Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
Vergankelijkheid, kwetsbaarheid van het leven; in mijn bloemen moet iets van het echte leven in opgesloten zitten. Verwelkte randjes en aangevreten blaadjes vind ik mooier.
Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
In Benthuizen, vlakbij Zoetermeer. Zoetermeer is in de jaren 70 aangewezen als groeikern van Den Haag. Er werden in hoog tempo grote wijken uit de grond gestampt. Daardoor had de stad een grote mate van uniformiteit waar het gemiddelde gezin een plek vond. Ik heb mij altijd geërgerd aan de eenheidsworst in Zoetermeer; iedereen dezelfde voordeur, iedereen dezelfde decoratie van de Blokker in de vensterbank. Mijn werk is nog steeds een reactie op Zoetermeer; een diepgeworteld gevoel dat het unieke, de afwijking of het abnormale een plaats moet krijgen. En daarom lijken mijn bloemen niet op die van het bloemenstalletje op de hoek van de straat. Die bloemen vind ik niet interessant; ze zijn veel te regelmatig en te perfect. Ik wil bloemen maken met een randje en aangevreten blaadjes. Iets waar je iets van het leven in terugziet, een ziel.
Ik ben opgeleid in Geografie en planologie (MA), Aki Enschede (bachelor) en Sandberg Instituut Amsterdam (Master of Fine Art)
Wat inspireert je?
De wijze waarop de mens door de eeuwen heen bloemen heeft afgebeeld. En vragen waar ik me mee bezighoud: Zijn bloemen decoratie objecten waar we de randjes in ons leven mee opvullen? Zijn bloemen bloemen drager van onze emoties?
Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk? Start je met een idee, een verhaal of een beeld?
Meestal heb ik een heel directe inspiratiebron die in het uiteindelijke werk ook goed terug te vinden is. Zo heb ik mijn meest recente werk gebaseerd op de geschilderde bloemetjes op 18e eeuws porcelein uit Weesp. Het type bloem en de kleuren die destijds gebruikt zijn, kun je terugvinden in het werk.
Hoe ziet je gemiddelde werkdag er uit?
Halve dag achter de pc, daarna halve dag in mijn atelier
Kun je voor ons je werkplek/atelier/studio omschrijven?
Het is een vreemde mix tussen een staalbedrijf (zonder naakte vrouwen aan de muur) en oma’s naaizolder. Geordend, maar soms ook chaotisch.
Kun je 3 ongewone items opnoemen in je studio?
1. twee poppenhuispoppetjes schaal 1:12 die ik soms bij mijn schaalmodellen fotografeer
2. een kromme holle pijp die ik jarenlang gebruikte als buigijzer. Dit was een oude verwarmingsbuis uit een vorig atelier. Deze is nu zo krom dat ik ‘m niet meer gebruik maar uit nostalgie doe ik er geen afstand van.
3. een doos met kralenboompjes. Dat was in de hobbysfeer in het begin van de jaren 90 een rage; van kleine kraaltjes boompjes maken. Ik koop ze op marktplaats omdat ik zo zo aandoenlijk handgemaakt vind.
Werk je graag met muziek of in stilte?
Beiden, als er muziek aanstaat is het klassieke muziek, radio 4
Met welk materiaal werk je graag?
Met staal, wol en pvc. Kleurgebruik is heel belangrijk.
Wanneer is een werk voor jou af?
Als het een ziel heeft gekregen. Het moet gaan leven, dan is het goed.
Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?
Jazeker, meestal omdat ik in die werken een parallel zie met mijn eigen leven, of er eindeloos in kan wegdromen.
fotografen:
tentoonstelling 1: Gert Jan van Rooij
tentoonstelling 2: Kevin Rijnders
tentoonstelling 3: Ilco Kemmere
Bij de tentoonstelling in MUHKA schreef Marc Ruyters een geweldige tekst zoals wij die zelf zouden schrijven. We proberen het niet, lees zelf maar. Het vangt in woorden wat je voelt en ziet als je de koppen en figuren van Maen Florin ontmoet. En de kunstenaar vertelt over haar beelden in de KunstUur uitzending die je hieronder kan bekijken.
“De beelden die Maen Florin maakt lijken niet te willen praten, ze sluiten vaak de ogen, kijken weg. Doen alsof ze je niet gezien hebben. Als je zoiets vaststelt is het onvermijdelijk: de sculpturen van Maen Florin ogen ‘antropomorf’. Ze hebben menselijke, maar ook ‘onmenselijke’ trekken, ze hebben vaak bizarre lichaamsvormen: grote oren, lange neuzen, vertrokken mond, al dan niet geloken ogen, vervormde ledematen, gekromde borstkassen… Het zijn figuren uit minder vrolijke sprookjes, uit onbehaaglijke dromen en milde nachtmerries.
De beelden zijn gemaakt in klei, diverse soorten van stoffen, plaaster, epoxy, polyurethaan enzovoorts, de laatste jaren meer en meer in keramiek. Ze staan op de vloer, op sokkels of op tafels, lijken voor zichzelf uit te staren, geluidloos te murmelen, met een ondefinieerbare desinteresse voor de kijker, u en ik dus. De beelden zijn ‘down to earth’, geen allesverpletterende impact-door-volume, geen esthetiserend hedonisme, maar ook geen Hollywoodiaanse krachtpatserij & gruwel. Het zijn mensachtige figuren, zoals we ze zien als we buiten onze comfortzone stappen en met een existentiële onrust kijken naar wat er met het mensdom misloopt. Ze zijn ook vaak beschilderd, alsof de kleuren een gemoeds(on)rust moeten evoceren. Of misschien wel net camoufleren.
Het werd eerder al geschreven over het werk van Maen Florin: haar beelden schuiven zich in tussen humor en tragiek, tussen vrolijk en luguber, tussen stilte en lawaai, tussen berusting en agressie, tussen droom en nachtmerrie, en zo kunnen we nog een paar duo-woorden bedenken. Maar voor alles is er dat ene effect: dat van een mentale camouflage. Niets is wat het lijkt: de beelden – lijven én koppen – laten niet zomaar in zich kijken, ze verbergen zich. Wat ze doen is je eigen – daar zijn we weer – gemoeds(on)rust projecteren. Je ziet wat je (niet) wil zien, in een verbeelde reflectie.
Willen we het werk van Maen Florin vergelijken met dat van anderen in de hedendaagse kunstgeschiedenis? Dan komen we uit ergens in het schemerland tussen de oorverdovende stilte van Juan Muñoz en het geruisloze lawaai van Paul McCarthy.
Uiteindelijk: wat doet een goed, sterk beeld? Het kijkt terug naar de kijker en maakt iets los. Maar het antwoordt niet, het zwijgt en wacht af. Eindeloos, als dat moet. Kijken naar de beelden van Maen Florin is wachten op wat niet komen zal. De verstomming is redelijk verpletterend.”
Update: Het is snel gegaan, alle drie de koppen die we konden verkopen zijn inmiddels verkocht. Goed nieuws: we gaan komende zomer een nieuwe editie maken met Maen Florin. Mail ons als je als eerste geïnformeerd wil worden.
“Van Lieshout heeft nauwkeurig berekend dat met de inzet van 200.000 slaven die zeven uur per dag in een call center werken, de jaarlijkse winst kan oplopen tot 7,8 miljard euro. Loon verdienen de slaven niet, maar kost, inwoning, vertier en bordeelbezoek zijn perfect geregeld. Van alle gebouwen en installaties bestaan inmiddels maquettes, tekeningen of schilderijen en de stad is – hoe kan het anders – energieneutraal. Alles is recyclebaar, inclusief de slaven zelf.
Wie het ongemakkelijke gevoel bekruipt dat SlaveCity verdacht veel overeenkomsten vertoont met een concentratiekamp, heeft geen ongelijk. Deze macabere oorden van massavernietiging vormden een inspiratiebron, maar SlaveCity is volgens Van Lieshout helemaal up-to-date. In zijn Gesamtkunstwerk is de mens gereduceerd tot een radertje in een goed geoliede machine, die geheel is ingesteld op duurzaamheid en winstgevendheid. Helemaal onbekend komen deze uitgangspunten ons niet voor, maar de situatie in SlaveCity lijkt veel op satire of op een tamelijk lugubere grap.” (tekst via De Pont)
Plagen en sarren daar is Van Lieshout dol op. En groot denken. Sinistere science-fiction in polyester. Zoals het ‘hergebruik’ van menselijke slaven in dit SlaveCity project. Lugubere praktische oplossingen voor de aanstaande eindtijd waarin de strijd om de natuurlijke grondstoffen pas echt goed is losgebarsten. Van Lieshout staat voor een apart soort beschavingsoffensief.
Hij krijgt daarmee niet altijd enthousiaste reacties. De zo typische klinische setting van sculpturen, maquettes, destilleerketels, werktuigen en containers – een gesloten circuit van voedsel, alcohol, uitwerpselen en energie – is daar debet aan. Ga het vooral zien en oordeel zelf.
Joep van Lieshout, SlaveCity (in het kader van Jheronimus Bosch 500), De Pont, 11 juni – 2 oktober 2016
De prijzen van het werk van Van Lieshout houden gelijke tred met zijn internationale faam en dus is het zoeken geblazen naar betaalbare edities. We hadden een poos geleden een mooie oplage gevonden van een overzichtstekening van AVL-Ville uit 2001. Het eerste mega-project van Van Lieshout. Een autarkische vrijstaat in de haven van Rotterdam. Inclusief ziekenhuis, kunstacademie, kantine, brouwerij, worstenfabriek, boerderij, eigen valuta en wapenfabriek. Mooi harkerig getekend, bijna aandoenlijk. En leuk om te weten, het werk zit ook in de collectie van het Kröller-Müller Museum. De editie is inmiddels uitverkocht. Op ons nieuwe kantoor in Amsterdam hebben we nog 1 allerlaatst ingelijst exemplaar (nr 74 van de 125, 92 x 116 cm). Hier kun je hem reserveren.
Ken je de website FC Kunst al? Zeker eens gaan kijken. De beschrijving van de site zegt: Al uw kunstnieuws. 0% voorspelbaar, 100 % betrouwbaar. Wat wil een mens nog meer (naast We Like Art natuurlijk)?
In elk geval, de horoscoop van FC Kunst raadt sterrenbeeld Eend aan om naar De Appel te gaan:
EEND 4 mei – 2 juni Je leven dreigt in een sleur te raken, lieve Eend, nu je vorige maand eindelijk je bureau hebt opgeruimd en je liefdesleven ook. Ga voor een beetje opschudding kijken naar Gabriel Lesters solotentoonstelling in de Appel. Gastoptredens, remixes en een hoop andere gekkigheid. Gabriel Lester’s Unresolved Extravaganza bij de Appel t/m 2 oktober
Het lijkt ons ook een goed idee om naar deze tentoonstelling over en door Gabriel Lester te gaan. We kunnen installaties verwachten met sculpturen, zand, licht, geluid, als ook video en gedichten.
Over Gabriel Lester schreven we eerder op WLA. Hij studeerde film op de Sint-Lukas in Brussel, en belandde uiteindelijk op de Rijksakademie in Amsterdam. Hij besloot tijdens de opleiding dat hij geen videokunst wilde maken en creëerde een bijzondere kunstenaarspraktijk; die hij beschrijft als ‘film zonder camera’.
Installatie Unresolved bij De Appel – fotograaf: Antonio Picascia
Zijn kritische blik op de wereld komt op een heftige, en tegelijk ook speelse en grappige manier naar voren in zware bronzen beelden, video’s, en tekeningen.
In 2005-2006 studeerde Sanchez Castillo aan de Rijksakademie en werd in Nederland bekend. In 2013 liet de Rabobank collectie in de (intussen helaas gesloten) Rabo Kunstzone een indrukwekkende solo-tentoonstelling zien met het werk van Sanchez Castillo. (check de video). In deze tentoonstelling ‘De slaap van de rede’ trok de kunstenaar iconische beelden uit zijn context en als het ware naar deze tijd. Wat als alles anders gelopen zou zijn? Rabo Kunstzaken schreef: “Hij benadert de symbolen uit nieuwsgierigheid. Zo herschrijft hij met zijn kunst de geschiedenis”.
Met de vlugge virtuoze toets van de schilder die zo mooi de vluchtige modewereld karakteriseert. Stukjes opengelaten of spaarzaam beschilderd wit linnen suggereren catsuits, jurken en bloesjes. Er sluipt iets gruizigs in het opgepoetste photoshop domein van perfectie en verleiding.
Dangling, 50 x 40 cm, acryl op linnen, € 1.400
Eliëns portretteert de wereld van de haute couture en de modeglossy en haar tengere hoogbenige werkneemsters. ‘Mensen of poppen?’ vraagt Anne Berk zich af in een mooi stuk in over het werk van Eliens:
“Eliëns is gefascineerd door de mythes in de modewereld. Secret Wish (2011) is een eerbetoon aan Alexander McQueen, die in 2010 zelfmoord pleegde. Ze heeft het model afgebeeld in een van zijn creaties, in een statige houding tegen een bloedrode achtergrond. Smoke (2011) is een schilderij van Kate Moss met een sigaret. Moss werd neergesabeld in de media omdat ze rookte tijdens een show van Gucci. Eliëns gunt haar haar zwakheden en portretteert Moss die met gesloten ogen inhaleert.”
Smoke, 30 x 24 cm, acryl op linnen, verkocht
De modewereld als fijnzinnige echoput van gebaren, poses en houdingen. We schreven al eerder over de schilderijen van Lilian Eliëns. Hoog tijd om weer een keer nieuw werk te laten zien van haar op We Like Art. De modellen zijn in de vloeiende acrylverf de glossy ver voorbij.
Loungechair, 40 x 30 cm, acryl op papier, € 600
Als je een werk van Lilian Eliëns wil bestellen stuur je ons dan een mail? link
Bliss (2015), 23 x 19,5 cm, olieverf op paneel, verkocht
Psychische en lichamelijke onrust zijn voor Rutger van der Tas (Lelystad, 1980) vaak het vertrekpunt voor zijn schilderijen. We kozen op het atelier van Van der Tas voor een selectie van kleine maar indringende paneeltjes. Kenmerkend is de gefragmenteerde gestapelde weergave van de geportretteerden en het vlotte wat nerveuze handschrift van de schilder. Schilderplezier met een donker randje. Wij vallen voor zijn power op de vierkante cm.
Katatonie (2015), 24 x 18 cm, olieverf op paneel, verkocht
De schilder vertelt er over in een interview met Meta van der Meijden:
Je combineert vaak twee portretten door elkaar op één schilderij, waarom?
“Ik ben altijd op zoek naar vervorming. Op het eerste oog is het één portret, maar als je verder kijkt zie je er meer. Ik denk dat veel mensen meerdere karakters in hun hoofd hebben die op verschillende momenten de kop op steken. Het is een binnenwereld die naar buiten keert.”
Je vindt psychische onrust interessant.
“Het is voor mij een motor om mee te werken. De chaos waarmee je in het leven staat.”
Diamond Dog (2016), 24,6 x 16,3 cm, acryl op hout, € 650
Je eigen chaos?
“Zeker. Ik vind het boeiend om te zien hoe een mens dingen verbergt. Iedereen heeft wel ergens last van. Sommigen hebben zo’n last van bepaalde gedachten, dat ze niet meer in het normale leven kunnen functioneren. Bij de meeste mensen zie je het niet totdat iemand niet meer kan werken, aan de pillen raakt of zelfs opgenomen wordt. Ik vind het interessant om te kijken of ik die onrust kan vatten en schilderen. Naast schoonheid is er ook pijn in het leven, die twee horen bij elkaar.”
Dat zie je ook in je schilderijen terug, zachte kleuren en een somber beeld.
“Ik leg dat er niet bewust in, het ontstaat gewoon. Er worden zoveel gewone portretten geschoten en geschilderd, ik ga een stap verder.“
Detuned radio (2015), 30,5 x 24 cm, olieverf op paneel, € 995
Mooi om hier op We Like Art werk te tonen van een kunstenaar aan het relatieve begin van zijn carrière. De prijzen zijn nog bescheiden – spannend hoe Rutger van der Tas zich verder ontwikkelt in zijn werk.
Je kunt de werken bestellen door ons een mail te sturen: link.
Spoelstra gebruikt voor haar landschapstekeningen vooral foto’s en filmstills van eigen hand. De tekeningen waar ze aanvankelijk naam mee maakte zijn gebaseerd op foto’s van bossen en recreatiegebieden. De afwezigheid van een gebeurtenis en de zekere inwisselbaarheid van de locaties leiden gek genoeg tot een sterk gevoel van broeierigheid en onderhuidse spanning. Later put ze vooral uit het Amerikaanse landschap.
“Ik ben in 2009 naar New England (VS) gegaan om te filmen en fotograferen vanwege het geschikte licht en een specifiek gevoel van suspense dat bekend is uit Amerikaanse films. Dit alles als subtiel vervolg op mijn Recreatiegebieden die Nederland als bron hebben.”
Van Scarlett Hooft Graafland toonden we afgelopen jaar de nieuwe editie Blue People. Er gaat achter dit werk een bijzonder verhaal schuil, over de roerige geschiedenis van Madagascar. Check de making-of video. Deze ingelijste print van 32 x 40 cm kost € 625.
2
Dan dit werk van Roy Villevoye, Eró (Preparing Memorial Carving for Omomá), met deze foto uit 2012 (30 x 45 cm in lijst, € 1.050). Roy is sinds kort weer terug van een nieuwe reis naar de Asmat. Je leest hier meer over zijn oeuvre dat zo intiem vervlochten is met een kleine groep mensen in Papua: link.
Showing the tree my drawing (2014), 41 x 61 cm, oplage 15, geprint op fine-art photo paper in een lijst met museumglas
De kunstenaar bezoekt een reeks van heilige bergen in diverse landen en portretteert op een intensieve en ontwapenende manier de bergen. Voor ons reden om Antoinette te vragen naar dit omvangrijke ‘bedevaart’ project.
Hoi Antoinette, we zagen vorig jaar de foto van een vrouw die een boek met tekeningen laat zien aan een oude boom: Showing the tree my Drawing, Olympus 2014. Kun je iets vertellen over dit werk dat diepe indruk op ons maakte?
Gedurende de lente van 2014 bezocht ik de berg Olympus in Griekenland en verbleef daar op de hellingen van de aangrenzende kleinere berg Kato Olympus. Vanaf Kato Olympus observeerde ik zo drie maanden de grote mysterieuze berg. Iedere dag wandelde ik langs deze boom en het voelde alsof hij me in de gaten hield. Op een dag besloot ik hem mijn tekeningen te laten zien. De boom zei niet veel maar ik was erg onder de indruk van zijn veelzeggende vertoning.
De kunstenaar aan het werk op locatie bij de berg Ararat.
Je werk was afgelopen maand te zien in de Brummelkamp galerie in het AMC. Kun je iets vertellen over de tentoonstelling en je komende presentatiebinnenkort bij PuntWG in Amsterdam?
In het voorjaar van 2015 reisde ik per trein naar China voor een werkperiode rond de vijf grote heilige bergen, de ‘Wuyue’. In de Brummelkamp galerie waren foto’s, tekeningen en Chinees porceleinen sculpturen te zien die ik tijdens de reis heb gemaakt. In de collectie zijn twee werken opgenomen Showing the tree my drawing 2014 en Paying my respects to the mountain 2015. Dit werk en het boek zijn in een iets andere vorm ook te zien bij PuntWG in Amsterdam van 7 november tot en met 15 november.
Birds on a wire (2014), 41 x 61 cm, oplage 15, geprint op fine-art photo paper in een lijst met museumglas
Je werkt al sinds 2010 aan een wereldwijd project over heilige bergen. Hoe ben je zo gefascineerd geraakt door dit onderwerp?
Ik zoek altijd naar een bepaalde kern van dingen en plekken, naar iets wat er altijd al geweest is te midden van al het veranderlijke. Toen ik in 2005 voor vijf maanden in Tokyo woonde raakte ik gefascineerd door het idee dat er vlakbij deze enorm drukke en snelle stad al duizenden jaren een hele grote rustige berg lag, de iconische berg Fuji. Een berg die heel veel betekent voor de Japanners, ze zien hem als een god en hij wordt overal afgebeeld. Maar, ik kon hem niet zien door alle hoge gebouwen. Ik maakte daar toen een publicatie over met de titel: 36 views without Mt Fuji, geïnspireerd op de beroemde houtsneden van Hokusai 36 views of mount Fuji.
De herinnering aan de onzichtbare berg Fuji bleef mij bij. En in 2010 besloot ik om hem te gaan bezoeken en te ervaren wat zijn invloed op mij zou zijn. Het contrast van de stilte en tijdloosheid van de grote oeroude berg naast het veranderlijke leven eromheen heeft me gegrepen, en ik wilde vervolgens onderzoeken wat de invloed van andere heilige bergen is op mij en op de omgeving.
Instant Shrine, Taian (2018), geprint op fine-art photo paper in een lijst met museumglas
Je bezocht inmiddels een indrukwekkende reeks plekken: de Mount Fuji in Japan, de Olympus in Griekenland en de Ararat op de grens van Turkije en Armenië en afgelopen jaar maakte je een reis door China naar de beroemde ‘Wu Yuè’, vijf bergen die door het land verspreid liggen. Kun je ons vertellen hoe je te werk gaat als je daar bent? Heb je een atelier of ga je dagelijks op pad?
Ik probeer altijd zoveel mogelijk tijd op en rond de berg te beleven. Bij iedere berg werkt dat anders. Bij Fuji reisde ik er bijvoorbeeld anderhalve maand met de bus omheen, en observeerde hem vanuit alle dorpjes en steden die er in de buurt lagen. Op Olympus wilde ik echt wonen en heb ik drie maanden in een klein huisje gezeten. Waarbij ik altijd buiten werkte en de berg als object en al studio gebruikte.
Ik doe alles heel langzaam en neem de tijd om te kijken, te observeren, ik herhaal en werk toe naar een zekere verstilling. Het gaat mij erom concentratie op te bouwen zodat ik dichter bij de dingen kan komen.
Steps, Taian (2018), geprint op fine-art photo paper in een lijst met museumglas
Hoe verhoud je je tot die bergen als je er bent?
De berg wordt op zo’n moment niet alleen mijn studio maar ook mijn gezelschap. Ik voel me enorm door de bergen bekeken. En ga er een relatie mee aan. Dat is een deel van mijn onderzoek. Wie ben ik ten opzichte van de berg? Wat is de berg voor mij? Door middel van het reageren op mijn directe omgeving met tekeningen en fotografie probeer ik daar een vorm aan te geven. Ik ben dus eigenlijk als een onderzoeker en observator bezig.
Twigs, Huashan (2019), 36,5 x 55 cm, oplage 20, geprint op fine-art photo paper in een lijst met museumglas
Je maakt foto’s, tekeningen en sculpturen – hoe verhouden die werken zich tot elkaar?
De verschillende media geven verschillende dimensies aan waarin voor mij de wereld zich afspeelt. De directe en simpele inkttekeningen en teksten komen voort uit mijn gedachtestroom en verbeelden mijn onmiddellijke ervaring van de wereld. Het zijn mensfiguurtjes die veelal mijzelf afbeelden met mijn vragen, opvattingen en gevoelens. De foto’s hebben een meer registrerend karakter en met de sculpturen, die ik maak van de aarde van de bergen, leg ik een directe relatie naar de vaste materie van de plek waar ik me bevind.
Binnen een installatie of publicatie leg ik op een later tijdstip weer verbindingen tussen deze verschillende media en maak daarmee een nieuw geheel, waarbij ik deze verschillende werkelijkheden opnieuw met elkaar verbind. Mijn werk gaat over thema’s als verwondering, ‘zijn’, vergankelijkheid, tijd en perceptie.
Snow Tree Snow, Transsiberia Express (2015), geprint op fine-art photo paper in een lijst met museumglas
Kun je iets vertellen over de reeks foto’s die je selecteerde voor We Like Art?
De foto’s die ik voor de website selecteerde zijn een selectie uit de verschillende berg-projecten van Olympus, Ararat en China, waarin mijn persoonlijke relatie tot de berg centraal staat. Ze zijn gemaakt tijdens de werkperiode op of rond de heilige berg die als mijn studio en onderzoeksruimte functioneerde.
Overzichtsfoto kunstruimte LUMC 2014: Sometimes You See it Sometimes You don’t
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Op 7 november wordt mijn nieuwe boek uit China gelanceerd bij PuntWG. First moments of things I saw, is een artistbook vol met tekeningen en fotografie gemaakt gedurende de reis langs de vijf grote bergen in China in 2015. Het boek heeft een oplage van 250 en is in samenwerking met een Chinese designer ontworpen en gedrukt.
De kunstenaar aan het werk op locatie bij de berg Ararat.
Naast het bergen project werk ik ook nog op andere locaties, zo is er tot begin 2016 een hangende installatie in de beeldentuin van het LUMC te zien en werk ik aan een presentatie voor Probe.
Ondertussen ben ik aan het kijken naar een volgende locatie.
Portret Antoinette Nausikaä
Antoinette Nausikaä studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie en de Rijksakademie (2009/2010).
Gabriel Lester, Melancholia in Arcadia (2015), barietprint in lijst met passe-partout, oplage 50, 39,5 x 41 cm (inclusief boek Forced Perspectives).
Hij besloot tijdens de opleiding dat hij geen videokunst wilde maken en creëerde een bijzondere kunstenaarspraktijk; die hij beschrijft als ‘film zonder camera’.
Forced Perspectives, design Irma Boom
Het werk van Lester lijkt op het eerste gezicht moeilijk te doorgronden, maar gaat eigenlijk over simpele principes en eenvoud. Kritiek dat zijn werk niet echt maatschappelijk betrokken zou zijn, legt hij naast zich neer. Zijn werk is eerder poëtisch en filosofisch te noemen. Lester zegt dat de eenvoud waarmee een illusie kan worden opgeroepen hem fascineert. De magie van oude filmgenres bijvoorbeeld, waarbij je totaal voor de gek wordt gehouden, maar het toch gelooft.
Two Gaps (Yellow), 2014, zeefdruk, drukspiegel 60 x 80 cm papier 70 x 100 cm, oplage 15, € 500
Wat hij maakt lijkt zo bedrieglijk echt, dat je echt drie keer moet kijken of dat plakbandje niet gewoon een echt plakbandje is. Het resultaat is bijna tegengesteld. Het zijn werken die haast volmaakte figuratieve nabootsingen zijn en tegelijk wonderlijke abstracte beelden die vol licht en raadsels zitten.
Kraag (2000), gedrukt op karton, vorm uitgesneden, zeefdruk, 80 x 100 cm, oplage 20, € 1.500
We citeren uit een mooie tekst van Inge Pollet: “Voor alle schilderijen maakt Kees Goudzwaard modellen van flinterdunne materialen zoals papier, transparante folie en tape. Weken, soms maanden werkt hij aan de ‘prototypes’ voor zijn schilderijen. Tijdens het schilderen brengt hij zorgvuldig dunne, egale verflagen over elkaar aan om een zo nauwkeurig mogelijke weergave te bereiken van het papieren model. In feite bouwt hij het papieren model in verf op het schilderdoek weer op.”
Installatiefoto Vleeshal, Middelburg
Dit lijkt een klinisch uitgangspunt maar de schilderijen van Goudzwaard zijn alles behalve koel en theoretisch. Ze ogen groots, voornaam en fragiel en speels tegelijk. Wat een licht en een power!
Deze kunstenaar uit de stal van de Antwerpse galerie Zeno X had in 2014 nog een galeriesolo (Collected Details) en soleerde museaal in de Vleeshal in Middelburg (Between Red and a Transparant Plane). Graag wijzen we je ook nog even op een fraaie publicatie van ROMA publishers die verscheen bij de tentoonstelling in de Vleeshal: (€ 16,-) een leporello met recent werk van Goudzwaard (hier te bestellen).
Cape (2000), gedrukt op karton, vorm uitgesneden, zeefdruk, 100 x 100 cm, oplage 21, € 1.500
Heel tof dat we hier op We Like Art vier bijzondere zeefdrukken kunnen tonen van Kees Goudzwaard. Het zijn 3 werken uit een serie kragen die op de zeef zelf gemaakt zijn door de kunstenaar. De Kraag heeft bijvoorbeeld maar liefst 22 drukgangen, alle details zijn handmatig aangebracht. Two Gaps heeft iets minder drukgangen maar is ook met folie op de zeefdrukplaat gemaakt.
Schouderstuk (2000), gedrukt op karton, vorm uitgesneden, zeefdruk, 80 x 100 cm, oplage 20, € 800
Schouderstuk in lijst
Als je meer informatie wil of de werken wil bestellen: check de werken in onze Shop.
Ons zicht op hun blik wordt geblokt, in tegenstelling tot het vroegere werk van Van Meene waar lichamen en gezichten tot in detail werden blootgelegd. Het personage lijkt zich te willen verstoppen, overweldigd en verborgen achter haar uitdossing, maar ook geeft ze ook een dreigende indruk, alsof ze juist macht heeft gekregen door ontoegankelijk te zijn.
Het is niet alleen dun geschilderd, soms schittert het doek nog door de verf heen, door een specifiek kleurgebruik en gebrek aan schaduwen zorgt Veldkamp ervoor dat partijen op de achtergrond soms naar voren lijken te komen en andersom. Het lijken haast gekleurde vlakken die als coulissen naar de voor- of achtergrond verschuiven.
Two Chairs 2 (2014), olieverf op doek, 40 x 40 cm
Die verschuiving van voor- en achtergrond is ook zichtbaar in het schilderij Two Chairs. De groene grond lijkt bijna op te stijgen naast het grijze oppervlak. Tegelijkertijd dringen de donkere bosjes zich naar de voorgrond.
Naar aanleiding van persoonlijke herinneringen, observaties of gevonden afbeeldingen maakt Veldkamp een schets van het beeld wat hij in zijn hoofd heeft. Daarna schildert hij het snel zodat hij zich tot de essentie kan houden. Hij wil dat het beeld voor iedereen herkenbaar is, vandaar dat hij details achterwege laat. Zo kun je zelf een invulling geven aan wat je ziet.
Veldkamp vraagt zich af wat schilderkunst kan betekenen in deze tijd waarin visuele beelden een grote rol spelen. De manier waarop mensen nu kijken is beïnvloed door de constant stroom foto’s en video’s die we continu zien. Volgens Veldkamp zijn mensen zich nu veel meer bewust van hoe beelden ontstaan. Er zijn genoeg filmpjes online te vinden waarop je kunt zien hoe een schilderij wordt opgezet. Dan zie je dat er heel veel beweging is tijdens het schilderen, maar de filmpjes eindigen altijd met een statisch beeld. Veldkamp wil in zijn schilderijen juist de beweging zichtbaar houden. Die beweging ontstaat voornamelijk doordat je ogen alle hoeken van het werk afspeuren naar aanknopingspunten en houvast.
Kralingse Plas (2014), 24 x 30 cm, olieverf op doek
Veldkamp zat in 2013 en 2014 op de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Momenteel is hij als Hodder Fellow verbonden aan the Lewis Center for the Arts op Princeton University. Hier onderzoekt hij dieptewerking en schaal en experimenteert hij met verschillende verfmaterialen en ondergronden. Dat klinkt als een goede basis om nieuw veelbelovend werk te maken.
We bespraken hier al eerder (link) het werk van Miko Veldkamp, de werken van toen waren snel verkocht. De winnaar van het ABN AMRO Memory spel in de Van Nellefabriek op onze tentoonstelling koos ook een mooie Veldkamp.
Hoog tijd om eens aandacht te schenken aan zijn (grote) zeefdrukken die je via ons kunt bemachtigen. NB De drukken zijn lastig op je scherm te beoordelen vanwege de intense kleuren.
We schreven eerder: “Zijn werk is speels en streng tegelijk. De loeistrakke geometrische zeefdrukken, wandschilderingen en schilderijen willen maar 1 ding: bekeken worden en zich als klassiekers in je achterhoofd nestelen.”
Van der Ploeg heeft een indrukwekkend oeuvre opgebouwd van wandschilderingen. In talloze museale tentoonstellingen of permanent als een kloeke ingreep in een architectonische ruimte. Zijn werk herken je onmiddellijk en alleen al die herkenning stemt altijd tot een prettig soort vrolijkheid. De visuele dreun blijft je op een heldere manier bij. Het is alsof de virtuoze afgewogen grote gebaren van de schilder niet bedacht en uitgevoerd zijn, maar al bestonden en alleen maar onthuld. Of draven we nu door?
GRIP (2009), zeefdruk, oplage 35, 40 x 104 cm (nb: de grijze baan is zilver)
Zonder titel, 2011, inkt, gouache en potlood op papier, 40,5 x 31,5 cm
Er lijkt beweging in de tekeningen te zitten, en er gebeurt een hoop tegelijk. De uitdrukkingen zijn vaak verstild, afwezig, soms ook verontrustend. Het lijken menselijke types, maar ogenschijnlijk uit een totaal andere wereld.
Het recentere werk van Marijn Akkermans lijkt meer kleur te hebben. En in zijn schetsen en lijntekeningen valt nog eens extra op hoe zeer de hoek van waaruit de figuur je aankijkt een rol speelt in zijn werk. Daar willen we graag wat meer over weten ?.
De getoonde werken zijn allemaal beschikbaar in onze Shop.
Atelier 2014/2015
Hoi Marijn, super om jouw werk op onze site te laten zien. Juist nu het ook in Stedelijk Museum Schiedam te zien is tot en met 21 juni –kun je wat meer over de tentoonstelling vertellen en over welk werk van jou daar te zien is?
Het lijkt bijna alsof hij ontevreden is over de zwarte uitsneden die in het beeld zijn getekend of over de lijnen op zijn lijf die met stift extra dik zijn aangezet. Is deze foto al klaar om getoond te worden? Die lijnen zijn niet door Van Ark getekend, maar zijn lang geleden door een beeldbewerker van een Amerikaanse krant gezet. Van Ark kocht deze foto namelijk uit het archief van de Baltimore Sun en is geïnteresseerd in de geschiedenis van de persfoto.
Van Ark roept met dit werk allerlei vragen op over de echtheid van een kunstwerk en over het hergebruiken van bepaalde beelden. Het is typerend voor Van Ark’s recente werkwijze en gedachtegang. Hoewel ze opgeleid is als fotografe, gebruikt ze sinds haar residency aan de Rijksakademie (2012-2013) verschillende materialen om de betekenis van dingen te onderzoeken. Oude artikelen, kaarten, foto’s en andere materialen krijgen in haar werk een tweede leven. Soms is de betekenis bij het oorspronkelijke beeld al niet duidelijk en door het hergebruik van Van Ark lijken de vraagtekens zich vooral te vermenigvuldigen. Zo schreef ze de tekst van handboeken over ‘het kijken’ over op grote papiervellen, maakte ze een vloerkleed van zand met allerlei hedendaagse en kunsthistorische symbolen en reproduceert ze gevonden foto’s en andere beelden. Haar werk roept steeds vragen op over de betekenis van zichzelf.
De uil ‘Picasso’ maakte Van Ark in opdracht van de AMC kunstichting. Het academische ziekenhuis heeft een uitgebreide kunstcollectie en geeft jaarlijks een kunstenaar de opdracht een editie te maken voor de serie De Menselijke Gedaante. Deze edities worden vervolgens verkocht zodat er een werk van de kunstenaar kan worden aangekocht. Het lijkt misschien gek om een uil in de serie De Menselijke Gedaante te plaatsen, maar dit werk gaat natuurlijk veel verder dan het beeld van Picasso.
Het werk gaat over wat er met het beeld is gebeurd, door welke handen de foto is gegaan en welke sporen zij allemaal hierop hebben achter gelaten. De vegen, stiftstrepen en kreukels zijn eigenlijk ‘afdrukken’ van al die mensen. Zelfs de achterkant van de foto geeft zijn geschiedenis weer, er staan allerlei instructies op. Zo staat daar onder andere dat het na gebruik terug moet worden gegeven aan het MoMA, maar dat is blijkbaar nooit gebeurd. De 5 limited editions van de achterkant van de foto zijn uitverkocht, de voorkant van ‘Picasso’ is via ons te bestellen.
Dizipline ist Alles, reduction fired glazed stoneware, 46 x 30 x 22 cm, € 1.400
Haar keramiek is van een zelfde aanstekelijke speelsheid. Hoog tijd om Helen Frik wat vragen te stellen. Als kunstenaar en (volgens haar LinkedIn profiel) als Director Product Development. Kijk, dit soort dubbele petten zien we graag.
Er werden mij door het Museum vier levensgrote vitrines ter beschikking gesteld. Echt een prachtkans: ik heb als het ware mega-collages kunnen maken, maar dan met ruimtelijke objecten, één op één. Alles achter glas, ik was dus vrij om 800 jaar oude archeologische vondsten van de Gemeente Rotterdam in te zetten, echte eieren, precaire glasplaten, een vogelnest, een verschrompelde papieren golf, tere zijden handdoekjes, en ga zo maar door. Ik heb er echt van genoten daar aan het werk te zijn!
Je toont in Rotterdam ook een overzicht van de Frik Collection, Ceramic Museum. Wat is deze Frik Collection precies?
Vier jaar geleden overzag ik de hoeveelheid keramiek die ik ‘voor mijzelf’ had gemaakt, het werd gewoon teveel. Ik was aanvankelijk begonnen artikelen voor eigen gebruik te maken – ovenschalen, suikerpotten, maar over de jaren heen belandde er teveel in dozen, in de opslag. In een opwelling vertelde ik mijn galeriehouder David Risley in Kopenhagen dat ik deze toch moest verkopen. Hij bood meteen aan de eerste publieke tentoonstelling te komen maken in een lege verdieping boven zijn galerie in Kopenhagen, die we omtoverden tot een appartement van een keramiek-liefhebber.
installatiefoto Kopenhagen
Je Ceramic Museum is al op diverse museale en galerieplekken te zien geweest, begrijpt iedereen het idee of is het verwarring troef?
Ik denk het laatste – óf men speelt graag mee. In de recensie bijvoorbeeld in het blad Keramiek, daar wordt echt en alleen over de collectie gesproken alsof het om een echt fysiek museum gaat.
Maar mijn doel is altijd geweest om de nieuwsgierigheid te prikkelen, in de hoop dat de kijker er zijn eigen beleving van maakt. Verwarring is in die zin hopelijk positief, mensen kunnen hun eigen fantasie laten gaan. Dat is grotendeels de aantrekkelijkheid van kinderlogica, het is tegelijkertijd wel en niet logisch.
Vomit Pot, celadon and copper glazed stoneware, 19.5 x 20 x 20 cm, € 880
Is er een link tussen de Frik Collectie en de Frick Collection die nu in het Mauritshuis te zien is?
Mijn grootvader Max Frik (Bad Wimpfen, Duitsland) had als werkloosheidproject aan een paar mensen net na de eerste wereldoorlog de taak gegeven de Frik familieboom tot zo ver mogelijk terug in kaart te brengen. In 1.200-nog wat bleek de naam Frik gesticht, ergens onderweg heeft er een tak een ‘c’ tussen laten zetten. Die zijn ook naar de USA geëmigreerd. Gek genoeg, mijn initialen zijn H C – hetzelfde als Henry Clay Frik, en zijn dochter heet ook Helen. Er zijn nog meer overeenkomsten, maar ik hou erover op, want anders vind ik het te spooky worden.
Wat de Frick Collection betreft, er is natuurlijk geen enkele link.
Marjolijn Mandersloot, Sparren (2014), brons, 21 en 19 cm hoog, oplage 8
Hoi Marjolijn, kun je iets vertellen over hoe deze werken tot stand zijn gekomen?
Ik vond deze werken een mooie combinatie van boom, beest en titel. In mijn werk vormen mens- en dierfiguren een belangrijke inspiratiebron, ze dienen vooral als metafoor. Elk beeld lijkt een fabelachtig acteertalent te hebben. Door lichaamshouding en materiaaluitdrukking ontstaan unieke karakters die je niet onberoerd laten. Het weglaten van details, opblazen van proporties of uitlichten van figuurdelen zorgt voor een aangename verwarring of vaak een glimlach.
Waarom kies je ervoor om deze werken te laten zien?
De fragiele bronzen boompjes vormen een mooi contrast met de robuuste figuren. De beelden hebben iets dubbelzinnigs en door de titel krijgen ze een humoristische twist.
Wat maakt deelname aan deze tentoonstelling van We Like Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
Het concept van We Like Art, het aanbieden van werk van toonaangevende kunstenaars voor betaalbare prijzen, spreekt mij erg aan. Vorig jaar vond ik de tentoonstelling van WLA erg geslaagd. Ik heb toen een mooi werk van Maria Roosen gekocht. Leuk om dit jaar zelf mee te doen en mijn werk te tonen aan een breed nieuw publiek.
Waarop verheug je je bij deze nieuwe editie van Art Rotterdam?
Art Rotterdam moet je niet missen, het is de interessantste kunstbeurs van Nederland. De Van Nellefabriek is een prachtige locatie. Ook leuk; dit jaar doe ik tijdens de Art Rotterdam Week mee aan de No Walls Expo in de Fenixloods. Dat is een grote sculpturententoonstelling van Nederlandse en Vlaamse kunstenaars.
Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?
De opdracht Grasduinen uitvoeren. Dit wordt een 5 meter lang landschappelijk beeld in de vorm van een luierend konijn. Het wordt gemaakt van kunstgras en komt op het dak van de nieuwe bibliotheek in Almere.
Verder ga ik weer een nieuw beeld maken voor het Franse modehuis Hermès. Uitgangspunt is het ‘upcyclen’ van restmateriaal, zoals overgebleven stukken leer. Het werk wordt weer een samenwerkingsproject met hun leerbewerkers. En natuurlijk nog veel andere plannen!
Kom dit werk bekijken bij Start Buying Art @ Art Rotterdam. We tonen betaalbaar werk van aanstormende en toonaangevende kunstenaars.
We werken samen met het Mondriaan Fonds om de zegeningen van de KunstKoop te promoten. Lenen voor je kunstaankoop tegen 0% rente: een prachtige stimulans voor de afname van goede kunst. De rente wordt vergoed door de overheid. Bij de werken in de tentoonstelling staan de maandbedragen die je met de KunstKoop van het Mondriaanfonds kunt afbetalen.
Praktische informatie Start Buying Art @ Art Rotterdam
Locatie: Van Nellefabriek, Van Nelleweg 1, 3044 BC Rotterdam
Openingstijden: Donderdag 5, zaterdag 7 en zondag 8 februari 2015 geopend van 11.00 – 19.00 uur. Vrijdag 6 februari 2015 geopend van 12.00 – 21.00 uur
Gratis toegang
Claire Felicie, Emiel (2012), Hahnemuhle Fine Art Paper in lijst, 30 x 60 cm, oplage 10, i.s.m. galerie Pennings
Hoi Claire, kun je iets vertellen over hoe dit werk tot stand is gekomen?
Het drieluik Emiel maakt deel uit van mijn serie ‘Here are the young men’: portretten van Nederlandse mariniers voor, tijdens en na hun uitzending naar Afghanistan. Het idee voor de serie kreeg ik nadat mijn zoon als marinier uitgezonden dreigde te worden naar Afghanistan in 2009. Gelukkig voor mij ging hij niet, maar een vriend van hem wel: Dominic. Hij was toen slechts 18 jaar oud. Dominic vertelde mij met een enthousiast gezicht over zijn komende uitzending. Het was op dat moment dat ik mij afvroeg of en hoe zijn gezicht zou veranderen door de oorlogservaring. Het eerste portret maakte ik in 2009 op de marinierskazerne in Doorn, het tweede in Afghanistan zelf op de primitieve marinierspost Cop Tabar en het laatste weer in Doorn in 2010.
Waarom kies je ervoor om dit werk te laten zien?
Uiteindelijk heb ik 15 drieluiken gemaakt, waarvan Emiel wel een zeer indrukwekkende en voor mij heel dierbare is, omdat Emiel wonderbaarlijk een bermbom overleefde waar hij tijdens een voetpatrouille op stapte. Ik maakte zijn middelste portret enkele dagen na deze ingrijpende ervaring. Gelukkig raakte hij niet heel ernstig gewond.
Wat maakt deelname aan deze tentoonstelling van We Like Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
Ik vind We Like Art uiterst sympathiek door haar missie om kunst dichterbij de mensen te brengen. Al het werk is onder de 1500 euro, de werken zijn gratis te bekijken en doordat ze zijn geselecteerd door zeer deskundige en kunstminnende curatoren gegarandeerd kwalitatief van hoog niveau.
We Like Art @ Art Rotterdam 2015, foto: Maarten Tromp
Waarop verheug je je bij deze nieuwe editie van Art Rotterdam?
Ik verheug me enorm op de deelname van mijn galerie Pennings: voor de eerste keer op deze prachtige beurs op die prachtlocatie: de van Nelle fabriek. Ik ga natuurlijk heel veel werk bekijken en heel veel inspiratie opdoen. Ik hoop op mooie ontmoetingen en dito gesprekken met kunstliefhebbers en makers.
Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?
Mijn plannen voor de komende tijd zijn twee fotoprojecten met veteranen. In mei dit jaar ga ik met een groep militaire bedevaartgangers achterop de motor naar Lourdes in Frankrijk. Van over de hele wereld, en al sinds de Tweede Wereldoorlog, komen daar jaarlijks militairen bij elkaar. En ik ben bezig met een project met militairen met PTSS (posttraumatische stressstoornis), waarbij ik het voormalig militair terrein Hembrug in de serie betrek. Ik ga dit doen in samenwerking met de Nederlandse stichting Wounded warriors.
Kom dit werk bekijken bij Start Buying Art @ Art Rotterdam. We tonen betaalbaar werk van aanstormende en toonaangevende kunstenaars.
We werken samen met het Mondriaan Fonds en ABN AMRO om de zegeningen van de KunstKoop te promoten. Lenen voor je kunstaankoop tegen 0% rente: een prachtige stimulans voor de afname van goede kunst. De rente wordt vergoed door de overheid. Bij de werken in de tentoonstelling staan de maandbedragen die je met de KunstKoop van het Mondriaanfonds kunt afbetalen.
Praktische informatie Start Buying Art @ Art Rotterdam
Locatie: Van Nellefabriek, Van Nelleweg 1, 3044 BC Rotterdam
Openingstijden: Donderdag 5, zaterdag 7 en zondag 8 februari 2015 geopend van 11.00 – 19.00 uur. Vrijdag 6 februari 2015 geopend van 12.00 – 21.00 uur
Gratis toegang
Nadine Stijns, Balikbayan Box Content III and IV (tweeluik) (2013), Ultrachrome print on aluminum, (2x) 32 x 32 cm, oplage 10, ism galerie LhGWR
Hoi Nadine, kun je iets vertellen over hoe dit werk tot stand is gekomen?
Dit tweeluik is onderdeel van het project ‘A Nation Outside A Nation’, een project over Filipijnse arbeidsmigratie, dat eerder te zien was bij LhGWR in Den Haag en in het Stedelijk Museum Amsterdam. De afgelopen 3 jaar heb ik aan dit project gewerkt en de levens van (ongedocumenteerde) Filipijnse huishoudelijk werkers in Nederland gevolgd. Een onderdeel van het project zoemt in op de producten en goederen die naar de familie thuis gestuurd worden via de zogenoemde balikbayan box. Dat kunnen luxe goederen zijn als tv’s, merkkleding en -schoenen maar ook producten die voorzien in basisbehoeften zoals de werken in de We Like Art tentoonstelling.
Waarom kies je ervoor om dit werk te laten zien?
Tot nog toe waren deze beelden alleen in de presentatie van het totale project te zien, maar je zou deze foto’s ook heel goed als een op zichzelf staand werk kunnen beschouwen.
Wat maakt deelname aan deze tentoonstelling van We Like Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
We Like Art biedt een laagdrempelig podium aan kunstliefhebbers om met een verscheidenheid aan kunstenaars bekend te raken.
Waarop verheug je je bij deze nieuwe editie van Art Rotterdam?
Vorig jaar was ik aangenaam verrast door de grote diversiteit van de getoonde kunst zowel in vorm als ook inhoudelijk. Ik hoop ook dit jaar weer geïnspireerd te raken door de beurs.
Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?
Ik werk altijd aan lange termijn projecten, het komende half jaar zal ik het project ‘A Nation Outside A Nation’ afronden en me richten op aankomende exposities.
Kom dit werk bekijken bij Start Buying Art @ Art Rotterdam. We tonen betaalbaar werk van aanstormende en toonaangevende kunstenaars.
We werken samen met het Mondriaan Fonds en ABN AMRO om de zegeningen van de KunstKoop te promoten. Lenen voor je kunstaankoop tegen 0% rente: een prachtige stimulans voor de afname van goede kunst. De rente wordt vergoed door de overheid. Bij de werken in de tentoonstelling staan de maandbedragen die je met de KunstKoop van het Mondriaanfonds kunt afbetalen.
We Like Art @ Art Rotterdam 2015, Foto Maarten Tromp
Praktische informatie Start Buying Art @ Art Rotterdam
Locatie: Van Nellefabriek, Van Nelleweg 1, 3044 BC Rotterdam
Openingstijden: Donderdag 5, zaterdag 7 en zondag 8 februari 2015 geopend van 11.00 – 19.00 uur. Vrijdag 6 februari 2015 geopend van 12.00 – 21.00 uur
NB Gratis toegang
Natascha Libbert, Blacklight (2014), ingelijste c-print, 50 x 50 cm, oplage 7, € 1.000
Hoi Natascha, kun je iets vertellen over hoe dit werk tot stand is gekomen?
Ik ben al een paar jaar bezig met het werken in verschillende landen in Afrika. Ik houd me bezig met een aantal vragen die ik daar iedere keer weer kan onderzoeken en dat maakt het voor mij interessant. Dat zijn vragen over de plek zelf, maar ook over hoe ik me tot die plek verhoud en in hoeverre de werkelijkheid wordt beïnvloed door je eigen beleving ervan. Dus wat is nou eigenlijk de werkelijkheid?
Het leidt tot een soort visuele indexatie van mijn omgeving en ervaring. Door het te fotograferen, bestudeer ik het. Daarom ga ik ook altijd alleen op reis omdat ik anders afgeleid word. Ik ben geloof ik ook vaak op zoek naar een combinatie van mens en natuur – omdat ik dat visueel aantrekkelijk vind. In Afrika komen daar nog een paar sociale vragen bij die ik op een poëtische manier probeer te verbeelden. Dit werk kwam tot stand op een van die reizen.
Waarom kies je ervoor om dit werk te laten zien?
Ik ben momenteel bezig om het werk van de afgelopen periode te verzamelen en te beoordelen. Dat doe je heel anders na een jaar dan na een maand. Dit beeld kwam ik eerlijk gezegd pas recentelijk tegen en ik vond het mysterieus en verrassend.
Wat maakt deelname aan deze tentoonstelling van We Like Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
Soms heb je toevallig 1 beeld ‘liggen’ zoals ik deze zojuist vond en dan is het heel aantrekkelijk om het enkele beeld zo snel mogelijk te kunnen delen voordat het project ‘af’ is. We Like Art biedt dat podium en ook de gelegenheid om het te verkopen. Uiteindelijk wil je dat je werk ‘verspreid’ wordt en wil ik graag laten zien wat ik doe, maar de verkoop van een werk maakt het ook mogelijk om verder aan het project te werken.
Waarop verheug je je bij deze nieuwe editie van Art Rotterdam?
Als kunstenaar is een plek als Art Rotterdam om twee redenen interessant. Je komt anderen tegen en wisselt zo updates uit over waar je mee bezig bent. Anderzijds kijk je naar elkaars werk. Dat maakt dat het op verschillende manieren een soort aantrekkelijke ontmoetingsplek is.
Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?
Ik wil een boek maken en mijn huidige werk laten zien. Mijn plannen zijn dus om daaraan te werken.
Kom dit werk bekijken bij Start Buying Art @ Art Rotterdam. We tonen betaalbaar werk van aanstormende en toonaangevende kunstenaars.
We werken samen met het Mondriaan Fonds om de zegeningen van de KunstKoop te promoten. Lenen voor je kunstaankoop tegen 0% rente: een prachtige stimulans voor de afname van goede kunst. De rente wordt vergoed door de overheid. Bij de werken in de tentoonstelling staan de maandbedragen die je met de KunstKoop van het Mondriaanfonds kunt afbetalen.
Praktische informatie Start Buying Art @ Art Rotterdam
Locatie: Van Nellefabriek, Van Nelleweg 1, 3044 BC Rotterdam
Openingstijden: Donderdag 5, zaterdag 7 en zondag 8 februari 2015 geopend van 11.00 – 19.00 uur. Vrijdag 6 februari 2015 geopend van 12.00 – 21.00 uur
Gratis toegang
Zo draal met mij (2014), potlood, stempelinkt, marker op zuurvrij Moleskine, 21 x 15 cm.
Of in de woorden van Manon Berendse (in ‘Visitor, invite me’, 2009): “Ze maakt contact…Haar titels dralen niet. Guide me. Share your warmth with me. Maar dringen vriendelijk aan. Give me your order. Reflect with me. Met deze uitgepuurde zinnen verkiest Van Pinxteren de dialoog. Zonder feitelijke ontmoeting, maar gastvrij.”
In 2012 had Karin van Pinxteren een solo-tentoonstelling in Museum De Pont. Niet de minste plek om tentoon te stellen. We zijn benieuwd naar haar werk en wie ze is, dus stellen we haar wat vragen.
Overzichtsfoto, Part of Someone’s Diorama @ Museum De Pont, 2012. Foto Peter Cox
Hoi Karin, jouw werk lijkt heel verschillend en veelvormig: we zien tekst en grafische elementen, maar ook foto’s of video’s van performances zoals bij The temptation of virtue. Kun je hier meer over vertellen?
Mijn werk ontstaat door het schakelen tussen het denken in de 2e en 3e dimensie, vanuit mijn opleidingen als grafisch ontwerper en architectonisch vormgever, de persoonlijke vragen die me op dat moment bezig houden en/of het thema waarvoor ik word uitgenodigd. Ik ben inmiddels veel langer beeldend kunstenaar dan dat mijn opleidingen vormgeving hebben geduurd – maar een beetje vormgever ben ik toch gebleven. Zeker in mentaliteit: het beeldend antwoord geven op vragen waarbij ik zelf de opdrachtgever ben, in plaats van een ander.
The temptation of virtue (2011), foto op dibond/diasec, oplage 8, 40 x 60 cm
Voor de uitvoering kies ik de discipline die nodig is voor een specifiek werk en neem de ruimtelijke context daarin mee. Soms komt het vanzelf tot stand. Bijvoorbeeld bij de foto The temptation of virtue die is ontstaan omdat ik het lopen op een video opnam waarin ik zelf figureerde. Ik was alleen en deed dit met de zelfontspanner. Op het scherm verscheen een onverwacht beeld, je ziet dan meteen dat het een goed werk is.
Overzichtsfoto, Part of Someone’s Diorama @ Museum De Pont, 2012. Foto Peter Cox
Kun je meer vertellen over het werk Trust, hoe komt dit tot stand?
Het werk Trust is voortgekomen uit social media, door een e-mailcontact met iemand die ik nooit heb ontmoet. Het ongemak dat daarbij hoorde, het voorzichtig aftasten van de ander – dat wat je in een live ontmoeting doet – kreeg een andere dimensie, ketste af op een glad scherm en moest via de constructie en keuze van woorden worden gevormd. Een vreemde ervaring van een gewoon contact overzee, niet eens een emotioneel contact, maar toch heel vreemd.
Trust (2013), hout en acryl, 125 x 19 x 3 cm
Dan plopt er zo’n zin op, die schrijf ik op en weer een keer en een jaar later nog eens, dan wordt het manifest en sterker en blijkt het groter te zijn dan alleen dat moment, universeler, en dan wil het gemaakt worden.
Door van de zin een object, een kunstwerk te maken kan die letterlijk verplaatst en opgehangen worden, en wordt een tekst ruimtelijk. De keuze voor wit/wit is om tekst materiaal te laten zijn. Wanneer ik het in kleurcontrast zou aanbrengen wordt het grafisch. In Trust zijn achtergrond en tekst gelijk, is het beeld geworden.
Hoe kom jij tot een zin als Zo draal met mij en hoe kom je tot deze grafische uitvoering?
Het is mijn antwoord op de stelling die Joanneke Meester heeft geponeerd voor haar kalenderproject. Ik heb haar zin ‘I am not doing anything until I feel the need’ uitgeprint en op de muur gehangen waardoor het steeds in mijn ooghoek aanwezig was. Haar tekst is heel herkenbaar voor me, iets moet een reden hebben om het te maken, zomaar iets maken zit niet in mijn systeem. Het is dralen, slenteren, sjokken, om iets heen draaien tot ik het begrijp. Ineens is er dan mijn reactie of antwoord ‘zo draal met mij’, een appèl aan de lezer.
One Appears (2012), zeefdruk op hout, oplage 23, 23 x 28 x 1 cm (incl. boek Part of Someone’s Diorama)
Ik gebruik vaker ‘met mij ‘ of ‘with me’ omdat ik de aanstichter ben van het werk en daardoor verantwoordelijkheid draag, maar ook omdat het werk daardoor lichamelijkheid krijgt, de mijne en die van de lezer. De lezer/kijker wordt door het te lezen ook ‘mij’ in de zin en nodigt in gedachten weer iemand anders uit. De keuze voor de visualisatie komt voort uit de vraag die ik mezelf steeds stel hoe tekst materiaal kan worden.
De manier van tekenen van Zo draal met mij is vorig jaar ontstaan tijdens een artist in residence in Frankrijk. Ik had intuïtief wat in een doos gestopt onder meer een gestanst afvalvormpje en een aantal stempeldozen. Een letter paste precies in een vakje en om er een beweging aan te geven heb ik ze per stuk aan draadjes gehangen. Zo’n vakje wordt daardoor ook een uitsnede van een hals met een ketting. Vele letters, vele halsjes, daar komt de lichamelijkheid weer om de hoek.
We can’t sync (2011), hout, karton en acryl, 60 x 60 cm
De staande ovalen komen vaker terug in je werk (zoals Sync… en LOGO) welke ‘betekenis’ hebben ze voor jou.
Rond 2003 ontstonden een aantal schetsjes tijdens de ontwikkeling voor een installatie. Uiteindelijk werd het iets anders maar de vorm ben ik blijven gebruiken. Door de jaren heen is het veranderd van een ovaal naar een ellips, die smaller is. Het is een typische portretlijstvorm uit het verleden, gebruikt in schilderkunst en fotografie, maar ook een science fiction doorgang, een poort naar een andere dimensie, vooral in film. Door deze vorm te gebruiken draagt de vorm naast puur de verschijning zowel gestalte als verplaatsing in zich.
De performance en het grafische werk komen samen in het werk LOGO, jij komt het werk bij een koper thuis op de muur schilderen. Spannend, hoe werkt het precies?
LOGO (2008 – ongoing), muurschildering, latex groen, 40 x 60 cm
Het project LOGO is ontstaan door het vreemde gegeven dat de meeste mensen in vertwijfeling zijn wanneer je als kunstenaar nieuw werk toont, het moet worden overwonnen. Daarom heb ik LOGO ontwikkeld, een muurschildering die kan worden besteld en door mijzelf wordt aangebracht. De gedachte voor LOGO komt voort uit mijn opleiding voor grafisch vormgever want waarom heeft een kunstenaar geen logo?
Het is een doorlopend project. Voor het vaste lage bedrag van € 250 en een goede kop koffie, schilder ik bij de koper het werk LOGO op een muur van zijn of haar keuze, thuis, op de werkplek of bijvoorbeeld in het kantoor. De enige vereiste is een gladde muur. De naam van de koper komt in de naam in de titel, hij of zij ziet het werk ontstaan en we hebben een goed gesprek. Voor het schilderen van LOGO gebruik ik groene muurverf, het duurt in totaal 3-4 uur en het werk is 40 x 60 cm groot.
LOGO bij BKKC Tilburg, foto Peter Cox
Omdat het mijn logo is bied ik het voor een sympathiek bedrag aan. Marketing, maar LOGO is meer, het is een muurschildering, een kunstwerk. Zo werkt dit principe voor beiden: een speciaal voor de locatie gemaakt werk – elke uitvoering is immers anders – en ik heb een werk verkocht en daardoor inkomen. LOGO wordt contant afgerekend, voor beiden boter bij de vis, de koper heeft het kunstwerk en de kunstenaar haar vergoeding. Door het groeiend aantal verschijningen in huizen en bedrijven wordt LOGO een steeds meer vertrouwd beeld.
In 2012 had je een solo-tentoonstelling in Museum De Pont, wat geweldig! Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?
Er lopen drie kunstopdrachten, twee gaan in uitvoering in Leeuwarden in samenwerking met Koninklijke Tichelaar en een opdracht bevindt zich in de opstartfase, dat betreft glasprints voor de Rechtenfaculteit in Utrecht. Het werken in opdracht is een complexe materie omdat je een vraag moet beantwoorden en je tegelijkertijd heel dicht bij je eigen werk wil blijven. Het zijn enorme klussen, maar fijne hersenbrekers. Ik wissel het af met het maken van tekeningen, tekstwerken en af en toe een schilderij.
portret Karin van Pinxteren
In mei neem ik deel aan de tentoonstelling bij De Ketelfactory naar aanleiding van de presentatie van het boek ‘door het beeld door het woord’, voortkomend uit een project van De Ketelfactory met TROUW. Hierin staan interviews door Peter Henk Steenhuis met twintig kunstenaars die er hebben geëxposeerd voorzien van essays van René Gude.
Op dit moment ben ik druk met een uitgave, Sofa Journal. Een selectie uit twee jaar dagboekachtige tekeningetjes, voornamelijk tekst, die voor het grootste gedeelte zijn uitgetypt. Het zal eind januari uitkomen in een oplage van 50 waarvan er twintig zullen worden verkocht met een kleine tekening of zeefdruk in hetzelfde formaat, heel spannend, iets waar ik zeer naar uitkijk.
Reinoud van Vught, Zonder Titel (2014), acryl en inkt op papier, 100 x 150 cm. Foto: Peter Cox.
Van Vught is een schildercrack die al jaren meedraait. Hij is vaste gast in de opstelling van De Pont in Tilburg, het mooiste museum van Nederland. Heel tof dat we van hem weer werk tonen. Een groot werk op papier in de kapel van het Machinegebouw, ons experiment met een selectie werken die onder de € 5.000 geprijsd zijn. En in de grote ruimte met werk op papier voor € 800,-.
Ha Reinoud, kun je iets vertellen over hoe deze werken tot stand zijn gekomen?
“Een paar jaar geleden was ik verflagen van mijn schilderijen aan het afschuren met fraaie resultaten als gevolg en dat was voor mij het teken dat alles anders moest. Ik gooide mijn doeken weg en begon te werken op papier. Op hetzelfde moment was ik mijn tuin overhoop aan het halen. Ergens moet ik toen een ‘ontdekking’ hebben gedaan.”
Reinoud van Vught, Zonder Titel (2014), acryl en inkt op papier, 65 x 50 cm.
Waarom laat je juist dit werk zien in de Westergasfabriek?
“Jarenlang heb ik gewerkt aan monumentale formaten, maar die zijn er dus niet meer. Nu heb ik vooral klein werk op papier dat past binnen het concept.”
Wat maakt deelname aan Start Buying Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
“De hele context is een test om te kijken of het werk overeind blijft.”
Zou je zelf een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling willen kopen?
“Ja, van Jan Roeland. Ik zit in de werkgroep van Park, een nieuwe tentoonstellingsruimte in Tilburg. voor de openingstentoonstelling Reciprocity heb ik een schilderij van hem uitgekozen, een klein schilderij van een eend dat de hele ruimte aan kon.. Ik heb altijd zoveel nodig voor een beeld en zou willen dat ik het alledaagse met zo ‘weinig’ zou kunnen zeggen.”
Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?
“Ik heb een idee voor portretten die ik wil tekenen/schilderen dus ik hoop dat daar iets van terecht kom. Verder komt er een tentoonstelling in het Chabot Museum. Dat wordt een presentatie met bijzonder werk van de bijna vergeten schilder George Rober (1893-1969). In december volgt een solo in Antwerpen bij Galerie Schoots + Van Duyse. Dan wil ik ook een boek met het nieuwe werk op papier af hebben.”
Kom dit werk bekijken in de Westergasfabriek tijdens de aftrap van het nieuwe galerieseizoen. We tonen betaalbaar werk van aanstormende en toonaangevende kunstenaars. We werken samen met het Mondriaan Fonds om de zegeningen van de KunstKoop te promoten. Lenen voor je kunstaankoop tegen 0% rente: een prachtige stimulans voor de afname van goede kunst. De rente wordt vergoed door de overheid. Bij de werken in de tentoonstelling staan de maandbedragen die je met de KunstKoop van het Mondriaanfonds kunt afbetalen.
Gerco de Ruijter, Untitled (2010), Inkjet print op dibond, 30 x 30cm, oplage 5
1. Ha Gerco, Kun je iets vertellen over hoe deze werken tot stand zijn gekomen?
Ik fotografeer met een analoge camera die onder een grote vlieger hangt. Zelf sta ik met beide benen op de grond en probeer zo goed mogelijk een inschatting te maken van wat zich in het kader van de camera bevindt. De camera hangt altijd loodrecht naar beneden waardoor er geen horizon in beeld is. Dat zorgt ervoor dat alle beeldelementen even belangrijk worden.
2. Waarom laat je juist deze werken zien in de Westergasfabriek?
Ik wilde twee beelden die totaal verschillend van elkaar zijn: het ene grafisch en minimalistisch, het ander pasteus en schilderachtig. Deze twee beelden laten de uitersten zien waarbinnen ik met mijn werk bezig ben.
Paul Klemann, A crown for deer with four horns (2010), kleurpotlood, potlood, met toets verf en /of inkt, 21 x 15 cm
Op één tekening liggen in een rietlandschap twee poppenkastpoppen, die met elkaar lijken versmolten. De ene kant is een persoon met een tijgerkop. De andere kant is een tijger met juist een mensenhoofd. In de lucht trekken vreemde vogels voorbij en het riet op de achtergrond lijkt allerlei gezichten aan te nemen.
Incense makes it invisible, kleurpotlood, potlood, met toets verf en /of inkt, 33 x 45 cm
Heb je eenmaal de soms schilderachtige, maar altijd ‘verstorende’ foto’s van Plaum gezien, dan herken je haar werk snel. Haar manier van kijken heeft iets te maken met ‘gestolde tijd’, misschien een cliché maar wel met een twist. Een schaduw die nooit stil blijft staan legt Plaum letterlijk als papieren schaduw neer, ze volgt vervolgens de echte schaduwafdruk in zwart gedurende een hele dag. Pas in tweede instantie dringt het door dat het onbeduidende grasplantje tussen de stoeptegels onmogelijk rondom schaduwen kan hebben.
Horizon as r. (14) (2010), 23 x 17 cm, oplage 10
Daarmee speelt Plaum dus ook met de driedimensionale ruimte en het platte vlak. Het object (bijvoorbeeld het plantje) wordt ruimtelijk en realistisch en tegelijk letterlijk plat (tweedimensionaal) weergegeven. Het schilderachtige stilleven met de citroenen laat duidelijk zien dat de kunstenaar belang hecht aan, zoals zij zelf zegt ‘het handmatige, de directheid en de inzage van de techniek’. Niets in haar werk is gephotoshopt, sterker nog, ze verbloemt niets. De gefotografeerde citroenen liggen als drogende tekeningen in het beeld. De illusie van de spiegeling wordt meteen weer weggenomen, door de manier waarop de ‘voorstelling’ is samengesteld.
Intrigerend en verrassend werk dus van Ilona Plaum. Dat roept vragen op.
Ilona, heb je als je begint aan een werk een voorstelling in je hoofd die je dan gaat uitwerken? Dat klopt. Meestal heb ik het beeld al gezien. Overigens zijn de beelden die het zichtbaarst in mijn hoofd vaak de lastigste om uit te werken. Eenmaal de objecten met de achtergronden samengebracht ervaar ik één grote teleurstelling. Eigenlijk bestaat het proces van het maken voor mij in eerste instantie voornamelijk uit het opruimen van allerhande irritaties. Dit proces duurt net zolang totdat ik de vonk, de knetter weer ervaar die mij heeft aangezet tot het maken van het beeld. Een soort van cirkelbeweging zou ik zeggen.
Horizon as r. (13) (2010), 70 x 47cm, oplage 7
Is je uitgangspunt de foto of de toepassing van bepaalde voorwerpen? De toepassing van bepaalde voorwerpen. Maar altijd in samenhang. Een object bepaalt de afstand van de camera. En de beeldhoek; ik zweef er altijd schuin boven, ergens op het snijvlak waarin achtergrond en vloervlak gelijkwaardig worden. Overigens stel ik bij voorkeur de objecten in het midden op, kader ze vrij krap en schiet ze als portretfoto’s verticaal. Ik wil namelijk door het object heen een ruimtelijke ervaring teweeg brengen die intiem en dichtbij is. Ik wil niet verwijzen naar de landschappelijke ruimte die voor mijn gaat over verte en afstand.
The space in between is the voice of this scene (2012), 38 x 50 cm, oplage 5
Voel je fotograaf of beeldhouwer of zelfs schilder? Ik voel me zowel fotograaf, beeldhouwer als schilder … maar eigenlijk ben ik geen van allen. Ik ben begonnen met fotograferen niet omdat ik fotograaf wilde worden maar omdat ik iets zag. Ik zag iets wat ik niet begreep. Maar en dit is belangrijk: ik zag het vanwege de camera. En hoewel ik grote irritaties heb over hoe een lens ruimte vertaalt, is dit altijd zo gebleven.
De liefde voor de fysieke opstelling, het rommelen met objecten komt denk ik omdat ik als edelsmid ben opgeleid aan de kunstacademie. Ik hou ervan om dingen keer op keer door mijn handen te laten gaan, ze te voelen en te bekijken, iets te maken. Dat ik mijn achtergronden zelf schilder of pointilleer komt omdat ik hou van de handeling die herhalend en meditatief van aard is. Vooral het pointilleren. Ook ervaar ik het handschrift of de toets als een verbindende kracht. Van mij als maker met het moment – maar ook voor de toeschouwer die verbonden wordt met datzelfde moment in tijd en ruimte waar hij niet bij was maar die hij nu wel kan voelen. Magisch toch?
Ik kijk graag het meeste naar het werk van schilders. Ik vergaap me iedere keer aan hun eigenzinnige, sensibele interpretaties van ruimte. De variatie hierin is ongekend of beter gezegd oneindig. De camera is de oorzaak en noodzaak dat ik beelden maak. De zintuigelijke ontmoeting geeft me de ervaring dat ik leef. Door de schilderkunst leer ik zien in mogelijkheden.
Ander werk van Ilona Plaum is meer grafisch, abstract of zijn meer letterlijk weergaven van installaties. Around one day, de foto bovenaan de post lijkt wat dat betreft een uitzondering, de meeste kunstwerken van Plaum zijn studio-situaties. Illusies. Zwart wit gespikkelde prints vormen een ruimte. Een zwart vlak in het beeld voelt als een hoek van de kamer. Een kleurenprint van een vaas met gele takken gevouwen om diezelfde vaas met takken… Verwarrend effecten, waardoor je als kijker steeds op onderzoek uit gaat.
Foto van Umland-tentoonstelling – Horizon as reproduction(9)-luuk (2010)
Het abstracte werk van Ilona Plaum was recent bij elkaar te zien in de tentoonstelling Closer than thoughts door Seelevel Gallery. En in België was de bijzondere expo Umland, in villa’s met bloemenbehang en marmeren vloeren spatte Plaum’s werk van de muur (helaas net afgelopen, de tentoonstelling duurde tot 15 juni).
Dana Lixenberg, Martha Butler,Nome, Alaska (2009-2013), analoge c-print, 42 x 33,5 cm, oplage 15
Voor een eerder project fotografeerde Lixenberg Inupiaq eskimo’s in het plaatsje Shishmaref (lees meer over The Last Days of Shismarefin deze post op WLA). Om daar te komen moest ze altijd overstappen in het goudzoekerstadje Nome. Toen ze het project in Shishmaref in 2009 afsloot door haar boeken persoonlijk langs te brengen bij de geportretteerde mensen, besloot ze hierna een week lang in Nome te verblijven. Nome trok haar aan doordat het een ruige vrijbuitersplek is.
Nome ligt supernoordelijk in Alaska, daar waar de VS bijna Rusland raken. Het stadje ontstond rond 1900 toen daar in de buurt goud werd gevonden. In die tijd was het de grootste stad van Alaska, inmiddels wonen er nog maar 3.500 mensen. Daarnaast zijn er veel seizoensarbeiders, waaronder nog steeds goudzoekers. Want goud wordt er nog steeds gevonden. De sporen van het goudgraven zijn nog overal zichtbaar. De gaten in de grond zijn nog altijd aanwezig en ook door Lixenberg vastgelegd. Aan de rand van de stad is een onafgebouwde treinrails met een oude locomotief erop. In de dagen van de goldrush is men begonnen met het aanleggen van de treinrails, maar het is nooit afgemaakt. De tijd lijkt hier stil te zijn gezet.
Dana Lixenberg, Untitled,Nome, Alaska (2009-2013), analoge c-print, 42 x 33,5 cm, oplage 15
Mensen komen om goud te zoeken – maar niet iedereen vindt het. Er zijn mensen die in zelfgemaakte houten huisjes op het strand wonen. De mensen op deze afgelegen plek zijn aangewezen op elkaar. Het viel Lixenberg direct op dat er veel bars en veel dronken mensen zijn. Op de foto is een ouderwetse houten saloon te zien met ramen waarin de zee wordt weerspiegeld. Doordat het lijkt alsof je de door de ramen heen ziet ontstaat er een haast surreëel beeld. De houten wand lijkt wel een decorstuk , een venster waar je doorheen kijkt.
De serie Nome (hier deels te zien op de site van Dana Lixenberg) verschilt van andere series, doordat Lixenberg niet met een bepaald doel in Nome begon te fotograferen, maar zich liet leiden door wat ze aantrof en wie ze tegenkwam. Ze volgde haar instinct en fotografeerde de dingen die haar intrigeerden. Dat is ook zichtbaar in de foto’s, die een bepaalde sfeer neerzetten, maar niet specifiek over iets gaan. Het geportretteerde meisje kwam Lixenberg tegen. Het jonge meisje staart in een verdorde tuin verlegen de camera in. Haar rode jurk met applicaties en paars fluwelen rok steken soeverein en dartel af bij de grauwe omgeving. Lixenberg portretteerde haar, maar laat bewust het verhaal van het meisje achterwege. Het is aan de kijker om zelf verbanden te leggen tussen de verschillende foto’s en een verhaal te vormen.
No place like nome is de slogan van het toeristenbureau in Nome. Eigenlijk is No Place Like Nome een werktitel, wellicht verandert het nog zodra Lixenberg een duidelijker plan heeft voor deze serie. Ze wil graag een keer terug om meer foto’s te maken. Misschien wordt het een boek, of een box met foto’s. Het is nog niet duidelijk hoe of wanneer Lixenberg verder gaat met de serie, maar het is zeker dat het stadje haar niet loslaat.
Bekijk en bestel deze werken van Dana Lixenberg in onze Shop.
Annegret Kellner, Selfmade Laziness (2013), Piëzo prints, elk 24 x 18 cm, ingelijst 25 x 136 cm, oplage 3 (laatste exemplaar)
De planten zien er vreemd uit doordat Kellner ze hulpeloos op hun zij heeft gelegd. Onderworpen aan de zwaartekracht verliezen de planten hun perfect gekweekte vorm. Door de planten vervolgens wel staande te presenteren ontstaat er een verwarrend beeld.
Dit is slechts een van de vele manieren waarop Kellner met kleine ingrepen een beklemmende spanning opzoekt. Als in een performance voert Kellner handelingen uit, waarvan ze het resultaat door middel van een foto of video toont. Eerder deed zij dit op het menselijk lichaam gericht, door bijvoorbeeld pleisters tergend langzaam van de huid te trekken of in een huidachtige materiaal te snijden. Op het moment is Kellner op de botanische schoonheid gericht, die zij op allerlei verschillende manieren probeert te bedreigen. Door planten vacuüm te verpakken, in cement te gieten of te pletten brengt ze de natuur in gevaar en maakt ze zichtbaar dat deze vergankelijk is.
Annegret Kellner, Your Everlasting Odour (rnktlp)(2013), Lambda op aluminium, 50 x 34 cm, oplage 5, € 750,- (bestel hier)
Die vergankelijkheid is sterk aanwezig bij de foto’s die ontstaan zijn uit het project Your Everlasting Odour. Balancerend op het randje van een tafel staan bloemen in een betonnen vaas. De helder gekleurde bloemen contrasteren sterk met de harde betonnen vaas en steriele omgeving. Kellner vulde bloemvazen met beton in plaats van water, waardoor de bloemen geen lang leven beschoren was. Sommige bloemen lijden er meer onder dan andere – zij hangen er wat treurig bij – terwijl andere bloemen nog iets langer fier overeind blijven staan. Kellner tikte de vazen kapot, zodat de betonnen restvorm zichtbaar werd. Uit deze serie toonden we twee foto’s die elk nog te koop zijn voor € 750,-.
Annegret Kellner, Your Everlasting Odour (pompon)(2012), Lambda op aluminium, 50 x 34 cm, oplage 5, € 750,- (bestel hier)
Annegret Kellner (1979, Karl-Marx-Stadt/Chemnitz, Duitsland) studeerde in Groningen aan Academie Minerva, de Hochschule für Bildende Künste in Dresden, het Hunter College in New York en het Frank-Mohr-Institute in Groningen. Haar werk is oa bij Galerie Fons Welters te zien geweest en onlangs nog solo bij Outline, lees de bespreking van haar show hier bij Mr Motley. Kellner is als Kellnerin een van de bloggers van het populaire kunstblog 5 Uur.
Chuck D. (2013), olieverf op linnen, 30 x 40 cm, € 930
Vandaag aandacht voor de schilder Marcel van den Berg. Van den Berg is momenteel te zien als deelnemer aan de tentoonstelling met jonge schilders in de LUMC galerie in Leiden: Nieuw, Nieuwer, Nieuwst. Met werk van kunstenaars die op de Rijksakademie en de Ateliers werken of er net vanaf zijn. Een mooie vijver van talent. Deze periode in de loopbaan van dit gezelschap kunstenaars is voor de echte liefhebber met een beperkt budget een mooie kans om er nog op tijd bij te zijn.
Marcel van den Berg had bij de open dagen van de Rijksakademie een bijzonder vette presentatie. In zijn werk zie je duidelijk schilderplezier en een energiek handschrift. Verontwaardiging, bravoure en een lichte morsigheid gaan hand in hand. We waren nieuwsgierig naar zijn ervaringen op de Rijks en stelden hem flink wat vragen.
Ha Marcel, sinds wanneer ben je resident aan de Rijksakademie in Amsterdam?
Sinds januari 2013 ben ik hier resident.
Hoe zou je uitleggen aan een niet ingewijde liefhebber wat de Rijksakademie is?
De Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam is een post-academische instelling. Zij bieden hoogwaardige artistieke, technische en theoretische faciliteiten. Onderzoek, experiment en de ontwikkeling van vernieuwende kunst staan centraal. Een verblijfsperiode duurt twee jaar. Tijdens die twee jaar werk ik aan verdieping, verbreding en versnelling van mijn kunstpraktijk.
Kunstenaars die zich hiervoor aanmelden hebben over het algemeen al een aantal jaren veldervaring.
Groot onderdeel van een residency is het bezoek van advisors, dit zijn professionals uit de kunstwereld (kunstenaars, curatoren, kunstcritici, hoogleraren etc.) met veel internationale ervaring die in je atelier je werk bespreken. Door deze gesprekken heb je de mogelijkheid om je werk, je atelierpraktijk, inhoudelijke aspecten tegen het licht te houden, en zodoende je ontwikkeling te versnellen.
Je zit nu in je tweede jaar van je residency, hoe kijk je terug op je eerste jaar en de open dagen waarop je je werk toonde aan de duizenden bezoekers van RijksakademieOpen 2013?
Miko Veldkamp (Paramaribo, 1982) maakte veel indruk afgelopen jaar bij de open ateliers van de Rijksakademie in Amsterdam. In de voormalige manege had hij een fraaie solo ingericht met stuk voor stuk sprankelende schilderijen in ongewone kleuren. Hij vertelt over zijn manier van werken in dit interview op de tumblr van de Rijksakademie.
Zijn verlangen om in het schilderij de volgorde te laten zien van zijn vlakopbouw, de geschilderde partijen en kwaststreken werkt aanstekelijk. Van dichtbij kun je je verbazen over de vaart van schilderen en zijn vlotte en virtuoze hand. De verf is vaak vrij schraal opgebracht op het ongeprepareerde doek. Dun maar in een heel bijzonder kleurenpalet. Veldkamp leunt qua kleurgebruik gek genoeg amper op improvisatie maar plant van tevoren nauwgezet de diverse tinten die hij inzet per schilderij.
De onderwerpen – stadsparken, kamers, stedelijke landschappen – zijn geabstraheerd en ontdaan van details. De details in de verf daarentegen zijn heel fijn: hoe hij de vlakken naast elkaar plaatst en kleine randjes laat kieren – een genot om naar te kijken. Ook het spel met voor- en achtergrond is mooi. Alles wordt opgelost in het platte vlak. Het doet in de verte soms denken aan oplossingen in de prenten uit bijvoorbeeld Wim is Weg uit de Gouden Reeks.
Frederique van Rijn (1982, Parijs) werkt al jaren aan haar serie ‘Interiors’. De fotograaf woonde en werkte tot voor kort in de Spaanse Pyreneeën op een groot stuk land met verlaten gebouwen. De foto’s die ze maakt in verschillende ruimten, zijn op het eerste gezicht leeg, met her en der ‘sporen’. Sporen van eerdere bewoners, van geschiedenis, vergankelijkheid, van leven, bloemen vers geplukt, een fauteuil.
Door de kracht van haar composities, samen met het natuurlijke licht dat Van Rijn vangt in haar foto’s, ontstaat er een poëtisch beeld op je netvlies dat je niet snel meer loslaat. Het stemt tot een soort opgetogen deemoed, een tijdmachinegevoel. De power van het licht vlamt op in de matte afdruk.
Naast dit werk toonden we al eerder zinderende fotografie van Frederique op We Like Art. Eind maart is nieuw werk te zien van Frederique in Museum Kranenburgh, “Vogelwater “. Het afgelegen Huize Vogelwater is een verblijfplaats van dichters en schrijvers. De kunstenaar fotografeerde het huis en omgeving in alle seizoenen. Kees van Kooten is enthousiast:
“Blijf alstublieft openbaren wat wij zo onachtzaam over het hoofd zien, geniale en genereuze Frederique van Rijn”.
Dieleman heeft hiervoor foto’s van de werkvloer van zijn atelier tot monochromen gemanipuleerd. Door het raster worden deze eenkleurige foto’s van allerhande schildersattributen, zoals verfblikken, kwasten of dikke olieverf enorm dynamisch en vragen ze om met veel aandacht bekeken te worden.
De onderliggende foto’s zijn stuk voor stuk verwijzingen naar de naar binnen gerichte schilderpraktijk van Dieleman. Zijn recente schilderijen bestaan veelal uit zes kleurvlakken die netjes of grof zijn geschilderd. Deze schilderijen herhaalt Dieleman soms ook in grijswaarden. Zowel in de schilderijen als in de foto’s draait het niet zozeer om een onderwerp, maar wel om de kleur, het materiaal en het kijken zelf. Met het herhalen van kleuren en het weglaten van vormen creëert Dieleman een mooie dynamiek die het kijken stimuleert.
Waar hij in de nieuwe editie gaten gebruikt om een foto zichtbaar maken, maakte Dieleman in eerdere werken juist gaten om iets weg te laten. Zoals bij deze felgekleurde monotype die we tijdens Start Buying Art in de Westergasfabriek toonden. De laag inkt trekt de aandacht naar de lege uitsparingen op het papier, waardoor de ondergrond het onderwerp van de voorstelling lijkt te worden en er een bijzondere dieptewerking optreedt.
Piet Dieleman, index nr 2011.3.6.022 (2011), 103 x 71 cm, monotype op khadi-paper, verkocht
Bovenstaande ingelijste monotype is een regelrechte hit op onze Tumblr, al meer dan 150 keer werd het werk enthousiast gedeeld. Dieleman is een schilders-schilder – een kunstenaar waar veel collega’s mee weg lopen. Zijn onderzoek in de schilderkunst is aanstekelijk, speels en streng tegelijk.
Goed om te weten: de editie met zes prints komt van een Epson printer met ultrachrome inkten die lichtechtheid garanderen tot 100 jaar.
De wilde paarden, iconen van het wilde westen, komen door voedselgebrek uit de bergen en vlaktes in Nevada en scharrelen nu rond in deels verlaten dorpen. Dumas fotografeert de dieren in hun nieuwe habitat. Het romantische beeld en de wat opgepompte symboliek van wilde paarden krijgt in deze reeks een gevoelige terzijde.
Ze bezocht de paarden drie keer in het afgelopen jaar: in februari, april en in juni. Zo observeerde ze de dieren in verschillende seizoenen. In de winter wanneer ze zochten naar voedsel, in het paringsseizoen en in de hete zomer als de verhitte desert ze naar afgelegen dorpen drijft.
Charlotte Dumas: Dayton, Nevada – it’s fame lies in being one of the first settlements of the gold rush in the West. It also featured as the backdrop of the film, The Misfits. In this movie Clark Gable, Montgomery Clift and Eli Wallach go after mustangs while Marilyn Monroe is along for the ride. It’s a pretty dramatic scene. The shots of horses running across the alkaline white surface, as they are being roped and caught from the vehicle that is chasing them are spectacular and haunting. The area is now known as The Misfits Flat.
De nieuwe – en deels als ongewenst beleefde – nabijheid van mens en ‘zwerfpaarden’ roept allerlei vragen op. In een beladen decor ogen de paarden zowel kwetsbaar als soeverein.
Inmiddels is haar nieuwe boek The Widest Prairies uit en heeft Charlotte al signeersessies op Paris Photo achter de rug en binnenkort pakt Harper’s Bazaar uit met een grote voorpublicatie, eerder al schreef Financial Times een enthousiaste bespreking.
We Like Art organiseert maandag 9 december samen met de Culturele Ambassade van het Lloyd Hotel en PhotoQ een speciale avond met Charlotte Dumas. Ze zal vertellen over haar project, haar nieuwste kunstvideo zal te zien zijn als eerste eenmalige viewing en je kunt als eerste een speciale genummerde en gesigneerde editie scoren van The Widest Prairies. Binnenkort meer info hier op de site.
Icon 004 (2013), 15 x 8,5 cm, egg tempera and oil paint on panel
Niels Broszat (Mettingen, Duitsland, 1980) werd een paar jaar geleden in korte tijd bekend met zijn heerlijk geschilderde en geflansde boeketten op ongewone dragers. Na deze succesvolle serie werken waarin hij aan de haal ging met het klassieke bloemstilleven werkt Broszat hard aan een nieuwe serie.
Hier zie je de nieuwe ontwikkelingen van de schilder. Zo is hij is bezig met een hele mooie reeks van figuren en kazuifels. Vaak minutieus tekenwerk op monumentaal formaat. Een mooi voorbeeld was het loeigrote werk Cardboard/Karton dat Broszat speciaal maakte voor de Kunsthal begin dit jaar. Het zijn werken uit de reeks Medieval-esque world. Objecten, artefacten die hun vertrekpunt hebben in de middeleeuwse katholieke kunst.
Icon 005 (2013), 15 x 8,5 cm, egg tempera and oil paint on panel
Change (2013), pen en inkt op papier, 65 x 50 cm, € 800,-
Vorige maand In de Westergasfabriek toonden we met enige trots een bloedmooie tekening van Rozemarijn Westerink, een mooi nerveus vrijwel dichtgetekend werkje in zwart-wit. Het is heel bijzonder hoe Westerink haar horror vacui bezweert op de vierkante centimeter en met hetzelfde gemak op monumentaal formaat. Haar wandschilderingen zijn net zo indrukwekkend en even vreemd en duister.
Eerder schreven we over haar werk: Lieve hertenkopjes, gemaskerde mannen. Kabouters met rode puntmutsjes, vervaarlijke doodshoofden. Paarden met mooie manen en grote ogen tegenover woest ogende mannen met grote zwarte geweren. Deze tegenstellingen kom je allemaal tegen in het werk van Rozemarijn Westerink (1982, Ede). In haar tekeningen, schilderijen, animatiefilmpjes en installaties met wandvullende beelden is een bijna schokkend contrast waar te nemen in haar stijl van tekenen; een soort droombeelden in natuurgetrouwe fijn gearceerde lijnen èn graffiti-achtige punk in zwarte druipende vegen.
Ze maakte onlangs een nieuw groot werk in een Werfkelder bij de manifestatie Utrecht Down Under. Hoog tijd om Rozemarijn een paar vragen te stellen over dit werk op locatie en de tekeningen die ze speciaal voor We Like Art selecteerde.
z.t.(groepsportret)(2013), pen en inkt op papier, 24 x 32 cm, € 400,-
Portret Antoinette Nausikaä
