Hygiene (2013), piezografie, oplage 25, collage, genaaide Q-tips op papier, 33 x 18,5 cm
De tekeningen van Kinke Kooi (Leeuwarden, 1961) zien er dromerig, lichamelijk, ongrijpbaar en vrouwelijk uit. Teksten of uitspraken over haar werk klinken vaak wat mysterieus en gaan over het vullen van ruimte tussen de dingen en het tekenen van het onzichtbare –zoals aura’s en dampen.
Het oneindig herhalen van lijntjes met potlood is een bijna meditatieve handeling voor Kinke Kooi. Slechts met 1 potlood iets kunnen creëren intrigeert haar, door veel slijpen en poetsen ontstaat heel langzaam een beeld. Kinke Kooi werkt veel met thema’s waarvoor ze zich schaamt of schaamde. Als ze zich ergens voor schaamt ontstaat er een soort innerlijke drang om het tekenen. Om er dicht op te zitten en het helemaal uit te diepen.
Installatiefoto Feature Inc. NY
We vroegen in 2015 Kinke Kooi naar haar werk en atelier en haar eerstvolgende solo in New York.
Hoi Kinke, je bent hard aan het werk voor een solo in New York in januari 2016, kun je hier iets over vertellen?
Ik heb 15 jaar met Feature Inc. gewerkt. Hudson, de eigenaar stond bekend als een van de meest bezielde galeriehouders in New York; het was een zegen voor mij om met hem te werken. Het was dan ook een hele schok dat hij vorig jaar onverwacht overleed. Ik mis hem nog steeds. Een half jaar geleden kreeg ik een solo aangeboden van Sandra Gering Gallery, zij kende Hudson goed, dat is heel fijn.
Het is weer spannend zo’n eerste keer. De tentoonstelling gaat over gastvrijheid; de verhouding tussen het zwaard en de schede. Meestal gaat alle aandacht uit naar het zwaard, maar de schede voorkomt dat het zwaard scherp is door het toe te laten; de schede gaat over gastvrijheid. Ik twijfel nog over de titel: ‘preventing the sharp from being sharp’ of ‘soft in the middle’…
Zou je iets kunnen vertellen over het ontstaan van de nieuwe Nimbus-editie bij de Westergasfabriek? Ik vond het belangrijk dat er een verband is tussen We Like Art en het werk. De Westergasfabriek, en specifiek het Machinegebouw is een locatie geweest voor de tentoonstellingen van We Like Art en een prachtig industrieel gebouw. Al snel kwam de bijbehorende kleine kapel naar voren omdat ik een intieme ruimte geschikt vond voor een kleiner formaat editie. Het is een smalle hoge ruimte met roestige en afgebladderde muren, een houten plafond en drie hanglampen op de plek van het denkbeeldige altaar. Onder de lampen en de hoge zijramen moest de wolk komen en ik wilde zoveel mogelijk met natuurlijk licht werken.
De zon komt in de ochtend net binnen en beweegt zich langs de zijramen naar de achterkant. Op deze 4e september wisselden bewolking en zon voortdurend elkaar af zodat we een fantastische keuze aan schilderkunstige lichtsituaties hadden. Uiteindelijk kies ik voor dat beeld waarin volume, vorm, hoogte en licht de juiste relatie met de ruimte aangaan.
Elke wolk zou je kunnen zien als een overwinning op een ruimte, waarin je de ruimte toont door middel van een idee, als tegenhanger van de wetmatigheid van die ruimte. De foto fungeert als document van de wolk die daar heeft plaatsgevonden en inmiddels weer verdwenen is. ‘Nimbus’ bevindt zich daarmee vooral in de verbeelding van de beschouwer.
De nieuwe editie Nimbus WLA (2017), hoogwaardige piezografie print, oplage 50, 36 x 39 cm (inclusief kleine witrand)
Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
Vluchtigheid, dualiteit en momenten van transitie komen steeds terug.
Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
Ik ben opgegroeid in Hoogezand en heb gestudeerd in Groningen.
Wat inspireert je?
Wat als … ?
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk? Start je met een idee, een verhaal of een beeld?
Het begint meestal met een idee dat je gewoon wilt zien voor je zelf en daarvoor zul je het moeten maken. Ik ga dan vrij pragmatisch te werk. Informatie zoeken, materiaal verkrijgen en bouwen en testen. Andere ideeën sluimeren een beetje en worden aangewakkerd door een tekst, omgeving, materiaal of dat ‘Lego’ stukje waarnaar je eigenlijk niet opzoek was – maar wat wel heel goed past.
Hoe ziet je gemiddelde werkweek er uit?
Het gemiddelde van de laatste 3 jaar komt neer op 2 dagen e-mailen, 1 dag werken in het buitenland, 2 dagen voorbereiding voor een project/opdracht of tentoonstelling en 1 dag produceren.
Kun je voor ons je studio omschrijven?
Achter de grijs-oranje deur in het kantoor van We Like Art bevindt zich mijn atelier, een betonnen ruimte zonder ramen, vrij hoog maar op de begane grond.
Kun je 3 ongewone items opnoemen in je studio?
Slechts op bezoek zijn 2 grote neon bakletters en 1 cijfer.
Werk je graag met muziek of in stilte?
Ik werk graag met muziek maar bijna altijd in stilte gek genoeg.
Waar streef je naar in je werk?
“I love it when a plan comes together”.
Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars? Waarom?
Ja, sommige werkjes zijn gewoon te mooi. Ik heb werken geruild of gekocht. Onder andere van Niels Post. Pascal Bastiaenen, Celine van den Boorn, Marielle Buitendijk, Thijs Ebbe Fokkens, Oscar Lourens en Andreas Kempe.
De foto die Berndnaut en zijn team maakte van een nieuwe Nimbus in de kapel van het Machinegebouw van de Westergasfabriek verschijnt bij ons als speciale editie. We zijn heel blij dat we dit geweldige beeld hier kunnen brengen.
Nimbus WLA (2017), hoogwaardige piezografie print, oplage 50, 36 x 39 cm (inclusief kleine witrand), beeld: 32 x 35 cm, € 450,-
We behandelen de mails op volgorde van binnenkomst, we houden dat nauwkeurig bij.
UPDATE: de editie is nu uitverkocht, het is heel snel gegaan. Sorry als je net misgegrepen hebt.
Over de lijst: Het werk kan ingelijst worden met museumglas, zoals op bijgaande foto, dit kost € 120,- extra, het kan dan ingelijst opgehaald worden bij ons in Amsterdam (het kan helaas niet ingelijst verzonden worden).
Tim Ayres (1965) komt oorspronkelijk uit Engeland en volgde daar de kunstacademie, waarna hij de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam doorliep. Ayres woont en werkt in Amsterdam. Hij is vertegenwoordigd in talloze internationale particuliere en museale collecties zoals het Stedelijk Museum Amsterdam. Ook was zijn werk te zien bij eerdere We Like Art verkooptentoonstellingen. In 2016 had hij een solo in Londen bij de galerie PM/AM.
Kwikzilveren associaties leiden tot de tekstfragmenten en titels. De tekst-werken van Ayres hebben een poëtische lading. De fragmenten vinden hun oorsprong in woorden die de kunstenaar tegenkomt in boeken, film, muziek of oppikt in gesprekken. Toch zijn het ook gewoon schilderijen van een tekst en is de kunstenaar vooral geïnteresseerd in hoe woorden een abstracte vorm zijn en beelden opwekken. Het resultaat, de panelen en het werk op papier, is dwingend en ongrijpbaar tegelijk.
Je hebt jarenlang gewerkt met sjablonen en een ‘klare lijn’, dat is veranderd en nu ben je ontketend op een ander spoor. Kun je iets vertellen over deze nieuwe manier van werken?
That’s the result of an organic process, I think; just natural progression I guess. At a certain point one knows what one is doing, pretty much, and I wanted to not know. There are autobiographical shifts in there and that of course influences one’s perception, or inclination, as to what one is making. I felt that the stencil/hard edge aspect was constricting me. Put simply, I wanted to see what a work of mine looks like when there’s no sharp line to keep everything in relative control and at a relative ‘emotional’ distance. It feels good to get radical on myself. And in many ways it’s a kind of return – before I discovered the uses and virtues of the hard-edge I was a ‘fluid’ painter.
Tim, kun je iets vertellen over de serie “Like something almost being said” waar we 3 werken van tonen?
“Like something almost being said” was the result of that thinking about removing the control of the hard edge; a group of about twenty-five works on paper. A word, or a phrase, straight out of the mind/heart onto the paper, without going by the way of a ‘graphic’ mediator… A tutor advised me at art school that if one was ever searching (or perhaps stuck) it’s a good idea just to get a stack of paper and draw, draw, draw and see what what comes out of it. This is advice I’ve used regularly down the years and this group of works is an example of it. I think often, about painting, in terms of music, like melody and harmony – so these works are for me like riffing, seeing what new melodies or harmonies will be thrown up, will transpire…
En misschien specifiek iets over dit drietal op de site, These Days, Push en Blue Songs?
I’m always curious about what a possible interpretation of a word, or phrase, may look like. Given a given mood, or understanding, what colour is the word ‘push’…? Alongside this, as mentioned above, I often see my works in musical terms – I want my works to ‘sing’. Maybe these works are me singing to myself, or someone I haven’t as yet met.
Wat kun je vertellen over The Lifting Light, de speciale editie?
To quote Robert Plant, “this is a song of hope”. This work was made coming out of a dark winter, a difficult period autobiographically; it was a response to that first spring light, the lift and hope it gives to a being.
Een paar jaar geleden maakten we met Tim een studio-wall. De enorme wand met tekeningen in zijn atelier, waarop opdoemende wolken, strak uitgevoerde teksten en ‘vallende’ lijnen op indringende kleuren, maakte behoorlijk indruk, ook tijdens het atelierbezoek dat we organiseerden. Samen besloten we om in de lijn van die tekeningen nu een editie te maken. De kracht van woord en kleur komt in dit werk van Tim Ayres heel mooi samen; The Lifting Light.
Naast deze speciale editie hebben we ook originele werken op papier van Tim Ayres op de website en op ons kantoor. Je bent van harte welkom om deze werken te komen bekijken in Amsterdam.
Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
Ik woon en werk in Amsterdam en Berlijn. In Berlijn woon ik nu al weer een aantal jaren en dat bevalt goed. Ik heb aan de Academie voor Beeldende Kunsten St. Joost te Breda en aan de Rijksakademie in Amsterdam gestudeerd.
Wat inspireert je? Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
Ik ben altijd gefascineerd geweest door de illusie van ruimtelijkheid op het platte vlak. In mijn eerste werk onderzocht ik het mathematisch perspectief zoals dat in de vroege Renaissance was ontwikkeld. In een daarop volgende reeks werken maakte ik gebruik van andere ruimtelijke constructies, onder andere de isometrie en grids van diagonale en soms golvende rasters. Ze vormden de basis voor architectonische voorstellingen en een Escher-achtig spel met diepte, waarin ‘boven’ en ‘onder’ stuivertje met elkaar wisselen.
Ook onderzocht ik de schilderkunstige middelen zelf op hun ruimtelijkheid. Zo vroeg ik me af hoe je de achterkant van de kwaststreek zou kunnen schilderen.In mijn recentere werk heeft de ruimtelijkheid niet meer zo’n duidelijke perspectivische richting. De dimensies in mijn werk zijn moeilijk exact te benoemen. Ik leg me toe op ruimtelijke planningen die zijn geïnspireerd op bijvoorbeeld fenomenen uit de topologie, een tak van de wiskunde. In de uitvoering is het de ene keer strak en architectonisch, de andere keer expressief van aard.
De meest recente werken zijn voornamelijk expressionistisch, het materiaal speelt een grotere rol in de totstandkoming, toch is het vaak als architectuur geconstrueerd.Voor mij vertegenwoordigen deze ‘onmogelijke’ constructies bijzondere ruimtes, ‘denkruimtes’ ook. Ruimtes waarin je behalve met het oog ook in mentaal opzicht oneindig kunt dwalen. Het zijn ruimtes waarin je als kijker wordt opgenomen; ongedefinieerde, virtuele ruimtes waarin je gewichtloos rondzweeft en dobbert als in een bad vol schuim. Dat creëert een gevoel van gelukzaligheid.
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk?
Dat is niet bij elk werk hetzelfde. De ene keer is er een uitgewerkt idee en wordt het geheel ontworpen en getekend. De andere keer komt een idee voort uit herinneringen of foto’s en begin ik direct met verf op doek. Dat zijn de meer expressieve werken. Het doek is wel zorgvuldig geprepareerd.
Hoe ziet je gemiddelde werkweek er uit?
De gemiddelde werkweek is vijf dagen per week 8 uur per dag in het atelier werken.- Helaas bij mij geen gemiddelde.
Kun je voor ons je atelier/studio omschrijven?
De studio is momenteel een grote kamer in een appartement in Berlijn. Tot voor kort had ik ook een klassieke schilderstudio in hartje Amsterdam met daklichten. Op het moment wordt er gewerkt aan een nieuw atelier aan de Zeeuwse kust.
Werk je graag met muziek of in stilte?
Ik werk bijna altijd met muziek. Voornamelijk jazz (free-jazz) en geïmproviseerde en nieuwe muziek. Dat is voor mij heel belangrijk en inspirerend. Hoe, is moeilijk uit te leggen, daarvoor is het te abstract.
Met welk materiaal werk je graag – is kleurgebruik voor jou belangrijk?
Ik werk voornamelijk met acrylverf op canvas. De zware kwaliteit canvas.
Waar streef je naar in je werk? Wanneer is een werk voor jou af?
Het streven is ‘zweven’. Als er een ruimte op het doek is gecreëerd waarin je geestelijk kunt dwalen.
Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?
Ja, ik heb zeer uiteenlopende werken van collega’s. Een aantal werken onder andere omdat ze zeer eenvoudig en kernachtig zijn. Iets wat ik zelf zelden bereik.
Kun je iets vertellen over de speciale editie die je voor ons gemaakt hebt?
De editie is een werk uit een serie acrylschilderijen op papier.
Voor die serie goot ik eerst vloeibare verf op het papier en smeerde die uit met een wisser of spatel in een snelle dynamische beweging. Zoals een kalligrafist. Is het resultaat van die handeling ‘bruikbaar’, dan werk ik er verder aan. Er worden vergelijkbare vormen toegevoegd of ‘verbetert’. Dat is eigenlijk een constructie, maar die moet er zo natuurlijk mogelijk uitzien, alsof-ie ook uit de eerste handeling voortkomt. Er moet een soort van sculptuur ontstaan. Het is een piezografie opgeplakt op aluminium met ophangsysteem, een prachtige hoog kwaliteit print.
Naast deze speciale editie hebben we ook 2 originele werken op papier van Ab van Hanegem. Je bent van harte welkom om deze werken te komen bekijken op ons kantoor in Amsterdam.
Pakpak #2, acrylverf op papier, 45 x 60 cm, € 1.500,-
Guts #12, acrylverf op papier, 45 x 60 cm, € 1.500,-
In het werk van Derk Thijs (1977) is duidelijk te zien dat hij wordt beïnvloed door andere tijden en andere culturen. Thijs wil tijdloze schilderijen en sculpturen maken waarmee hij de waan van de dag ontstijgt. Alsof je uit deze tijd in een andere dimensie stapt. Zijn werk heeft een vorm van actualiteit nodig. En in Thijs’ geval betekent dat naar de wereld gericht zijn. Zijn werken zijn zeer gelaagd en cryptisch, met mensfiguren en allerlei abstracte symbolen. De sculpturen bevatten vaak verschillende materialen als hout, papier, verf, draad en glas en soms zelfs eieren of pindaschillen zoals bij zijn Cosmic Receiver.
We lieten de Cosmic Receiver zien in onze tentoonstelling Editions & Multiples tijdens Art Rotterdam 2017. Het is een werkje als een talisman, een charmante dromenvanger. Dichter kun je niet bij de kunstenaar en zijn opvatting over kunst komen.
Tijdens de We Like Art tentoonstelling Lust for Life, painting today in april 2016 in de Westergasfabriek stelden we Derk Thijs een paar vragen vanwege zijn deelname met een aantal schilderijen.
Hoe ziet jouw gemiddelde atelierdag er uit?
Ik kreeg vorig jaar het gevoel dat mijn atelierdagen te gemiddeld werden. Toen heb ik mijn atelier opgezegd en een tijdje buiten gewerkt, op telkens andere plekken. Nu heb ik een atelier in de buurt van de zee. Ik ben bang voor routine, geloof ik. Alles gebeurt maar 1 keer en dat is mooi.
‘Douliana’, Cobra Museum Amstelveen, 2015
Heb je nog mooie plannen voor de komende tijd?
Ik ga een grote plafondschildering maken bij het nieuwe station in Breda. Het is voor de Belastingdienst, de afmeting is enorm: 270 vierkante meter. ‘Voor deze opdracht moet ik verbaal te werk gaan. Alles wat ik doe heeft verantwoording nodig.’
NB Inmiddels is de plafondschildering feestelijk geopend, kom je aan op station Breda? Kijk omhoog, bij de uitgang aan de Belcrumzijde, het ziet er super uit.
Tot 13 augustus is bij Marres in Maastricht The Painted Bird nog te zien. En ga dat zien! Verschillende geweldige kunstenaars hebben daar muurschilderingen gemaakt en ruimten ingericht. Derk Thijs nam de grootste zaal voor zijn rekening en maakte een enorm werk op papier.
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk? Start je met een idee, een verhaal of een beeld?
Ik werk vanuit een doorlopende stroom van ideeën. Voor mij is de crux dat wanneer ik aan een afzonderlijke tekening begin ik niet overbewust ben van een idee. Dat wat ergens in mijn hoofd resoneert wil ik eruit laten komen tijdens het werken aan de tekening, want dan ontstaan naast mijn eerste ideeën ook nieuwe mogelijkheden. Zo kunnen ideeën en betekenissen gaan schuiven.
Ik werk tegelijk aan meerdere tekeningen en deze beïnvloeden elkaar onderling.
Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
Ik houd er in principe niet van om te pinpointen wat ‘thema’s’ zijn in mijn werk, omdat een thema snel te recht omlijnd wordt. Het lukt me ook niet met thema’s te werken. Wanneer ik te concreet wordt in een onderwerp, dan loopt het werkproces vast.
Dus wanneer ik aan het werken ben denk ik niet in thema’s, maar dan denk ik in het ‘tekenen’. Ik heb een stuk papier voor me; een drager, met een oppervlak en een kader. Ik heb een kwast in de hand en verf, inkt en water op de werktafel. Een opkomend idee is niet cognitief omlijnd, iets dat meteen concreet uitgevoerd kan worden. Het wordt gevonden en gearticuleerd door middel van het tekenen. Is het tekenen zelf een thema te noemen…? De menselijke figuur is altijd een beeldmotief, maar het komt niet tot een resultaat en betekenis zonder het tekenen.
Dit gezegd hebbende zijn er natuurlijk bepaalde onderwerpen die me interesseren, die hebben vaak te maken met tegenstellingen als mannelijkheid/vrouwelijkheid, jeugd/ouderdom, heteroseksualiteit/homoseksualiteit, individuele/universele beleving, privé/publiek, realiteit/verbeelding. Hiervan is waarschijnlijk het belangrijkste dat het om onmogelijke tegenstellingen gaat. Voor zover je je motivaties echt kunt doorgronden, gaat het voor mij geloof ik vaak over een onoverbrugbare kloof, een tweedeling.
Waar ben je opgeleid?
Ik ben afgestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten Arnhem aan de afdeling Vrije Kunst – nu ArtEZ. Daarna heb ik de Dutch Art Institute (DAI) afgerond.
Je hebt weleens verteld dat je inspiratie onder andere uit Hollywood en comics komt, kun hier iets over vertellen?
Hollywoodfilms gaan vaak uit van sterke tegenpolen en uitvergrote personages. Veel populaire comics doen het zelfde. Maar ook de meer extreme Men’s Adventure magazines die voor militairen in combat werden geprint. Ik las in mijn jeugd Buck Danny, een pilotenstrip die zich afspeelde tijdens de Koude Oorlog. Alle menselijke complexiteit opgedeeld in tegenpolen, in twee stukken. Misschien wordt de grote kloof tussenin de tegenpolen wel het best zichtbaar via diezelfde tegenpolen en clichés, en is dat hoe wij het kunnen bevatten.
All About Drawing in het Stedelijk Museum Schiedam (2011). Foto: Gijsbert van der Wal
Hoelang is voor jou een werk onaf? Want je werkt snel en langzaam tegelijk toch?
Meestal gaat het snel richting een eindresultaat, maar daar vertraagd het werken. Vaak leg ik het werk weg en pak het er later weer bij. Zodoende kan het een paar maanden duren voor het afgerond is. Ondertussen werk ik ook aan andere tekeningen. In die tijd beïnvloeden de tekeningen elkaar dus nog. Zo hebben de laatste tekeningen ook invloed op eerdere tekeningen in plaats van alleen andersom.
Is er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag – hoe ziet die er uit? Werk je eigenlijk graag met muziek of in stilte?
Een dag begint eerst met het uitlaten van Sprotje. Zij is de hond van mij en mijn vriend. Wanneer zij haar lichaamsbeweging en eten heeft gehad kan ik vrij aan het werk! En dan… koffie. Daar begint het werken mee. Dan kijk ik door aantekeningen op mijn laptop, krabbels, notities, tekeningen waarmee ik bezig ben, pak ik er boeken bij of lees artikelen. Dat is een beetje als een monteur in een garage die aan een motor zit te sleutelen. Je kijkt even hier naar, drukt even op die knop, trekt even aan een slangetje, kijkt even naar de voorraad, checkt de olie en schroeft iets aan. En op een gegeven moment ben je volop aan het werk met het geheel van je werkplaats.
Wel of geen muziek, en welke, hangt meestal af van een stemming. Maar muziek is in mijn huidige atelier soms ook een keuze om de buitengeluiden niet te horen, want ik ervaar die vaak toch niet zo muzikaal als John Cage dat deed ( –;
Kun je voor ons je atelier omschrijven?
Ik heb een vrij ruim en licht atelier met grote dakramen. Het is een fijne werkplek.
Je hebt thuis werk van collega-kunstenaars zagen we, is dat een dagelijks genot? Hoe verhoud je je daarmee?
Sommige werken zijn van directe collegae / vrienden en dat maakt het ook persoonlijk dat ik werk van hen om mij heen heb. Ander werk is van kunstenaars die ik niet persoonlijk ken. En dat maakt het weer tot een andere ervaring. Minder persoonlijk en meer beschouwelijk.
De edities die je gemaakt hebt voor We Like Art komen uit een serie. Een gestalte kijkt door een soort tentdoek naar de kijker. Kun je hier iets over vertellen?
Ik heb in mijn tekeningen het platte vlak, het oppervlak van het papier, betrokken in het beeld – ik wil het oppervlak als realiteit zichtbaar maken. Zo ben ik ook uitdrukkelijker gaan werken met de grenzen van het papiervlak, het kader. Het is nog een modernistisch idee natuurlijk om de drager (het papier in mijn geval) niet slechts te verhullen met een illusie van een getekende voorstelling, maar om (tegelijk) die drager ook aanwezigheid te geven. Zeker papier is van alle fysieke dragers het minst fysiek.
Impressie van de ingelijste nieuwe editie
Ik heb vaker in het papieroppervlak een fysieke snede gemaakt en daarin een papieren cut-out van een figuur geschoven. Maar in recente werken heb ik een opening in het oppervlak getekend. Een trompe l’oeil effect eigenlijk, of bedriegertje. Ik heb het vlak in tweeën gedeeld en de breuklijn tussen de twee vlakken trekt open als een te strak gespannen overhemd. In de openingen is een gezicht te zien, of een weggedraaid hoofd en een oorgat – een gat in een gat. We kunnen niet vaststellen of wij van buiten naar binnen kijken, of dat we van binnen naar buiten kijken. We weten niet of we bekijken, of bekeken worden.
Impressie van de ingelijste nieuwe editie
Tijdens het tekenen realiseerde ik me dat er in de vorm van de ‘opening’ gelijkenis ontstond met de vorm van de verschillende versies van Brancusi’s sculpturen ‘Vogel in de ruimte’. Dat roept associaties op met een fallus vorm. In het geval van mijn recente tekeningen (en de twee piëzografieën hiervan) vind ik dat komisch en interessant omdat het een paradox creëert. Een fallus is een concave mannelijke vorm, terwijl de tekening van de ‘opening’ een convexe vorm suggereert. En dus dat de getekende voorstelling niet het enige is dat deze tekeningen kunnen voorstellen.
Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
In mijn recente werk zijn thema’s als stilte, concentratie, focus, vorm, herhaling en ritme belangrijk. Er zit een kracht in herhaling (van patronen/het gebruiken van een grid) en in volhouden in het maakproces. Deze elementen gebruik ik mbt mijn huidige zoektocht naar verstilling. Verstilling of stilte voor mijzelf tijdens het maken, maar ook voor de toeschouwer; om een moment tussen hem/haar en het werk zelf te creëren – als een soort woordenloze conversatie.
Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
Ik ben half Nederlands, half Fins, al ben ik net geboren in Nederland. Tot mijn 5e heb ik in Finland gewoond. Op mijn 17e ben ik terug gegaan om een 1-jarige opleiding kunst en ambacht te doen. Daarna ben ik met wat omwegen terecht gekomen op de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag, afdeling fotografie (afgerond in 2004). Later heb ik nog een MA fotografie op het St Joost behaald (2009). Ik woon en werk in Den Haag.
Wat inspireert je?
Wandelen in de natuur en dan met name in landschappen die leeg of kaal zijn.
Muziek van bijvoorbeeld Arvo Pärt, kunst kijken en boeken lezen.
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk? Start je met een idee, een verhaal of een beeld?
Het wisselt per werk wat mijn uitgangspunt is. De serie Fields is voortgekomen uit mijn serie Yearning. Waar ik in Yearning letterlijk de ruimte (het bos) tekende als ‘ontsnappingsplek’ van alle prikkels uit de samenleving en als een plek waar je stilte kan ontmoeten, zijn de Fields-knipsels meer abstracties van dit verlangen naar stilte en verstilling. Niet zo zeer stilte als het ontbreken van menselijk geluid (wel gepraat, maar niet muziek bijvoorbeeld), maar stilte als een equivalent van (innerlijke) rust en vreugde.
Stilte als een vorm van leegte waardoor je letterlijk de ruimte hebt om de dingen om je heen waar te nemen en daadwerkelijk te zien/ervaren. Visuele soberheid is hierdoor ook steeds belangrijker geworden voor mij.
Toch wil ik niet dat mijn werken als pure abstracties gezien worden, maar meer als een gesprek of partituur. Als een compositie met een ‘continuo’ (de basis – het “grid”) erin. De menselijke hand zorgt er wel voor dat er een ‘trilling in de vorm’ ontstaat, omdat ik – hoe perfect ik het ook probeer te maken (of in dit geval te snijden), geen machine ben.
Hoe ziet je gemiddelde werkdag er uit?
Heel standaard van 9-5, momenteel 3 a 4 dagen in de week. Ik start tussen 8:30 en 9:00 met koffie en kijken naar waar ik de vorige keer ben gebleven. Beetje staren en nadenken of de conclusies die ik de dag ervoor heb getrokken nog even logisch lijken. Dan ga ik aan het werk. Ik probeer in de ochtend de computer te vermijden omdat mails, en administratie etc. te veel tijd in beslag neemt en afleidend werkt voor mij. Tussen 5 en half 6 gaat de deur dicht. Soms wil ik nog wel eens ‘s avonds een paar uurtjes doorwerken als ik op dreef ben of iets per se af wil hebben. Dat is dan weer het voordeel van aan huis werken, merk ik nu.
Kun je voor ons je werkplek/atelier/studio omschrijven?
Ik ben net na tien jaar 75m2 tot mijn beschikking te hebben gehad verhuisd naar een kamer van 30 m2 welke ook nog aan huis zit (wel tijdelijk). Dus ik moet nog wel even wennen aan de nieuwe werk-situatie en het minder plek hebben. De ruimte is verdeeld door een boekenkast met daarachter mijn (materiaal)opslag. Verder staat er een kast voor pigment/materiaal wat ik vaak gebruik, één kleine ladenkast, en 3 tafels: 1 grote verrijdbare sta-tafel (met grote ladenkast erin), 1 computerbureau met veel zooi en 1 lege tafel waar ik aan kan lezen en schrijven of (kleinere) dingen kan maken. Al werk ik eigenlijk grotendeels op de grond.
Kun je 3 ongewone items opnoemen in je studio?
bosje plastic bloemetjes, ca 80 kilo lood en een klein kitscherig (plastic) reis-icoontje.
Werk je graag met muziek of in stilte?
Meestal in stilte.
Met welk materiaal werk je graag – kleurgebruik is voor jou heel belangrijk?
Simpele, liefst natuurlijke materialen. Momenteel met papier en potlood (grafiet) en (druk)inkt. Je zou het niet zeggen in mijn huidige werk, maar kleurgebruik is zeker belangrijk. Ik ben dol op kleur en in mijn hoofd is alles kleur, alleen uiteindelijk blijft er meestal alleen (een tint van) wit of grijs over in het werk zelf.
Waar streef je naar in je werk? Wanneer is een werk voor jou af?
Naar verstilling en contemplatie. Structuur en herhalingen zijn voor mij hierin belangrijk. Wanneer een werk klaar is, hangt van de serie af. Bij Fields is het redelijk eenvoudig, omdat ik werk vanuit een een vooropgesteld idee en zelfopgelegde kaders die ik van te voren heb uitgeprobeerd in het klein. Als het papier vol is (en naar tevredenheid ‘gesneden’), is het werk af. Bij andere (huidige) werken ga ik door tot er niets meer valt weg te halen uit het beeld (wat er niet toe doet).
Uiteindelijk is de balans van wat je nog wel en net niet meer ziet icm eenheid en harmonie van het geheel, doorslaggevend.
Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars? Waarom?
Ja! Wel te weinig nog, maar daar wordt aan gewerkt. Waarom? Van kunst in mijn huis word ik blij!
Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk? – Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
Mijn werk vind zijn oorsprong in de urbane wereld en komt tijdens reizen tot stand. De laatste jaren richt ik mij op een aantal metropolen (Lagos, Johannesburg, Hong Kong, Sao Paolo) die ik met regelmaat bezoek, hierdoor ontstaat een nauwere betrokkenheid met de thematiek van de stad. Ik ben autodidact na een korte studie aan de Wilem de Kooning Academie te Rotterdam.
Wat inspireert je?
Al werk ik de laatste jaren vooral met lens based media is het domein van de beeldende kunst, architectuur en muziek mijn referentie kader. Steden die mij het meest inspireren zijn onaf en in ontwikkeling.
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk? Start je met een idee, een verhaal of een beeld?
De laatste jaren werk ik langere tijd aan projecten, soms meerdere jaren. Mijn meest recente reeks werken is ontstaan in Johannesburg waar ik in 2008, 2016 en 2017 lange tijd verbleef. De ideeën voor verschillende werken komen voort uit de omgeving waar ik verblijf, ze reflecteren op lokale problematiek maar ook op mijn eigen rol daarin.
Hoe ziet je gemiddelde werkdag er uit?
Er zijn veel dagen dat ik op pad ben en zoek naar ideeën voor fotowerken. Er zijn ook dagen dat ik het fotograferen moet plannen, fotolocaties moet regelen, vanaf een hoogwerker of zelf vanuit een vliegtuig. Dan is er nog het studio proces waar ik dagen kan sleutelen aan een foto, test prints maak om tot de keuze van het uiteindelijke werk te kunnen komen. Voorafgaand aan de reizen die ik maak zijn er ook periodes van research.
Kun je voor ons je werkplek/atelier/studio omschrijven?
Mijn studio is aan de rand van het centrum van Rotterdam in een gebouw waar de brandweer en de roteb de buren zijn. Een gebouw met veel activiteiten. Soms zie ik mijn auto ook een beetje als atelier omdat ik er vaak in rondreis en overnacht. Zo kan ik langere tijd op locatie verblijven en de lichtsituaties van een plek die ik wil fotograferen goed doorgronden.
Kun je 3 ongewone items opnoemen in je studio?
Een plastic fornuis, eigenlijk een speelobject van mijn dochter.
Een drumstel.
2 hele mooie champagne glazen.
Werk je graag met muziek of in stilte?
Graag met muziek of actualiteits-programma’s op de radio of via het internet.
Met welk materiaal werk je graag – is kleurgebruik voor jou belangrijk?
Ik heb meer dan 10 jaar de wereld rondgereisd met een technische camera. Hierdoor heb ik geleerd de tijd te nemen voor mijn fotografie. De laatste jaren werk ik op groot formaat digitaal maar dankzij het trage proces van vroeger is mijn werkwijze nauwelijks veranderd door de digitale snelheid.
Waar streef je naar in je werk? Wanneer is een werk voor jou af?
Ik verwacht van een goed fotowerk dat het monumentaal en gelaagd is. Ik maak zelden foto’s a la minuut maar neem er juist veel tijd voor. Een goede foto is als een landkaart, die zijn vaak gedetailleerd van linksboven tot rechtsonder. Meestal weet ik pas na een half jaar of langer of een foto echt goed genoeg is om te beklijven.
Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars? Waarom?
Ik heb thuis een aantal werken van collega’s, deze inspireren of verwarren mij. Een bijzonder kunstwerk hoeft voor mij niet perse mooi te zijn.
Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
Vergankelijkheid, kwetsbaarheid van het leven; in mijn bloemen moet iets van het echte leven in opgesloten zitten. Verwelkte randjes en aangevreten blaadjes vind ik mooier.
Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
In Benthuizen, vlakbij Zoetermeer. Zoetermeer is in de jaren 70 aangewezen als groeikern van Den Haag. Er werden in hoog tempo grote wijken uit de grond gestampt. Daardoor had de stad een grote mate van uniformiteit waar het gemiddelde gezin een plek vond. Ik heb mij altijd geërgerd aan de eenheidsworst in Zoetermeer; iedereen dezelfde voordeur, iedereen dezelfde decoratie van de Blokker in de vensterbank. Mijn werk is nog steeds een reactie op Zoetermeer; een diepgeworteld gevoel dat het unieke, de afwijking of het abnormale een plaats moet krijgen. En daarom lijken mijn bloemen niet op die van het bloemenstalletje op de hoek van de straat. Die bloemen vind ik niet interessant; ze zijn veel te regelmatig en te perfect. Ik wil bloemen maken met een randje en aangevreten blaadjes. Iets waar je iets van het leven in terugziet, een ziel.
Ik ben opgeleid in Geografie en planologie (MA), Aki Enschede (bachelor) en Sandberg Instituut Amsterdam (Master of Fine Art)
Wat inspireert je?
De wijze waarop de mens door de eeuwen heen bloemen heeft afgebeeld. En vragen waar ik me mee bezighoud: Zijn bloemen decoratie objecten waar we de randjes in ons leven mee opvullen? Zijn bloemen bloemen drager van onze emoties?
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk? Start je met een idee, een verhaal of een beeld?
Meestal heb ik een heel directe inspiratiebron die in het uiteindelijke werk ook goed terug te vinden is. Zo heb ik mijn meest recente werk gebaseerd op de geschilderde bloemetjes op 18e eeuws porcelein uit Weesp. Het type bloem en de kleuren die destijds gebruikt zijn, kun je terugvinden in het werk.
Hoe ziet je gemiddelde werkdag er uit?
Halve dag achter de pc, daarna halve dag in mijn atelier
Kun je voor ons je werkplek/atelier/studio omschrijven?
Het is een vreemde mix tussen een staalbedrijf (zonder naakte vrouwen aan de muur) en oma’s naaizolder. Geordend, maar soms ook chaotisch.
Kun je 3 ongewone items opnoemen in je studio?
1. twee poppenhuispoppetjes schaal 1:12 die ik soms bij mijn schaalmodellen fotografeer
2. een kromme holle pijp die ik jarenlang gebruikte als buigijzer. Dit was een oude verwarmingsbuis uit een vorig atelier. Deze is nu zo krom dat ik ‘m niet meer gebruik maar uit nostalgie doe ik er geen afstand van.
3. een doos met kralenboompjes. Dat was in de hobbysfeer in het begin van de jaren 90 een rage; van kleine kraaltjes boompjes maken. Ik koop ze op marktplaats omdat ik zo zo aandoenlijk handgemaakt vind.
Werk je graag met muziek of in stilte?
Beiden, als er muziek aanstaat is het klassieke muziek, radio 4
Met welk materiaal werk je graag?
Met staal, wol en pvc. Kleurgebruik is heel belangrijk.
Wanneer is een werk voor jou af?
Als het een ziel heeft gekregen. Het moet gaan leven, dan is het goed.
Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?
Jazeker, meestal omdat ik in die werken een parallel zie met mijn eigen leven, of er eindeloos in kan wegdromen.
fotografen:
tentoonstelling 1: Gert Jan van Rooij
tentoonstelling 2: Kevin Rijnders
tentoonstelling 3: Ilco Kemmere
De schilderkunst is alive and kicking – dat blijkt op de dagelijkse werkvloer van veel ateliers en is te zien in de galeries. Lust for Life maakte deze schilderkunst zichtbaar voor een groot publiek.
De presentatie was een speelse must-see tentoonstelling met grote en kleine schilderijen van zowel toonaangevende als aanstormende jonge kunstenaars. Een energiek salon-overzicht van schilders uit Nederland met een eigen geluid. Bijna alle werken waren nieuw en de meeste waren nog niet eerder getoond.
We zijn heel trots dat Sigrid Calon een bijzondere affiche maakte voor de tentoonstelling. In haar risoprint techniek en met de door haar ontwikkelde typografie heeft ze 2 ijzersterke posters gemaakt die op A0 formaat door heel Amsterdam hingen. Mooi dat een kleine traditie die we begonnen zijn in 2015 met Michiel Schuurman voortgezet hebben met Sigrid Calon.
Goed nieuws. We blijken van deze geweldige posters er nog een paar te hebben voor de liefhebber. We sturen je graag zo’n affiche toe in een stevige koker. Check ze hieronder in onze webshop!
Hier zie je 1 van de 2 affiches aan de wand bij Zilverblauw.
Delaere hoort bij de generatie kunstenaars die opnieuw de mogelijkheden van abstractie en expressie onderzoeken. Om zichzelf op het doek maximale vrijheid te geven, hanteert hij bij elke serie een aantal vaste voorwaarden in de keuze van materiaal, gereedschap, drager en handeling. Hij gebruikt alleen standaardformaten doek, alleen kleuren rechtstreeks uit de tube en legt een vooraf bekend ritme in zijn bewegingen. Muziek speelt daarbij ook een grote rol.
Het schilderen an-sich, de fysieke bezigheid, is belangrijk voor de kunstenaar. Dikke lagen verf op verf, klodders, spuitverf, de handelingen van het schilderen zijn terug te lezen in het werk. Een werk ontstaat dan ook altijd in één sessie. Die kan een half uur duren, of soms tien uur in beslag nemen, maar Delaere werkt nooit de volgende dag nog door aan een schilderij.
Koen Delaere woont en werkt in Tilburg. Zijn werk is in veel musea en tentoonstellingsruimten zoals in New York, Brussel, Düsseldorf, Berlijn, Amsterdam, Utrecht, Tilburg, Japan en Brazilië te zien geweest. Zijn werk is opgenomen in de collecties van musea, bedrijfscollecties en privé-collecties over de hele wereld. En niet te vergeten ook in de privé-collectie van Jennifer Lopez ;-). In 2007 was hij winnaar van de prestigieuze Wolvecampprijs voor de Schilderkunst.
De Rabobank kunstcollectie vroeg Delaere 100 unieke werken te maken voor de medewerkers kunstaanbieding. Tijdens zijn residentie van twee maanden in Los Angeles op uitnodiging van het Mondriaan Fonds werkte hij aan de serie. Lange wandeltochten door de overweldigende natuur van Yoshua Tree en Yosemite Park waren de inspiratiebron voor tekeningen waar hij later in zijn tijdelijke atelier in West Hollywood verder aan werkte. Als drukpers voor de laatste verflaag gebruikte hij zijn Amerikaanse huurauto; geweldig toch, dat is zo’n handeling die precies is terug te lezen in het uiteindelijke werk.
Wij zijn heel blij dat we een aantal van deze unieke werken op papier aan je kunnen laten zien. Iets kleiner dan het werk dat bij ons in de Westergasfabriek-tentoonstelling hing, maar aan intensiteit en vette opbouw van lagen doet het niet onder. Kijk rustig naar de verschillende werken, het is nog lastig kiezen!
De maat van de werken op zwaar papier is 50 x 32 cm en ze kosten € 250,- per stuk. Maak snel je keuze door op de bijbehorende link met nummer te klikken. In deze mail aan ons kun je ook gelijk je adresgegevens opgeven, zodat het werk naar je verzonden kan worden. Klik hier om alle 19 beschikbare werken te zien. Veel plezier met kijken!
UPDATE: het is ongelooflijk snel gegaan, binnen 12 uur waren alle 19 werken verkocht. Maar goed nieuws, komende september gaan we een nieuwe serie werken op papier presenteren van Koen Delaere. Mail ons als je als eerste geïnformeerd wil worden.
Haar foto’s lijken voorzichtig genomen, precies en subtiel, en altijd gevangen in een bijzonder licht. Ze houden je blik vast en gaan over het steeds in verandering zijnde leven, over groei en over liefde. Wij zijn heel blij met deze allereerste We Like Art Editie van Sarah Mei Herman. Een mooie gelegenheid om haar wat vragen te stellen over haar werk en over specifiek deze bijzondere editie.
Hoi Sarah Mei, wat inspireert jou?
Intimiteit tussen mensen en hoe ze zich tot elkaar verhouden – dat inspireert mij. Jonge mensen en de fasen tijdens het opgroeien. Het schemergebied. De kwetsbaarheid en soms eenzaamheid die met deze fasen gepaard gaan.
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk? Start je met een idee, een verhaal of een beeld?
Meestal begin ik met een globaal idee in mijn hoofd en dan vormt het zich verder terwijl ik aan het fotograferen ben. Maar soms ontstaat het idee ook pas gaandeweg tijdens het fotograferen. Ook haal ik vaak mijn inspiratie uit observaties: soms kom ik tot een nieuw idee door iets dat ik in het dagelijks leven zie plaatsvinden.
Hoe ziet je gemiddelde werkdag er uit?
Dat verschilt heel erg. Ik werk wat dat betreft niet heel erg volgens een eenduidige structuur. De ene dag werk ik voornamelijk achter de computer, de andere dag ben ik op locatie aan het fotograferen voor mijn autonome werk of in opdracht. Of ik geef les (workshops) op de fotoacademie of privé.
Met welk materiaal werk je graag – is kleurgebruik voor jou belangrijk?
Ik werk met name op middenformaat kleurenfilm (altijd Fuji ProH 400) op een Mamiya 6 x 7 RZ. Fuji is een wat koelere film die ik erg mooi vind. Ik gebruik deze film al vanaf het begin en ben nooit overgestapt. Kleurgebruik is in mijn werk zeer belangrijk. Over het algemeen kies ik voor zachte tonen en kleuren, ik zoek naar een stille wereld waarin er niets schreeuwt.
Waar streef je naar in je werk? Wanneer is een werk voor jou af?
Als het gaat om een werk op zich dan is het voor mij belangrijk dat het een bepaalde intensiteit in zich heeft – dat je ernaar wil blijven kijken. En ik streef ernaar dichtbij te komen. De schoonheid van mensen vast te leggen en hun stilte.
Screen Touch overzicht 2016, Seelevel Gallery
Kun je iets vertellen over de foto die we samen uitkozen voor de speciale editie en de serie ‘Screen Touch’ waar deze onderdeel van is?
In september 2014 kreeg ik dankzij een Vrije Beurs Praktijkverdieping van het Mondriaanfonds de mogelijkheid om vier maanden een Artist in Residence te doen bij het CEAC in Xiamen. Voor mijn autonome werk is deze periode heel waardevol geweest.
Tijdens mijn verblijf maakte ik het werk Screen Touch (2014/2015), waarvoor ik onderzoek deed naar de verschillen tussen mijn eigen en de Chinese cultuur, maar ook naar universele overeenkomsten; wat mensen met elkaar verbindt; de betekenis van vriendschap en liefde.
Linli and Naomi, Xiamen 2015
Eén van de eerste dingen die mij opviel in Xiamen was het extreme en constante gebruik van Smartphones, met name onder jonge mensen. De Smartphone functioneert als een instrument voor intimiteit; het scheidt mensen, maar tegelijkertijd brengt het mensen bij elkaar in fysieke zin door samen naar een scherm te kijken. Hierdoor lijkt het een alternatieve manier te zijn geworden om contact met elkaar te hebben en intimiteit te delen – haast als een excuus om in elkaars persoonlijke ruimte te treden. Deze contradictie fascineert mij, die ik omschrijf als ‘detached closeness.’
Yafang and Linli, Xiamen 2014
Tijdens deze Artist in Residence ben ik voor het eerst beelden van jonge mensen en hun intieme relaties met vrienden en geliefden, gaan combineren met ‘stillevens.’ Daarnaast bevat deze serie ook reflecties van de stad, of ‘screens of the city,’ zoals ik ze graag noem.
Ik zag Yaki – het onderwerp van mijn speciale editie voor We Like Art – in de kantine van Xiamen University en vond haar heel mooi. Met name haar ogen fascineerden mij. Ze had iets ongrijpbaars. Ik sprak met haar af en fotografeerde haar op de universiteits-campus. Ik ben op een bankje gaan staan tijdens het fotograferen, zodat alleen de grond met de lichtvlekken achter haar zichtbaar werd.
BESTEL DEZE EERSTE WE LIKE ART EDITIE
Reserveer bij ons deze bijzondere, vrij grote en scherp geprijsde editie van Sarah Mei Herman, Yaki (2016), fotoprint, 40 x 50 cm, oplage 20.
Je bent van harte welkom om het werk te komen bekijken op ons kantoor (Leliëndaalstraat 4, Amsterdam).
Bermbloemen # 3 (2016), 50 x 35 cm, olieverf op papier
Bermbloemen # 1 (2016), 50 x 35 cm, olieverf op papier
Brasser stopt graag flarden van verhalen en anekdotes in haar werk. De vrijheid in het schilderen en een flink arsenaal aan schilderoplossingen stuwen de voorstelling vaak in het ongerijmde. Geen wonder dat ze wegloopt met schilder-schilders als David Hockney, Peter Doig en Francisco Goya.
Bermbloemen # 5 (2016), 50 x 35 cm, olieverf op papier
Alice Brasser: “Ik zoek voortdurend manieren om de platte werkelijkheid te omzeilen. Vaak combineer ik beelden, is een schilderij opgebouwd uit verschillende landschappen. De rol van kleur is erg belangrijk. Om tegemoet te komen aan een vooraf bepaalde sfeer worden de kleuren verhevigd of bedenk ik van te voren in welke kleurstelling iets gemaakt moet worden. De omkering – dat wat licht is wordt donker en omgekeerd – is ook een terugkerend fenomeen.”
Tjebbe Beekman (Leiden 1972) is vooral bekend van zijn indrukwekkende materieschilderijen op groot formaat, je hebt ze vast al regelmatig voorbij zien komen. Gruizige schilderijen met olieverfkorsten en barstensvol liefdevolle details. Grote gemene stadslandschappen en meedogenloze shopping malls, kantoren en bibliotheken die je als kijker een klein en nietig gevoel geven. Met je neus op de verf valt er gek genoeg ook veel te genieten aan speelse oplossingen en de hand van de schilder.
Beekman maakt naast de monumentale werken met acrylverf geregeld kleine tekeningen in ‘zwart-wit’. Geconcentreerde pareltjes die soms dienen als voorstudie maar net zo vaak volledig op zich zelf staan. Dichter en schrijver Robert Anker (1946) heeft zich door dertien van die tekeningen laten inspireren tot het maken van een gedicht. Deze samenwerking heeft geleid tot de bundel HIER.
De bundel verscheen op 29 april 2015 als tweede deel in de reeks 99 EDITIONS, in een gelimiteerde oplage van 99 genummerde en gesigneerde exemplaren. De bundel bevat twaalf gedichten, de bijbehorende tekeningen zijn alle op ware grootte afgebeeld. Bij deze bundel hoort een speciale editie: de print FREUD, bestaande uit een piëzografie van Tjebbe Beekman en het bijbehorende gedicht van Robert Anker, eveneens in een oplage van 99 genummerde en gesigneerde exemplaren. Het is een uitgave van 99Uitgevers.
Deze (dertiende) tekening is in feite een intieme remake van Beekmans monumentale en spraakmakende schilderij Der Psychoanalytiker, 120 x 150 cm (2012):
FREUD
Ga liggen, lig je goed, bezwijg
het denken dat je kent en bedrijf
het dalend spiralend doe maar wat
ik volg je en ik stuur je en verklaar je
piemel en je luier en je maandverband
ik schuif je weer anaal en leg je moeder open
dwing de wond die jij verdrongen dwong tot deze
pijn die jou reinigend en helend voor de dood geneest.
Ver buiten mijn boekje lag een dijk om door te steken en
jawel, ik stak, lig je goed, ik schrijf je over voor een boek
van mij, geloof me wel of niet, geloven doe ik zelf omdat het moet.
Robert Anker
Deze speciale editie (boek + print) kost € 99,00. Het is een genummerde en gesigneerde oplage van 99, een piëzografie op 190 grs Hahnemuhle William Turner Paper, formaat 28 x 21.6 cm. De verzendkosten zijn € 15,-.
UPDATE: deze editie is inmiddels helaas uitverkocht.
Check vooral het bijzondere videoportret van Ditteke Mensink uit de reeks Hollandse Meesters:
Tjebbe Beekman studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag (1993-1997) en aan de Rijksakademie in Amsterdam (2003-2004). Werk van Beekman is opgenomen in diverse museale collecties en was te zien in onder andere het Stedelijk Museum Amsterdam, GEM (Den Haag) en de Kunsthal (Rotterdam). Na jarenlang gewoond en gewerkt te hebben in Berlijn heeft Beekman sinds 3 jaar zijn atelier in Amsterdam.
Ze wil mensen fotograferen die er buiten valllen. Die niet de aandacht op zichzelf vestigen en minder bezig zijn met wie ze zijn, of hoe ze horen te zijn. Daarom besluit De Puy om even weg te gaan. Weg uit Nederland, weg van alle verwachtingen. Ze maakt in 2015 een roadtrip door Amerika en portretteert daar mensen die ze tegenkomt. Het Fotomuseum Den Haag toont momenteel de fotoserie die ze daar maakte en wij bieden een speciale editie aan uit deze serie If this is true, I’ll never have to leave home again.
Op de editie is het jonge meisje Cherish te zien. Met gesloten ogen en afgewend hoofd is Cherish enigszins onbereikbaar. Haar handen frunniken onzeker aan haar tuinbroek. We weten niets van haar en toch is het een indringende portret die veel vragen oproept. Dit meisje kwam De Puy toevallig tegen, net als al de andere geportretteerden die ze opduikelde in motels, benzinestastions, supermarkten of trailerparks. De Puy ziet in al haar foto’s iets van zichzelf terug. Het gaat eigenlijk allemaal over haar.
Wie zij zelf is wordt zichtbaar in de indringende documentaire Close Up: Robin de Puy – ik ben het allemaal zelf. Het schetst het portret van de fotograaf met een angststoornis die zichzelf uitdaagt door niet alleen in haar eentje op reis te gaan, maar daar ook allerlei mensen aan te spreken, terwijl ze zichzelf eigenlijk het liefst opsluit in haar motelkamer. Totdat ze na een paar weken juist vertrouwd is met haar rondreizende bestaan en juist weer bang wordt om terug te gaan naar Nederland, waar verwachtingen zijn en waarvoor ze eerst nog goede foto’s moet maken.
Dat De Puy’s portretten allemaal iets van haar weg hebben, komt ook door de types die ze fotografeert. Ze zoekt mensen uit waarbij zij zich op haar gemak voelt. Het zijn allemaal buitenbeentjes. De Puy stoort zich eraan dat er een standaard is waar mensen fysiek of mentaal aan moeten voldoen. Zij richt haar camera juist op anderen. Ze creëert een wereld waarin zij er niet meer buitenvalt. Die onzekerheid en geslotenheid van Cherish die horen ook bij De Puy.
De fraaie editie Cherish wordt uitgebracht bij het boek If this is true, I’ll never have to leave homeagain, waarin foto’s uit de serie worden aangevuld met dagboekfragmenten van De Puy.
Cherish (2015), 33 cm x 24,75 cm (+ 1 cm witrand), Epson print op Baryta 310g, oplage 45 exemplaren, € 300,- (inclusief boek)
Bestellen doe je hier:helaas is de foto inmiddels uitverkocht, het is heel hard gegaan.
Reisverslagen van de roadtrip zijn te lezen op de website van De Puy. De tentoonstelling If this is true… 10.000 km door Amerika op een motor is t/m 26 juni te zien het Fotomuseum Den Haag.
De eerste 2.000 bezoekers van de vermaarde beurs krijgen een kleine door Sigrid Calon vormgegeven editie. Mooi visitekaartje!
Ook werd Calon gevraagd door Swatch om 2 horloges te ontwerpen. Check hier op de site van Swatch een interview met de kunstenaar. Ze legt uit hoe ze tot een nieuwe visuele taal gekomen is vanuit haar fascinatie voor borduurwerk. Het is doordrongen van humor en speelplezier. Behalve de wijzers bewegen de uurwerkjes ook. Heel goed.
Wij volgen haar werk op de voet sinds we haar risoprints brachten op Art Rotterdam in 2014. Vaak krijgen wij het verzoek of het mogelijk is om een wandje met 12 prints te kopen – en dat kan. Wat veel lezers een beetje lastig vinden is om een mooie combinatie uit te zoeken.
Sigrid heeft op ons verzoek een aantal geweldige combinaties van 12-tallen risoprints gemaakt. Let wel deze prints zijn nu nog beschikbaar, maar het gaat best snel met de prints dus kunnen we niet garanderen dat deze combinaties mogelijk blijven. Gewoon snel beslissen is het beste. 🙂
UPDATE: Deze reeks is uitverkocht!
Maar hoe zat het ook al weer met deze risoprints? We maakten in januari 2014 een interview met Sigrid, graag halen we een paar passages aan waarin ze vertelt over de beeldtaal en het maakproces van het boek en de prints.
Gerco de Ruijter, TAG #04 (2014), archival inkjetprint op dibond, 30 x 30 cm, oplage 30), € 425,- (inclusief het boek Almost Nature). Boek en de print zijn beide genummerd en gesigneerd.
In eerste instantie lijkt TAG #04 een abstract grid van groene en gelige tinten, maar bij nadere beschouwing lijken de groene vormen wel bomen of planten. Het is een van bovenaf gefotografeerde hoeveelheid tuinplanten die wachten tot ze op transport gaan. De gele kaartjes zijn labels met alle informatie over de planten.
Detail van de speciale editie TAG #4
Gecultiveerde landschappen, zoals bloemenvelden maar ook echte natuur en erosies vervreemden doordat De Ruijter ze van bovenaf fotografeert. Hij laat een vlieger op met een camera. Zelf blijft hij op de grond staan en hij weet dus ook pas achteraf hoe het landschap er van bovenaf uitziet. Ook voor hem blijft het een onbekend perspectief. Op de foto’s is geen horizon zichtbaar en ook de omgeving blijft onbelicht. De schaal van het gefotografeerde en de context ontbreken, waardoor je nooit helemaal zeker bent waar je naar kijkt. De Ruijter is op zoek naar onderliggende abstracties en structuren in de natuur.
In het boek Almost Nature wordt met foto’s uit 2003-2015 een overzicht gegeven van deze fotoserie. Het bevat zowel foto’s van Hollandse tuinbouwlandschappen, maar ook van surreële landschappen in onder andere Dubai, IJsland en de Verenigde Staten.
Daarnaast staan er teksten in van schrijver Dirk van Weelden en Kelly Gordon Margolis, curator van het Hirshhorn Museum in Washington DC. In deze video kun je alvast een kijkje in het boek nemen.
Tot en met 6 februari kun je recente foto’s en films van De Ruijter zien in zijn solotentoonstelling Extended View bij Galerie Kranendonk in Den Haag.
De editie TAG #4 en andere beschikbare edities van Gerco de Ruijterstaan in onze shop.
Van Scarlett Hooft Graafland toonden we afgelopen jaar de nieuwe editie Blue People. Er gaat achter dit werk een bijzonder verhaal schuil, over de roerige geschiedenis van Madagascar. Check de making-of video. Deze ingelijste print van 32 x 40 cm kost € 625.
2
Dan dit werk van Roy Villevoye, Eró (Preparing Memorial Carving for Omomá), met deze foto uit 2012 (30 x 45 cm in lijst, € 1.050). Roy is sinds kort weer terug van een nieuwe reis naar de Asmat. Je leest hier meer over zijn oeuvre dat zo intiem vervlochten is met een kleine groep mensen in Papua: link.
Hogenboom (Oegstgeest, 1967) heeft de afgelopen maanden gewerkt aan een nieuwe serie schilderijen met inkt op linnen – losjes gebaseerd op paparazzi- en voyeurfotografie.
Het afbeelden van vrouwen die zich onbespied wanen is een oud gegeven in de schilderkunst. Denk bijvoorbeeld aan de baadsters van Rembrandt (Bathsheba en de badende vrouw) of aan Bonnard en Degas die virtuoos de intimiteit van het baden, afdrogen en haren borstelen in hun werk een plek gaven. Niet met de blik van de partner of echtgenoot maar met de steelse blik van de kunstenaar.
In de serie Echo Beach gebruikt Hogenboom mediabeelden als vertrekpunt, beelden die met een paar muisklikken te bereiken zijn. De blik op de vrouw die zich onbekeken waant is inmiddels al lang niet meer het exclusieve domein van partners en kunstenaars. Voyeuristische beelden zijn heel gangbaar geworden.
Inrichting van de tentoonstelling ‘Ghosts, Brides and other Companions’ in het Reina Sofia Museum in Madrid 2014
Haar schilderingen en tekeningen – vaak op vellen papier van monumentaal formaat – zijn indringend en raadselachtig. De milde vaak gedempte kleuren doen in de verte denken aan Morandi maar we vermoeden ook een fluisterverbond met Goya en Odilon Redon. In haar nieuwe werk deinst ze niet terug voor het gebruik van felle kleuren, waardoor ze haar intentie verhoogt.
De concentratie in haar werk is enorm, je voelt dat als kijker – de kunstwerken dwingen je langdurige aandacht af. De gemaskerde gezichten en figuren in haar werk kijken je aan – maar ook dwars door je heen. Elly Strik werkt met grafiet, kleurpotlood, pigment, olieverf en lakverf. De grote tekeningen, van ongeveer twee op drie meter, omsluiten je als kijker. Haar portretten zijn portretten in de breedste zin van het woord, ze sleuren je heel overtuigend mee in een gemoedstoestand.
Heel bijzonder dat we van Elly Strik 2 edities en een origineel werk kunnen tonen, Elly vertelt er alles over in het interview dat we met haar maakten. Ook vertelt ze over haar werk, haar atelier in Brussel, haar solo in het Reina Sofia Museum afgelopen jaar en haar prominente bijdrage aan de internationale tekeningententoonstelling in het SMAK in Gent: The Bottom Line.
Zaalzicht van de tentoonstelling ‘Ghosts, Brides and other Companions’ in het Reina Sofia Museum in Madrid 2014
Hoi Elly, je woont en werkt al weer een hele tijd in Brussel. Bevalt het je daar goed? Zijn Amsterdam en Brussel een wereld van verschil?
Two Gaps (Yellow), 2014, zeefdruk, drukspiegel 60 x 80 cm papier 70 x 100 cm, oplage 15, € 500
Wat hij maakt lijkt zo bedrieglijk echt, dat je echt drie keer moet kijken of dat plakbandje niet gewoon een echt plakbandje is. Het resultaat is bijna tegengesteld. Het zijn werken die haast volmaakte figuratieve nabootsingen zijn en tegelijk wonderlijke abstracte beelden die vol licht en raadsels zitten.
Kraag (2000), gedrukt op karton, vorm uitgesneden, zeefdruk, 80 x 100 cm, oplage 20, € 1.500
We citeren uit een mooie tekst van Inge Pollet: “Voor alle schilderijen maakt Kees Goudzwaard modellen van flinterdunne materialen zoals papier, transparante folie en tape. Weken, soms maanden werkt hij aan de ‘prototypes’ voor zijn schilderijen. Tijdens het schilderen brengt hij zorgvuldig dunne, egale verflagen over elkaar aan om een zo nauwkeurig mogelijke weergave te bereiken van het papieren model. In feite bouwt hij het papieren model in verf op het schilderdoek weer op.”
Installatiefoto Vleeshal, Middelburg
Dit lijkt een klinisch uitgangspunt maar de schilderijen van Goudzwaard zijn alles behalve koel en theoretisch. Ze ogen groots, voornaam en fragiel en speels tegelijk. Wat een licht en een power!
Deze kunstenaar uit de stal van de Antwerpse galerie Zeno X had in 2014 nog een galeriesolo (Collected Details) en soleerde museaal in de Vleeshal in Middelburg (Between Red and a Transparant Plane). Graag wijzen we je ook nog even op een fraaie publicatie van ROMA publishers die verscheen bij de tentoonstelling in de Vleeshal: (€ 16,-) een leporello met recent werk van Goudzwaard (hier te bestellen).
Cape (2000), gedrukt op karton, vorm uitgesneden, zeefdruk, 100 x 100 cm, oplage 21, € 1.500
Heel tof dat we hier op We Like Art vier bijzondere zeefdrukken kunnen tonen van Kees Goudzwaard. Het zijn 3 werken uit een serie kragen die op de zeef zelf gemaakt zijn door de kunstenaar. De Kraag heeft bijvoorbeeld maar liefst 22 drukgangen, alle details zijn handmatig aangebracht. Two Gaps heeft iets minder drukgangen maar is ook met folie op de zeefdrukplaat gemaakt.
Schouderstuk (2000), gedrukt op karton, vorm uitgesneden, zeefdruk, 80 x 100 cm, oplage 20, € 800
Schouderstuk in lijst
Als je meer informatie wil of de werken wil bestellen: check de werken in onze Shop.
Fossilium multiple 4.007 (2015), PVC-buis in vitrinedoosje met glas, 32 x 20 x 7 cm
Zijn beesten zijn op tournee langs musea in Japan, Australië, Argentinië, China, Frankrijk en nu in de VS. Een prachtig diepgravend artikel verscheen in The New York Times (klik hier) en bij Taschen verscheen vorig jaar een kloek boek over de kunstenaar.
Theo Jansen werkt aan een oeuvre dat zich het beste op het strand laat zien. Met eenvoudige PVC elektriciteitsbuizen als voornaamste ingrediënt maakt hij grote kinetische machines. Voorwereldlijk ogende wezens die door de wind bezield raken en elegant over het strand bewegen.
Fossilium Remus Complanatis 3.022 (2015), PVC-buis, tiewrap in vitrinedoosje met glas, 28 x 20 x 7 cm
De beesten lijken op enorme vleesloze kadavers, met hun uitgebleekte beender uiterlijk zijn het bijna verrezen fossielen. Lichtgewicht reuzen die onaangedaan paraderen.
Het uiteindelijke doel is zelfredzaamheid. De Standbeesten zouden uiteindelijk zichzelf reproducerend in kuddes moeten voortleven. “Plastic is forever”
Bekijk vooral even dit video portret van Salazar uit Vancouver. Geweldige beelden van het maakproces, het stads- en strandatelier, de kalme tred van de bleke beesten en een aanstekelijk vertellende Theo Jansen. Een heerlijke eenmans research and development missie.
Prachtig om hier op We Like Art beschikbaar werk van Theo Jansen te kunnen laten zien. Alsof er iemand over 1.000 jaar in een zandlaag bij Ypenburg op vroege restanten stuit van de eerste Strandbeesten. De fossiele bouwstenen zitten in een fraai gemaakte houten vitrinedoosje met glas. Elk fossiel heeft zijn eigen unieke code heeft en is apart gemaakt.
UPDATE: Inmiddels zijn alle exemplaren uitverkocht. We verwachten binnenkort nieuwe fossielen.
Als je op de hoogte gehouden wil worden over een nieuwe reeks stuur ons dan svp een mail.
Fossilium Flip Flop 3.009 (2015), PVC-buis, tiewrap, polyurethaan, in vitrinedoosje met glas, 20 x 28 x 7 cm
Wij zijn al jaren fan en werkten samen met Polly voor een We Like Art Wall en bij OBJECT Rotterdam. Ook toonden we een grote installatie tijdens Art Rotterdam 2014. Polly is een energieke club jonge kunstenaars met een voorname focus op fotografie en onderzoek, het is een gemeenschappelijk initiatief van Anne Huijnen, Isabelle Wenzel, Suzanne Posthumus en Anna de Jong.
Lotte Reimann, Nude Sitting, ?59 x 41,5 cm, Silkscreen (C/M/Y) on 90 grams paper (opgevouwen)
Afgelopen jaar werkten ze aan een nieuwe editie in een residency bij het Frank Masereel Centrum in het Belgische Kasterlee. De uitkomst is een fraaie box: Out of Shape. Het zijn eigenlijk 9 edities van 9 kunstenaars. Kunstenaars die elk in hun werk nadruk leggen op vorm en vlakken. Elke kunstenaar leverde een beeld aan en de harde kern van Polly zocht naar een geschikte druktechniek om een oplage van 50 mogelijk te maken.
Fleur van Dodewaard, Kube?, 18 x 21 cm, Litho (K) on 300 grams paper
In het verleden hebben we laten zien dat ook werk van de Nederlandse deelnemers aan het belangrijkste internationale kunstevenement de Biënnale van Venetië bereikbaar is voor menig portemonnee (zie oa Fiona Tan, Erik van Lieshout, Marijke van Warmerdam en Mark Manders). Vandaag een mooie editie van herman de vries (1931, Alkmaar), die met zijn tentoonstelling to be all ways to be in het Rietveldpaviljoen internationaal de aandacht heeft getrokken.
Fotografie: Judith Jockel
herman de vries (inderdaad zonder hoofdletters omdat hij hiërarchie tussen de letters wil vermijden) pakt met de tentoonstelling op 84-jarige leeftijd nog een keer goed uit. Trouw aan het vertrekpunt van zijn kunstenaarschap dat zintuiglijkheid voorop staat in de ervaring en niet het denken, toont hij onder andere poëtische verzamelingen uit de natuur. Vellen met uitgewreven aarde, een vloerinstallatie van geurige rozenblaadjes en ingelijste grassen. Maar ook een installatie van meer dan 100 sikkels, oergereedschap uit de tijd van de eerste mens. Verder zijn er land art en tekstwerken op het eiland Lazzaretto Vecchio, een voormalige kolonie voor pestlijders. Hier bracht hij een aantal plaquettes aan met teksten. Ook heeft hij een deel van het eiland aangewezen als ‘sanctuarium’, een gebied dat niet voor mensen toegankelijk is en waar de natuur haar gang kan gaan. Cool.
Fotografie: Judith Jockel
Bekijk vooral even deze video van Artsy. Temidden van de hectiek en de glitz van het Biennale-bobo festival hoor en zie je herman de vries kalm en aanstekelijk vertellen over zijn werk en dagelijkse schoonheid en vooral hierop opmerkzaam te zijn. “I see, I smell, I taste, I hear, I feel, I think, I eat, I drink, I breathe, I piss, I shit, I love, so, I am.”
Ook de moeite waard is deze video van AVRO’s KunstUur, waarin de vries uitgebreid vertelt over zijn jutterswerk in de lagune van Venetië: link
Kraijer is bekend geworden met haar meisjesportretten in houtskool. De afgebeelde androgyne meisjes gaan volledig op in hun transformatie naar bijvoorbeeld een vulkaanlandschap of een slangenlichaam. Uilen, bijen en tongen die zich geheel vanzelfsprekend over het lichaam uitzaaien of uitstrooien. Kraijer werd al jaren geleden internationaal opgepikt en de aankoop van haar werk door het Museum of Modern Art in New York heeft er wel enigszins toe bijgedragen dat er inmiddels wachtlijsten bestaan voor haar werk. Juul Kraijer maakt sinds een aantal jaren ook foto’s in oplage. Heel bijzonder onderstaande – speciaal voor We Like Art gemaakte – vriendelijk geprijsde editie.
Juul Kraijer, Zonder titel, 2013, 24,3 x 17,5 cm, oplage 30, € 450 (meer…)
Mariken, kun je iets vertellen over het maakproces van het boek?
Heel praktisch: de opmaak doe ik met InDesign (een grafisch programma van Adobe, net als Photoshop), maar voordat ik zover ben om het in de computer te redigeren en scherp te stellen, ben ik veel fysiek aan het schuiven en aan het uitproberen, zoals het knippen en plakken van pagina’s – om zo te ontdekken wat werkt.
Qua formaat sluit m’n nieuwe boek aan bij m’n oudere boeken, hoewel Taking Off drie keer zoveel pagina’s telt. Het eerste boek in deze open trilogie, Elisabeth, heb ik ook helemaal zelf vormgegeven. Ik werk vooral op intuïtie waardoor er nieuwe narratieve lagen ontstaan, maar dan heb ik het boek inhoudelijk al volledig uitgewerkt en op een prikbord de verhaallijnen uitgezet die ik belangrijk vind. Hoe dat allemaal gaandeweg ontstaat kan ik niet precies uitleggen.
Hoog tijd om eens aandacht te schenken aan zijn (grote) zeefdrukken die je via ons kunt bemachtigen. NB De drukken zijn lastig op je scherm te beoordelen vanwege de intense kleuren.
We schreven eerder: “Zijn werk is speels en streng tegelijk. De loeistrakke geometrische zeefdrukken, wandschilderingen en schilderijen willen maar 1 ding: bekeken worden en zich als klassiekers in je achterhoofd nestelen.”
Van der Ploeg heeft een indrukwekkend oeuvre opgebouwd van wandschilderingen. In talloze museale tentoonstellingen of permanent als een kloeke ingreep in een architectonische ruimte. Zijn werk herken je onmiddellijk en alleen al die herkenning stemt altijd tot een prettig soort vrolijkheid. De visuele dreun blijft je op een heldere manier bij. Het is alsof de virtuoze afgewogen grote gebaren van de schilder niet bedacht en uitgevoerd zijn, maar al bestonden en alleen maar onthuld. Of draven we nu door?
GRIP (2009), zeefdruk, oplage 35, 40 x 104 cm (nb: de grijze baan is zilver)
Zonder titel, 2011, inkt, gouache en potlood op papier, 40,5 x 31,5 cm
Er lijkt beweging in de tekeningen te zitten, en er gebeurt een hoop tegelijk. De uitdrukkingen zijn vaak verstild, afwezig, soms ook verontrustend. Het lijken menselijke types, maar ogenschijnlijk uit een totaal andere wereld.
Het recentere werk van Marijn Akkermans lijkt meer kleur te hebben. En in zijn schetsen en lijntekeningen valt nog eens extra op hoe zeer de hoek van waaruit de figuur je aankijkt een rol speelt in zijn werk. Daar willen we graag wat meer over weten ?.
De getoonde werken zijn allemaal beschikbaar in onze Shop.
Atelier 2014/2015
Hoi Marijn, super om jouw werk op onze site te laten zien. Juist nu het ook in Stedelijk Museum Schiedam te zien is tot en met 21 juni –kun je wat meer over de tentoonstelling vertellen en over welk werk van jou daar te zien is?
Navid Nuur, Untitled (An aquadelic ringtone) (2008-2014), blue styrofoam, silkscreen, acid, spit, glitter, road sign paint, pushpins, salt, circa 72,5 x 49,5 x 2 cm, oplage 27 + 6 A.P. € 1.200,- (incl. verzending binnen Nederland)
Als er schoenveters, spuug, gesmolten tin en zuur in voorkomen dan denk je bijna vanzelf aan Navid Nuur wiens werk bol staat van de lucide associaties en wonderlijke materialen. De kleine inktvisschildjes die met een veter bij elkaar gehouden worden met van binnen een sierlijk spoortje van ingebrand tin. En de vederlichte blauwe styrofoam plaat met een – als je goed kijkt – een virtuoze bellenblazer op een palmstrand. Het is allemaal zo rijk, raadselachtig en moeiteloos.
Navid Nuur (Teheran, 1976) is definitief internationaal doorgebroken en overal te zien lijkt het. De lijst tentoonstellingen op zijn CV zullen we maar niet helemaal uitwerken hier. Zijn deelname aan de Biennnale van Venetië 2 jaar geleden is zeker noemenswaardig en veel geprezen. Hij toonde twee werken in de ILLUMInations-tentoonstelling waaronder een indrukwekkende installatie met tl-buizen in de Arsenale in Venetië. Ook zijn solo Lube Love in 2013/2014 in het Bonnefantenmuseum in Maastricht was gedenkwaardig.
Al eerder schreven we over Navid Nuur: hij is een dartele krachtpatser, hij zet de monumentale tentoonstellingsruimte moeiteloos naar zijn hand met grootse en lichtvoetige ingrepen. Z’n materiaalkeuze is ludiek en speels. Hij maakt sculpturen, installaties en tekstwerken. Een omgekeerde uitgebrande vuilcontainer als projectiekamer, tl-buizen, goudfolie, Play-Doh klei, oasisblokken, Nuur weet er wel raad mee. En telkens word je weer ingenomen door zijn manier van denken en maken.
“Navid Nuur stelt zichzelf vragen zoals, hoe schraapt het licht kleuren, hoe knap is het voor een zandkorrel om zich bij elkaar te houden elke dag? Hij gaat steeds meer naar binnen toe en zijn kernvraag is, wat zie je nou echt? Hij maakt geen keuze tussen objecten (kunstwerken) die er even zijn en dingen die elke keer opnieuw solide kunnen worden tentoongesteld. Het werk Thresholder dat als pilaar in zijn solo in de De Hallen te zien was en als muur in Museum Fridericianum, lijkt een solide bouwsel, maar is eigenlijk lucht. Bakstenen van oasis-blokken. Met zijn handen maakte hij afdrukken in de blokken en liet zo “meer en meer emotionale indrukken achter op het zuivere blok”.
Navid Nuur, Untitled (2014), cuttlefish bone, shoelace, metal, circa 5 x 4 x 1,5 cm, 25 + 7 A.P. unieke stukken, € 300,- (incl. verzending binnen Nederland)
Goed om te weten: een A.P. is een artist proof. Het is een gangbare praktijk dat van een oplage of editie de kunstenaar een paar exemplaren buiten de editie om zelf houdt. Heb je interesse in deze edities? Mail ons – we helpen je graag verder.
Dizipline ist Alles, reduction fired glazed stoneware, 46 x 30 x 22 cm, € 1.400
Haar keramiek is van een zelfde aanstekelijke speelsheid. Hoog tijd om Helen Frik wat vragen te stellen. Als kunstenaar en (volgens haar LinkedIn profiel) als Director Product Development. Kijk, dit soort dubbele petten zien we graag.
Er werden mij door het Museum vier levensgrote vitrines ter beschikking gesteld. Echt een prachtkans: ik heb als het ware mega-collages kunnen maken, maar dan met ruimtelijke objecten, één op één. Alles achter glas, ik was dus vrij om 800 jaar oude archeologische vondsten van de Gemeente Rotterdam in te zetten, echte eieren, precaire glasplaten, een vogelnest, een verschrompelde papieren golf, tere zijden handdoekjes, en ga zo maar door. Ik heb er echt van genoten daar aan het werk te zijn!
Je toont in Rotterdam ook een overzicht van de Frik Collection, Ceramic Museum. Wat is deze Frik Collection precies?
Vier jaar geleden overzag ik de hoeveelheid keramiek die ik ‘voor mijzelf’ had gemaakt, het werd gewoon teveel. Ik was aanvankelijk begonnen artikelen voor eigen gebruik te maken – ovenschalen, suikerpotten, maar over de jaren heen belandde er teveel in dozen, in de opslag. In een opwelling vertelde ik mijn galeriehouder David Risley in Kopenhagen dat ik deze toch moest verkopen. Hij bood meteen aan de eerste publieke tentoonstelling te komen maken in een lege verdieping boven zijn galerie in Kopenhagen, die we omtoverden tot een appartement van een keramiek-liefhebber.
installatiefoto Kopenhagen
Je Ceramic Museum is al op diverse museale en galerieplekken te zien geweest, begrijpt iedereen het idee of is het verwarring troef?
Ik denk het laatste – óf men speelt graag mee. In de recensie bijvoorbeeld in het blad Keramiek, daar wordt echt en alleen over de collectie gesproken alsof het om een echt fysiek museum gaat.
Maar mijn doel is altijd geweest om de nieuwsgierigheid te prikkelen, in de hoop dat de kijker er zijn eigen beleving van maakt. Verwarring is in die zin hopelijk positief, mensen kunnen hun eigen fantasie laten gaan. Dat is grotendeels de aantrekkelijkheid van kinderlogica, het is tegelijkertijd wel en niet logisch.
Vomit Pot, celadon and copper glazed stoneware, 19.5 x 20 x 20 cm, € 880
Is er een link tussen de Frik Collectie en de Frick Collection die nu in het Mauritshuis te zien is?
Mijn grootvader Max Frik (Bad Wimpfen, Duitsland) had als werkloosheidproject aan een paar mensen net na de eerste wereldoorlog de taak gegeven de Frik familieboom tot zo ver mogelijk terug in kaart te brengen. In 1.200-nog wat bleek de naam Frik gesticht, ergens onderweg heeft er een tak een ‘c’ tussen laten zetten. Die zijn ook naar de USA geëmigreerd. Gek genoeg, mijn initialen zijn H C – hetzelfde als Henry Clay Frik, en zijn dochter heet ook Helen. Er zijn nog meer overeenkomsten, maar ik hou erover op, want anders vind ik het te spooky worden.
Wat de Frick Collection betreft, er is natuurlijk geen enkele link.
Fiona Tan, Aftermath (2014), colour, pigment print on archival paper, 33 x 48,4 cm oplage 100
Deze scene lag letterlijk aan haar voeten en hoewel hij op het eerste gezicht wat gewoontjes lijkt, zit er toch alles in. Natuur versus cultuur. De natuur die ook na een nucleaire ramp weer overwint. Het beeldrijm van de bloemen op het schaaltje en het bloemetje in het gras. En de scherf porselein die een relatie heeft met Azië maar ook met Nederland. Precies zoals de kunstenaar zelf.
Fiona Tan stuitte op dit stilleven toen ze filmopnames maakte in het radioactieve gebied bij Fukushima, Japan. Het tekent het feilloze oog van de kunstenaar dat ze onmiddellijk de kracht van het beeld herkende.
Tan bezocht voor haar nieuwe werk, het drieluik ‘Ghost Dwellings’,drie plekken op aarde waar door verval, verwoesting of geldgebrek de bewoners zijn weggetrokken. Dat leverde prachtige beelden op van verlaten huizen, gebouwen en straten, maar tegelijkertijd zocht Tan op die puinhopen ook naar tekenen van hernieuwde energie en bloei. ‘Aftermath’ noemde Tan dit fenomeen; letterlijk begroeiing die na de oogst opnieuw opkomt.
Deze foto is een prachtige verbeelding van dat begrip; in het uitlopende gras ligt een potscherf van iets wat ongetwijfeld een porseleinen schaaltje of bord is geweest. Delfts porselein? Is het misschien een Hollandse scherf in Oosterse aarde? Hoewel het stukje aardewerk in het midden van het beeld staat, is de natuur het eigenlijke onderwerp van de foto. Die worstelt en komt weer boven. Het beeldrijm tussen het motief op het schaaltje en de bloemetjes van het graspolletje lijkt bijna te mooi om waar te zijn. En uit alles, van de dauwdruppels op het gras, tot het kleine plantje dat zich een weg naar boven werkt, spreekt een hoopvolle positiviteit.
Zo draal met mij (2014), potlood, stempelinkt, marker op zuurvrij Moleskine, 21 x 15 cm.
Of in de woorden van Manon Berendse (in ‘Visitor, invite me’, 2009): “Ze maakt contact…Haar titels dralen niet. Guide me. Share your warmth with me. Maar dringen vriendelijk aan. Give me your order. Reflect with me. Met deze uitgepuurde zinnen verkiest Van Pinxteren de dialoog. Zonder feitelijke ontmoeting, maar gastvrij.”
In 2012 had Karin van Pinxteren een solo-tentoonstelling in Museum De Pont. Niet de minste plek om tentoon te stellen. We zijn benieuwd naar haar werk en wie ze is, dus stellen we haar wat vragen.
Overzichtsfoto, Part of Someone’s Diorama @ Museum De Pont, 2012. Foto Peter Cox
Hoi Karin, jouw werk lijkt heel verschillend en veelvormig: we zien tekst en grafische elementen, maar ook foto’s of video’s van performances zoals bij The temptation of virtue. Kun je hier meer over vertellen?
Mijn werk ontstaat door het schakelen tussen het denken in de 2e en 3e dimensie, vanuit mijn opleidingen als grafisch ontwerper en architectonisch vormgever, de persoonlijke vragen die me op dat moment bezig houden en/of het thema waarvoor ik word uitgenodigd. Ik ben inmiddels veel langer beeldend kunstenaar dan dat mijn opleidingen vormgeving hebben geduurd – maar een beetje vormgever ben ik toch gebleven. Zeker in mentaliteit: het beeldend antwoord geven op vragen waarbij ik zelf de opdrachtgever ben, in plaats van een ander.
The temptation of virtue (2011), foto op dibond/diasec, oplage 8, 40 x 60 cm
Voor de uitvoering kies ik de discipline die nodig is voor een specifiek werk en neem de ruimtelijke context daarin mee. Soms komt het vanzelf tot stand. Bijvoorbeeld bij de foto The temptation of virtue die is ontstaan omdat ik het lopen op een video opnam waarin ik zelf figureerde. Ik was alleen en deed dit met de zelfontspanner. Op het scherm verscheen een onverwacht beeld, je ziet dan meteen dat het een goed werk is.
Overzichtsfoto, Part of Someone’s Diorama @ Museum De Pont, 2012. Foto Peter Cox
Kun je meer vertellen over het werk Trust, hoe komt dit tot stand?
Het werk Trust is voortgekomen uit social media, door een e-mailcontact met iemand die ik nooit heb ontmoet. Het ongemak dat daarbij hoorde, het voorzichtig aftasten van de ander – dat wat je in een live ontmoeting doet – kreeg een andere dimensie, ketste af op een glad scherm en moest via de constructie en keuze van woorden worden gevormd. Een vreemde ervaring van een gewoon contact overzee, niet eens een emotioneel contact, maar toch heel vreemd.
Trust (2013), hout en acryl, 125 x 19 x 3 cm
Dan plopt er zo’n zin op, die schrijf ik op en weer een keer en een jaar later nog eens, dan wordt het manifest en sterker en blijkt het groter te zijn dan alleen dat moment, universeler, en dan wil het gemaakt worden.
Door van de zin een object, een kunstwerk te maken kan die letterlijk verplaatst en opgehangen worden, en wordt een tekst ruimtelijk. De keuze voor wit/wit is om tekst materiaal te laten zijn. Wanneer ik het in kleurcontrast zou aanbrengen wordt het grafisch. In Trust zijn achtergrond en tekst gelijk, is het beeld geworden.
Hoe kom jij tot een zin als Zo draal met mij en hoe kom je tot deze grafische uitvoering?
Het is mijn antwoord op de stelling die Joanneke Meester heeft geponeerd voor haar kalenderproject. Ik heb haar zin ‘I am not doing anything until I feel the need’ uitgeprint en op de muur gehangen waardoor het steeds in mijn ooghoek aanwezig was. Haar tekst is heel herkenbaar voor me, iets moet een reden hebben om het te maken, zomaar iets maken zit niet in mijn systeem. Het is dralen, slenteren, sjokken, om iets heen draaien tot ik het begrijp. Ineens is er dan mijn reactie of antwoord ‘zo draal met mij’, een appèl aan de lezer.
One Appears (2012), zeefdruk op hout, oplage 23, 23 x 28 x 1 cm (incl. boek Part of Someone’s Diorama)
Ik gebruik vaker ‘met mij ‘ of ‘with me’ omdat ik de aanstichter ben van het werk en daardoor verantwoordelijkheid draag, maar ook omdat het werk daardoor lichamelijkheid krijgt, de mijne en die van de lezer. De lezer/kijker wordt door het te lezen ook ‘mij’ in de zin en nodigt in gedachten weer iemand anders uit. De keuze voor de visualisatie komt voort uit de vraag die ik mezelf steeds stel hoe tekst materiaal kan worden.
De manier van tekenen van Zo draal met mij is vorig jaar ontstaan tijdens een artist in residence in Frankrijk. Ik had intuïtief wat in een doos gestopt onder meer een gestanst afvalvormpje en een aantal stempeldozen. Een letter paste precies in een vakje en om er een beweging aan te geven heb ik ze per stuk aan draadjes gehangen. Zo’n vakje wordt daardoor ook een uitsnede van een hals met een ketting. Vele letters, vele halsjes, daar komt de lichamelijkheid weer om de hoek.
We can’t sync (2011), hout, karton en acryl, 60 x 60 cm
De staande ovalen komen vaker terug in je werk (zoals Sync… en LOGO) welke ‘betekenis’ hebben ze voor jou.
Rond 2003 ontstonden een aantal schetsjes tijdens de ontwikkeling voor een installatie. Uiteindelijk werd het iets anders maar de vorm ben ik blijven gebruiken. Door de jaren heen is het veranderd van een ovaal naar een ellips, die smaller is. Het is een typische portretlijstvorm uit het verleden, gebruikt in schilderkunst en fotografie, maar ook een science fiction doorgang, een poort naar een andere dimensie, vooral in film. Door deze vorm te gebruiken draagt de vorm naast puur de verschijning zowel gestalte als verplaatsing in zich.
De performance en het grafische werk komen samen in het werk LOGO, jij komt het werk bij een koper thuis op de muur schilderen. Spannend, hoe werkt het precies?
LOGO (2008 – ongoing), muurschildering, latex groen, 40 x 60 cm
Het project LOGO is ontstaan door het vreemde gegeven dat de meeste mensen in vertwijfeling zijn wanneer je als kunstenaar nieuw werk toont, het moet worden overwonnen. Daarom heb ik LOGO ontwikkeld, een muurschildering die kan worden besteld en door mijzelf wordt aangebracht. De gedachte voor LOGO komt voort uit mijn opleiding voor grafisch vormgever want waarom heeft een kunstenaar geen logo?
Het is een doorlopend project. Voor het vaste lage bedrag van € 250 en een goede kop koffie, schilder ik bij de koper het werk LOGO op een muur van zijn of haar keuze, thuis, op de werkplek of bijvoorbeeld in het kantoor. De enige vereiste is een gladde muur. De naam van de koper komt in de naam in de titel, hij of zij ziet het werk ontstaan en we hebben een goed gesprek. Voor het schilderen van LOGO gebruik ik groene muurverf, het duurt in totaal 3-4 uur en het werk is 40 x 60 cm groot.
LOGO bij BKKC Tilburg, foto Peter Cox
Omdat het mijn logo is bied ik het voor een sympathiek bedrag aan. Marketing, maar LOGO is meer, het is een muurschildering, een kunstwerk. Zo werkt dit principe voor beiden: een speciaal voor de locatie gemaakt werk – elke uitvoering is immers anders – en ik heb een werk verkocht en daardoor inkomen. LOGO wordt contant afgerekend, voor beiden boter bij de vis, de koper heeft het kunstwerk en de kunstenaar haar vergoeding. Door het groeiend aantal verschijningen in huizen en bedrijven wordt LOGO een steeds meer vertrouwd beeld.
In 2012 had je een solo-tentoonstelling in Museum De Pont, wat geweldig! Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?
Er lopen drie kunstopdrachten, twee gaan in uitvoering in Leeuwarden in samenwerking met Koninklijke Tichelaar en een opdracht bevindt zich in de opstartfase, dat betreft glasprints voor de Rechtenfaculteit in Utrecht. Het werken in opdracht is een complexe materie omdat je een vraag moet beantwoorden en je tegelijkertijd heel dicht bij je eigen werk wil blijven. Het zijn enorme klussen, maar fijne hersenbrekers. Ik wissel het af met het maken van tekeningen, tekstwerken en af en toe een schilderij.
portret Karin van Pinxteren
In mei neem ik deel aan de tentoonstelling bij De Ketelfactory naar aanleiding van de presentatie van het boek ‘door het beeld door het woord’, voortkomend uit een project van De Ketelfactory met TROUW. Hierin staan interviews door Peter Henk Steenhuis met twintig kunstenaars die er hebben geëxposeerd voorzien van essays van René Gude.
Op dit moment ben ik druk met een uitgave, Sofa Journal. Een selectie uit twee jaar dagboekachtige tekeningetjes, voornamelijk tekst, die voor het grootste gedeelte zijn uitgetypt. Het zal eind januari uitkomen in een oplage van 50 waarvan er twintig zullen worden verkocht met een kleine tekening of zeefdruk in hetzelfde formaat, heel spannend, iets waar ik zeer naar uitkijk.
Een ongekend groot aantal lezers klikte op de link van de inleiding (deel 1) op deze post van vandaag. Kennelijk raakt het onderzoek van Denise Heijtel een snaar. Het lijkt erop dat veel lezers zich kunnen herkennen in een aantal uitspraken van beginnende kunstkopers die we aanhaalden. Galeries hebben te kampen met een ongunstige beeldvorming rond hun hoogdrempeligheid. Wij bespeuren zelf een kentering in de gastvrijheid en openheid van veel galeriehouders maar de drempelbeleving bij een jonge doelgroep lijkt nog niet al te florissant. Hoog tijd om Denise een aantal vragen voor te leggen.
Hoi Denise, hoe kwam je er toe om onderzoek te gaan doen naar ‘drempelverlaging voor jonge kunstkopers (25 t/m 45 jaar) in galeries met hedendaagse kunst’. Met welke probleemstelling ben je aan de gang gegaan?
In het laatste jaar van mijn studie Cultureel Erfgoed aan de Reinwardt Academie in Amsterdam liep ik stage bij Walls Gallery in Amsterdam (september 2012 t/m maart 2013). Deze galerie exposeert een dynamische mix van hedendaagse kunst van jonge talentvolle kunstenaars. Tijdens mijn stage viel mij op dat in de galeriesector de jonge galeriebezoeker in de minderheid was. Ik vroeg mij af hoe dit kwam en wat hen tegenhield een galerie binnen te stappen en een kunstwerk te kopen.
Heb je zelf ervaring als galeriebezoeker of als kunstkoper?
Voor mijn stage bij Walls Gallery bezocht ik vooral exposities in musea en heel af en toe in een galerie-expositie (dit was vooral met vakanties). Tijdens mijn stage is mijn interesse voor hedendaagse kunst vergroot en ben ik meer galeries en kunstbeurzen gaan bezoeken. Dit doe ik nu nog steeds en ik houd het expositieaanbod van verschillende galeries/beurzen via Facebook bij.
Ik heb zelf nog geen kunstwerk gekocht, alleen een zeefdruk gekregen, maar ik ben van plan dit in de toekomst wel te gaan doen. Ik heb ervaren dat een kunstwerk aan de muur mij een goed gevoel geeft, iedere dag kijk ik er met een andere blik naar.
Je hebt tijdens je studie stage gelopen in een galerie en zelf dus aan de andere kant van de drempel gestaan. Kun je daar iets over vertellen? Tijdens mijn stage viel mij op dat voorbijgangers geregeld naar binnen keken, maar niet naar binnen kwamen. Vooraf in koudere periode als de galeriedeur gesloten was, was de drempel om naar binnen te stappen nog groter. Mensen hebben toch het idee dat je verstand van kunst moet hebben om een galerie binnen te stappen en dat even rond kijken niet mag.
Voor een galeriehouder/assistent lijkt het ons ook soms lastig om onderscheid te maken of een bezoeker vrijblijvend komt kijken, informatie wil, een praatje wil maken, een aankoop wil doen. Hoe ga je daar mee om zonder ongeïnteresseerd of juist al te eager te lijken?
Iedere bezoeker kan een potentiële kunstkoper zijn. Het is belangrijk de bezoeker altijd te begroeten zodat zij het gevoel krijgt welkom te zijn en er ruimte is (als zij dat zelf willen) voor het stellen van vragen. Je ziet snel genoeg of de galeriebezoeker een kijker of een potentiële koper is.
Je hebt een groep van 36 beginnende KunstKopers geïnterviewd met een flinke vragenlijst over hun ervaringen met kunst en galeries. Wat vond jij de meest opvallende uitkomst?
Ik heb gevraagd welke associaties een galerie opgroept. Mij viel op dat de positieve associatie met een galerie (zoals verwondering, genieten, vakantie) minder is dan de neutrale en de negatieve. Mensen associëren een galerie nog vooral met hoogdrempelig, chique, arrogant, rustig, kil, duur en stilte. Deze hebben vooral betrekking op de galerieruimte en de galeriehouder zelf. Hier valt voor galeries nog winst te behalen.
Uit je onderzoek blijkt dat het voor onervaren galeriebezoekers soms lastig is te peilen waar je bent beland en wat de omgangsnorm is in de galerie. Kun je hier iets meer over vertellen?
Het kopen van kunst moet je leren. Ervaring hierin ontwikkel je door veel kunst te bekijken en te ontdekken wat jou aanspreekt. Een startpunt kan het bezoeken van een kunstbeurs zijn. Hier wordt een gevarieerd galerieaanbod gepresenteerd en kun je kennis maken met de sfeer van verschillende galeries. Een ander startpunt kan het lezen van interview met een kunstenaar in een krant/tijdschrift of op een website/blog zijn. Dit maakt de stap om naar een van deze galeries zelf te gaan, kleiner. Hierdoor stap je ook makkelijker binnen bij een onbekende galerie en op deze manier leer je de omgangsnormen kennen.
De galeriewereld is veelvormig en verscheiden, kun je een onderscheid maken in drempelvorming? Slagen sommige galeries er beter in dan andere om toegankelijk te zijn?
Mijn eigen ervaring bij het bezoek van galeries/beurzen is dat je als jonge bezoeker anders wordt bekeken en benaderd dan de oudere bezoeker (45-plussers). Blijkbaar wordt een snelle inschatting gemaakt van het budget wat je kunt besteden, waardoor aan mij minder aandacht wordt gegeven.
Gelukkig is dit niet bij alle galeries aan de orde, zij zijn toegankelijker en benaderen de jonge kunstkopers wel serieus.
Er zijn galeries die een heel eigen programma hebben dat zich richt op een select publiek van verzamelaars en professionals, de bezoeker merkt dit. Hoe kunnen deze galeries de spagaat maken tussen hun niche-programmering en laagdrempeligheid?
Een spagaat maken is niet altijd nodig. Daarvoor is hun aanbod soms te specifiek. Wat ik wel merkte dat deze, veelal duurdere en traditionele galeries, vaak minderwaardig doen naar goedkopere galeries die ook op een andere wijze kunst verkopen, zoals met een conceptstore, pop-up exposities of exposities op afwijkende locaties. Beide type galeries zijn nodig voor een gevarieerd en compleet galerieaanbod in Nederland. De galeriesector is immers een gelaagde wereld waarbij er voor iedere kunstkoper een niveau moet zijn om die wereld in te stappen. De traditionele galeries moeten zich hierbij realiseren dat de beginnende jonge kunstkoper zich doorontwikkelt en in de toekomst een potentiële klant voor hen kan zijn.
Je doet een aantal aanbevelingen in je onderzoek om laagdrempeligheid te creëren, zodat er ook voor de jonge kunstkopers een niveau is om in de gelaagde galeriewereld in te kunnen stappen. Kun je er een paar noemen?
De meeste kansen om jonge kunstkopers te bereiken zie ik via het internet. Het internet is voor veel jonge kunstkopers het medium om zich te oriënteren. Een galerie kan hier op inspelen door de omslag van fysiek naar online te maken. Allereerst is het belangrijk een up-to-date website te hebben die de mogelijkheid bied tot een online kunstaankoop. Ook is het gebruik van sociale media van belang. Ik zie dat steeds meer galeries hiermee actiever worden.
Een andere aanbeveling van mij is dat galeries de jonge kunstkoper actief opzoekt en buiten de bestaande kaders van de galerie gaat. Bijvoorbeeld door het organiseren van events die aansluiten op mode, design, muziek en actualiteit. Ook kunnen pop-up exposities worden georganiseerd via een samenwerking met festivals, hotels, restaurants of cafés.
Wordt het belang van het bereiken van een jong kunstkoperspubliek voldoende onderkend in de galeriewereld?
De jonge kunstkoper is een van de doelgroepen van de galeries. Niet iedere galerie realiseert zich voldoende, dat een beginnende kunstkoper zich doorontwikkelt in zijn kunstkopercarrière en dus ook een toekomstige klant kan zijn.
Je hebt ook een ervaren verzamelaar – Alexander Ramselaar – geïnterviewd over zijn kunstkoopcarrière en de gelaagde en gesloten kunstwereld. Welke uitspraken van hem zou je ons mee willen geven?
Alexander Ramselaar is ook in de leeftijd van jonge kunstkoper begonnen. Stap voor stap heeft hij zijn blikveld verbreed door bij meer galeries te gaan kijken en kennis op te bouwen over verschillende kunstenaars. Hij gaf aan dat hij alleen een kunstwerk aanschaft die hem persoonlijk raakt. Je koopt kunst met je hart, dat is het belangrijkste. Daarnaast moet je het ook durven om geld uit te geven aan kunst. Mensen geven wel makkelijk geld uit aan dure reizen of auto’s, maar zien een kunstaankoop als een luxe. Een kunstwerk is iets blijvends.
Galeries worden steeds veelvormiger, naast de klassieke galerieruimte met jaarlijks 7 a 8 tentoonstellingen ontstaan er huiskamergaleries, pop-up galeries die zich toeleggen op beurzen en events en online galeries/initiatieven. Wordt deze ontwikkeling als gunstig ervaren door jonge kunstkopers?
Deze ontwikkeling werkt positief om jonge kunstkopers meer in aanraking te brengen met kunst. Deze nieuwe initiatieven staan dichterbij de jonge kunstkopers en passen beter bij hun lifestyle. Ik denk dat kunst hierdoor voor hen laagdrempeliger wordt en de stap naar een echte galerie ook minder groot. Het heeft dus invloed op de gehele Nederlandse galeriesector.
Binnenkort is het Amsterdam Art Weekend, een weekend met een hele reeks van activiteiten in galeries. Is dat een goede instapmogelijkheid voor beginnende kunstkopers denk je?
Ik heb zelf nog niet Amsterdam Art Weekend bezocht, maar ik zie dat zij een gevarieerd programma aanbieden met verschillende kunstvormen. Het is een laagdrempelig evenement die voor de beginnende kunstkopers een goede instapmogelijkheid kan zijn, omdat kennis gemaakt kan worden met verschillende galeries/kunstenaars.
Denk je dat de bestaande online agenda’s over de programmering van galeries voldoende toegankelijk zijn voor beginnende kunstkopers?
Zie: Galeries.nl, de AKKA ladder, Amsterdam Art Calender en Exhibitionist
Deze online kunstagenda’s zijn vooral gericht op de kunstkoper die al over de drempel heen is en zijn weg in de galeriewereld al kent. Een beginnende kunstkoper gaat pas op dit soort websites kijken als hij vertrouwd is met een galerie en behoefte heeft om meer kunst te zien en zijn kennis te vergroten.
Denise Heijtel
NIEUWSBRIEF
Als eerste informatie ontvangen over nieuwe edities en aanbiedingen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief:
Hygiene (2013), piezografie, oplage 25, collage, genaaide Q-tips op papier, 33 x 18,5 cm
Yafang and Linli, Xiamen 2014
