WassinkLundgren, This Land is Your Land, This Land is My Land – Parnassusweg, Amsterdam (2012), Gyclee print in lijst, 50 x 40 cm , oplage 5 + 2 A.P.
Zoals bij de serie This Land is Your Land, This Land is My Land van WassinkLundgren. Hier liggen klonten aarde in een steriele ruimte. De context is totaal uit beeld verdwenen. Wat overblijft zijn stukken aarde die zich van elkaar onderscheiden door de verschillende grassprieten of bloemetjes die hier en daar treurig naar beneden hangen, maar soms nog vrolijk overeind blijven staan.
De titel van de serie geeft al aan dat er iets aan de hand is met de toe-eigening van de grond. Dit land is jouw land, dit land is mijn land? Welk land dan? In de foto hierboven gaat het om de Parnassusweg. Andere straatnamen die voorbij komen zijn De Boelelaan, Gustav Mahlerlaan, Prinses Irenestraat, Beatrixpark en Beethovenstraat. Dit zijn allemaal straten rond de Zuidas van Amsterdam waar Thijs Groot Wassink (1981) en Ruben Lundgren (1983) een stuk grond hebben uitgegraven. Ze waren zelf op dat moment in pak gekleed, zodat ze niet opvielen tussen de zakenlui. Toch een enigszins maf gezicht, twee mannen in pak die grond uitgraven tussen de kantoorkolossen.
Navid Nuur, Untitled (An aquadelic ringtone) (2008-2014), blue styrofoam, silkscreen, acid, spit, glitter, road sign paint, pushpins, salt, circa 72,5 x 49,5 x 2 cm, oplage 27 + 6 A.P. € 1.200,- (incl. verzending binnen Nederland)
Als er schoenveters, spuug, gesmolten tin en zuur in voorkomen dan denk je bijna vanzelf aan Navid Nuur wiens werk bol staat van de lucide associaties en wonderlijke materialen. De kleine inktvisschildjes die met een veter bij elkaar gehouden worden met van binnen een sierlijk spoortje van ingebrand tin. En de vederlichte blauwe styrofoam plaat met een – als je goed kijkt – een virtuoze bellenblazer op een palmstrand. Het is allemaal zo rijk, raadselachtig en moeiteloos.
Navid Nuur (Teheran, 1976) is definitief internationaal doorgebroken en overal te zien lijkt het. De lijst tentoonstellingen op zijn CV zullen we maar niet helemaal uitwerken hier. Zijn deelname aan de Biennnale van Venetië 2 jaar geleden is zeker noemenswaardig en veel geprezen. Hij toonde twee werken in de ILLUMInations-tentoonstelling waaronder een indrukwekkende installatie met tl-buizen in de Arsenale in Venetië. Ook zijn solo Lube Love in 2013/2014 in het Bonnefantenmuseum in Maastricht was gedenkwaardig.
Al eerder schreven we over Navid Nuur: hij is een dartele krachtpatser, hij zet de monumentale tentoonstellingsruimte moeiteloos naar zijn hand met grootse en lichtvoetige ingrepen. Z’n materiaalkeuze is ludiek en speels. Hij maakt sculpturen, installaties en tekstwerken. Een omgekeerde uitgebrande vuilcontainer als projectiekamer, tl-buizen, goudfolie, Play-Doh klei, oasisblokken, Nuur weet er wel raad mee. En telkens word je weer ingenomen door zijn manier van denken en maken.
“Navid Nuur stelt zichzelf vragen zoals, hoe schraapt het licht kleuren, hoe knap is het voor een zandkorrel om zich bij elkaar te houden elke dag? Hij gaat steeds meer naar binnen toe en zijn kernvraag is, wat zie je nou echt? Hij maakt geen keuze tussen objecten (kunstwerken) die er even zijn en dingen die elke keer opnieuw solide kunnen worden tentoongesteld. Het werk Thresholder dat als pilaar in zijn solo in de De Hallen te zien was en als muur in Museum Fridericianum, lijkt een solide bouwsel, maar is eigenlijk lucht. Bakstenen van oasis-blokken. Met zijn handen maakte hij afdrukken in de blokken en liet zo “meer en meer emotionale indrukken achter op het zuivere blok”.
Navid Nuur, Untitled (2014), cuttlefish bone, shoelace, metal, circa 5 x 4 x 1,5 cm, 25 + 7 A.P. unieke stukken, € 300,- (incl. verzending binnen Nederland)
Goed om te weten: een A.P. is een artist proof. Het is een gangbare praktijk dat van een oplage of editie de kunstenaar een paar exemplaren buiten de editie om zelf houdt. Heb je interesse in deze edities? Mail ons – we helpen je graag verder.
Het lijkt bijna alsof hij ontevreden is over de zwarte uitsneden die in het beeld zijn getekend of over de lijnen op zijn lijf die met stift extra dik zijn aangezet. Is deze foto al klaar om getoond te worden? Die lijnen zijn niet door Van Ark getekend, maar zijn lang geleden door een beeldbewerker van een Amerikaanse krant gezet. Van Ark kocht deze foto namelijk uit het archief van de Baltimore Sun en is geïnteresseerd in de geschiedenis van de persfoto.
Van Ark roept met dit werk allerlei vragen op over de echtheid van een kunstwerk en over het hergebruiken van bepaalde beelden. Het is typerend voor Van Ark’s recente werkwijze en gedachtegang. Hoewel ze opgeleid is als fotografe, gebruikt ze sinds haar residency aan de Rijksakademie (2012-2013) verschillende materialen om de betekenis van dingen te onderzoeken. Oude artikelen, kaarten, foto’s en andere materialen krijgen in haar werk een tweede leven. Soms is de betekenis bij het oorspronkelijke beeld al niet duidelijk en door het hergebruik van Van Ark lijken de vraagtekens zich vooral te vermenigvuldigen. Zo schreef ze de tekst van handboeken over ‘het kijken’ over op grote papiervellen, maakte ze een vloerkleed van zand met allerlei hedendaagse en kunsthistorische symbolen en reproduceert ze gevonden foto’s en andere beelden. Haar werk roept steeds vragen op over de betekenis van zichzelf.
De uil ‘Picasso’ maakte Van Ark in opdracht van de AMC kunstichting. Het academische ziekenhuis heeft een uitgebreide kunstcollectie en geeft jaarlijks een kunstenaar de opdracht een editie te maken voor de serie De Menselijke Gedaante. Deze edities worden vervolgens verkocht zodat er een werk van de kunstenaar kan worden aangekocht. Het lijkt misschien gek om een uil in de serie De Menselijke Gedaante te plaatsen, maar dit werk gaat natuurlijk veel verder dan het beeld van Picasso.
Het werk gaat over wat er met het beeld is gebeurd, door welke handen de foto is gegaan en welke sporen zij allemaal hierop hebben achter gelaten. De vegen, stiftstrepen en kreukels zijn eigenlijk ‘afdrukken’ van al die mensen. Zelfs de achterkant van de foto geeft zijn geschiedenis weer, er staan allerlei instructies op. Zo staat daar onder andere dat het na gebruik terug moet worden gegeven aan het MoMA, maar dat is blijkbaar nooit gebeurd. De 5 limited editions van de achterkant van de foto zijn uitverkocht, de voorkant van ‘Picasso’ is via ons te bestellen.
NIEUWSBRIEF
Als eerste informatie ontvangen over nieuwe edities en aanbiedingen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief:
