Afgelopenweek maakten we een nieuwe Wall met grafisch werk van de Belgische meester Luc Tuymans. Bekijk deze geweldige nieuwe mouse-over Wallhier.
Tuymans werkt net als generatiegenoot Marlene Dumas als onderzoekend kunstenaar met geleende beelden. Fragmenten van films en foto’s die onder de handen van de schilder een soort instant klassiekers worden. En dat is wat elke schilder wil – een classic maken, liefst een hele reeks. Beelden die zich bij een groot publiek in het achterhoofd nestelen en net als klassieke popliedjes of romans onderdeel worden van het collectieve geheugen.
Er wordt gewerkt aan een overzichtscatalogus van Tuymans waarin al zijn 400 schilderijen komen te staan, het zal een schok zijn straks bij het doorbladeren van dit boek hoeveel werken je al met je meedraagt.
Na haar afstuderen richtte Awoiska zich op plekken aan de randen van anonieme steden en sinds een jaar of drie trekt zij afgelegen natuurlandschappen in, bij voorkeur ’s nachts. Haar foto’s vormen daarbij de neerslag van haar beleving van die locaties en het territorium van zwarten.
Afgelopen jaar toonde Awoiska haar werken in een duo tentoonstelling met Rob Nypels in de Noorderlicht Galerie in Groningen en won ze eerder dat jaar de Harry Penningsprijs. In 2011 werd haar werk genomineerd voor de prestigieuze Hyères International Photography Competition en was ze een van de winnaars op het Alt+1000 festival in Zwitserland. Niet gek!
Hoi Awoiska, hoe is het met je? Je bent niet in Nederland momenteel toch?
Ik sta nu in de doka mijn zwart-wit films te ontwikkelen. Afgelopen week kwam ik terug van een werkreis op een stil en afgelegen eiland. Hier heb ik mijn nieuwste werken gemaakt.
Heb je daar gevonden wat je zocht?
Ik fotografeer in landschappen ver weg van het rumoer van de ‘buitenwereld’ omdat ik mij mentaal afgezonderd wil voelen. Dit kan op vele soorten plekken in de natuur zolang ik maar de geografische isolatie en onaangetaste natuur van een gebied ervaar. Dat gebeurde ook op dit eiland. De nacht versterkt nog meer de isolatie die ik wens, daarom fotografeer ik vaak in de nacht.
Werk je dan alleen ‘s nachts?
De stille donkerte geeft een comfortabele leegte waarin juist weer veel verborgen ligt. Dit vind ik met name ’s nachts maar dit tijdstip is niet een vereiste, ik ben niet perse een nachtfotograaf. Ik zoek meer naar de beleving van ‘donkerte’. Dit kan ik ook overdag tegenkomen en in een donker beeld vertalen.
Dat is praktisch gezien nog een hele toer zeker wanneer je wel ‘s nachts op pad bent .
Ja, in een bergachtig gebied kan het wel eens lastig zijn, ik heb graag hulp van de maan. Maar hoe langzamer ik mij door een gebied beweeg, hoe meer ik zie en ervaar. De zintuigen staan op een andere manier op scherp wanneer het donker is. Overdag ‘scout’ ik wel eens plekken waarvan ik vermoed dat dit interessant kan zijn, toch is dit zo’n verschil in beleving dat ik me beter kan laten verrassen als de donkerte is ingevallen.
Waarom trekt de donkerte je zo?
De inhoud van de donkerte ligt niet voor het grijpen. Het is moeilijk doordringbaar, en het vraagt tijd om dit te ervaren. De traagheid hiervan vind ik spannend. Dat geldt voor het hele proces: tijdens het fotograferen, het maken van de prints en het aanschouwen van het uiteindelijke beeld.
Je foto’s lijken soms bijna stille kijkkasten waarin je zo voorover zou kunnen tuimelen in het duister – heb je zelf die ervaring als je aan het fotograferen bent?
Ik begin met het fotograferen van een situatie wanneer ik inderdaad ervaar dat de natuur mij met haar duisternis kan omsluiten. De lange sluitertijden van de camera die nodig zijn in het donker (gemiddeld een kwartier per opname) versterken deze sensatie. Ook kan ik duisternis omzetten naar een meer verlichte toestand door een lange sluitertijd. Proberen toegang te krijgen tot dit donkere ‘territorium’ is wat ik probeer te vertalen met grote handprints die ik uiteindelijk maak.
Kies je daarom ook voor die fantastische manier van zwart-wit afdrukken op bariet-papier?
Ja, Ik vind dat de huid -de oppervlakte- van het barietpapier meer ziel in zich draagt, meer diepte ademt dan digitale zwart-wit prints. En met het zelf printen van het negatief op barietpapier in de doka zet ik de afzondering en traagheid voort die er is tijdens het fotograferen. Dit vind ik een belangrijk onderdeel van het gehele proces.
Hoe gaat dat in zijn werk eigenlijk – en wat is bariet papier?
Bariet papier bestaat uit papiervezel met daarop een barietlaag (bariumsulfaat en gelatine). De dikte van de emulsie- en gelatinelaag, de kleur of witheid van papier en barietlaag en de huid van het barietpapier geven opgeteld een ‘mooier’ en dieper resultaat dan kunststof fotopapier, en naar mijn mening ook digitaal fotopapier, maar over dit laatste zijn de meningen verdeeld. Kunststof fotopapieren zijn snel en makkelijk te verwerken in chemie baden. Bariet papier niet. Alles neemt meer tijd in beslag: ontwikkelen, fixeren en vooral het schoonspoelen. En bij het drogen krult het papier aan alle kanten, dat plet ik dan weer onder hoge temperatuur onder een wals. Dit arbeidsintensieve proces is het waard om tot een perfecte afwerking van het beeld te komen.
Je bent ook heel secuur over het inlijsten, hoe is dat verzorgd bij de 2 foto’s die we laten zien bij OBJECT Rotterdam?
Ik exposeer de barietfoto’s niet achter glas. Het glas vormt ongewenste laag tussen het oog en de huid van het papier. En de eventuele spiegeling leidt af van de beleving van de zwarten in de afbeelding. Toch kan het gebeuren dat bij verkoop van het werk glas in de lijst gewenst, omdat het simpelweg de foto beschermd.
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Met dit laatste gerealiseerde nieuwe werk ben ik klaar voor een eerste boekpublicatie van mijn werk van de afgelopen jaren. Binnenkort begin ik met de voorbereiding hiervan!
Goed om te horen allemaal, en extra mooi natuurlijk dat je nu op onze presentatie bij OBJECT Rotterdam nog t/m zondagmiddag 10 februari 2013 de foto’s van Awoiska kunt komen bekijken.
De loeistrakke geometrische werken willen maar 1 ding: bekeken worden en zich als klassiekers in je achterhoofd nestelen.
We zijn al een poos weg van het werk van Jan van der Ploeg eerder bespraken we een zeefdruk in knalkleuren die helaas al weer een poos uitverkocht is. Van der Ploeg heeft een indrukwekkend oeuvre opgebouwd van wandschilderingen. In talloze museale tentoonstellingen of permanent als een kloeke ingreep in een architectonische ruimte. Zijn werk herken je onmiddellijk en alleen al die herkenning stemt altijd tot een prettig soort vrolijkheid. De visuele dreun blijft je op een heldere manier bij. Het is alsof de virtuoze afgewogen grote gebaren van de schilder niet bedacht en uitgevoerd zijn, maar al bestonden en alleen maar onthuld.
Jan van der Ploeg heeft inmiddels zo’n honderden muurschilderingen op zijn naam staan. Deze zijn over de hele wereld verspreid. Sinds 1997 is zijn werk gebaseerd op slechts 1 teken of logo, net hoe je het wilt zien, zoals bijvoorbeeld de ‘grip’. Het handvat van een kartonnen verhuisdoos geeft hem alle mogelijkheden om te schilderen wat hij wil. Het geeft hem letterlijk grip op het schilderen, hij abstraheert en reduceert de vorm, rekt het uit of neemt een detail, hij kan er alle kanten mee op.
De kunstenaar kan in de schilderstraditie geplaatst worden van De Stijl, Piet Mondriaan (abstractie in een strenge systematiek) en het (Amerikaans) Minimalisme (Ellsworth Kelly). Maar ook de straatcultuur met zijn tags en graffiti’s schept een kader ten opzichte van zijn werk.
Zijn muurschilderingen gaan altijd een dialoog aan met het gebouw zelf, vorm en verhoudingen worden door de kunstenaar van te voren helemaal berekend en uitgedacht. Ramen, deuren, trappen spelen een belangrijke rol in de kunstwerken en gaan op in de schildering. De combinatie van deze factoren zorgt voor een driedimensionale werking, die een bijzonder en indrukwekkend sculpturaal effect teweeg brengt.
Genoeg gesproken! Kijk snel op www.welikeartwalls.nl voor de allernieuwste mouse-over Wall. En kom hem dan in real life bekijken in Rotterdam. OBJECT Rotterdam is open van donderdag tot en met zondag, superleuk als je langs komt!
“Het is vast een mix van de tomeloze en aanstekelijke energie in haar lucide – soms droogkomische – werk. Werk dat zich onttrekt aan eenvoudige duiding of plaatsing juist vanwege een consequent en lenig uitgevoerde speelsheid.”
Hoi Anouk, hoe is het met je? Waar ben je nu eigenlijk?
Op het moment ben ik in een bungalow in Ouddorp, een gereformeerd dorp aan de Noordzee op Goeree Overflakkee aan het werk aan een aantal kunstenaarsboeken. Op 1 Maart ga ik naar New York en daar 2 maanden werken in de artist in residence ‘ISCP’ en in Mei in Syracuse in de staat New York bij een andere artist in residence ‘Lightwork’ genaamd.
Je bent op steeds wisselende plekken aan het werk, in Nederland maar vooral ook veel internationaal. Hoe ervaar je dat?
Ik vind dat super eigenlijk, inmiddels ben ik zo veel verhuisd en heb ik op zoveel tijdelijke plekken gewoond, dat ik helemaal tot in oneindigheid flexibel ben geworden denk ik.
Ik heb het idee door overal en nergens te wonen en werken dat je geest niet vast roest en dat je fris blijft. Ik hoef ook absoluut geen vaste studio en woonplek te hebben om goed werk te maken en geconcentreerd te blijven, dat zeggen sommige mensen, maar dat vind ik een wat achterhaald concept.
Ik heb altijd wel een bepaalde tijd waarin ik me moet concentreren en dan regel ik de ruimte ervoor en daarnaast moet ik juist weer in de hectiek zijn en veel onder de mensen zijn. Als ik letterlijk werk maken, bijvoorbeeld buiten, op locatie op een bepaalde plek is dat voor mij ook heel anders dan wanneer ik mijn werk ‘verwerk’ bv tot een ruimtelijke installatie of een kunstenaarsboek, daarvoor heb ik dan weer even een rustige plek nodig.
Ik vind het heerlijk nu in alle rust en concentratie te werken in Ouddorp in een huisje, wat van mijn ouders is zonder WIFI en af en toe hard te lopen op het strand, maar ik heb ook weer zin om dadelijk met mijn racefiets door Manhattan te fietsen en me als in een computerspel te laten opfokken door de manische energie die die wereldstad uitbrult. Op de rustige plekken is er meer inspiratie van binnen uit en op de spannende reizen krijg ik veel input van buitenaf. Voor mijn werk heb ik dat beiden nodig, daarom leef ik zo denk ik.
Vorig jaar heb je wel echt een ongelooflijk turbo-jaar achter de rug inclusief mooie prijzen, internationale shows en nieuw werk en publicaties. Wat heerlijk! Wat was voor jou een hoogtepunt?
Dat ik eind augustus plots verliefd werd haha!
….en dat ik vervolgens naar Korea ging en middels mailen nog verliefder werd en op zo’n boeiende plek mocht zijn, waar ik ook nog eens een tyfoon heb meegemaakt in m’n eentje. Ik zat op 6 hoog op een kamer in een hostel waarvan de ramen bulderden en het leek werkelijk wel alsof er een reusachtig monster beklemd zat in een grot die het uitschreeuwde. Zo hard was het geluid van de wind. De veiligheidsvoorschriften vertelden ons dat we het hostel niet uit mochten en beneden in de lobby zaten journalisten te reporteren over de tyfoon, Samba heette ze.
Toen ik terug kwam uit Korea heb ik mijn eerste performance gedaan in Berlijn in AUTOCENTER, de kunstruimte van o.a. Joep van Liefland. Ik heb nog nooit een performance gedaan misschien is dit dan ook een hoogtepunt als het over werk gaat :). RUHE heet de performance en de video documentatie constructie kun je hier zien: https://vimeo.com/51638257
Je project: Untitled (I’ve taken too many photo’s, I’ve never taken a photo) was te zien bij het fotofestival van Hyeres waar je zo’n beetje eregast was toch? De plafondinstallatie was te bekijken met spiegels. Kun je iets meer vertellen over dit werk?
Untitled (I’ve taken too many photo’s, I’ve never taken a photo) 2012 is een sociaal conceptueel project geresulteerd in een ruimtelijke foto-installatie en take-away poster.
Afgelopen jaar woonde ik in New York (van september 2011 t/m juni 2012) en daar woonde ik in een bijna gentrified ghetto genaamd Bed Stuy. Ik wist dat ik voor mijn expositie in Hyeres “iets” met mijn automagische archief wilde doen. Dat is een groot archief foto’s, die ik zie als visuele notities gemaakt tussen 2000 en nu met kleine digitale camera’s of Iphone. Ik bedacht me dat ik eigenlijk compulsief teveel foto’s neem en wilde naar iemand zoeken die nog nooit een foto had gemaakt.
Via posters die ik ophing in mijn wijk vond ik Harrison Medina, een 19 jarige jongen, die geen mp3 speler, telefoon of laptop bezat. Hij had echt nog nooit een foto gemaakt.
Hij heeft 75 foto’s geselecteerd uit ongeveer 300 foto’s van m’n archief. Tijdens het selectieproces nam ik het gesprek op met zijn opmerkingen over kunst, fotografie en zijn persoonlijke leven. Op de poster kun je dit interview lezen. De foto installatie bestaat uit 75 foto’s van 3 maten die aan het plafond hangen, Harrison heeft ook de maten bepaald. Bezoekers konden met een spiegel hun ‘eigen beeld kadreren middels de spiegel’. Het werkte als ‘analoge interactiviteit’. Het werk was, zoals ik gehoord heb van velen een verrassende ervaring, waar zowel de bezoekers als Harrison naast mij een belangrijke rol spelen in dit werk spelen.
Afgelopen september pakte je Amsterdamse galerie Boetzelaer van Nispen groot uit met een solo van jouw werk op UNSEEN. Ze toonden daar de monumentale installatie die eerder al in hun galerie hing toen ze nog in Londen resideerden: the Wall of Fading Memory. Een zwevende regenboog montage van verknipte foto’s, hoe kwam je tot dit werk?
Wall of Fading Memory is het begin van een vrij omvangrijk project ‘Fragmented Entity’. Toen ik in 2008 in Berlijn in Künstlerhaus Bethanien werkte begon ik uit mijn eigen analoge archief, wat bestond uit zelf afgedrukte kleurenprints, de narratief uit de foto’s te knippen. Ik begon de foto’s te verknippen tot abstracte stukken foto papier en om in de hoeveelheid wat structuur aan te brengen organiseerde ik de stukken papier op kleur.
Zoals ik dat eerder ook deed met mijn boeken installatie ‘Enclosed…’. Vervolgens verwerkte ik het materiaal tot 100 tweedimensionale ‘muurtjes’, die ik als een soort semi-transparante zwevende muur diagonaal door de gallery heb gehangen. Jij noemt het een zwevende regenboog. Ik zie het als analoge pixels. Een zwevende muur als een soort grens, die op veel plekken toch ook open is.
Van al het afval materiaal wat er over bleef na het maken van deze 100 assemblages: ‘muurtjes’ heb ik de groep werken ‘Fragmented Entity’ gemaakt en de allerlaatste snippers heb ik laten shredderen en daarmee 2 video werken gemaakt en ook als hoopje tentoongesteld. Een uitgewist verleden kreeg een nieuwe betekenis in het heden. Natuurlijk is het ook een letterlijke en figuurlijke ontleding van het medium fotografie.
We Like Art lezers kunnen kiezen uit 100 gefotografeerde onderdelen van deze Wall, kun je wat vertellen over deze bijzondere speciale editie?
Die installatie met de 100 assemblages heb ik weer laten reproduceren, want zelf ben ik niet zo’n nauwkeurige technische geduldige fotograaf. Van iedere assemblage: ‘muurtje’ is er nu 1 unieke foto. Iedere foto is editie 1. Dus als het ware kun je met deze editie ‘Fragmented Memory’ een klein stukje van de zwevende muur of regenboog kopen. In de originele installatie blijven de 100 assemblages bij elkaar, maar middels de editie worden de losse muurtjes verspreid over de verschillende kopers en wordt het werk hierdoor ook weer gefragmenteerd. De editie “Fragmented Memory’ symboliseert hiermee de inhoud van het project ‘Fragmented Entity en de installatie ‘Wall of Fading Memory’ samen.
Maar elke foto is dus een unieke foto? Of is het een oplage?
Iedere foto is een unieke foto ja! dus als jij bijvoorbeeld de foto van het gele muurtje koopt ben je de enige die die heeft.
Wat zijn je plannen voor de komende tijd?
Dat heb ik hierboven al een beetje omschreven natuurlijk, maar het laten uitkomen of zelf uitgeven van een stuk of 5! kunstenaars-publicaties is wel een vrij groot doel nu. Verder ga ik In New York aan een nieuw project beginnen, waarvan ik in September, rond de 14e of 15e geloof ik tijdens de opening van het culturele seizoen een nieuwe solo expositie bij Boetzelaer I Nispen in Amsterdam zal maken. Later zal dit werk deels ook op UNSEEN photo fair te zien zijn.
Veel reizen natuurlijk en het belangrijkste zorgen dat mijn werk beter en sterker wordt!
Interesse in de editie ‘Fragmented Memory’? Super toch om een stukje virus van herinnering in huis te halen? Mail ons: info@welikeart.nl
NIEUWSBRIEF
Als eerste informatie ontvangen over nieuwe edities en aanbiedingen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief:
