De Rijks is een regelrechte must-see voor de liefhebber, als startpunt, springplank en carrière-versneller kent ze haar weerga niet – ook internationaal staat dit instituut aan de top. Afgelopen jaar op de Frieze Art Fair in Londen waren er 81 kunstenaars actief met de Rijks op hun cv. Geen gekke score.
Nog een voorbeeld. De What’s Up! tentoonstelling in Dordrecht over actuele schilderkunst selecteerde zelfs 17 van de 30 kunstenaars met de Rijks in hun DNA. En dat voor een postdoctorale academie die maar vrij weinig schilders toelaat…
Juist deze week bespreekt de Tweede Kamer de toekomst van de Rijksakademie. Het ziet er somber uit. De staatssecretaris houdt vast aan een totaal van 50 talenten dat ondersteund gaat worden – met een bescheiden budget. Het zou eventueel op de Rijks kunnen maar dan in sterk vermagerde vorm. En de Ateliers en de Jan van Eyk academie mogen dan particuliere financiering vinden of hun deuren sluiten…
We mochten alvast even rondkijken in de 54 ateliers van de deelnemers. Best intiem eigenlijk. Het is toch een soort kunstenaarsgemeenschap waar je even ongegeneerd doorheen mag banjeren. We kozen 10 hoogtepunten, er is echter veel meer te zien. (check ook onze fotoreportage op Facebook).
Michiel Ceulers heeft het prima voor elkaar, een heerlijk atelier met dito schilderijen. Informeel, speels en abstract. Met galeries in Antwerpen, Londen en Zürich lijkt hij al aardig onder de pannen.
Omslagpunten in de tijd, dat is wat Kocken interesseert. En het beeld als aanleiding om te denken, het beeld dat het niet alleen kan – dat door de toeschouwer ‘afgedacht‘ kan worden. Eerder hier op We Like Art bespraken we de gratis editie Judenporzellan.
We schreven:
Hij is heel goed in het uitkiezen van beelden die iets zeggen over onze veranderde blik op historische gebeurtenissen. De koele wetenschappelijke fotografische presentatie geeft je alle ruimte om die kanteling te ervaren. Vaak verontrustend.
Afgelopen jaar verscheen een mooie editie van de kunstenaar, een tweeluikje uit zijn nu al klassieke serie Defacing. De hele serie Defacing bestaat uit foto’s van religieuze objecten die vernield werden tijdens de Beeldenstorm die in de 16de eeuw in Europa woedde. Het formaat en de gedetailleerdheid van Gert Jan Kockens foto’s benaderen de originele beeldhouwwerken en schilderingen.
De vernielzucht van alle Katholieke hang-ups kende blijkbaar allerlei gradaties. Kijk eens hoe zorgvuldig hoofd en handen van Maria zijn weggekrast, en het gewaad van de engel en haarzelf mochten blijven. Het sluit aan bij de belangstelling van de kunstenaar voor het fenomeen beeldverbod. “Vreemd dat werk dat beschadigd werd en niet in zijn geheel weggehaald.”
Bovenstaand geschonden tweeluik is afkomstig uit een kerk in het Engelse Norfolk, waar in opdracht van Koning Edward VI ‘beelden van katholieke idolatrie’ verwijderd werden. Wij vinden dit een heel mooi geprijsde en zorgvuldig gemaakte editie (inclusief notenhouten lijsten).
Luistertip: de verstoring van de blik – er is geen oogcontact meer mogelijk. Kocken vertelt er mooi over in dit interview met De Avonden.
titel:
Annunciation & the Temptation of St Anthony, Tacolneston, defacement 1547 (2010)
techniek:
Giclée print, in twee op maat gemaakte notenhouten lijsten, oplage 60 + 20
Inmiddels is de kunstenaar afgelopen jaar weer behoorlijk actief geweest met een solo in Amsterdam en muurschilderingen bij False Focus @Nest in Den Haag en bij Young Projects in Hollywood. Vorig jaar schreven we:
Roland Schimmel (1954, Velp) doet natuurkundig en neurologisch onderzoek, zou je kunnen zeggen, én is kunstenaar. Kijk je met ogen dicht naar de zon, dan zie je aan de ‘binnenkant van je ogen’ een scala aan kleuren, zwarte stippen en het langzaam bewegen daarvan. Dit is wat Roland Schimmel schildert op grote doeken en muren. Kijk je naar zijn schilderingen, dan knipper je met je ogen, alsof je tegen de zon inkijkt. Interessant, hoe werkt dat eigenlijk?
In Kunstbeeld legde Schimmel ooit uit: “De lichtgevoelige receptoren in het netvlies geven signalen af die even later doven. Het beeld gloeit echter nog na op het netvlies en op dat moment ontstaat het tegendeel van de oorspronkelijke impuls.” De beelden van Schimmel zijn nooit wat het op het eerste gezicht lijkt, ze veranderen, bewegen. Kijkend naar de zwarte stip, verschijnt er even later verderop nog één, maar nu lila-kleurig of stond dat er al? Uiteindelijk gaat het Schimmel niet om de werking, maar om de ervaring van de onberekenbare waarneming.
Op de website van Roland Schimmel staan korte video’s, waarin je eigenlijk ziet wat er gebeurt, wat je ogen en hersenen doen met zijn beelden. Maar…met de waarschuwing: niet geschikt voor mensen met epilepsie. Psychoscope, 2008 is de meest onschuldige en prachtig. Hier zie je de kunstenaar aan het werk.
Nieuwsgierig geworden door alle verhalen die rondzingen over deze beurs zijn we er zelf eens gaan kijken. Geen enkele andere kunstbeurs slaagt er zo goed in om zich te presenteren als kunstfeestje. Check de site maar eens van de AAF. Allemaal frisse jonge bezoekers die zichtbaar genieten van het aanbod. Het aanbod dat ook nog eens zowel voor de kunstingewijde als de leek interessant is.
De wervende reclamecampagne is ijzersterk. In de hele stad Amsterdam waren de peperbussen beplakt met enorme posters: “Een verzameling begint met één”. Zo doe je dat. Hulde voor het campagneteamvan de AAF, Coebergh en Studio Blend. Daar kunnen andere kunstbeurzen flink van leren. Als je echt mensen wil betrekken bij de kunst en laagdrempelig wil zijn dan is dit de manier. Het kost een paar centen, maar met flinke bezoekersaantallen en sponsors als ABN Amro, Lancia en het Oostenrijks Toeristenbureau is dat blijkbaar wel te doen.
Het Westergasterrein is een prima locatie met precies de goede buzz. Goeie keus dus van FOAM voor de komende fotografiebeurs Unseen (september 2012). Wat wel opvalt is de weinig aantrekkelijke entree. Een paar tenten verruimen de beursvloer en bieden toegang tot het grote ronde Gashouder-gebouw. Is de belichting in de tenten al niet helemaal top, binnen in het grote ronde gebouw is het helemaal niet goed. De medebezoekers zien er bleek, moe en niet flatteus uit en vaak schijnen de spots recht in je gezicht.
De routing is duidelijk. De inpakbalie een klantvriendelijke vondst, het werkt bovendien zeker aanstekelijk als je anderen met ingepakte werken onder de arm ziet vertrekken. De 500 euro hoek valt tegen; morsig-gele Heugaveld-tegels en vrij weinig werk. Een plek waar je betaalbare kunst toont moet er juist niet goedkoop uit zien. Slechts een paar galeries lijken werk ingebracht te hebben, helaas maar een paar mooie tekeningen en veel meuk. Onze eigen We Like Art Lounge tijdens Art Amsterdam vonden we beter geslaagd, maar licht vooringenomen zijn we hierin wel natuurlijk.
De zwarte door een glimmende Lancia bolide gedomineerde ruimte van Ongekend Talent door Art-Olive bood een aardige selectie van jonge kunstenaars. Het was deze ruimte en een handvol galeriestands (vooral Kap-pur met Ron Amir en Kochxbos met Sarah Maple) die kwalitatief boven de rest van het aanbod uit staken.
Als je als beurs zo goed bent als je minste straatje dan was het dit jaar wel bar en boos gesteld met de Affordable Art Fair. Oei, oei, wat vreselijk veel liefdeloos gepresenteerd productiewerk. Alle vierkante meters van de stand vaak volgeplempt en dichtgepleisterd met gek genoeg vooral werk van een paar duizend euro. Natuurlijk zijn de stands duur en draait het om omzet maken, maar moet het echt zo plat en ongeïnspireerd? De gemiddelde prijzen liggen bovendien zeker niet lager dan op bijvoorbeeld Art Rotterdam of Art Amsterdam. Affordable is een rekbaar begrip.
Beeldende kunst laagdrempelig willen maken voor een groot publiek is een mooie missie. De AAF heeft een ambitieuze buitenkant die tip-top in orde is. De inhoud is helaas wel heel erg schraal. Door een uitgekiende marketing monopoliseert de beurs een deel van de kunstmarkt, dat is knap. Maar het brengt volgens ons ook de verplichting met zich mee om inhoudelijk de lat veel hoger te leggen en dus strenger te zijn voor de deelnemende galeries. Als je begint met kunst kopen dan verdien je beter.
NIEUWSBRIEF
Als eerste informatie ontvangen over nieuwe edities en aanbiedingen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief:
De Rijks is een regelrechte must-see voor de liefhebber, als startpunt, springplank en carrière-versneller kent ze haar weerga niet – ook internationaal staat dit instituut aan de top. Afgelopen jaar op de Frieze Art Fair in Londen waren er 81 kunstenaars actief met de Rijks op hun cv. Geen gekke score.
