het puur registrerende uitstijgen heeft te maken met de enorme precisie waarmee ze fotografeert. De zorgvuldigheid in beeldopbouw, kadrering en lichtval maken dat het ‘toevallige’ van de werkelijkheid zijn willekeurig karakter verliest. Die geconcentreerdheid verleent haar fotowerken een intense en tegelijkertijd verstilde schoonheid.”
Afgelopen januari verscheen een nieuw fotoboek van Cuny Janssen vernoemd naar een bijzondere plek in Japan: Yoshino. Een berg beroemd vanwege zijn sakura bomen die in het voorjaar een enorme weelde aan kersenbloesem dragen. Wij vroegen Cuny Janssen naar dit fantastische en zeer kloeke fotoboek.
Je nieuwe boek (nr 8 al weer!) is een prachtige bloemlezing van tekst en beeld van een eeuwenoude magische plek in Japan. Wat maakt Yoshino zo magisch eigenlijk?
Waarschijnlijk de 3.000 bomen die er een paar honderd jaar geleden in drie lagen geplant zijn en die in de lente in bloei staan. Yoshino is een heilige berg waar je de ene schrijn na de andere tempel tegenkomt en waar zich legendes afspelen met ridders vermomd als vossen en waar achter iedere boom een geest uit het verleden schuilt.
Hoe ben je tot je foto’s gekomen? Heb je je een poos ondergedompeld in de natuur, rondgetrokken en geklauterd met je camera?
Thomas Elshuis | Fl#001, 2013 | digitale print in perspex box, oplage 20 | 24 x 21 cm | € 425.
Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
Thomas Elshuis (Hilversum, 1961) reist al 10 jaar door het fotoarchief (bestaande uit meer dan 20.000 dia’s!) van een wijlen vriend en wereldreiziger, die tussen 1960 en 1995 zijn talloze reizen over de wereld op kleinbeelddia vastlegde. Delen van foto’s uit deze oneindige dia-archieven krijgen een nieuwe bestemming in de gemanipuleerde foto’s die inmiddels Elshuis’ eigen reisdagboek vormen. Op reis gaan zonder een stap buiten de deur te zetten – dat is de core-business van Elshuis. Imaginaire reizen in samengestelde landschappen. Thomas Elshuis onderzoekt letterlijk en figuurlijk de grenzen. Nieuwe werelden en nieuwe plaatsen worden gecreëerd, als kijker probeer je je steeds te verhouden tot de beelden. Het lijken herkenbare plaatsen te zijn, bij iedereen komen persoonlijke herinneringen aan reizen, steden of landschappen naar boven.
Nu in de Amsterdamse Bijenkorf twee splinternieuwe werken van Thomas Elshuis. Ze bestaan uit twee lagen, waarvan één transparant iets los hangt, voor de ander. Het landschap lijkt daardoor te bewegen. Net als onze herinneringen, die ongrijpbaar zijn, is er een zwevend, onbestemd beeld ontstaan. De werken vormen het begin van een serie die Floating Islands heet. De mooie perspex box waarin het werk hangt, zorgt ervoor dat het een object aan wand wordt.
Thomas Elshuis | Fl#002, 2013 | digitale print in perspex box, oplage 20 | 24 x 21 cm | € 425.
Regop, 2013, published and printed by Warren Editions, oplage 20
Ze zoomt in op een blauwe zwembroekslip die zicht biedt op een ferme bobbel, een glanzend rode appel waar een hap uit genomen wordt, een rafelig gerand kraagje aan een vulva, een stilleven van teennagels als een 17e eeuws zeegevecht; het zijn onderwerpen die een schrijver als Jan Wolkers of John Updike verdienen. Want het is de typische ‘stofuitdrukking’ in haar werk die aandacht verdient.
Videoportret uit de reeks Hollands Meesters door Gülsah Dogan.
Het bollende glimmende cellofaan van ingepakte supermarktappels roept associaties op met flink doorbloede zwellichamen. Een straf uitgevoerde Full Brazilian biedt zicht op een – als porselein glanzende – groene venusheuvel. Alles lijkt voort te komen uit tastzin, genot, schaamteloosheid en schaamte tegelijk.
Bij de Bijenkorf presentatie een aantal jaren geleden toonden we deze fantastische print Regop (Up-right). Het is gelukt om de sfeer en verdichting van haar schilderijen te evenaren in een gravure. Het is een fotopolymeer ets, hier lees je meer over deze techniek.
Ina van Zyl, een still uit het Hollandse Meesters videoportret.
Het is een versie van een eerder schilderij dat zich in de RABO-kunstcollectie bevindt (zie hier). De Protea-plant was het embleem van haar school in Zuid-Afrika.
“The thought of a Protea, like everything else I paint, strongly fills me with a combination of repulsion and attraction; beauty and disgust. These opposite forces reside in all my work. Imploded and isolated from its usual context.
regopMy paintings are, as my charcoal drawings, saturated. Almost suffocated by the amount of paint and color, the canvases are densely covered from corner to corner. I aimed at obtaining a similar density and point of saturation producing this polymer gravure Regop.
Light and shadow define volume and shape. Using intense colors, I create light radiating from the work itself.”
Ina van Zyl studeerde aan de universiteit van Stellenbosch in Zuid-Afrika (1990-1994) en aan de Ateliers (1996-1998). Tentoonstellingen van haar werk vonden plaats in onder meer het Dordrechts Museum en het Gemeentemuseum Den Haag.
WassinkLundgren ondermijnen, op een speelse manier, enkele ongeschreven regels van de fotografie. Zoals in Tokyo Tokyo, een reeks tweeluiken waarbij het zogenaamde beslissende moment op een komische manier wordt benaderd. Namelijk telkens vanuit 2 camerastandpunten gefotografeerd. Als een soort informele stereofotografie. Zoek de verschillen! Of Empty Bottles, dat 24 Chinezen vastlegt wanneer ze flessen opruimen, sneaky als lokaas door de fotografen op verschillende locaties geplaatst. De kunstenaars liggen op een afstandje met hun camera klaar om ongezien de flessenrapers vast te leggen.
In deze fotografiespecial van Kunstuur vertellen ze (meteen in het eerste item) over hun projecten en hun voorbereiding op de fotobeurs Unseen afgelopen September.
Het duo WassinkLundgren bestaat uit Thijs groot Wassink (1981) en Ruben Lundgren (1983). Beiden studeerden in 2005 aan de Hoge School voor de Kunsten, richting Fotografie, in Utrecht. Tijdens het laatste jaar van deze opleiding besloten zij zich te presenteren als een duo. Vervolgens voltooide Thijs groot Wassink zijn Master Fine Arts aan Central Saint Martins in Londen en Ruben Lundgren behaalde zijn Master in Photography aan de Central Academy of Fine Arts in Peking.
Het gaat bij WassinkLundgren om herhaling, speelsheid, onderzoek naar het medium fotografie en samenwerking. Het duo neemt deel aan verschillende groeps- en solo tentoonstellingen in binnen- en buitenland. En nu dus de eerste grote museale solo. One Group Show van WassinkLundgren is van 25 januari t/m 17 maart 2013 te zien in Foam.
Bij de tentoonstelling verschijnt een nieuwe publicatie met werk uit de serie Lu Xiaoben:
Toen Ruben in 2007 naar China verhuisde viel pas echt op hoe lang hij was (2m precies). Het ‘integreren’ verliep daar door wat lastiger, wat wij hebben aangepakt als startpunt van een nieuw project: de aandacht die Ruben op zich af krijgt omdat hij lang is, verdraaien tot ‘omdat hij beroemd is’. Vanuit deze gedachte hebben we een serie beelden en een publicatie gemaakt die speelt met onderwerpen als ‘beroemdheid’, ‘buitenstaander zijn’ en beeldvorming.
Koop nu een print uit dit project en maak hiermee de publicatie mede mogelijk. Het formaat van deze print is 22 x 19 cm. Het is een Archival pigment print in een oplage van 100. De print is gesigneerd op de achterkant (door beide kunstenaars) en komt in een box met het boek plus een dvd met daarop een kort filmpje van Ruben Lundgren op de markt in China en de reacties van mensen op hem.
Een mooie manier om voor een bescheiden bedrag een werk te bemachtigen van dit kwikzilveren duo!
Hoi Niels superleuk dat je meedoet met onze eindejaarsshow bij galerie VOUS ETES ICI. Je hebt daar een tekst aangebracht op de wand met handgezaagde en geschilderde letters. We lezen: Valuable thoughts and advices. I read your topic with great interest. Wat is dat voor een tekst?
Het is ‘comment spam’, tekst die wordt achtergelaten in de commentaar secties van websites en die de suggestie wekt dat er iets gezegd wordt over het onderwerp in kwestie. Comment spam wordt gelijktijdig naar duizenden websites verstuurd. Bijna altijd slaat zo’n tekst nergens op en verdwijnt het ongelezen in spamfilters. Een enkele keer vallen spam, het onderwerp op de website en de persoonlijke situatie van de lezer samen.
Je werkt wel meer met van die wonderlijk opdringerige spam-teksten, waar komen die teksten vandaan?
Diepenheim is een zichzelf bedruipende presentatieplek met een avontuurlijk programma. De focus ligt op beeldhouwkunst, tekenkunst en kunst in de openbare ruimte. Deze door de lokale gemeenschap omarmde instelling voor experiment en vernieuwing is bijzonder, omdat er maar weinig plekken van zijn buiten de Randstad.
Ze hebben er een goeie neus voor kunstenaars. Nog t/m 2 december kun je er werk van de in Berlijn woonachtige Hester Oerlemans (1961) bekijken. We vroegen Hester per e-mail naar deze show.
Hoi Hester, over je tentoonstelling LINK-O-LOON in Kunstvereniging Diepenheim. Kun je iets vertellen over wat je daar laat zien op je show?
Mijn interesse voor comics is al zo oud als dat ik leef. In strips kan alles en is niets onmogelijk: het te pas en te onpas door muren en deuren lopen of een gat in de bodem vallen, een prachtig dramatisch silhouet achterlatend. Mijn werken hebben ook vaak iets stripachtigs.
Vorig jaar kon je zijn alsmaar uitdijende serie Nirvana Drawings zien in De Hallen in Haarlem. Sinds 2006 werkt de kunstenaar aan deze reeks van potloodtekeningen steeds gebaseerd op dezelfde hoesfoto van Nirvana van Charles Peterson. Kurt Cobain ligt met gitaar in de hand verdwaasd en wijdbeens op het drumstel. Achterover gevallen na een enerverende jam-sessie – zo lijkt het. Dat Van Kreij steeds terugkomt bij hetzelfde vertrekpunt is mooi en idioot tegelijk. 18 Nirvana tekeningen op een rij werken gek genoeg heel betoverend. De teller staat nu al op meer dan 40.
Het werk van Van Kreij heeft iets plagerigs. Je wordt bij hem als kijker vaak op de proef gesteld of uitgedaagd. Zo werkte hij een periode aan reeksen van 2 haast identieke droodle bladen (zie hier). Ogenschijnlijk volstrekt willekeurig tekeningen, telefoonkrabbels die hij minutieus kopieerde/dupliceerde in hun onnadrukkelijkheid. Die focus op onbelangrijke en betekenisloze beelden komt ook terug in zijn reeks werken over de grafische patronen van de binnenkant van enveloppen. De verheven maker wordt uitvoerder, stoeien met schatplichtigheid de regel.
Een ander werk dat we je niet willen onthouden is zijn project over gereproduceerde ruis: Hey Hey, My My (Into The Black). In 2008 filmde hij met een camera voor de monitor een registratie van een live optreden van Neil Young. Dit proces herhaalde hij bij diverse tentoonstellingen sindsdien, zodat bij elke take het beeld steeds waziger en onscherper wordt. Een intrigerend werk dat je lang bijblijft. Hier zie je de beelden.
De tekeningen van Marijn van Kreij gaan het plafond van We Like Art te boven, gelukkig seinde hij ons in dat er een mooie editie is verschenen van zijn hand bij de show in Finsterwolde (Noord-Oost Groningen). Voor de heropeningstentoonstelling van Galerie Waalkens nodigden Merel Waalkens en Boudewijn Rosman Van Kreij uit om de tentoonstelling mee samen te stellen en vorm te geven. De rijke geschiedenis van Galerie Waalkens en het gedachtegoed van Albert Waalkens (1920 – 2007) vormde het uitgangspunt om een actuele tentoonstelling te maken.
We citeren de zaaltekst: De titel die Marijn van Kreij aan deze tentoonstelling heeft gegeven ‘The Only Rule is Work’ is zowel gericht aan hem zelf, de andere kunstenaars in de tentoonstelling en de galerie en niet in de laatste plaats haar bezoekers. Het ‘doen’ als dé manier om verder te komen en ontwikkeling mogelijk te maken. Hij is ook gericht aan u, de bezoeker, omdat deze tentoonstelling een bepaalde betrokkenheid wil opeisen. Het is geen tentoonstelling van passief ‘plaatjes’ kijken, maar een die vraagt om een actieve houding.
En nu in de openingsshow van het Stedelijk heeft Van Lieshout een eigen zaaltje met zijn serie schetsen over Pim Fortuyn. Het is allemaal eigenaardig lomp en virtuoos tegelijk: die slonzige stijl met veel cartoon-bloot in een schoolagenda-idioom. En aanstekelijk is het zeker, het is zo’n beetje de enige humoristische noot in het heropende Stedelijk.
Fortuyn wordt in 30 ruwe schetsen getackeld als een incorrecte (machts)geile populist, net als Van Lieshout zelf? Hilarisch, belachelijk makend, ontsporend als een visuele Geen Stijl filippica, maar ook – gek genoeg – heel betrokken. Check hier de afbeelding van het werk en de collectieomschrijving van het Stedelijk zelf.
Erik van Lieshout kwam op ons blog aan een aantal keren voorbij (hier en hier), nu tonen we graag deze grote druk met opplakoogjes. Hard-core Van Lieshout wat ons betreft. Lekker melig ook, en … supergoed geprijsd.
Omdat we het niet kunnen laten, check svp dit fantastisch stuiterende videoportret van filmmaker Pieter Verhoeff uit de reeks Hollandse Meesters. “Dit is een enorm kut-project…”
10 Kunstwerken die in de afgelopen jaren speciaal voor de Rabobank gemaakt zijn – van internationaal bekende kunstenaars die de Rabobank al jaren volgt met regelmatige aankopen. Deze edities zijn nu voor het eerst te koop voor niet-Rabobank-medewerkers.
We moeten er wel meteen bijzeggen dat de bezoekers van de Open Tuinen Dagen en onze nieuwsbrieflezers eerste keus hadden. En het gaat hard, de editie van Viviane Sassen en het paard van Charlotte Dumas zijn inmiddels uitverkocht. Van de andere werken zijn nog enkele exemplaren beschikbaar. Het zijn ook echt allemaal heerlijke deals. Schrijf je in voor de nieuwsbrief dan sta je de volgende keer vooraan.
Bovenaan deze post zie je de editie Fire Still Life (2004), een typische Elspeth Diederix voor een mooi bedrag. Diederix (1971 Nairobi, Kenya). reist graag en veel. Onderweg krijgt ze de ideeën die ze uitwerkt in haar foto’s en vindt ze de landschappen die ze gebruikt als decor voor haar beelden. Vaak is het niet meer dan een flits waarin ze door de alledaagse dingen heen haar eigen beelden ziet. Daarna volgt een proces van zoeken, proberen en fotograferen. Net zo lang tot er een echte Diederix is ontstaan. Update: deze editie is helaas uitverkocht.
Komend weekend opent in de Nieuwe Vide in Haarlem Große Malerei een afsluitende tentoonstelling van dit project. We zijn heel benieuwd naar de combinatie van de werken in deze grote finale. Ga vooral kijken – het is beslist geen insider-feestje!
Van Marielle Buitendijk (1976, Hilversum) zagen we afgelopen februari op de RE: Rotterdam een kamervullende installatie van A4-tjes in steeds wisselend perspectief. Geweldig. De kunstenaar heeft 500 (!) keer een A4 geschilderd/gespoten op een stuk papier met linnenstructuur… maatje A4. Dit alledaagse vertrekpunt heeft geleid tot een fraai abstract totaalwerk: koel, speels, monomaan en lichtvoetig tegelijk.
Dus eigenlijk moet je niet moeilijk doen en er gelijk een stuk of wat kopen. Doen! Hoewel eerlijk is eerlijk 1 enkel werk ook uitstekend op zichzelf kan staan… we spreken uit ervaring.
Over Buitendijk schreven we al eerder. Ze heeft er net een artist-in-residence op zitten in Dresden (Dld). We zijn heel benieuwd naar het werk dat ze gaat tonen in Haarlem.
Vanaf 2008 maken tekenaars Claudie de Cleen en Tammo Schuringa samen DAT-tekeningen. Half afgemaakte of incomplete tekeningen, voorstudies en schetsen met potentie worden naar elkaar opgestuurd, waarna de ontvanger er verder in tekent. Soms is de tekening daarna meteen af, soms wordt hij enkele malen heen en weer gestuurd om uiteindelijk als ‘af’ dan wel als ‘mislukt’ te worden bestempeld.
Inmiddels werken ook de vermaarde illustrator Thé Tjong Khing en beeldend kunstenaar Corinne Bonsma mee aan dit project.
“DAT-tekeningen zijn werken waarin verschillende tekenstijlen tegen elkaar schuren of op een wonderlijke manier samensmelten en waarin fantasieën met de alledaagse realiteit worden vermengd. Het idee is ontstaan uit de behoefte los te komen van de eigen tekenhand en onverwachte wendingen een kans te geven.” Mooie voorbeelden van hoe tekeningen in tussenstappen tot stand komen zie je hier.
Wij vinden dit echt een heel sterk project. Omdat het speels is en morrelt aan de autonomie van de kunstenaars, omdat er een mooi soort gekte in zit. En omdat het eindresultaat vaak echt super is. De verschillende tekenhanden versterken en ontregelen elkaar. Dat de tekeningen daarbij ook nog eens wel heel betaalbaar zijn maakt het extra mooi!
We kunnen hier maar een aantal tekeningen tonen. Als je belangstelling hebt dan kun je ons mailen en dan sturen we je een mapje op met een reeks werken waar je een keus uit kunt maken. Je kunt ook kijken op onze Facebook pagina, daar hebben we een album aangemaakt met 44 afbeeldingen onder het motto: vele handen maken licht werk.
In navolging van zijn overgrootvader Colijn reisde Maarten Tromp (1980) naar Papua, één van de laatste gebieden op aarde waar nog steeds plekken zijn en volkeren leven die nauwelijks door westerlingen zijn bezocht. Maar ook een gebied waar de oude wereld overhoop ligt met invloeden van de moderne tijd en mensen in zo’n 100 jaar de sprong van het stenen tijdperk naar het heden hebben moeten maken.
Maarten Tromp studeerde in 2005 af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en won in 2009 de tweede prijs van de Bouw in Beeldprijs in het Cobra Museum. Ook kun je zijn sterke foto’s gezien hebben op onze We Like 6% protesttentoonstelling bij Nieuw Dakota. Tromp verdiende volgens de Volkskrant 4 sterren met zijn fotoboek over de Indische Buurt in Amsterdam. Over de “De buurman, z’n ex en de eigenaar van de wasserette“:
“..het fotoboek waarmee de jonge fotograaf Maarten Tromp (1980) in een klap een klassieker op de wereld schopt..
..Juist de manier waarop hij het gevoel van ongerustheid combineert met het poëtische straatleven maakt zijn boek tot een monumentaal document van het grotestadsleven aan het begin van de 21e eeuw.”
Met de opbrengst van de verkoop van deze editie wordt een nieuw project van Maarten Tromp gefinancierd. We zien een teder duo ‘Girls in white dresses‘, twee meisjes in witte jurken bij een groot doopfeest van de katholieke kerk. Heel sympathiek zo’n manier om bij te dragen aan het werk van een kunstenaar.
Het is geen klassieke kunstenaar-schildert-en-vertelt-in-zijn-atelier film geworden. Meer een associatieve reeks fragmenten die heel filmisch een indruk geven van Ophuis en zijn onderwerp: “het gedrag van normale mensen onder extreme omstandigheden.”
Hoofdbestanddelen in de film zijn z’n onderzoeksreis naar Sierra Leone, de gesprekken met voormalige kindsoldaten, de casting van de modellen, een door de acteurs nagespeelde gruweldaad in zijn atelier, een galeriesolo op de voorname beurs The Armory in New York en close-up beelden van een indringend gesprek met de kunstenaar. Dit alles versneden met actiebeelden van Ophuis als duurloper, van de oever van de Hudson tot de Nederlandse hei.
Het mooie is dat het raadsel intact blijft. En dat is goed.
“De schilderijen die ik nu aan het maken ben, daarbij is het geweld zo excessief dat je je dat bijna niet kunt voorstellen. Dat zijn dingen die je eigenlijk niet ziet in de media. Dan verleid je de toeschouwer, zodat die zich gaat afvragen: “Waarom maakt iemand zoiets?”. Dat heb je veel minder bij een nieuwsfoto. Die heeft een soort sfeer van objectiviteit en een schilderij of kunstwerk is veel subjectiever. Jij als maker wordt ook vaak gezien als een soort dader, omdat je iemand anders met dat soort afbeeldingen confronteert. De vraag komt vanzelf naar boven: “Waarom doet iemand dat?”.
Diverse studies, (1998-2006), 30 x 20 cm, c-print
Eerder schreven we hier al over het werk van Ophuis, we toonden een getekend portret van een Afghaanse jongen. “Het is die vreemde mengeling tussen virtuoze, opwindende en stroeve, soms zelfs wat onhandige schilderkunst. Inclusief rare perspectiefverkortingen en naïeve elementen.”
“Vaak gaat het als het over Ophuis gaat over moraliteit, historieschilderkunst of over de aanklacht die al of niet uit het werk zou spreken. Ophuis ontsnapt aan zowel eendimensionale, letterlijke als allerlei hooggestemde duidingen. Er zit verontwaardiging, mededogen en vilein genot in het werk.“
Speciaal voor We Like Art selecteerde Ronald Ophuis een belangrijke serie foto’s. Foto’s direct van de werkvloer in het atelier. Na de eerste ruwe schetsfase waarin nieuwe ideeen voor schilderijen worden uitgewerkt laat de schilder modellen komen via een castingbureau. Deze acteurs spelen de situatie na die Ophuis wil verbeelden, en dienen als inspirerend vertrekpunt voor zijn schilderijen en grote tekeningen.
Miskraam/Miscarriage is een thema dat terugkomt in een hele serie ongemakkelijke werken. Als je goed kijkt zie je achter de twee acteurs een tekening liggen van Baby een bezwerende reeks werken die Ophuis tegelijkertijd maakte.
Het schilderen van een miskraam is nogal wat. Absoluut een beeld waar bijna iedereen liever van wegkijkt. Het lijkt erop dat Ophuis qua compositie heeft gedacht aan het ontroerende zelfportret van Goya met zijn dokter Arrieta. We proeven een zelfde soort troost en ontreddering.
De andere foto’s tonen voorstudies over de Tweede Wereldoorlog, de burgeroorlog in Sierra Leone, en Srebrenica. Als je interesse hebt mail ons dan en dan sturen we je een klein beeldbestand met de specifieke gegevens.
Hagenaar zijn sober en schraal geschilderde doeken moeten maar eens een keertje in de prijzen vallen volgend jaar. Het kan nog net op z’n 35-ste.
Je begrijpt het – over deze schilder zijn we enthousiast en schreven dan ook al eerder (hier) over hem:
Hagenaar kwamin 2006 van de Rijksakademie in Amsterdam en had in datzelfde jaar al zijn eerste solo bij de Nederlandsche Bank in Amsterdam. Meestal is dat een goed teken; ze maken er bij de kunstcommissie van de DNB een sport van om jonge kunstenaars te scouten en vroeg een solo aan te bieden in de fraaie (en helaas ietwat hoogdrempelige) expositieruimte op het Westeinde . Ook Tanya Rumpff in Haarlem toonde al snel interesse in het werk van Jasper Hagenaar met als gevolg dat zijn werk nu al in een aantal mooie collecties is opgenomen. En terecht, zijn werk is mooi karig en raadselachtig. Beelden zwanger van een prettig soort onheil en referenties naar film en geschiedenis.
Hagenaar schildert vitrines met uniformen, dioarama’s (Dawn of Man) en gevonden artefacten van de klassieke wereld. Maar ook Batman die zich in de jungle ontfermt over een slachtoffer. Wat opvalt is dat de schilderijen heel open zijn geschilderd, minder zwaar dan eerder werk en vol licht.
Galerie 10 organiseerde onlangs een solo met nieuw werk van Hagenaar en vroeg Robbert Roos (de chef van Kunsthal KAdE in Amersfoort) een tekst te schijven over het werk. “De ultieme verleiding van schilderkunst is het vermogen om een zelfstandige werkelijkheid vorm te geven. En Jasper Hagenaar maakt daar gretig gebruik van.” Onder meer door het bouwen van 3D maquettes die hij met een losse toets op een zuigende ondergrond in 2D schildert. Het resultaat: aardkleurige taferelen in vreemde diorama’s die nog een poos nazinderen.
Wie je daar zeker aan zult treffen is Thomas Elshuis samen met zijn sympathieke uitgever 99 Uitgevers/Publishers toont hij daar zijn wonderschone 4 meter lange leporello (oplage 100). Een leporello is een boek als een harmonica – met een melancholiek geluid in dit geval. Elshuis stelde met 144 diabeelden een nieuw, imaginair berglandschap samen dat zich uitgevouwen laat ‘lezen’ als een spectaculair, meters breed panorama.
Naar aanleiding van de tentoonstelling I should have done that in Nest in Den Haag, maakte Joncquil (Zeist, 1973) een cover van het schilderij ‘De Schimmel’ van Phillips Wouwerman (Haarlem, 1619-1668). De reproductie van het schilderij van Wouwerman zwerft al jaren om Joncquil heen, als kind zat hij uren op de trap bij zijn oma om naar het ding te kijken, tegenwoordig hangt het in zijn atelier, nog steeds in hetzelfde krakkemikkige lijstje. Zoals we gewend zijn van de kunstenaar, is zijn ‘ode’ aan Wouwerman in praktisch 1 kleur, in dit geval The Grey. (lees hier ook een eerdere post over het werk van Joncquil)
Het origineel uit 1646 hangt in het Rijksmuseum. Samen met fotograaf Peter Cox zocht de kunstenaar het origineel op in de catacomben van het Rijks, en maakte daar een nieuw werk: het origineel, de reproductie en de cover van Joncquil’s eigen hand. Dit nieuwe werk hangt in de expositie I should have done that, maar kan ook bij jou thuis hangen binnenkort. Het werk is namelijk gratis te downloaden als groot bestand, volg deze link. Het enige wat je nog moet doen is het prachtig laten afdrukken in de maat 30 x 40 cm. En voordat je het laat inlijsten, komt de kunstenaar het graag signeren bij je thuis. De kosten daarvan zijn slechts de reiskosten vanaf Den Haag en een diner. Nou… om blij van te worden toch?
In de tentoonstelling bij Nest citeren 13 kunstenaars het werk van anderen, onder wie Jasper de Beijer, Amie Dickie, Iris van Dongen, Marcel van Eeden, V&B, Charlotte Schleiffert etc. Het coveren van andermans werk is in de hedendaagse kunst (nog) lang niet zo common als bijvoorbeeld in muziek. Zoals Machteld Leij zegt in het NRC: “We zien nu eenmaal liever de kunstenaar niet als een dweperige fan, maar als authentiek en autonoom genie.” Interessant dus, welke voorgangers inspiratie zijn voor deze hedendaagse kunstenaars. En op welke manier ze ingaan op het bestaande werk, welke aspecten en welke lagen in het werk van de ander, triggert de kunstenaar tot de gedachte, dat had IK moeten maken.
Ga dat zien, de ‘covers’ en originele werken nog tot en met 9 oktober aanstaande. Op zondag 9 oktober is er om 15.00 uur een rondleiding bij Nest. Isabel de Sena vertelt dan meer over de opzet en inhoud van de tentoonstelling (meld je hier even aan).
In de toekomst zullen we hopelijk veel meer van haar gaan zien! Heek neemt je mee naar plaatsen en personen. Alsof je ergens loopt en opeens is je oog gevangen door een eigenaardig karakter, een intrigerende plek of een schimmige situatie. Even blijf je hangen, verrast, onderzoekend, nieuwsgierig vooral. Zelf zegt ze hierover:…net als een vlek op je kleding, die er opeens is.”
Gisteren, donderdag 15 september, opende in RC de Ruimte in Amsterdam, de eerste solotentoonstelling van May Heek met nieuwe, spannende werken. De titel van de expositie is Color and Transition Samples.
De afgelopen maanden heeft zij onderzoek gedaan naar de subtiliteit van kleurschakeringen en grijstonen. Een belangrijk onderdeel van het onderzoek en de tentoonstelling, is de serie Pigeons, waarvan het tweeluik hierboven een voorbeeld is. De overgang van kleurgradaties in het alledaagse, in onopvallende situaties, trekt Heek’s belangstelling. Dit kan de schemering zijn, licht – donker, maar dus ook de verrassende kleurschakeringen bij de doodgewone duif. Door een uitsnede van die kleurgradaties te nemen, is het onduidelijk waar je naar kijkt. Heek schotelt de kijker een prachtige kleurstaal voor, met overgangen van grijs, bruin, groen, violet naar diepzwart. May Heek koos de duif als symbool voor diversiteit, alle duiven lijken op elkaar, maar als je op ze inzoomt zijn ze allemaal anders. Het vieze stadse en de esthetiek ontmoeten elkaar.
Vandaag aandacht voor Hans Aarsman (Amsterdam, 1951) fotografiejournalist bij de Volkskrant en De Wereld Draait Door, en onder andere samensteller van Off The Record, de fantastische fotografiepresentatie van het Stedelijk op Art Amsterdam 2009. Aarsman is liefhebber van foto’s zonder primair artistiek oogmerk. Fotograferen om te verzamelen, te registreren of te documenteren. Fotografie die vooral mooi wil zijn daar moet hij niet zoveel van hebben. “Of het goed gecomponeerd is – met een mooi strijklichtje of allerlei andere flauwekul, daar bemoei ik me niet meer mee”. (zie TEDX)
Niet meer want Aarsman was zelf fotograaf voordat hij zijn roeping vond als fotodetective, briljante beeldontleder en droogkomische duider. In 2006 kocht het Nederlands fotomuseum een aanzienlijk deel van zijn fotografische oeuvre. Onder andere zijn veelgeroemde fotoproject Hollandse Taferelen. De fotograaf trok hiervoor een jaar met een camper door Nederland en maakt een serie licht-absurde landschapsfoto’s om je vingers bij af te likken. En nu komt het mooiste. 99 Foto’s uit deze serie en andere projecten als Aarsman’s Amsterdam, Oost-Duitsland en Openbare Rituelen zijn via de site van het museum gratis te downloaden en te printen op A3 formaat.
Uit het toenmalige persbericht: “Met het verkopen van foto’s heeft Hans Aarsman altijd moeite gehad. Waarom zou een print meer dan een paar tientjes moeten kosten? Hij heeft de oplage van zijn werk dan ook nooit kunstmatig beperkt. Dat doe je niet met een medium dat zich zo gemakkelijk laat verspreiden. Maar wat reken je dan voor een print? Allemaal gedoe waar hij zich niet mee bezig wil houden. Toen het Nederlands fotomuseum te kennen gaf een serie afdrukken van zijn belangrijkste projecten te willen verwerven, zag hij zijn kans schoon en bedong dat zijn foto’s gratis beschikbaar zouden komen via de site van het museum.”
De kunstmatige schaarste in de fotografie door het aantal afdrukken te beperken is natuurlijk het gevolg van een commerciële beslissing. Hoe zeldzamer een werk des temeer kun je er voor vragen. Ook de fotograaf en zijn galeriehouder moeten immers leven. Toch blijkt het voor beginnende kunstkopers lastig zich hiermee te verzoenen. Een poosje geleden ontstond er hierover een interessante discussie in de comments op ons maandelijks gastblog bij nrc.next. Terecht vroeg een lezer zich het volgende af:
“Het limiteren van het aantal afdrukken lijkt mij niet op basis van artistieke motieven te gebeuren. Immers, als de afdruk het kunstwerk is, dan kan het aantal afdrukken niet ook nog eens onderdeel zijn van het kunstwerk. “
Aarsman koos er voor om een groot deel van zijn werk gratis beschikbaar te maken, deels in de hoop dat meer fotografen op deze manier hun werk ter beschikking zouden stellen. In de afgelopen vijf jaar lijkt niemand zijn voorbeeld gevolgd te hebben. Wat vind jij – is het weggeven van foto’s een goed idee?
Nog tot en met februari 2012 kun je in Leiden terecht om – naast de geregeld wisselende tentoonstellingen in de galerie – haar meesterstuk Flores arte compositite bekijken.
De kunstenaar liet zich inspireren door de achttiende-eeuwse schilder van bloemstillevens, Jan van Huysum (1682-1749). Net als Van Huysum heeft Nieuwstad bloemen uit verschillende bloeiperiodes in het bloemstuk samengebracht. De monumentale tulpen, stokrozen, kamperfoelie, appelbloesem, slaapbol en vergeet-mij-nietjes ogen tegelijkertijd zowel verleidelijk als merkwaardig stug. De bloemen van glimmend plastic en de bladeren van dekens als een vreemd barokke nabootsing.
Eerder in 2010 deed ze al iets soortgelijks bij advocatenkantoor Kennedy van der Laan in Amsterdam. Ze maakte daar een stel joekels van paardenbloemen, een mooie tedere en relativerende terzijde bij de voorname setting van het kantoor.
Nieuwstad: “In de bermkant van de snelweg, tussen de tegels op de stoep, als onkruid in de tuin. Achteloos, de randjes van ons leven opvullend, is deze plant aanwezig. Een overlever van de eerste orde, te onbenullig om uit te buiten, te lelijk voor ons paradijs. En tegelijkertijd een subtiel bewijs van een ongrijpbare natuur. Nederigheid is op zijn plaats. Bij het zien van een paardenbloem, kniel ik en vraag om vergiffenis.”
In de We Like Art Lounge op Art Amsterdam toonden we een multiple die we hier graag nog een keer onder de aandacht brengen: een kloeke uitgezaagde bloem op trespa. Heerlijk werk.
Boven: Linda Nieuwstad deed een monumentale ingreep in onze eerste Westergastentoonstelling in 2013, foto Johan Nieuwenhuize.
Doe jezelf een plezier en lees deze selectie van zijn bondige dagboek aantekeningen (1984 – 2011) en geniet van zijn twijfel en euforische trots. “Wat ik maak is troep” en “G.V.D.! nr 46 Helemaal TOP”. Nog mooier is de prettig nuchtere en afgewogen toon in zijn Verhandeling over het Nut van de Schildertechniek voor de Kunstschilder.
“Wat ik allemaal niet gedaan heb om iets, wat dan ook, alle kennis was welkom, te leren. Ik heb talloze boeken doorgenomen, oude en nieuwe, waaronder leerboeken voor huisschilders. Ik heb, toen hij nog leefde, mijn oor te luisteren gelegd bij Johan Stahlecker, hier om de hoek. Ik heb cursussen gevolgd: ikonenschilderen, kalligrafie, modeltekenen. O, wat zou ik graag een paar jaar in het atelier van Maarten van Heemskerck doorbrengen. Wat is er veel mislukt.
Ik heb veel troep gemaakt maar ik heb nooit fouten in een schilderij hersteld of overgeschilderd. Ook heb ik zelden een mislukt schilderij weggegooid. De verbeteringen bracht ik aan in een volgend schilderij. Als je blijft overschilderen en weggooien kan je niet van je fouten leren. Je moet je fouten erkennen. Het vernietigen van schilderijen lijkt heroïsch, maar het is laf.”
Tenslotte is er nog een tekst die Akkerman schreef voor Ons Erfdeel die je eigenlijk niet mag missen als je een liefhebber bent van zijn werk. Heerlijk. Ook herinneren we ons een Teleac uitzending in de jaren negentig waarin Akkerman heel zakelijk en aanstekelijk vertelde over zijn dagelijkse routine in een atelier met een kastwand vol paneeltjes als een enorme LP collectie. Helaas nergens te vinden op het net. Onlangs toen hij uitpakte in de Kunsthal met Akkermania maakte RTV Rijnmond een uitstekend item over hem. Die video kun je wel zien en wel hier.
In 2003 maakt Akkerman een reeks van 50 verschillende twee-kleuren zeefdrukken getiteld: De onzichtbare man. Als speciale We Like Art aanbieding bieden we een prent naar keuze uit de serie aan. Vraag ons welke exemplaren nog beschikbaar zijn. Wie het eerst komt wie het eerst maalt. De hele serie van 50 zeefdrukken is ook te koop voor € 3.000.
UPDATE: deze zeefdruk is niet meer beschikbaar via ons
Deze werd onder andere getoond in de reizende tentoonstelling van curator (en teken-kunstenaar) Arno Kramer, Into Drawing – contemporary dutch drawings, zie hier.
Op dit moment is zijn werk behalve in de groepstentoonstelling in het Stedelijk Museum in Schiedam, die we al eerder noemden (All about drawing), ook te zien in een solo-tentoonstelling bij Plaatsmaken in Arnhem. Nog t/m 10 juli: Viewpoint.
Odijk laat de kijker letterlijk en figuurlijk stilstaan bij de natuur. De vaak enorme tekeningen zijn zeer precies en overweldigend. Een momentje voor zelf-reflectie. Hoe ver ben je zelf al van de natuur verwijderd geraakt? Je blik op Odijk’s oerbossen en de nietigheid van de mens is duidelijk. Voert het te ver om Friedrich’s wandelaar boven de nevelen erbij te halen? Erik Odijk stelt zijn kaders vast tijdens wandelingen in bossen in Canada en andere plekken op de wereld. Met de foto’s gaat hij verder in zijn atelier. De tekeningen die er uit voort komen, zijn geconcentreerd, opeenhopingen met veel details. Odijk zet kleuren en contrasten aan, laat dramatiek toe in het werk. Zo krijgt een enkele boom een totaal andere impact. Om DE oerboom (Monstrare, 2010) van de hand van Erik Odijk te zien, bezoek het prachtige 300 jaar oude Huize Frankendael met de mooie tuinen eens. Tip!
